Problem funkcjonowania osób z niepełnosprawnością intelektualną, jak się nam wydawało, został szeroko i w sposób kompetentny opisany w literaturze psychologicznej, pedagogicznej oraz logopedycznej. Po bliższym przyjrzeniu się przez nas opracowaniom okazało się, iż są one nazbyt ogólne, a niektóre nawet zdezaktualizowane. Konieczne wydało się nam zatem wydanie książki opisującej problem mowy osób upośledzonych umysłowo [...]. Intencją redaktorów i autorów było przygotowanie publikacji, która, poza nową wiedzą i świeżym spojrzeniem, oferowałaby syntezę dotychczasowych wniosków dokonaną przez teoretyków i praktyków zajmujących się problematyką komunikacji, mowy i języka.
ze Wstępu
„Autyzm a niepełnosprawność intelektualna i opóźnienie w rozwoju” to książka, która dokładnie definiuje, czym jest, a czym nie jest zaburzenie autystyczne. Autor, opierając się na najnowszych klasyfikacjach zaburzeń, doniesieniach z literatury przedmiotu oraz własnych badaniach, charakteryzuje autyzm, różnicując go od innych deficytów rozwoju oraz takich zaburzeń, jak zespół Aspergera, Retta czy zespół Krzywego Chromosomu X.
Dzięki zawartym w książce opisom cech autyzmu oraz zaproponowanej przez autora Skali Oceny Zaburzeń Autystycznych możliwa jest właściwa diagnoza tego zaburzenia oraz zaplanowanie potrzebnej danemu dziecku terapii. Warte podkreślenia jest także podejście prezentowane przez Jacka Błeszyńskiego, który postuluje głęboko humanistyczne rozumienie autyzmu, będące jednocześnie rozumieniem człowieka i podkreśleniem jego potencjału.
Chciałbym, aby ta książka przyczyniła się do podjęcia szerokiej dyskusji nie tylko nad uświadomieniem nam, czym jest autyzm. Przede wszystkim konieczne jest dokonanie zmiany zakresu pola widzenia i odejście od przeliczania ilości autyzmu w autyzmie na rzecz postrzegania osoby z zaburzeniem ze spektrum autyzmu jako członka naszego społeczeństwa, mającego takie same prawa jak inni ludzie, którzy często określani są jako neurotypowi. Podjęcie dyskusji i wprowadzenie zmian są konieczne, chociaż zdaję sobie sprawę, że opór społeczny, brak najnowszej wiedzy i prowadzenia badań na poziomie światowym (w tym netnografii) mogą być trudne do przezwyciężenia. Niemniej pierwszy krok został uczyniony. Poznanie osób z ZSA dzięki ich przekazowi otworzyło drogę nie tylko do dokonywania opisu ich stanów wewnętrznych, zmysłowych odczuć, budowania świadomości, ale także do zrozumienia wizji innego odbioru świata i tworzenia na tym podłożu. Otwarcie się na ich doznania zmysłowe uświadamia, jak ich odbiór jest zwizualizowany. Jak to samo doznanie może być w różnoraki sposób odbierane i wzorcujące.
Publikacja porusza istotną kwestię funkcjonowania osób niepełnosprawnych, a w szczególności osób z upośledzeniem umysłowym, w płaszczyźnie społeczno-komunikacyjnej, pedagogicznej i edukacyjnej. Autor podkreśla, iż problem diagnozowania upośledzenia umysłowego na podstawie badań ilorazu inteligencji w przypadku takich osób nie pozwala na przedstawienie jednoznacznych wyników. Dopiero po przeprowadzeniu wnikliwszej analizy przedstawionej problematyki widoczna staje się potrzeba zmian zarówno w procesie kształcenia, jak i społecznym podejściu do osób z niepełnosprawnością. Autor, formułując na nowo pytanie "Co można uznać za upośledzenie intelektualne?", próbuje wyznaczyć jasny kierunek dla oddziaływań terapeutycznych i rewalidacyjnych.
Monografia wpisuje się w dyskurs społeczno–medialny nad postrzeganiem osób z niepełnosprawnością intelektualną. Książka edukuje ku niepełnosprawności i to chyba jej najważniejszy atut. W pewnym sensie mówi o doświadczeniach, które zachodzą w przestrzeni społecznej i stanowią o sensie naszego istnienia, rehumanizując nasz odhumanizowany świat. A niepełnosprawność intelektualną stanowi odpowiedni i niestety doskonały materiał do tego doświadczenia. Fragmient recenzji dr hab. Jolanty Zielińskiej, prof. UP
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
