Maria Janion w Niesamowitej Słowiańszczyźnie pokazuje, jak wyparta świadomość naszych pogańsko-słowiańskich korzeni naznacza polską literaturę i tożsamość. Bywa jak dowodzi że słowiański mit grzęźnie w panslawistycznych lub nacjonalistyczno-faszystowskich pułapkach.Autorka tworzy nową, alternatywną opowieść o polskiej historii, literaturze i wyobraźni. Uświadamia nam, jak mocno tkwimy w zamkniętym kręgu niższości i wyższości, który przeradza się w narodową figurę totalnej niemożności i wiecznej szarpaniny między Wschodem a Zachodem.Maria Janion - historyczka literatury, idei i wyobraźni, wybitna znawczyni polskiego i europejskiego romantyzmu, charyzmatyczna nauczycielka akademicka. W myśl swej słynnej dewizy odnawiania znaczeń oraz założeń krytyki fantazmatycznej nieustannie przekracza tradycyjne ramy opisu polskiej literatury i tożsamości, podążając nieprzetartymi, własnymi, oryginalnymi szlakami badawczymi. Wydała między innymi Do Europy tak, ale razem z naszymi umarłymi (2000); Żyjąc, tracimy życie (2001); Wampir. Biografia symboliczna (2002); Prace wybrane, t. 1-5 (20002002).Niesamowita Słowiańszczyzna znalazła się w finałowej siódemce literackiej nagrody Nike 2007.
Książka gromadzi szkice, które powstały podczas lektury poematów Karola Wojtyły w ich pełnym oraz wariantywnym kształcie. Przywołując różne wcześniejsze próby lektury, autor skłania się do takiego modelu interpretacji, który znajduje oparcie w refleksji strukturalistycznej i wykorzystuje doświadczenia metafizyki egzystencjalnej. Nieobce są mu też podpowiedzi – zorientowanych chrześcijańsko – teologii literackich.
Wyodrębnionych zostało pięć głównych problemów, skupionych wokół ideowych słów kluczy: Myśl, Ojczyzna, Kościół, Praca, Śmierć. Autor książki wyprowadza sens tych zagadnień, interpretując poematy Wojtyły – uznaje, że można opowiedzieć o świecie idei poprzez drobiazgowy rozbiór, ponowioną lekturę i wielokrotne czytanie tych samych fragmentów.
Książka nie jest zbiorem systematycznych debat, raczej komentarzem do bogatej biblioteki analiz i interpretacji poezji Karola Wojtyły. Ta biblioteka stale jest wzbogacana przez nowe spojrzenia krytyczne, a im głębiej twórca Kamieniołomu wchodzi w historię literatury i historię myśli, tym intensywniej jest odczytywany – poza wierzchnią szatą jego słów. Przyglądając się niektórym poematom, autor starał się pokazać osobną dykcję, podporządkowaną w całej twórczości Wojtyły podobnym regułom. Ta poezja – według określenia Jana Błońskiego „ściśle religijna” – jest każdorazowo poezją myśli.
Książka stanowi zbiór siedmiu esejów autorstwa Stanisława Waltosia, które są zarówno wspomnieniami, jak i przemyśleniami profesora m.in. na temat tradycji akademickich, chochlików drukarskich, jubileuszy, jubilatów i wręczaniu ksiąg jubileuszowych, przechodzenia na emeryturę, jak również o tym, czy w Polsce istnieją jeszcze szkoły naukowe oraz czy profesor powinien mieć psa.,,Autor prowadzi nas (...) po różnych krużgankach akademickiego świata, krakowskimi uliczkami otaczającymi jego ukochane Collegium Maius i, o ile wiem, tę pasjonującą podróż w czasie i przestrzeni sam określa w prywatnych rozmowach mianem dywagacji starego profesora. (...) Dywagacje starego profesora? Nie wierzcie samokrytycznej skromności Autora. Po pierwsze - nie dywagacje, lecz głębokie i mądre refleksje na temat uroku najlepszych akademickich tradycji, po drugie - słowa czułego narratora (...) zatroskanego o przyszłość idei universitas, po trzecie wreszcie - profesora tak młodego duchem, jak żaden inny ze znanych mi wielkich uczonych"". Ze wstępu, Prof. dr hab. Jerzy ZajadłoPosiadanie psa w świecie nauki nie jest obowiązkowe, ale jest dobrze widziane. Szczególnie przez studentów i asystentów. Gdy tylko wieść o posiadaniu przez profesora psa przeniknie do świata zewnętrznego - profesor staje się kimś bardziej ludzkim, schodzi z piedestału, obraz jego osobowości wyraźnie się uczłowiecza, powstaje okazja do jeszcze jednej anegdoty uniwersyteckiej. Autor
Człowiek w poszukiwaniu sensu"" Viktora E. Frankla to jedna z najbardziej wpływowych książek w literaturze psychiatrycznej od czasu Freuda. Zaczyna się od długiego, suchego i głęboko poruszającego osobistego eseju o pięcioletnim pobycie Frankla w Auschwitz i innych obozach koncentracyjnych i jego wysiłkach w tym czasie, by znaleźć powody do życia.Druga część książki opisuje metody psychoterapeutyczne, które Frankl opracował jako pierwszy na bazie swoich doświadczeń z obozów. Freud uważał, że życiem człowieka rządzi popęd seksualny i pokusy. Frankl z kolei wierzy, że najgłębszym popędem człowieka jest poszukiwanie sensu i celu. Logoterapia Frankla zatem bardziej przystaje do zachodnich religii niż freudeowskiej psychoterapii.
Czym jest Polska? Skąd się wzięła? Po co ona komu?Nie chodzi tu o Polskę w sensie geograficznym czy gospodarczym, ale metafizycznym i cywilizacyjnym. Dlaczego warto być Polakiem?Takich pytań dziś się już nie zadaje. Są staromodne, przestarzałe, nie na czasie. Polskość stała się niewygodna, jakby stanowiła przeszkodę w dotarciu do czegoś większego, a bardziej uniwersalnego.Książka Krystiana Kratiuka to próba myślenia o Polsce i Polakach z perspektywy wiecznej. Pokazuje, że polskość to zadanie, misja, które można przyjąć albo odrzucić. Publicysta dowodzi, że troska o katolickie dziedzictwo w Polsce nie jest tylko kwestią prywatną, ale zbiorową, państwową, a nawet prawną.Prawdziwym wyzwaniem jest zachowanie niepodległości Polski, wolnej od obcego, antykatolickiego rządu. Od wschodniej barbarii, islamskiego kłamstwa czy zachodniego ateizmu.Jak to osiągnąć, to już zupełnie inne pytanie. A odpowiedź będzie na pewno łatwiejsza dla tych, którzy książkę Kratiuka przeczytają i przemyślą.Nie lubię określenia fundamentalne. Jest nadużywane i nieustannie się dewaluuje. A jednak określenie fundamentalne było jedynym właściwym słowem, które przychodziło mi na myśl, gdy czytałem książkę Krystiana Kratiuka. Autor stawia pytania co się zowie fundamentalne, a więc zasadnicze. Kto je pomija, jest bezradny. Nie wie, na czym polega patriotyzm, czym są obowiązki narodowe, w jaki sposób można zrealizować dobro wspólne, co wyróżniai odróżnia Polaków od reszty nacji.Gdyby Polska porzuciła swoje dziedzictwo zawarte w obyczajach, prawach, przesądach, to kim w ogóle byliby Polacy? Masą, ciżbą, tłumem pozbawionym charakteru, ideałów i celu.Paweł Lisicki
W słynnej pracy Przeszłość pewnego złudzenia. Esej o idei komunistycznej w XX w. François Furet skomentował poglądy Ernsta Noltego na temat faszyzmu, nazizmu i komunizmu. Tak zaczęła się znajomość obu historyków i trwająca w latach 1996–1997 wymiana listów, które zostały zebrane w tej książce. Wroga bliskość jest zapisem spotkania dwóch wybitnych intelektualistów, którzy – w osobistej formie, dalekiej od chłodnych akademickich wywodów – rozmawiają o sprawach fundamentalnych.
Wychodząc z różnych perspektyw, Furet i Nolte odnajdują podobieństwa i różnice w swoim spojrzeniu na genezę i istotę totalitarnych ideologii. Wskazują również na powody głęboko zakorzenionej niechęci do zestawiania zbrodni komunistycznych i nazistowskich na zachodzie Europy.
"Bez względu na odmienną sytuację historyków niemieckich i francuskich, warunkującą ich zrozumienie XX wieku, jest jasne, że obsesja faszyzmu, a zatem i antyfaszyzmu, została zinstrumentalizowana przez ruch komunistyczny jako narzędzie pozwalające ukryć przed opinią publiczną jego prawdziwe oblicze."
Fragment listu
F. Fureta
François Furet (1927–1997) – francuski historyk, badacz dziejów rewolucji francuskiej oraz komunizmu, profesor Uniwersytetu w Chicago. Po polsku ukazały się m.in. jego książki Prawdziwy koniec Rewolucji Francuskiej (1994) oraz Przeszłość pewnego złudzenia. Esej o idei komunistycznej w XX w. (1996). Został wybrany na członka Akademii Francuskiej.
Ernst Nolte (1923–2016) – niemiecki historyk, badacz dwudziestowiecznych totalitaryzmów, profesor Freie Universität w Berlinie. Do jego najbardziej znanych dzieł należą Der Faschismus in seiner Epoche (1963) oraz Der europäische Bürgerkrieg 1917–1945. Nationalsozialismus und Bolschewismus (1987). W latach 80. jego opinie dotyczące genezy nazizmu wywołały w Niemczech głośną debatę, określaną mianem sporu historyków (Historikerstreit).
Czy etyczny biznes się opłaca? Autor książki, prof. W. Gasparski, drąży ten temat i poszukuje odpowiedzi od wielu lat – i nie ma wątpliwości, że tak właśnie jest. Najnowsza historia biznesu pełna jest nazw firm, które poszły na dno (często w spektakularny sposób), ponieważ zarządzający nimi postępowali nieetycznie. Do swoich przemyśleń i refleksji autor wybrał przyjazną dla czytelników formę krótkich esejów, które można czytać w dowolnej kolejności. Ich lektura odpowiada na wiele praktycznych pytań, a jednocześnie zaskakuje głębią refleksji. Choć może nie powinna: w końcu „biznes robią” ludzie z ludźmi, a refleksja etyczna od zawsze towarzyszy praktycznej działalności człowieka. Prof. dr hab. inż. Wojciech W. Gasparski – absolwent Politechniki Śląskiej (1959), studia doktoranckie w PAN (1969), habilitował się w Politechnice Warszawskiej (1978), profesor nauk humanistycznych (1985). Założyciel i honorowy dyrektor Centrum Etyki Biznesu i Innowacji Społecznych w Akademii Leona Koźmińskiego, gdzie pełnił funkcję prorektora ds. badań naukowych. Emerytowany profesor PAN, gdzie kierował Zakładem Prakseologii oraz przewodniczył radzie naukowej Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. Autor i redaktor licznych prac z zakresu prakseologii, etyki biznesu, metodologii dyscyplin praktycznych. Członek rzeczywisty Warszawskiego Towarzystwa Naukowego, członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego i członek honorowy Polskiego Towarzystwa Etyki Biznesu (EBEN Polska), honorowy członek Komitetu Naukoznawstwa PAN, honorowy prezes Towarzystwa Naukowego Prakseologii oraz członek honorowy Collegium Invisibile, którego był inicjatorem. Odznaczony Krzyżami Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Tadeusza Kotarbińskiego PAN, Medalem im. prof. Stanisława Ochęduszki Politechniki Śląskiej, nagrodzony CEEMAN Champions 2014 Award in Responsible Management Education. Otrzymał Nagrodę Prezesa Rady Ministrów za redagowanie serii wydawniczej Praxiology: The International Annual of Practical Philosophy and Methodology złożonej z 25 tomów opublikowanych w USA nakładem wydawnictwa Routledge. W 2021 r. opublikował tomik wierszy Przylądek dobrej nadziei: rymy i bezrymy.
Pastel Dreams
The powerful architecture of North Korea
Erased by bombing during the Korean War, North Korea’s trophy capital of Pyongyang was entirely rebuilt from scratch from 1953, in line with the vision of the nation’s founder, Kim Il Sung. Designed as an imposing stage set, it is a place of grand axial boulevards linking gargantuan monuments, lined with stately piles of distinctly Korean flavor, to be “national in form and socialist in content.”
Under the present leader, Kim Jong Un, construction has ramped up apace—“Let us turn the whole country into a socialist fairyland,” declares one of his official patriotic slogans. He is rapidly transforming Pyongyang into a playground, conjuring a flimsy fantasy of prosperity and using architecture as a powerful anesthetic, numbing the population from the stark reality of his authoritarian regime.
Guardian journalist and photographer Oliver Wainwright takes us on an eye-opening tour behind closed doors in the most secretive country in the world, revealing that past the grand stone façades lie lavish wonder-worlds of marble and mosaic, coffered ceilings, and crystal chandeliers, along with new interiors in dazzling color palettes. Discover the palatial reading rooms of the Grand People’s Study House, and peer inside the locker rooms of the recently renovated Rungrado May Day Stadium, ready to host a FIFA World Cup that will never come.
This collection features about 200 photographs with insightful captions, as well as an introductory essay where Wainwright charts the history and development of Pyongyang, explaining how the architecture and interiors embody the national “Juche” ideology and questioning what the future holds for the architectural ambitions of this enigmatic country.
"Niedokończone polityki" to książka przenikliwa w rozpoznaniach, boleśnie uczciwa, wizjonerska. Jest w niej troska o przyszłość demokracji, jest też zaproszenie do poważnej rozmowy o dzisiejszej Polsce i o współczesnym świecie, o jego politycznym i etycznym wymiarze. Mówi rzeczy ważne o naszej trudnej drodze do wolności i o tym, co wciąż mocno trzyma nas za kark - o uścisku populizmu i autokracji.
Leszek Koczanowicz jest wytrawnym myślicielem i świetnym pisarzem. Nazywa rzeczy po imieniu, nie gubi niuansów. Zmąconą realność współczesności potrafi widzieć dogłębnie i ostro. Celnie rozpoznaje polityczną osnowę otaczającego nas świata, dostrzega wplecione w nią szanse i zagrożenia. I umie o tym opowiedzieć w sposób sugestywny, dający do myślenie, inspirujący.
Paweł Próchniak
Ireneusz Gębski, rocznik 1958. Debiut prasowy 1982, tygodnik „Dunajec”, współpraca z kilkunastoma pismami, jak: „Sztandar Młodych”, „Tygodnik Robotniczy”, „Nowa Wieś”, „Twórczość Robotników”, „Dziennik Bałtycki”, „Bez Przysłony”, „Sexodrama”, „Praca i Życie za Granicą”, „Angora”. Łącznie ponad 300 tekstów. Publikacje książkowe:
- Dyrektorzy ‒ zbiorek opowiadań, 1985 GRSTK „Ster”, Gdańsk
- Robotnicze mierzenie sprawiedliwości ‒ publicystyka, Krajowa Agencja Wydawnicza 1985, Warszawa (współautor)
- Monolog małomównego mężczyzny ‒ proza, 1989 GRSTK „Ster”, Gdańsk
- Myśli i fraszki magazyniera ‒ 1989, nakład własny
- Spowiedź bezrobotnego ‒ literatura faktu, 2009 Novae Res, Gdynia
- W cieniu Sheratona ‒ powieść, 2011 WFW, Warszawa
- Moja żmija ‒ powieść, 2013 Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza
- Od moroszki po morwę ‒ wspomnienia, 2014 Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza
- Dwie ukryte tragedie w cieniu atomowej apokalipsy ‒ dokument (współautor), 2016 Elipsa
14 kwietnia 2006
Zwracam honor Lepperowi – wczoraj przełamał się bowiem i przeprosił dziennikarzy z TVN. Nie wierzę jednak w gruntowną zmianę jego charakteru. Również wczoraj widziałem bowiem, jak w programie Lisa „Co z tą Polską” niemalże zgrzytał zębami, gdy Andrzej Olechowski spokojnie wypunktowywał jego słabe strony. Trudno by posądzać arcybiskupa Gocłowskiego o coś wspólnego z generałem Jaruzelskim. Jednak po ostatnich wydarzeniach można się dopatrzyć pewnych podobieństw. Jaruzelski zwrócił odznaczenie prezydentowi Kaczyńskiemu, gdy dowiedział się, że ten przyznał mu je nieświadomie. Mógł oczywiście tego nie robić, bo przecież słusznie mu się należało. Gocłowski z kolei odmówił przyjęcia tytułu honorowego obywatela Gdańska na wieść o tym, że niektóry radni posądzili inicjatorów tego pomysłu (Adamowicz i Oleszek) o prowadzenie kampanii przedwyborczej. A nie ulega przecież wątpliwości, że arcybiskup zasłużył sobie na takie wyróżnienie. Reasumując, obaj wykazali, że słowa honor i godność, nie są dla nich jedynie pustymi sloganami. Oby znaleźli jak najwięcej naśladowców.
27 kwietnia 2006
Po wielu dniach żmudnych negocjacji powstała wreszcie jakaś kulawa koalicja. PSL się wycofało a z LPR weszło do zdominowanej przez PiS i Samoobronę unii tylko część posłów. W sumie nowy układ rządowy nie dysponuje sejmową większością, a zatem jego los jest mocno niepewny. Osobiście uważam, że w niedługim czasie nastąpi o wiele więcej politycznych konfliktów niż miało to miejsce dotychczas.
(fragment)
Umieszczony w książce zbiór esejów jest poświęcony perspektywie porozumienia, określanej często mianem pojednania czy komunikacji. […] Książkę cechują erudycja, nachylenie personalistyczne, dialogiczność, hermeneutyczna dociekliwość. Należy dodać, że poruszane w niej kwestie, a więc spotkanie, dialog, komunikacja, solidarność, ekumenizm osadza Autor w perspektywie współczesnych problemów społecznych, co sprawia, że książka jest aktualna i może stanowić impuls do dalszych rozważań nad sensem dialogu i debaty społecznej.
Książka jest przeznaczona nie tylko dla znawców filozofii, ale także dla osób, które podejmują wysiłek rozumienia spraw ważnych w życiu, a do takich należy zaliczyć poruszany w niej temat dialogu.
Ks. dr hab. Grzegorz Barth, prof. KUL
Współczesną kulturę charakteryzuje, jak wiemy, coraz większa polaryzacja przekonań połączona z narastaniem postaw indywidualistycznych. Zjawiska te oddalają ludzi od siebie, którzy są zagubieni i odczuwają pustkę. Coraz trudniejsza staje się komunikacja, w której mniej jest dziś zrozumienia i porozumienia. […] Esej szkicuje drogę, jaką należy pokonać, aby wejść w dialog z Drugim w sytuacji, gdy obaj rozmówcy reprezentują odmienne kultury.
Język eseju jest oryginalny i autorski, powiedziałabym malarski. Bartłomiej Sipiński nie stara się w sposób suchy, scjentystyczny, przekazywać ważne dla nas idee, lecz maluje słowami sugestywne obrazy. Jest to niewątpliwie zaleta eseju, który z powodzeniem może być czytany przez szeroki krąg odbiorców.
Prof. dr hab. Anna Pałubicka
Kiedy w pogoni za niespełnialnymi wymaganiami współczesnego świata dostajesz zadyszki, a kolejne cele mimo ogromnego wysiłku pozostają nieosiągnięte, łatwo możesz dojść do wniosku, że dzisiejsze czasy są pełne absurdu. Być może nawet pomyślisz, że kiedyś było łatwiej i spokojniej. Jednak to nieprawda. Historie ludzi i ich problemy się nie zmieniają, tylko pojawiają się w coraz to nowszych formach. Dzisiejsze nieszczęścia i problemy są bardzo podobne do tych, które stoicy badali setki lat temu. Byli wybitnymi myślicielami, proponowali rozwiązania i radzili, jak przezwyciężać własną irracjonalność, posługując się argumentami, które są nadal aktualne i pomocne.
Ta książka jest inspirującym zbiorem dwunastu esejów, w których wyjaśniono najbardziej użyteczne dziś nauki najwybitniejszych myślicieli: Seneki Młodszego, Epikteta, Cycerona, Montaigne'a i wielu innych. Idee te zostały uporządkowane w logiczny sposób: najpierw prezentacja podstawowych zasad, później ich zastosowań, wreszcie przejście do bardziej złożonych i subtelnych przemyśleń. Stoicyzm został ujęty jako połączenie filozofii i psychologii, ze szczególnym wyjaśnieniem spostrzeżeń dotyczących ludzkiej natury, etyki i pokonywania życiowych problemów. Mimo upływu lat tezy i wnioski wybitnych stoików wciąż są zrozumiałe dla współczesnych czytelników. Dzięki nim możesz się doskonalić i praktykować stoicyzm: podążać ścieżką logiki, refleksji i wiedzy.
W książce między innymi:
czym jest osąd i jak się wiąże z rzeczami zewnętrznymi
bogactwo, przyjemność a prawdziwa wartość
stoicyzm a osądy innych ludzi
emocje, przeciwności i praktyka cnoty
krytycy stoicyzmu i ich przemyślenia
Stoicyzm: praktykuj spokój, odnajdziesz szczęście!
O autorze
Dr Ward Farnsworth jest dziekanem Wydziału Prawa Uniwersytetu Teksańskiego i kierownikiem Katedry Prawa im. Johna Jeffersa. Przez wiele lat pracował jako praktykujący prawnik, jednak lepiej jest znany ze swoich książek dotyczących prawa, filozofii i retoryki. Jest też autorem publikacji naukowych z zakresu ekonomicznej analizy prawa, orzecznictwa i psychologii poznawczej.
Nasza ograniczona wyobraźnia nie potrafi pojąć ogromu przemian, których obecnie doświadczamy. Zmienia się postrzeganie naszego życia. Prawie wszystko, co do tej pory braliśmy za pewnik – rozpada się. Sztywne ramy, które kiedyś wyznaczały sposób w jaki narody, kultury, jednostki egzystowały, przestały istnieć. Tak zwana „równowaga” zachwiała się. Obyśmy w tym chaosie potrafili dostrzec właściwą, wspólną drogę i w pokojowy sposób, wybrać takie wartości, które służyłyby wszystkim narodom na całym świecie...
Marianna Świerczek
Ze słowa wstępnego
Bogaty jest taki człowiek,
dla którego świat jest nieustannym odkrywaniem
Duhamel
Wszyscy jesteśmy jednością w swojej odrębności. Każdy da-je innym to, co sam posiada w sercu, duszy i umyśle, bez względu na poglądy i zapatrywania. Niech twoje dobro będzie dobrem dla drugiej istoty. Jesteśmy w erze wielkich przemian. Miejmy świadomość tego, co się dzieje. Według mnie Panią Mariannę Świerczek cechuje szerokie spojrzenie na świat. Porusza ona w swych esejach tematykę współczesnego świata, szuka, jako osoba świadoma zagrożeń, problemów do rozwiązania i próbuje się z nimi zmierzyć. Według niej mamy już dość cierpienia i chcemy czerpać radość z życia. Pokazuje w swych esejach różne aspekty życia ludzi. Chce ona, aby ludzie zrozumieli, co jest najważniej- sze dla życia. Razi ją brak wrażliwej reakcji na problemy naszej wspólnoty. Panią Mariannę Świerczek cechuje duży profesjonalizm. Można powiedzieć, że prześladuje ją nadmiar wiadomości.
Jadwiga Szlezinger
komentatorka strony internetowej,
kreatywność polskich seniorów, historyk
Roman Dmowski należy bezsprzecznie do kręgu najwybitniejszych polityków polskich XX wieku. Kształtował losy Polski wraz z takimi osobistościami, jak: Wincenty Witos, Ignacy Paderewski czy Władysław Sikorski, ale też jak jego przeciwnik polityczny — Józef Piłsudski. Był przede wszystkim twórcą obozu narodowo-demokratycznego, kreatorem myśli politycznej, społecznej i idei narodu, czemu wyraz dał w ponadczasowych zebranych w tej książce pismach: Myśli nowoczesnego Polaka, Polityka polska i odbudowanie państwa oraz Kościół, naród i państwo. W drugim tomie Wyboru pism znalazły się następujące dzieła: Niemcy, Rosja i kwestia polska, Upadek myśli konserwatywnej, Świat powojenny i Polska oraz Duch Europy.
Indywidualne podejście do fotograficznego rzemiosła przyniosło Wacławowi Nowakowi międzynarodowe uznanie. Potwierdzają to liczne publikacje w periodykach branżowych, a także udział w wielu ważnych wystawach po drugiej stronie żelaznej kurtyny (m.in. wystawa Vision and Expression w George Eastman House w Rochester w 1969 roku).
O wyjątkowości krakowskiego artysty świadczy również współpraca z Polaroid Corporation nawiązana już w 1974 roku. Umożliwiła mu ona stały dostęp do materiałów amerykańskiego producenta, wysyłanych w ramach Artist Support Program. Prace Wacława Nowaka znajdują się dziś w ważnych zbiorach fotografii, w tym między innymi w europejskiej części kolekcji Polaroida przechowywanej obecnie w wiedeńskiej galerii Ostlicht.
Wacław Nowak. Polaroid składa się z obszernego eseju oraz części albumowej ponad stu fotografii natychmiastowych powstałych w latach 70. Pokazują ówczesną Polskę w amerykańskich barwach, silnie kontrastując z powszechną szarością PRL-u. Niezwykle rzadkie w krajach byłego bloku wschodniego zdjęcia na materiałach firmy Polaroid stały się pretekstem do opowieści o istocie fotografii natychmiastowej, politycznym uwikłaniu technologii i zachodnich dóbr konsumpcyjnych, rodzimej fotografii kolorowej, tzw. estetyce snapshotu, a także samochodach, amerykańskim hiperrealizmie i jego relacji z kulturą komunistycznej Polski.
Początkowo zamierzałem opisać drogę Bary na sam szczyt, co zresztązrobiłem, ale na koniec musiałem napisać również o jej schyłku iupadkuBara nie jest tylko jednym z najpopularniejszych klubów sportowych naświecie to również jedna z najbardziej wpływowych organizacji w skaliglobalnej. Nic dziwnego, że jej motto to więcej niż klub, skoro ma setkimilionów obserwujących w mediach społecznościowych, a Camp Nou odwiedza roczniecztery miliony osób. Nie zawsze tak to jednak wyglądało w minionych 30 latachBarcelona przeszła metamorfozę z zespołu lokalnego w globalnego potentata.Stała się wzorem doskonałości sportowej i zaczęła regularnie sięgać potrofea.Simon Kuper drobiazgowo opisuje, jak doszło do tej przemiany.Holenderski dziennikarz przedstawia strukturę organizacyjną, w szczegółachomawia też pracę trenerów, członków sztabu medycznego, analityków i dietetyków,którzy zrewolucjonizowali środowisko sportowe. Rekonstruuje proces stawania sięodnoszącym największe sukcesy klubem na świecie, a także tłumaczy, dlaczegoBarcelonie grozi obecnie utrata tej pozycji. Analizuje również wpływ nafunkcjonowanie klubu jego dwóch największych legend, Johana Cruyffa i LionelaMessiego.Jak wiele innych czołowych firm o globalnym zasięgu FC Barcelonapilnie strzeże swoich sekretów. Nie wpuszcza za kulisy zbyt wielu postronnych.Kuper po kilkudziesięciu latach pisania o piłce oraz o katalońskim klubieotrzymał niespotykany dotąd dostęp do ludzi, którzy na co dzień zabiegają, byutrzymać Barę na szczycie.Autor bestsellera Futbonomia w osobistym stylu ujmującoopisał najnowsze sukcesy i problemy FC Barcelony. Stworzony przez niego portrettej niesamowitej instytucji wykracza poza ramy futbolu i pozwala poznać Baręjako niepowtarzalny fenomen społeczny, kulturowy ipolityczny.
Jolanta, córka Ireny, wnuczka Bronisławy, prawnuczka Ludwiki gdy na okładce pierwszego wydania tej niezwykłej, filozoficznej opowieści o człowieku zamiast tradycyjnego imienia i nazwiska pojawiły się imiona przodkiń Jolanty Brach-Czainy, zapanowały zdumienie, konsternacja i zachwyt. Dopiero odkrywaliśmy w Polsce herstorię, a ludowa historia kobiet dopiero zaczynała być opowiadana.Niewiele jest książek równie przełomowych dla polskiej filozofii i literatury jak dzieła Jolanty Brach-Czainy. Wielokrotnie cytowane i dyskutowane stały się kluczowe dla zrozumienia tego, kim jesteśmy.W rozważaniach zebranych w Błonach umysłu Brach-Czaina przypomina podobnie jak w legendarnych Szczelinach istnienia o rytuałach, które wypełniają naszą codzienność. Ale co wynika z faktu, że żyjemy? I jak żyć w świecie, który ciągle się przeobraża?Zdaniem filozofki ludźmi stajemy się poprzez relacje. Jestem wśród innych tak, jak oddycham, pisze. Błony umysłu są zaproszeniem do przyjrzenia się na nowo światu ludzi, zwierząt, roślin i pojęć. Zaproszeniem nieustannie aktualnym, bo zawsze w swojej zachłanności kurczowo ściskamy okruchy świata, żebrząc o życie.
Ścierka, piasek, szczur, talerz, pąk, kiełbasa, wiśnia, kurz – egzystencjalny konkret to podstawa rozważań Jolanty Brach-Czainy w książce Szczeliny istnienia. Wydany po raz pierwszy w 1992 roku esej był wielkim wydarzeniem literackim. Zyskał miano książki kultowej, „biblii feminizmu”. Przede wszystkim jednak czytelnicy odbierali te niewielkie objętościowo teksty bardzo osobiście, ponieważ pada w nich pytanie nawet nie o to, jak powinniśmy istnieć, ale o to, jak rzeczywiście istniejemy.
Filozofia codzienności Jolanty Brach-Czainy bierze się z zadumy na tym, co blisko, dookoła nas, czego doświadcza każdy człowiek. „Podstawę naszego istnienia stanowi codzienność. A że fakt istnienia przeżywamy jako niezwykle ważny, więc ogarnia nas zdumienie, ilekroć uświadamiamy sobie, że upływa ono na drobiazgach”. Obcinanie paznokci, wynoszenie śmieci, ścielenie łóżka, zmywanie naczyń, obieranie ziemniaków – każda z tych czynności ma w oczach filozofki wymiar egzystencjalny i metafizyczny. Brach-Czaina dopatruje się egzystencjalnego sensu zarówno w rodzeniu się czy umieraniu, jak i w jedzeniu czy codziennym krzątaniu się po domu. Podobnie można go dostrzec w każdej z otaczających nas rzeczy, o ile tylko zechcemy zamilknąć i pozwolić tym przedmiotom codziennego użytku, zdarzeniom potocznym, sytuacjom oczywistym i swojskim drobiazgom przemówić. O ile tylko pozwolimy sobie na myślenie o nich i ich analizę.
Szczeliny istnienia pokazują nam, że „codzienność jest nie tylko bezpieczną, płytką laguną nieruchomej nudy, lecz także samym środkiem bytowania, miejscem podstępnej, głębinowej, nieprzejednanej walki sił istnienia i unicestwiania”.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
