Zamieszczone w tomie prace wykazują, że w całym okresie epok dawnych mnemonika i pamięć kulturowa pozostawały w ścisłej zależności, inspirując się wzajemnie i dostarczając sobie stosownego aparatu pojęciowego, wyznaczając mentalne obszary wspólnego uniwersum. Nić tych powiązań śledzona jest w wielu działach dawnej kultury: w piśmiennictwie, sztukach plastycznych, muzealnictwie, teatrze tudzież w reperkusjach całej tej złożonej tradycji w kulturze współczesnej.

Przez jednych stawiane za wzór, przez innych mocno krytykowane, ale nikomu nie obojętne. Muzeum Powstania Warszawskiego - miejsce, które powstańcom oddało należną cześć, połączyło rocka z patriotyzmem i na dobre zmieniło oblicze miasta. Szef i współtwórca muzeum, Jan Ołdakowski, w rozmowie z dziennikarzem Faktów TVN Maciejem Mazurem zdradza, jak przekonał prezydenta Lecha Kaczyńskiego do punka, co wspólnego z Powstaniem mają wieloryby z Winnipeg i któremu światowemu przywódcy weterani Batalionu Zośka chcieli pokazać cztery litery. Ten wywiad jest trochę jak samo muzeum. Iskrzy, prowokuje, zadaje pytania i zmusza do myślenia. - Jak się zostaje dyrektorem Muzeum Powstania Warszawskiego mając niewiele ponad trzydzieści lat, a w CV w rubryce ,,wykonywany zawód"" wpisane: właściciel awangardowego klubu młodzieżowego? - Przez przypadek - Jasne. Ale szczęściu pewnie trzeba pomóc, na przykład będąc dobrym znajomym Lecha Kaczyńskiego, prezydenta Warszawy? - Ale ja go nie znałem. Nigdy go wcześniej nie widziałem. (fragment książki)

,,Gdyby zastanowić się nad profilem recenzowanej książki, najtrafniejszym chyba określeniem byłaby kwalifikacja jej do ram kulturoznawstwa zaangażowanego, uwzględniającego ekonomiczno-kapitałowe uwarunkowania wpływające na jakoś partycypacji w kulturze zapośredniczonej medialnie"". prof. dr hab. Wojciech J. Burszta ,,Rozprawa ma duże walory poznawcze i może stanowić cenną pomoc dydaktyczną w zakresie wiedzy o mediach, popkulturze, komunikacji, małych strukturach społecznych. (...) Nie waham się (...) stwierdzić, że praca stanowić będzie coś w rodzaju reference book dla przyszłych badaczy prowincjonalności i lokalności w epoce popkultury, komputera i sieci"". prof. dr hab. Kazimierz Krzysztofek

Antropozofia jest niezwykle złożonym zjawiskiem. Jej rozpowszechnienie i popularność mogą być barometrem pluralizmu światopoglądowego danej społeczności, zaś uzdrowieniowy charakter otwiera pole do interpretacji i analiz pozwalających na lepsze zrozumienie idei antropozoficznych, obaw społecznych, z których wyrastają, i lęków, na które odpowiadają. Nie należy zapominać, że antropozofia powstała w latach, kiedy ludzie pogrążeni w światopoglądowym kryzysie, starali się tworzyć nowe koncepcje świata i człowieka, szukając nowego ładu społecznego, duchowego i kulturowego. Antropozofia proponuje pozytywne rozwiązanie, jest twórczą, rozwojową koncepcją przemiany świata i uleczenia społecznych niepokojów. Warto przyjrzeć się antropozofii, a nawet odwrócić perspektywę, spróbować zobaczyć siebie wobec antropozofii, przejrzeć się w niej jak w lustrze. ""Dobrze napisana i ciekawie skonstruowana dramaturgicznie opowieść o bliskiej obcości wśród nas wypełnia istotną lukę w powszechnej wiedzy o fenomenie ciągle żywym, ewoluującym, ale także o ludziach, którym nie wystarczają zwykle prawdy religijne, jako że dążą do Prawdy immanentnie zawartej w ciele i umyśle, pod warunkiem że się uwierzy, bo tylko wtedy można wiedzieć. Polecam tę książkę jako oryginalną próbę antropologicznego wglądu w ezoteryczny świat i mikrokosmos wspólnoty, dla której horyzontem wyobraźni jest makrokosmos jako tajemnica"".

Książka o Macedonii w prasie polskiej lat 1903-1914 podzielona jest na trzy rozdziały, w których przedstawiona została recepcja najważniejszych wydarzeń w tym kraju w kilkudziesięciu dziennikach i czasopismach ukazujących się w Warszawie, Krakowie, Lwowie i Poznaniu. Te wydarzenia to powstanie macedońskie w roku 1903 i wojny bałkańskie lat 1912-1913 aż do wybuchu Wielkiej Wojny. Recepcja spraw rozgrywających się w Macedonii, będącej częścią Turcji europejskiej, a potem w wyniku wojen bałkańskich odebranej Imperium Osmańskiemu i stanowiącej terytorium podziałowe Serbii, Grecji i Bułgarii, okazała się nadzwyczaj intensywna, obfitująca w sensacyjny niekiedy materiał prasowy. Książka pokazuje, jak cyrkulowała informacja o Macedonii na przestrzeni kilkunastu lat, jak zmieniało się postrzeganie tego kraju i państw bałkańskich w prasie polskiej i jakie bogactwo form dziennikarskich zostało użyte w opisie tego tematu.

Publikacja ma na celu wskazanie na czynniki, które determinowały sądy znawców sztuki i starożytników w okresie klasycyzmu i romantyzmu o funkcji nagrobków w kościołach. Pomimo, że Autorka skupia się na tekstach XIX-wiecznych, to wyniki badań mogą pomóc – również współczesnemu historykowi sztuki – uświadomić, jak silne i niezauważalne podczas procesu badawczego są uwarunkowania wypływające z kultury nam współczesnej oraz prowokujące sądy, które nie mają podstaw w analizowanych dziełach.

,,Bałkany - terror kultury"" to autorski wybór dokonany specjalnie dla Wydawnictwa Czarne z dorobku Ivana Čolovicia z lat 1997-2004.Ivan Čolović, wybitny serbski intelektualista, w znakomitym tomie esejów pisze nie tylko o dramacie serbskiego postkomunizmu, gdzie marksizm-leninizm zastąpiła koszmarna mieszanka populizmu z nacjonalizmem etnicznym wzbogaconym o religię narodową. Na przykładzie serbskim szkicuje obraz zagrożenia wspólnego nam wszystkim: Serbom i Rosjanom, Chorwatom i Słowakom, Węgrom i Rumunom, Polakom i Albańczykom. Nie jest to więc choroba jedynie serbska. Wirus zarazy antydemokratycznej tkwi we wszystkich naszych organizmach duchowych. Dlatego tę książkę powinien przeczytać każdy polski inteligent, który chce żyć w wolnej Polsce i w demokratycznej Europie.Adam MichnikBezlitosna analiza roli, jaką w podsycaniu wojen na Bałkanach odegrali intelektualiści i tworzona przez nich kultura. Čolović skupia się w niej na swej ojczystej Serbii, nie sposób jednak odłożyć tej książki z przyjemnym poczuciem różnicy, która nas dzieli od bałkańskiego barbarzyństwa. Z treści omawianych przez Čolovicia wyziera karykatura aż nadto znajomej gęby naszego własnego zadufania. Ku refleksji i przestrodze.Konstanty Gebert

Daniel Bell (1919–2011, pierwotnie Bolotsky, z rodziny polskich emigrantów żydowskich w USA) jest klasykiem socjokulturowej diagnozy współczesności. Jako jeden z pierwszych pół wieku temu dostrzegł „kontrkulturę” i początki postmodernizmu/ponowoczesności. Należał do proroków epoki poprzemysłowej i społeczeństwa wiedzy. W 1967 roku przewidział czasy internetu, gdy mówił o połączeniu domowych i biurowych komputerów z centralnym źródłem „usług bibliotecznych i informacyjnych”. „Kulturowe sprzeczności kapitalizmu” (1976) stanowią dziś kanon myśli drugiej połowy XX wieku. Times Literary Supplement zaliczył tę publikację do stu najbardziej wpływowych książek powojennych. Bell wydobywa i uzasadnia bogatym opisem odnośnych zjawisk ze swojej epoki podstawowy konflikt wartości społeczeństwa postindustrialnego. Z jednej strony „purytański” kapitalizm nakazuje „opóźnienie gratyfikacji”, odsuwanie spożycia owoców pracy na bliżej nieokreśloną porę, a z drugiej kreowane przez ten sam kapitalizm kulturowa postawa konsumpcjonizmu i ideologia osobistej wolności każą jednostce już teraz „używać życia”. Polityka musi godzić sprzeczności między ekonomią a kulturą. Ideowo-polityczny wymiar rozważań Bella okazuje się dość złożony, ponieważ sam autor deklaruje się jako socjalista w gospodarce, liberał w polityce i konserwatysta w kulturze. Mimo swego liberalizmu ubolewa nad regresem „transcendentnej etyki”.

Marzysz o zawodzie projektantki mody? Nic prostszego! Dzięki radom i ćwiczeniom zawartym w tej książce, samodzielnie stworzysz pierwszą własną kolekcję. Fashion Book poprowadzi Cię od pomysłów aż na wybieg! Ta książka to Twój pierwszy krok do wymarzonej kariery w świecie mody! Określ swój styl, wybierz tkaniny oraz dodatki, poznaj specyfikę projektowania poszczególnych części ubioru i przygotuj kolekcję na Twój własny pokaz mody! U kogo ubierała się Marilyn Monroe? Czym wsławiła się Sonia Rykiel? Z czego znane są pracownie Lesage? Kogo uważa się za prekursora haute – couture? W książce znajdziesz: – Techniki rysunkowe uczące projektowania – Liczne ćwiczenia pozwalające na rozwijanie Twoich talentów – Pomysły rozbudzające Twoją kreatywność – Informacje o świecie mody, porady, triki – Sylwetki największych projektantów

Siegfried Zielinski należy do klasyków współczesnego medioznawstwa. Jego wczesniejsza monografia Audiovisonen. Kino und Fernsehen als Zwischenspiele in der Geschichte (1989), przetłumaczona na wiele języków, należy nieodmiennie do światowego kanonu mediologii - jest pozycją prototypową, paradygmatyczną, która w sposób najpełniejszy w światowym piśmiennictwie medialnym zainicjowała dyskurs zwany właśnie archeologicznym, określając jego współrzędne. Zieliński swą – jak sam mówi – an-archeologię mediów rozumie jako alternatywną wobec „oficjalnej” historii mediów, pisanej pod dyktando kolejnych, zrealizowanych wynalazków, których nie byłoby może, gdyby nie przedsięwzięcia marginalne, traktowane przez otoczenie wynalazców jako dziwactwa, odstępstwa od normy. One właśnie zostały tu omówione, bogato zilustrowane i włączone w szeroki kontekst kulturowy. Z perspektywy dzisiejszego dynamicznego rozwoju mediów owe marginalizowane przedsięwzięcia okazały się bowiem „prehistorią” naszych czasów. Przygotowały one grunt pod eksplozję dwudziestowiecznych przekaźników masowych, stanowiąc jej podstawy technologiczne, zwłaszcza zaś mentalne, bo włączyły do dyskursu refleksję nad rolą maszyn widzenia i słyszenia jako aparatów z pogranicza magii i nauki. Wyraźnym spełnieniem tych ongi dziwacznych idei jest dziś praktyka wirtualnej przestrzeni. Autor jak archeolog odkrywa kolejne warstwy przeszłości. Dzieje kultury materialnej splatają się w narracji Zielinskiego z dziejami kultury symbolicznej. Archeologia mediów uzupełnia panoramę mediów o utracone, zaniechane bądź zrepresjonowane formy świadomości medialnej z „głębokiej przeszłości”, jak magiczne maszyny obrazowe, latarnia magiczna, aparaty do przybliżania tego, co odległe, camera obscura… Ich repertuar jest niezwykle bogaty, a nowe media jawią się tu jako już nie tak bardzo nowe, bo mają swoje źródła w sile imaginacji głębokiej przeszłości.

Album 1994, autorstwa Mikołaja Długosza, to refleksja nad podstawami współczesnej polskiej kultury konsumpcyjnej. Prezentuje, pochodzące z epoki definiowanej przez turbokapitalistyczne przyspieszenie Planu Balcerowicza, marzenia o towarach i konsumpcji, rzeczy dostępnych po okazyjnej cenie i w dużej ilości w sieciach hipermarketów. Prezentowane przez Długosza fotografie "pakszotowe" powstały w 1994 r. na potrzeby druków promocyjnych. "W 1994 Mikołaj Długosz łączy pasję antropologa codzienności, kolekcjonera nudnych fotografii i wrażliwego na urodę świata estety. 1994 to katalog rzeczy bez ceny, wyjętych niejako z komercyjnego kontekstu, choć przecież nie z historii, o czym świadczy tytuł projektu. Abstrakcyjne tło i konkret towaru, to zostaje, podobnie jak wspomnienia z rzeczami związane, z fetyszami, wokół których kręciło się niegdyś życie konsumenckich mas. 1994 to nie jest ani piekło, ani niebo rzeczy, prędzej coś pomiędzy. Nie jest to też rzecz kultowa, raczej powszednia, banalna. To taki poziom zero reklamowej fotografii i komercyjnej fantazji". Adam Mazur Mikołaj Długosz (ur.1975). W latach 1999-2002 studiował w PWSFiT w Łodzi, zaś od 2002 roku utrzymuje się z fotografowania ludzi dla ilustrowanych magazynów (m.in. "L'Uomo Vogue" i angielskiego "Tank Magazine"). Wystawiał swoje prace na wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą. Laureat nagrody Chimera 2005 za okładkę Magazynu Lajfstyle. Autor albumu i wystawy Pogoda Ładna, oraz albumu Real Foto będącego zbiorem zdjęć znalezionych w Internecie.

,,Metryka nocnika"" Iwony Wierzby z ilustracjami Marianny Sztymy to książka o urynale, kakatorium, stolcu, sedesie, wychodku, sławojce, czyli o nocniku i toalecie oraz o ich przeciętnych i nieprzeciętnych użytkownikach. Dowiemy się z niej między innymi, że jednym z pierwszych posiadaczy i użytkowników ubikacji spłukiwanej wodą był znany z mitologii władca Krety - król Minos. Co to takiego Cloaca Maxima i gdzie się znajdowała? Kto pierwszy opodatkował toalety? Co wspólnego z toaletami ma powiedzenie ,,pecunia non olet"" czyli ,,pieniądze nie śmierdzą"" i kto jest jego autorem? Dlaczego po średniowiecznych miastach poruszano się sześciokonnymi karetami? Jakiej amunicji nigdy nie brakowało w średniowiecznych twierdzach? Co ważnego w sprawie kupy miał do powiedzenia filozof Erazm z Rotterdamu? Czym zajmował się poznański kat po godzinach pracy? Stąd wzięło się powiedzenie: ,,idę zgasić ogień w kominku""?, i co miało wspólnego z oddawaniem moczu? Dlaczego w Wersalu panował kiedyś... smród i nie pachniało tam fiołkami? Czym zajmował się stolcowy szambelan na dworze króla Henryka VIII? Która z dam była właścicielką nocnika pięknego niczym sosjerka? Dlatego Felicjan Sławoj Składkowski przeszedł do historii nie jako polityk, lecz... budowniczy toalety. Dowiemy się również jak rewolucyjny wpływ na higienę osobistą miały prace związane z podbojem i poznaniem kosmosu. Na jakie usługi mogą liczyć posiadacze japońskiego w pełni elektroniczny sedesu XXI wieku? Poznamy historię srajtaśmy, kiblorolki, srolki, czyli papieru do... oraz wszelkich utrzyjzadków i podcierek w literaturze. Mam nadzieję, że nasza nowa książka będzie fascynującą lekturą dla czytelników w każdym wieku ze względu na tematykę i ilustracyjną ucztę.

Nasze spiżarnie, a może i nawet piwnice kryją wiele przepisów na wyśmienite nalewki i wina domowe. Z reguły są to przepisy przekazywane z pokolenia na pokolenie. Innym razem są to eksperymenty domowników. Hobby wytwarzania niepowtarzalnych win i nalewek. Wino z porzeczek,czereśni, wiśni, nalewka z orzechówka i wiele innych przysmaków. A może wino z pieprzu lub z korzeni czerwonej papryki na uporczywy kaszel, orzechówka na schorzenia przewodu pokarmowego, a nalewka z dziurawca na dobry humor? Czy to jest możliwe? Oczywiście! Winami i nalewkami, które swój niepowtarzalny smak i aromat zawdzięczają owocom, ziołom i korzennym przyprawom, można się nie tylko delektować, ale i łagodzić wiele dolegliwości. Przyprawy ziołowe są bowiem nieocenione we wspomaganiu leczenia różnych schorzeń oraz w ich profilaktyce. Są one skarbnicą mikroelementów, soli mineralnych i witamin, niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Dlatego warto je wykorzystać, przyrządzając pokrzepiające, wzmacniające, uzdrawiające duszę i ciało wina, nalewki, a także oleje i octy. Barbara Jakimowicz-Klein podaje w swojej książce nie tylko receptury łatwych do wykonania domowym sposobem wyśmienitych trunków, ale i proste przepisy na ziołowe oleje i octy, podnoszące walory zdrowotne potraw, do których są dodawane. A zatem... Na zdrowie!

Reay Tannahill (1929–2007), szkocka pisarka znana u nas z bestsellerowej Historii seksu, zapoczątkowała „Historią kuchni” badania nad światowymi kulinariami, stanowiące już dziś pełnoprawną dyscyplinę akademicką. Trywialna formuła „człowiek jest tym, co je” nabrała nowego sensu. Okazało się, że żywność i jej przyrządzanie wywierały istotny wpływ na kształt systemów i instytucji społecznych. W niniejszej książce cała ta bogata historia znalazła odzwierciedlenie w zwięzłej charakterystyce poszczególnych epok aż po XXI wiek. Obfitość niezwykłych faktów dotyczących kuchni i żywności autorka wzbogaciła jeszcze przepisami z różnych okresów. Zakres książki jest imponujący także przestrzennie: obejmuje kulinaria całego świata ze szczególnym naciskiem na świat arabski i Chiny. Monografia Tannahill jest dziś klasyką: pierwsza wersja ukazała się w 1973, a ostatnia modyfikacja i rozszerzenie nastąpiły w 2002 roku. Dane zostały zweryfikowane u źródeł, bo na przykład wielu Francuzów uważało, że ich ziomkowie nigdy nie jedli palcami, a przekonanie to było tak silne, że preparowano przeczące mu dawne teksty. Tannahill nie oszczędza czytelnika, bezlitośnie opisując higieniczną grozę dawnych biesiad, demaskując pozór smakowitości ich dań, polityczne szaleństwo na punkcie różnych produktów (pieprz przyczynił się do upadku Rzymu…) aż po szaleństwo na punkcie choroby szalonych krów. Głód wiadomości i sensacji znajdzie przy tej lekturze godziwe nasycenie.

Liczne zabytki historii materialnej, ślady dawnych kultur, obyczaje i tradycje, krajobraz i przyroda – to wszystko staraliśmy się pokazać w 20 rozdziałach tematycznych, aby zachęcić Państwa do poznania i zrozumienia tej krainy nad Wisłą.

Autor - potomek rodzin ziemańsko-inteligenckich, kawalerzysta, konspirator, pisarz, tłumacz, publicysta, historyk sztuki, współzałożyciel i wieloletni szef wydawnictwa Znak -zachował w żywej pamięci obrazy minionego świata i zaludniających go postaci. Refleksje o rodzinnych tradycjach i o kilku spośród wybitnych przodków - między innymi Pawlikowskich i Rodakowskich - wprowadzają do barwnych opisów nieistniejących od z górą półwiecza domów i środowisk, w których spędzał dzieciństwo i młodość. Polskie i zagraniczne szkoły, kampania wrześniowa w siodle, akowska konspiracja, a potem zmagania z nowym ustrojem - to wszystko opisane z humorem, temperamentem, autoironicznym dystansem, przeplecione licznymi anegdotami i zamknięte serią sylwetek wybitnych a bliskich autorowi postaci jest lepszą lekcją niedawnej historii niż niejeden opasły podręcznik.

Autor próbuje przybliżyć Czytelnikowi problematykę interpretacji gestów, języka ciała, skupiając swą uwagę na społecznym mechanizmie nadawania znaczeń działaniom.

Ta największa instytucja kultury Pomorza Zachodniego sprawuje opiekę nad ponad 150 tyś. obiektów sztuki dawnej oraz współczesnej, zabytków archeologicznych, etnograficznych i numizmatów oraz największym w Polsce zbiorem świadectw kultury materialnej krajów Afryki, Ameryki i Oceanii. Album Skarby sztuki jest zaproszeniem do Muzeum Narodowego w Szczecinie, największej instytucji kultury na Pomorzu Zachodnim, należącej do grupy polskich muzeów wyróżnionych w nazwie tytułem „Narodowe” ze względu na rangę i ponadregionalne znaczenie posiadanych zbiorów. Muzeum gromadzi, chroni – zapewniając trwałość istnienia – i udostępnia powierzone dziedzictwo, opracowuje naukowo wiedzę o nim, prezentuje dorobek pokoleń od starożytności po współczesność. Jako depozytariusz pamięci o przeszłości, jest także żywym centrum wymiany myśli w różnych dyscyplinach wiedzy, aktywnie uczestniczy w procesie kształtowania świadomości historycznej i postaw społecznych. […] Jego obecny kształt i zbiory są wynikiem burzliwej dwudziestowiecznej historii Szczecina i Pomorza Zachodniego oraz skomplikowanych okoliczności politycznych i społecznych, w jakich przyszło działać jego twórcom oraz ich niemieckim, a po 1945 roku polskim, następcom.

Ta książka to fascynująca podróż przez dzieje ludzkości – od raju, poprzez Upadek, aż do współczesności. Mówi o transformacji społecznej, która sprawiła, że ludzkość utraciła więź z naturą i wszechświatem, poznała co to samotność i strach, a w końcu pogrążyła się w chaosie wojen i męskiej dominacji patriarchatu.Ta książka to fascynująca podróż przez dzieje ludzkości – od raju, poprzez Upadek, aż do współczesności. Mówi o transformacji społecznej, która sprawiła, że ludzkość utraciła więź z naturą i wszechświatem, poznała co to samotność i strach, a w końcu pogrążyła się w chaosie wojen i męskiej dominacji patriarchatu. Opowiada o niej i dokumentuje ją, odpowiadając równocześnie na pytanie, dlaczego 6 tysięcy lat temu ludzie utracili ten raj – co w naszej historii poszło nie tak. Przedstawia znane na całym świecie legendy o Złotym Wieku i odnajduje w nich prawdę, kierując się wynikami badań archeologicznych. Jak przerwać tę ponurą sagę bólu i przemocy? W którym kierunku iść, by powrócić do utraconego raju? Steve Taylor wskazuje drogę, którą wciąż możemy wybrać, aby uwolnić się od tego, co odpowiada za wypaczenie ludzkiej natury. Nic jeszcze nie jest stracone! Wstęp Od niemal sześciu tysięcy lat ludzie cierpią na swego rodzaju zbiorową psychozę. Historia odnotowuje wiele przypadków potwierdzających, że rasa ludzka była i jest do pewnego stopnia szalona. Brzmi to dość niewiarygodnie, gdyż konsekwencje naszego szaleństwa zaczęliśmy traktować jako coś normalnego. Skoro obłęd widać na każdym kroku, to nikt już nie pamięta, jak wygląda zwykłe zdrowe, racjonalne zachowanie. Najbardziej absurdalne i nieprzyzwoite praktyki stają się tradycją i są traktowane jako całkiem naturalne. I tak „normalne" stało się zabijanie, wykorzystywanie kobiet przez mężczyzn, dręczenie dzieci przez rodziców oraz to, że niewielkie grupy sprawują potężną władzę, dominując nad masami. Całkiem „normalne" stało się także nadużywanie surowców naturalnych w takim stopniu, że grozi nam katastrofa ekologiczna. Odczuwamy pogardę względem własnego ciała oraz winę za to, że doświadczamy zupełnie naturalnych pragnień. „Normalne" stało się gromadzenie dóbr i bogactw, które nigdy nie będą nam potrzebne, a także nieustanna pogoń za sukcesem, sławą i władzą. A kiedy nawet już wszystko to zdobędziemy i tak jest dla nas „normalne", że nie czujemy spełnienia i satysfakcji, lecz ciągłe, narastające niezadowolenie. Celem tej książki jest odkrycie przyczyny tego szaleństwa i stwierdzenie, czy rzeczy wiście jest ono dla nas czymś wrodzonym. Przyjrzymy się sporej liczbie dowodów, które wskazują na to, że wcześniejsze społeczeństwa były, używając przytoczonego wcześniej określenia, bardziej „rozumne" niż my. Nawet jeszcze do niedawna w wielu zakątkach świata istniały miejsca, gdzie opisane przeze mnie wyżej patologiczne zachowania w ogóle nie istniały. Całe to szaleństwo zostało wywołane przez wydarzenie, które nazywam „upadkiem", czyli zbiorową przemianą psychologiczną jakiej doświadczyło wielu ludzi około 6 tysięcy lat temu, a która była wynikiem katastrofy klimatycznej zapoczątkowanej na Bliskim Wschodzie i w Azji Środkowej. Wtedy właśnie narodził się „nowy" typ człowieka z mocniej zarysowaną indywidualnością, z innym sposobem postrzegania świata i doświadczania życia. W pewien sposób ten nowy typ człowieka był bardzo postępowy. Przyczynił się on między innymi do rozwoju technologicznego oraz do rozwoju cywilizacji Egiptu i Sumeru, a także wielu innych, które nastały po nich. Niestety równocześnie zrodziły się takie patologie jak wojny, dominacja mężczyzn i nierówność społeczna. Można zauważyć, że przed upadkiem ludzie wiedli względnie beztroskie, przyjemne, a nawet radosne życie. Jakiś czas później stało się ono ciężkie, brutalne i krótkie - tak bardzo przepełnione nieszczęściem, że niezliczona ilość pokoleń mogła je znieść tylko pod warunkiem przekonania samych siebie, że to jedynie chwilowa przerwa w podróży do wiecznego raju. Ale być może właśnie teraz, tak jak piszę o tym w ostatnim rozdziale książki, ludzkość zatacza pełne koło i powoli odzyskuje rozsądek. Przez kilka ostatnich stuleci, szczególnie od XVIII wieku, można było dostrzec oznaki odradzania się wszystkich dawnych właściwości takich jak: równość i demokracja, szacunek dla natury i ludzkiego ciała czy świadomość duchowej natury kosmosu. Prawdopodobnie nie jest to jeszcze tak silny nurt, jak ten charakteryzujący upadek, ale bez wątpienia, z biegiem czasu, stanie się coraz potężniejszy. Lata poświęcone na pisanie tej książki oraz na zbieranie materiałów i prowadzenie badań były dla mnie niczym niezwykle inspirująca podróż, której nie ukończyłbym bez pomocy wielu przewodników. Jestem szczególnie wdzięczny takim osobom jak: Riane Eisler, Gerhard Lenski, Christopher Boehm, Robert Lawlor, Richard Heinberg, Brian GrifKth, Elizabeth Baring i Jules Cashford, Richard Rudgley, Elman R. Service, Margaret Power i Christopher Ryan, nie wspominając wielu autorów publikacji naukowych (szczególnie z dziedziny antropologii), na pracach których opierałem się. Dziękuję także Stanleyowi Kripp-nerowi i Christopherowi Ryanowi za ich niezliczone komentarze na temat rękopisu. Jednak chyba najbardziej wdzięczny jestem Jamesowi DeMeo, którego książka Saharazja w kluczowy sposób przyczyniła się do zrozumienia przeze mnie środowiskowych przyczyn upadku. Niniejsza publikacja mówi bardzo dużo o tym, co straciliśmy, ale także na szczęście i o tym, co możemy zrobić, aby to odzyskać. Jeżeli istnieje choćby jedna rzecz, którą Ty, drogi czytelniku wyniesiesz z lektury kolejnych rozdziałów, to mam nadzieję, że będzie to przeświadczenie, że wcale nie musi być tak, jak jest. Ostatnie 6 tysięcy lat życia na Ziemi to schizofreniczny koszmar, z którego pomału się budzimy. Będę niezmiernie uradowany, jeżeli ta książka chociażby w niewielkim stopniu przyczyni się do procesu przebudzenia.

„Narody Wietnamu” przedstawiony w przystępny sposób zbiór podstawowych wiadomości o każdej z grup etnicznych Wietnamu, zarówno o tych najmniej licznych, jak O’ Đu i Brâu, jak i największych (po Kinh) – Thái i Tay. Aby przekazać ważne informacje bez nudzenia czytelnika, są one ułożone w określonej kolejności: • liczba ludności, • inne nazwy, • język, • lokalizacja, • historia, • wierzenia, • stroje, • gospodarka, • zwyczaje i obyczaje, • kultura i sztuka. Dzięki takiemu konsekwentnemu układowi możliwe jest łatwe odszukanie i porównanie wiadomości. Załączona do każdego rozdziału mapka pokazuje, w których prowincjach można spotkać dany naród. Podstawowym celem tej książki jest zainteresowanie czytelnika wieloetniczną kulturą Wietnamu i zachęcenie potencjalnych turystów z Polski do świadomej obserwacji napotkanego folkloru. Dlatego też „Narody Wietnamu” nie są albumem zdjęć egzotycznych grup etnicznych, ale skromnym informatorem i przewodnikiem. Stanisław Kozłowski urodził się 16 kwietnia 1952 roku. Wietnamem zainteresował się podczas studiów na Politechnice Warszawskiej w latach siedemdziesiątych. Poznał wówczas wielu Wietnamczyków. Z niektórymi z nich do dzisiaj utrzymuje przyjacielskie kontakty. Chociaż od 37 lat pracuje nieprzerwanie w Służbie Leśnej, to jego fascynacja Wietnamem pozostaje ciągle żywa. Szczególne wrażenie wywarła na nim wieloetniczna kultura Wietnamu. Stąd wziął się pomysł zebrania podstawowych informacji o wszystkich narodach Wietnamu w jedną całość.