W tym roku przeżyliśmy bardzo tajemnicze wakacje, ale zanim się rozpoczęły, Krysia zdążyła zostać dowódcą armii. Jakim cudem? Zaraz Wam opowiem...W serii ukazały się do tej pory:Podwórkowe Biuro DetektywistycznePodwórkowe Biuro Detektywistyczne i Salon fryzjerskiPerypetie Franka i Krysi
Mój przyjaciel Bocian Bociek Józio i jego złamane skrzydło oraz chłopiec Piotruś Gniazdo i ich spotkanie... tak zaczyna się opowieść. Dlaczego to niezwykła historia? Bo wydarzyła się naprawdę... i może przydarzyć się także Wam. Ta książka to dowód na to, że Zwierzęta to nasza prawdziwa rodzina, a Pomaganie zwierzętom przynosi szczęście.1. Dom Gniazdów2. Bocianowi na pomoc3. Zwierzęta czują tak samo jak ludzie4. Lekarze, ale na niby...5. Józio i ja6. Zwierzęta to nasza rodzina7. Naucz mnie latać, mój nowy tatusiuTrylogia o miłości do zwierząt to cykl trzech nowych opowieści o następujących tytułach: Kocie troski, Królowie życia i Mój przyjaciel bocian. Autor jest obrońcą zwierząt i uratował około 1000 zwierząt, a książki napisał na podstawie swoich prawdziwych przygód ze zwierzętami. Główni bohaterowie ratują zwierzęta, a tym samym zmieniają świat na lepszy. Książki te uczą miłości, akceptacji, tolerancji i szacunku. Polecane są przez wybitnych psychologów jako obowiązkowe!Tom Justyniarski napisał lekturę szkolną Psie troski, a teraz Trylogię o miłości do zwierząt, po to, aby ludzie lepiej rozumieli i szanowali zwierzęta.Jego książki okazały się hitem i są uwielbiane przez czytelników na całym świecie. To ewenement w skali nie tylko naszego kraju. Na Amazonie Tom Justyniarski występuje pod pseudonimem literackim: Tom Just i czytają go Amerykanie, Anglicy oraz Japończycy!
Cześć, pewnie niektórzy z Was już mnie znają z Podwórkowego Biura Detektywistycznego. Ale jeśli jeszcze nie czytaliście o moich przygodach przedstawię się jeszcze raz.Jestem Franek. Mam jedenaście lat, niebieskie oczy i żółte włosy. Moja siostra Krysia ma osiem lat, bardzo duże, okrągłe niebieskie oczy z długimi rzęsami jak lalka, kilka pomarańczowych piegów na nosie i włosy w kolorze toffi. Razem z Krysią prowadzimy Podwórkowe Biuro Detektywistyczne na osiedlu przy ulicy Króla Jana III Sobieskiego w Wejherowie.Przynajmniej do niedawna prowadziliśmy biuro RAZEM. Dlaczego to się zmieniło? Sprawa jest prosta. Wszystko zaczęło się do różowej peleryny przeciwdeszczowej. Zapytacie pewnie: jak to możliwe, że od peleryny przeciwdeszczowej?Zaraz, chwila, opowiem Wam wszystko od początku...
Minął już cały rok od naszego ostatniego spotkania. Gdyby ktoś jeszcze mnie nie znał, to szybko się przedstawię.Jestem Franek. Mam już dwanaście lat, niebieskie oczy i włosy żółte jak słonecznik. Moja siostra Krysia ma dziewięć lat, kilka pomarańczowych piegów na nosie i długie włosy w kolorze toffi. Razem z Krysią prowadzimy Podwórkowe Biuro Detektywistyczne.
Jestem Franek. Mam jedenaście lat i jestem szefem Podwórkowego Biura Detektywistycznego. W pracy pomaga mi asystentka Krysia, która ma osiem lat i jest moją siostrą. Chciałem koniecznie mieć brata, ale Krysia okazała się całkiem fajna. Ma okrągłe, niebieskie oczy, kilka piegów na nosie i włosy w kolorze toffi, które upina w dwie kitki. Nie jesteśmy do siebie za bardzo podobni mam co prawda także niebieskie oczy, ale włosy żółte, no i jestem dużo większy od Krysi. Wiele dzieciaków i dorosłych, pyta nas, jak to się stało, że otworzyliśmy PBD, czyli podwórkowe biuro detektywistyczne. Sprawa jest prosta. Wszystko zaczęło się od zielonej kanapy...
Szczęście pojawia się zupełnie nagle. (…) Zazwyczaj w momencie pogodzenia się z życiem, z tym, co jest, i docenienia tego, co jest.
Nazywam się Daniel Grot i mam czterdzieści trzy lata. Od śmierci żony jestem sam, nie chcę z nikim się wiązać. Jedynym moim towarzystwem wieczorami są ryby w akwarium, a jedyną przyjemnością – e-papieros i koniak. Tak, jestem alkoholikiem i nie zamierzam się tego wstydzić. Jestem też detektywem i działam sam. Praca to moja żona, moje życie i zapomnienie. Pierwsza sprawa, którą chciałem rozwikłać, to śmierć ukochanej Eli, ale się nie udało. Moja siostra Anna wierzy w boży plan i że czasem, by mogło być dobrze, najpierw musi być źle. U mnie jednak po stracie Eli niewiele się zmieniło, poza tym, że jeszcze bardziej stwardniałem, zobojętniałem i coraz rzadziej wypuszczam demona z piwnicy swojej duszy. Zamiast tego rzuciłem się w wir pracy, zgiełk miasta i tłum ludzi wokół siebie, żeby nie myśleć, nie czuć, nie pamiętać.
Obserwowałem ludzi. Oceniałem ich bezustannie. Analizowałem. Taką mam pracę. Nic nie mam poza nią. Jest moją damą, panią, kochanką, żoną, matką. Poza tym jestem wypalony. Jestem skończony. Nie chce mi się żyć. Śmierć mnie nie przeraża. Będzie spotkaniem. Moim spotkaniem z Elą. A co z ludźmi snującymi się po ulicach, barach, pociągach, urzędach, pocztach, kinach? Co mogę o nich powiedzieć? Bez kontrastu nie potrafią docenić tego, co mają. Dopiero kiedy są bliscy utraty tego albo już coś stracili, zaczyna się żarzyć w nich nostalgia, która wypala serce do cna. Chcą nie wiadomo czego. Jeśli już się dowiesz, czego chcesz, to dbaj o to z całych sił.
Ale jeśli pomimo starań nagle to stracisz? Jak ja…
Rodzinna tajemnica, nagłe zniknięcie młodej dziewczyny, plotka, która przykrywa prawdę, uczucie, które potrafi popchnąć ku zbrodni... Jolanta Knitter-Zakrzewska w mistrzowski sposób łączy w swoich opowiadaniach subtelny zmysł psychologicznej obserwacji z kryminalną zagadką. Ale Kobieta na końcu peronu to nie tylko opowieść o meandrach ludzkich motywacji. To również historia o potędze uczuć, które potrafią wznieść nas na wyżyny oraz o tym, że czasem to, co widzimy, nie jest takie, jakie nam się wydaje
Fascynacja drugim człowiekiem, obsesja, uzależnienie psychiczne - to wszystko może być tylko iluzją, w której tkwimy silniej niż w rzeczywistości.
Asmodeusz
Anna
Atlant
Julia
Kolekcjonerka
Narcyz
Prometeusz
Zbrodnia, gwałtowne namiętności i samotność – wszystko to, co bezpowrotnie przecina spokojne ścieżki naszego życia.
W chłodny lutowy poranek 2012 roku wyłowiono z rzeki Łyny ciało trzydziestokilkuletniej kobiety. Oględziny zwłok jednoznacznie wskazywały, że została ona zamordowana ze szczególnym okrucieństwem. Kilka miesięcy wcześniej zamordowana Daria wyjechała na urlop z mężem i małą córeczką do leśniczówki w spokojne okolice warmińskich lasów. W pierwszy sierpniowy wieczór wybrała się na samotny spacer w leśne bezdroża…
Czym jest miłość niemożliwa do spełnienia? Czym jest nienawiść? Na te pytania odpowiada w sposób mroczny, impulsywny i niejednoznaczny Diabeł tasmański, otwierając czytelnikowi drzwi do refleksji.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
