Spis treści:I. Moskiewska rekonkwistaII. Historiografia i źródłaIII. Siły zbrojne państwa moskiewskiego na początku wojny rosyjsko-polskiej 1654-1667IV. Siły zbrojne Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1654 rokuV. Koncentracja wojsk rosyjskich na granicy i początek kampanii smoleńskiejVI. Bitwa nad rzeką Kołodna 25 czerwca (5 lipca) 1654 rokuVII. Początek kampanii armii księcia A. N. Trubeckiego i zdobycie MścisławaVIII. Oblężenie Smoleńska i kampania księcia J. K. Czerkaskiego przeciwko hetmanowiJ. RadziwiłłowiIX. Skład i liczebność wojska litewskiego na początku aktywnych działań wojennychw sierpniu 1654 rokuX. Bitwa pod Szkłowem 2 (12) sierpnia 1654 rokuXI. Bitwa pod Szepielewiczami 14 (24) sierpnia 1654 rokuXII. Zdobycie Mohylewa, Kryczewa, Szkłowa i GorXIII. Szturm i upadek Smoleńska (16 sierpnia 23 września) 1654 rokuXIV. Oblężenie Dubrowna i koniec kampaniiZakończenieDodatekSpis źródeł i literaturySpis skrótówSpis map i schematów O książce:Wojna rosyjsko-polska 1654-1667 została rozpoczęta przez Rosję po wielokrotnych prośbach hetmana Bohdana Chmielnickiego, nie tylko o pomoc dla ginącej Ukrainy, ale także o zwrot ziem rosyjskich zajętych przez Rzeczpospolitą Obojga Narodów na mocy rozejmu dywilińskiego z 1618 r. Zgodnie z warunkami tej umowy granica między obydwoma państwami przebiegała między Wiaźmą a Dorohobużem (około 250 km od stolicy), co nie mogło nie budzić ciągłej trwogi i zaniepokojenia w Moskwie.W pierwszym roku wojny priorytetem był zwrot utraconych terytoriów, dlatego główne siły wojsk rosyjskich skierowano przeciwko ufortyfikowanym miastom wschodnich granic Wielkiego Księstwa Litewskiego, stanowiących północno-wschodnią część zjednoczonego państwo polsko-litewskiego.W połowie maja 1654 r. trzy armie państwa moskiewskiego jednocześnie, nie napotykając faktycznie oporu wroga, przekroczyły granice Rzeczypospolitej Obojga Narodów i ruszyły w kierunku Smoleńska, Newela i Rosławla. W tym samym czasie od południa w kierunku Homla zaatakowali ukraińscy Kozacy, którzy przysięgali wierność carowi w słynnej Ugodzie Perejasławskiej (styczeń). Wielka Kampania Władców stała się początkiem długiej, trzynastoletniej wojny wojny, która miała ostatecznie zakończyć stary spór Słowian między sobą o prymat i hegemonię w Europie Wschodniej... O autorze:Igor Babulin (1968), kandydat nauk historycznych (2013), wykładowca Rosyjskiego Uniwersytetu Transportu w Moskwie. W 1993 roku ukończył studia na Wydziale Historycznym Państwowego Instytutu Pedagogicznego w Kałudze, w 2000 ukończył Instytut Prawa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Moskwie. Jego obszarem zainteresowań naukowych jest militarna historia Rosji i Europy Zachodniej w XVI-XVII wieku.
26 (16) lipca 1662 roku wojska państwa moskiewskiego odniosły największe zwycięstwo w wojnie rosyjsko-polskiej toczącej się w latach 1654–1667, zarówno pod względem liczby walczących po obu stronach, jak i strat strony, która poniosła porażkę. W bitwie pod Kaniowem przeciwnik stracił 8 tysięcy zabitych, wziętych do niewoli i tych, którzy utonęli w Dnieprze. Jako trofea zwycięzcy otrzymali 117 chorągwi, 22 działa i cały obóz pokonanych. Paradoks polega na tym, że ta bitwa jest prawie nieznana historykom. Co więcej, starano się zapomnieć o zwycięstwie wojsk rosyjskich i lojalnych wobec cara Kozaków z lewego brzegu Dniepru, wkrótce po zakończeniu wojny z Rzeczpospolitą. Przyczyna takiej sytuacji dotyczącej wiktorii pod Kaniowem jest dość prosta – głównym przeciwnikiem armii rosyjskiej w tej bitwie byli Kozacy Prawobrzeżnej Ukrainy pod dowództwem hetmana Jurija Chmielnickiego, którzy walczyli po stronie polskiego króla…
(fragment od wydawcy)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
