Książka Przedszkolaki a agresja w programach telewizyjnych dla dzieci podejmuje problematykę dotyczącą czynników społecznych warunkujących przejmowanie przez dzieci w starszym wieku przedszkolnym agresywnych zachowań prezentowanych w dedykowanych im programach telewizyjnych.
Wśród dużej grupy mediów elektronicznych szczególne miejsce zajmuje telewizja. Jej dostępność i liczba odbiorców sprawiają, że stanowi ona medium dominujące w codziennym życiu i wywierające duży wpływ na dorosłych i dzieci. Kontakt dziecka z telewizją zaczyna się bardzo wcześnie, a czas poświęcony na jej oglądanie coraz bardziej się wydłuża. Z jednej strony jest on pozytywny – telewizja jest ważnym źródłem wiedzy z różnych dziedzin, poszerza zakres pojęć, wzbogaca język. Z drugiej może wpływać destrukcyjnie na zachowanie i emocje dzieci (powodując wzrost agresji czy inne zachowania nieakceptowane społecznie).
Dziecko w wieku przedszkolnym nie potrafi jeszcze oddzielać świata fikcyjnego od realnego. Wierzy, że świat jest taki, jaki ogląda w telewizji. A ponieważ małe dzieci uczą się przez naśladownictwo, mogą brać przykład z oglądanych bohaterów. Może to prowadzić nie tylko do wzrostu agresji u dziecka, ale też do usprawiedliwiania własnych agresywnych zachowań.
Stąd zasadne wydaje się poszukanie odpowiedzi na pytania: Jakie czynniki społeczne warunkują przejmowanie przez dzieci agresywnych zachowań prezentowanych w programach telewizyjnych dla dzieci? Na ile czynniki rodzinne, czynniki związane ze środowiskiem rówieśniczym czy miejscem zamieszkania warunkują przejmowanie takich zachowań przez dzieci w starszym wieku przedszkolnym?
W większości opracowań dotyczących dziecięcej niesprawności podejmowane są zagadnienia dotyczące szeroko rozumianej rehabilitacji dziecka i ogólnego wspierania jego rodziny. Niniejsze rozważania koncentrują się wokół wielostronnie trudnej sytuacji rodzin mających dziecko z niepełnosprawnością, akcentując jej pozytywne ujęcie. W Polsce rzadko dotąd były prowadzone badania ukierunkowane na analizę pozytywnego przeżywania specjalnego rodzicielstwa. Autorzy zwykle zwracają uwagę na negatywne konsekwencje
dziecięcej niepełnosprawności dla funkcjonowania rodziców. Taka negatywna diagnoza pozwala na zrozumienie sytuacji matek czy ojców, nakreślenie obszarów ryzyka dotyczących ich zdrowia psychicznego i somatycznego, nie ukazuje jednak możliwości radzenia sobie z wyzwaniami, jakie niesie im los.
Przedstawiciele psychologii pozytywnej proponują zogniskować uwagę na źródłach wewnętrznej mocy tkwiącej w człowieku, niezbędnej do radzenia sobie z problemami. Rodzicielska odpowiedź na zaburzenie rozwojowe występujące u dziecka w dużej mierze zależy od zasobów tkwiących w matce czy ojcu, a w szerszym ujęciu – w rodzinie. O sile rodziny i poszczególnych jednostek świadczy m.in. ich gotowość do mierzenia się z problemami, jakie przynosi życie, a także zdolność do czerpania z niego radości – pomimo
wszystko.
W zależności od poznawczej wizji siebie i świata, jaką osoba tworzy, dokonuje ona wyborów dotyczących działania, przeżywa też określone emocje. Ich konsekwencje odnoszą się nie tylko do podmiotu, ale i do osób pozostających z nim w relacji, szczególnie gdy mamy do czynienia z relacją między matką a dzieckiem, która prowadzi je ku światu.
„Praca jest efektem badań autorki, rozmów z rodzicami dzieci, lekarzami, rehabilitantami. Autorka, towarzysząca dzieciom i ich rodzicom, szuka odpowiedzi na pytania związane z różnorodnymi problemami, z którymi musi zmierzyć się małe dziecko dotknięte niepełnosprawnością, jego rodzice oraz osoby odpowiedzialne za leczenie, rehabilitację i szeroko pojmowany proces wychowawczy” (z recenzji).
W pracy podjęto temat indywidualnych i rodzinnych uwarunkowań samodzielności małych dzieci z mózgowym porażeniem. Badaniami objęto 49 rodzin z dziećmi z mózgowym porażeniem dziecięcym pomiędzy 13 a 36 miesiącem życia, a grupę kontrolną stanowiło 30 rodzin z dziećmi zdrowymi. Wyniki badań wskazują na związek pomiędzy poziomem samodzielności dzieci a poziomem ich rozwoju, strukturą temperamentu, występowaniem zaburzeń towarzyszących temu schorzeniu. Istotny okazał się również rodzinny kontekst samodzielności, sposób, w jaki opiekunowie reagują na aktywność dziecka, uporządkowanie przestrzeni i plan dnia. Z badań wyłania się obraz rodzin wychowujących małe dzieci z mózgowym porażeniem. Okazuje się, że w sytuacji niepełnosprawności rodzice uruchamiają kreatywność, w różnoraki sposób stymulując aktywność dziecka. W pracy zawarto również opis indywidualnych przypadków, ilustrujących wyniki badań.
Psychologicznie trudna sytuacja jest udziałem tych rodziców, którzy posiadają niepełnosprawne dziecko. Brak przygotowania do zmagania się z tego typu doświadczeniem rodzi u nich szereg pytań i wątpliwości. Książka z jednej strony przybliża czytelnikowi dylematy rodziców, towarzyszące sytuacji diagnozy o niepełnosprawności dziecka, z drugiej pozwala odpowiedzieć na pytania kluczowe dla procesu jego wychowania i rehabilitacji. Autorki poszczególnych rozdziałów podjęły trud przeprowadzenia wywiadów z matkami i ojcami dzieci o zaburzonym rozwoju, próbując dowiedzieć się, co stanowi źródło ich niepokoju, a co jest źródłem rodzicielskiej satysfakcji. Wszelkie ujawniane w tych wywiadach wątpliwości, dotyczące rozwoju dzieci, zostały opatrzone komentarzem zawierającym wskazówki na temat wspomagania rozwoju dziecka z danym typem niepełnosprawności.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
