MIEJSCE skupia się na sztuce i architekturze polskiej i środkowoeuropejskiej od 1945 r. do współczesności, zbierając teksty, które promują badania źródłowe i studia przypadków, a także proponują nowe ramy metodologiczne i kontekstowe dla analizy wybranych fragmentów praktyk artystycznych.
Miejsce jest periodykiem skierowanym do środowiska akademickiego, historyków sztuki i kultury, teoretyków architektury i urbanistyki, artystów i architektów.
Miejsce nr 3 to aż 15 materiałów: 12 tekstów naukowych, arcyciekawe "Inedita" oraz dwa eseje wizualne.
AUTORZY: Waldemar Baraniewski, Ewa Toniak, Maria Jastrzębska, Julia Kozakiewicz, Piotr Rypson, Magdalena Wróblewska, Luiza Nader, Karolina Majewska-Güde, Elżbieta Błotnicka-Mazur, Konrad Schiller, Filip Pręgowski, Wiktoria Kozioł , Krzysztof Pijarski oraz Wilhelm Sasnal.
REDAKCJA: Jakub Banasiak (red. nacz.), dr hab. Waldemar Baraniewski, dr Filip Burno, dr Jakub Dąbrowski, dr hab. Andrzej Leśniak, dr hab. Wojciech Włodarczyk, Piotr Słodkowski (sekretarz redakcji).
RADA NAUKOWA: prof. Ewa Lajer-Burcharth (Harvard University), prof. Marta Leśniakowska (Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk), prof. Michał Paweł Markowski (University of Illinois at Chicago), prof. Sergiusz Michalski (Universität Tübingen), prof. Maria Poprzęcka (Artes Liberales UW).
Autorzy pokazują, że architektura, moda i rodzący się rynek reklamy doby transformacji nie tylko tworzyły jej obrazową przestrzeń, ale także dostarczały namacalnych uzasadnień dla przyjętego kierunku przemian. Kolejne teksty wydobywają charakterystyczne dla tych czasów przekonanie o „niekwestionowanej” konieczności modernizacji utożsamianej z doktrynalnym kapitalizmem, pogoni za mitologizowanym i idealizowanym Zachodem oraz ciągłego potwierdzania swojego (niepewnego) miejsca w nowym ekonomicznym i ideologicznym porządku.
Zebrane w książce analizy omawiają procesy zapoczątkowane już w latach osiemdziesiątych, a dominujące w następnej dekadzie. Rok 1989 jest w tej perspektywie datą zaledwie symboliczną, która więcej przysłania niż wyjaśnia.
„Guy Laroche made in Bytom”, „szyldziarz”, „szwagier z Corelem”, „człowiek z czarną reklamówką” – to tylko niektórzy bohaterowie tej książki. To między innymi oni przypominają o aspiracjach, wyobrażeniach i wspomnieniach związanych z transformacją ustrojową w Polsce. Temu samemu celowi służy wizualny apendyks złożony z cyklów fotograficznych Olgi Drendy, Piotra Idema i Tadeusza Rolkego.
LIDIA KLEIN - historyczka sztuki, zajmuje się architekturą współczesną. W 2013 roku obroniła doktorat na Uniwersytecie Warszawskim. Stypendystka Fundacji Fulbrighta (2010/11) i Fundacji Nauki Polskiej (2012), Visiting Assistant in Research w Yale School of Architecture (2016). Od 2013 kontynuuje naukę na Duke University. Wykładała na Uniwersytecie Warszawskim, Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i School of Form w Poznaniu. Specjalizuje się w architekturze współczesnej, skupiając się na relacjach między architekturą, polityką i ekonomią. Obecnie przedmiotem jej badań jest architektura postmodernistyczna w Ameryce Południowej i Europie Wschodniej.
Wśród ogłaszanych w ostatnich latach konkursów na istotne budynki użyteczności publicznej, zwłaszcza muzea, trudno byłoby wskazać taki, w którym nie pojawiłoby się przynajmniej kilka „blobów” – obłych, kojarzących się z formami natury, generowanych komputerowo projektów.
Wpisując się w rosnące zapotrzebowanie rynku na spektakularne obiekty – ikony, zdominowały one wyobraźnię inwestorów i użytkowników przestrzeni miejskiej.
Książka przygląda się genezie tego zjawiska i poddaje krytycznej analizie koncepcje twórców działających od lat dziewięćdziesiątych XX wieku, którzy imitują rozwiązania zaobserwowane w porządku natury i dopiero z nich wywodzą rozstrzygnięcia projektowe. Takie próby przeprowadzane są głównie przy udziale programów komputerowych używanych do generowania form architektonicznych na wzór procesów biologicznych.
Dla części architektów cyfrowe narzędzia są jednak niewystarczające, a wizja prawdziwie żywej architektury może spełnić się jedynie dzięki zastosowaniu jako budulca materiału biologicznie czynnego.
W obu przypadkach celem jest stworzenie architektury zrywającej z paradygmatem budynku jako statycznego i martwego tworu.
Autorka analizuje prace takich architektów jak John Frazer, Dennis Dollens, Alberto T. Estévez, Greg Lynn, Zbigniew Oksiuta, Lars Spuybroek, grupa UNStudio, Marcos Cruz, Steve Pike i Rachel Armstrong.
Choć działalność większości z nich sytuuje się raczej w sferze koncepcji niż realizacji, ich projekty miały kluczowe znaczenie dla estetyki nadającej kształt dzisiejszej przestrzeni.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
