O autorze:
Jacek Krzysztofowicz (ur. 1969) jest psychoterapeutą. Ukończył studia filozoficzno-teologiczne na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Psychoterapii uczył się
w Polskim Instytucie Ericksonowskim w Łodzi. Prowadzi w Łodzi terapię indywidualną
i partnerską (www.zmiana.pro). Współpracuje z Fundacją Jaś i Małgosia w Łodzi, skupiając się na pracy z rodzicami dzieci autystycznych. Felietonista magazynu psychologicznego „Charaktery” (Lekcje z życia). Żonaty. Jego pasją jest próba zrozumienia ludzi i otaczającego świata.
Z okładki:
Budują lub niszczą. Służą lub rządzą. Kołyszą lub targają. Szepczą lub krzyczą. Unoszą lub depczą. Czasem przyjemne, czasem trudne. Zawsze bliskie i ważne. Nasze emocje.
Jacek Krzysztofowicz zaprasza nas do bliższego zapoznania się i zaprzyjaźnienia ze światem naszych trudniejszych emocji: złością, smutkiem, bólem, gniewem, lękiem, wstydem, bezsilnością. Doświadczony terapeuta proponuje, byśmy traktowali je, jak powierzoną naszej trosce gromadkę podopiecznych. Każdy z nich ma inną przeszłość, witalność, siłę przebicia, wrażliwość i potrzeby. Niektórzy są kłopotliwi, ale żaden nie jest zły. Każdy domaga się uwagi, troski, indywidualnego potraktowania, miłości, zrozumienia. Dopiero wtedy zaczną
z nami współpracować i obdarzać tym, co w nich najlepsze.
Ze skrzydełek:
Uczucia są nam potrzebne. Wszystkie bez wyjątku nam służą. Gdyby było inaczej, nie zostalibyśmy w nie przez matkę naturę wyposażeni. Uczucia pozwalają nam poznać, jaki jest nasz stosunek do rzeczywistości, ułatwiają nam kontakt ze światem, kierują naszym zachowaniem. Są źródłem informacji o nas samych – opowiadają o wszystkich naszych potrzebach, dają energię pozwalającą je zaspokoić. Przykre uczucia podpowiadają: coś tu jest nie w porządku, trzeba tu coś zmienić, a przyjemne otwarcie głoszą: to jest właśnie to, zrób to jeszcze raz!
Uczucia są jak dzieci… Nie poradzą sobie same – wymagają uwagi i opieki. I jak to w życiu bywa, jedne dzieci są „trudniejsze” od innych – one właśnie wymagają szczególnej troski. Jeżeli jej nie otrzymają, wyrosną na być może niebezpiecznych, a z całą pewnością nieszczęśliwych ludzi. Dla naszego własnego dobra żadne uczucie nie może pozostać niezauważone i zlekceważone. Krótko mówiąc: warto czuć.
(z rozdziału Napięcie)
Fragmenty:
Leczenie bólu
Dlaczego nas boli? Dlaczego zostaliśmy przez naturę wyposażeni w zdolność odczuwania nie tylko fizycznego, ale także emocjonalnego bólu? Uczucie bólu mówi nam: zostałeś zraniony
i potrzebujesz uzdrowienia. Nie zostawiaj tego – zaopiekuj się sobą. Odkorkuj tę swoją butelkę – niech się wreszcie wszystko wyleje…
To jest właśnie najważniejsze: dopuścić swój ból do głosu. Nie tłumić go, nie udawać, że się nic nie stało. W końcu przestać milczeć. Proces, który dokonuje się wewnątrz osoby dźwigającej jakieś bolesne brzemię, polega na zmaganiu pomiędzy jej obolałą częścią, tęskniącą za wysłuchaniem i ukojeniem, a inną, silniejszą częścią jej osobowości, która twierdzi, że trzeba milczeć – bo przecież nic się nie stało albo bo i tak nic się nie da z tym zrobić. Ten wewnętrzny dialog jest odtworzeniem zewnętrznej sytuacji, w której powstała trauma. To właśnie sprawca pragnie, aby ofiara milczała i aby wszystko zostało utrzymane
w sekrecie – aby całe zdarzenie można było zawsze podsumować stwierdzeniem: „nic się nie stało”. Pytanie, które osoba skrzywdzona przez kogoś musi sama sobie zadać, brzmi: czy zamierzam nadal stać po stronie sprawcy, być jego sprzymierzeńcem, czy też wreszcie zaopiekuję się tym, co we mnie słabe i obolałe, uznam tę część siebie za w pełni wartościową – mającą prawo do istnienia i do głosu.
Bardzo często się zdarza, że jakaś część naszej ukształtowanej w dzieciństwie religijności jest balastem utrudniającym nam doświadczanie wiary jako życiodajnej, wspierającej mocy. Moje rozważania na temat Dekalogu są próbą pokazania, w jaki sposób możemy się religijnie rozwijać i "Dziesięć przykazań" rozumieć "po dorosłemu". Oczywiście, że ten zbiór zasad pochodzi od Boga, przynależy do tego, co w chrześcijaństwie jest niezmienne, ale sposób, w jaki go rozumiemy, interpretujemy, to już zupełnie inna sprawa. Każde pokolenie musi pochylić się nad nim od nowa, bo zmienia się świat a wraz z nim ludzkie problemy. Każdy człowiek musi odczytać Dekalog trochę inaczej, ponieważ nie ma dwóch identycznych osób ani jakiegoś wzorca, do którego można by przykładać nieporównywalne ludzkie losy. Być może to, co kiedyś usłyszeliśmy i przyjęliśmy jako oczywiste, dobrze już dzisiaj zostawić, pójść krok dalej. Niniejszą książeczkę potraktujcie tylko jako drogowskaz. Te rozważania w żadnym wypadku nie są próbą wyczerpującego ujęcia sensu zawartego w nauczaniu Dekalogu. Są one tylko zachętą do wyruszenia w drogę i być może jakąś w tej wędrówce inspiracją.
Człowiek współczesny przeświadczony jest, że grzechy główne to grzechy największe ze wszystkich. Doświadczenie autora jako spowiednika i duszpasterza oraz idący za tym wysyłek rozumienia człowieka doprowadziły go do wniosku, że obecność pojęcia grzechów głównych w naszej religijnej mentalności czyni wiele zła. Kształtuje ona obraz Boga nakładającego na swych wyznawców ciężar ponad siły. Dlatego właśnie autor przygląda się bliżej siedmiu grzechom głównym. Zadaje pytanie, na ile "katalog" ten jest dziś aktualny. Na ile wskazuje na rzeczywiste grzechy, a na ile wprowadza nas w błąd, sugerując grzeszność w tym, co wcale złe nie jest. Według autora nie wszystko o czym myślimy, że jest grzechem, jest nim w rzeczywistości. Książka jest zachętą, aby spróbować uwierzyć, że nie jestem zły, tylko po prostu, czasem nie radzę sobie z tym, co przeżywam, z tym, co jest we mnie obecne.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
