Inicjatywa zorganizowania konferencji zrodziła się w okresie trwania medialnej dyskusji związanej ze wzmożonym zainteresowaniem udostępnianymi przez IPN materiałami wytworzonymi przez aparat represji Polski "ludowej". W wielu diecezjach powołano wówczas komisje, które miały zbadać problem inwigilacji Kościoła przez Służbę Bezpieczeństwa i kontakty z nią części duchowieństwa. Idea, która legła u podstaw zorganizowania konferencji, wpisywała się w nurt tych zainteresowań.
ze Wstępu ks. prof. dr. hab. Bogdana Stanaszka
Seria zawiera prace omawiające represje komunistyczne wobec Kościoła katolickiego, starając się wypełnić swoją misję w powojennej Polsce.
Niniejsza publikacja ma na celu przybliżenie zarówno sylwetek osób duchownych i zakonnych jak i represji, którym im poddano na terenie województwa krakowskiego w latach 1944-1975. Należy wyjaśnić, że po II wojnie światowej granice województwa krakowskiego zmieniały się kilkakrotnie w wyniku reform administracyjnych. Początkowo województwo krakowskie działało w granicach z okresu międzywojennego. W 1946 roku jego granice nieznacznie zmieniono. W 1975 roku jego obszar znacznie się zmniejszył, a część jego dotychczasowego terytorium weszła w skład województwa bielskiego, katowickiego, kieleckiego, nowosądeckiego i tarnowskiego. W 1999 roku, w wyniku kolejnej reformy administracyjnej, powstało województwo małopolskie z siedzibą władz w Krakowie. Z powyższego wynika, że badania represji wobec duchowieństwa diecezjalnego i osób zakonnych przeprowadzono na obszarze województwa krakowskiego funkcjonującego od chwili wejścia Armii Czerwonej na jego wschodnie tereny w 1944 roku do reformy administracyjnej w 1975 roku.
W niniejszym zbiorze prezentowane są przykładowe formy pracy duszpasterstw środowiskowych na terenie archidiecezji krakowskiej w XX w. Kolejne artykuły opracowane zostały zasadniczo przez historyków i dlatego, co zrozumiałe, pominięto w nich kwestie teologiczne, pastoralne i kanoniczne. Ten wymiar aktywności duszpasterstw specjalistycznych, działających w archidiecezji krakowskiej w XX w., czeka jeszcze na opracowanie.Jest to początek badań. Należy mieć nadzieję, że niniejsza publikacja zachęci do podjęcia dalszych prac w tym zakresie, co zaowocuje kolejnymi wydawnictwami. Redaktorzy i autorzy artykułów liczą na przychylne przyjęcie efektów swoich badań oraz na współpracę z czytelnikami, którzy współtworzyli zarówno duszpasterstwa opisane w książce, jak również inne. Naszym wspólnym celem jest ukazanie działań duszpasterskich jako elementu dziedzictwa archidiecezji krakowskiej - archidiecezji, która wydała i ukształtowała Jana Pawła II.
Seria zawiera prace omawiające represje komunistyczne wobec Kościoła katolickiego, starając się wypełnić swoją misję w powojennej Polsce.Niniejsza publikacja ma na celu przybliżenie zarówno sylwetek osób duchownych i zakonnych jak i represji, którym im poddano na terenie województwa krakowskiego w latach 1944-1975. Należy wyjaśnić, że po II wojnie światowej granice województwa krakowskiego zmieniały się kilkakrotnie w wyniku reform administracyjnych. Początkowo województwo krakowskie działało w granicach z okresu międzywojennego. W 1946 roku jego granice nieznacznie zmieniono. W 1975 roku jego obszar znacznie się zmniejszył, a część jego dotychczasowego terytorium weszła w skład województwa bielskiego, katowickiego, kieleckiego, nowosądeckiego i tarnowskiego. W 1999 roku, w wyniku kolejnej reformy administracyjnej, powstało województwo małopolskie z siedzibą władz w Krakowie. Z powyższego wynika, że badania represji wobec duchowieństwa diecezjalnego i osób zakonnych przeprowadzono na obszarze województwa krakowskiego funkcjonującego od chwili wejścia Armii Czerwonej na jego wschodnie tereny w 1944 roku do reformy administracyjnej w 1975 roku.
Oddawany w ręce Czytelników tom jest pokłosiem sesji naukowej ,,Komunistyczny aparat represji wobec jezuitów Prowincji Polski Południowej"", która odbyła się 14 czerwca 2012 r. Jej organizatorami były dwie instytucje: Instytut Politologii Akademii Ignatianum w Krakowie oraz Oddział Instytutu Pamięci Narodowej w Krakowie, a wsparcia udzielił Prowincjał Prowincji Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego o. Wojciech Ziółek SJ.Na ziemiach polskich do dziś funkcjonują dwie jednostki organizacyjne zakonu jezuitów zwane prowincjami, które w momencie ich utworzenia w 1926 r. otrzymały nazwy nawiązujące do nomenklatury jeszcze z okresu przedrozbiorowego, a zarazem opisujące ich zasadniczy zasięg terytorialny - Prowincja Wielkopolsko-Mazowiecka oraz Prowincja Małopolska. Po II wojnie światowej licząca 19 domów Prowincja Małopolska utraciła ich 8, głównie w Małopolsce Wschodniej - zagarniętej przez Sowiety. W konsekwencji powojennych zmian granic i spowodowanych nimi migracji ludności członkowie prowincji ofiarnie zaangażowali się w tworzenie struktur duszpasterskich na tzw. Ziemiach Odzyskanych, przede wszystkim na Śląsku. W krótkim czasie obok pozostałych 11 placówek otwarto 12 nowych, w tym 5 przejętych od współbraci należących do Prowincji Wschodnioniemieckiej. Ponieważ oficjalna nazwa jednostki nie odpowiadała faktycznemu terytorium, na którym od 1946 r. rozwijano prace apostolskie a obejmującemu ówczesne województwa krakowskie i część kieleckiego (Częstochowa), rzeszowskie, śląskie oraz wrocławskie, pojawiały się sugestie aktualizacji nazewnictwa do panujących warunków. Ostatecznie dopiero w 1975 r. nazwę zmieniono na obowiązującą do dziś - Prowincja Polski Południowej - nie wprowadzając przy tym żadnych modyfikacji strukturalnych. Dlatego też za celowe, zgodne z intencją władz zakonnych oraz podkreślające instytucjonalną ciągłość analizowanego środowiska uznano zastosowanie wyłącznie aktualnego brzmienia zarówno w tytule sesji, jak samej publikacji.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
