Juliusz Mieroszewski (1906-1976), dziennikarz, publicysta i pisarz polityczny. W początku lat trzydziestych rozpoczął pracę w Ilustrowanym Kurierze Krakowskim, specjalizował się w zagadnieniach niemieckich. W 1939 roku opuścił Polskę; służył w Brygadzie Strzelców Karpackich oraz 2. Korpusie. Po zakończeniu wojny osiedlił się w Londynie. Od 1950 roku współpracował z Kulturą i wspólnie z Jerzym Giedroyciem tworzył i formułował program miesięcznika. Pisywał o polityce wschodniej, opowiadając się za porozumieniem z Ukrainą, Litwą i Białorusią, analizował sytuację w Polsce, co spotykało się w kraju z uwagą niezależnej opinii, oraz bieżące zagadnienia międzynarodowe; wielokrotnie powracał do kwestii polsko-niemieckiej. Jego publicystyka, która pełniła funkcję porte-parole Kultury, wzbudzała uznanie, ale wywoływała również, głównie na emigracji, sprzeciwy, których przyczyną był na ogół nonkonformizm i bezprecedensowość tego, co proponował. Od połowy lat sześćdziesiątych zbiory tekstów Mieroszewskiego, ogłaszanych w Kulturze, ukazywały się w formie książkowej nakładem Instytutu Literackiego.
„Nic tak nie cieszy mądrego mężczyzny jak zboczona kobieta”. Te słowa zadziałały jak magnes. Mieszanka wybuchowa seksu i perwersji, męski punkt widzenia, cała gama uczuć oraz specyficzne poczucie humoru w ciągu jednego wieczoru zyskały rzeszę wielbicieli oraz… wrogów. W książce, która powstała na kanwie bloga, Pan Wilk bez tabu, w nietuzinkowy sposób opowiada o swoim świecie intymnym, przyjaźniach z kobietami, poszukiwaniach, samotności, miłości do córki. Na przemian śmieszy, oburza, wywołuje łzy oraz dreszcz podniecenia u kobiet, które dały się namówić na czytelniczą randkę z Wilkiem.?
Bogom nocy równi"" jest kontynuacją ""Piątego etapu"". Powieść ta napisana i wydana w rok po opuszczeniu więzienia przez Piaseckiego (1938) opowiada o przygodach pracowników i współpracowników polskiego wywiadu. Jej akcja rozgrywa się na pograniczu polsko-sowieckim i w Rosji sowieckiej w latach dwudziestych. Przebywając na emigracji autor wydał (1950) skróconą wersję książki, łącząc niektóre wątki ""Piątego etapu"" i ""Bogom nocy równi"" w jeden tom. Edycja niniejsza jest oparta na ostatnim pełnym wydaniu książkowym z 1938 roku.
Autor ukazuje, dlaczego szefowie tak wielkich firm, jak Danone, BASF czy SAP zdecydowali się na podjęcie wyzwania uruchamiania ryzykownych projektów zorientowanych na ubogą ludność jednego z najbiedniejszych krajów świata.
Opowieść ta jest fascynująca, bowiem zawsze fascynują nas prawdziwe i nieprawdopodobne historie. W tym przypadku fascynujące jest jednak nie tylko pokazanie tego, w jaki sposób udało się zaprojektować i wdrożyć szereg biznesowo "niesamowitych" przedsięwzięć, ale przede wszystkim to, jakie kryją się za tym motywacje, racje i idee. A przy tym Autor potrafi to wspaniale opowiedzieć. (...) Tam, gdzie zawodzą inne sposoby, postawmy na przedsiębiorstwo społeczne - podpowiada nam Autor książki.
Prof. Jerzy Hausner
Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie
Omówione tematy : szkic biograficzny Europy, nadzieja na nową Europę, kultura New - Age, Europa między Wschodem i Zachodem, kultura jako twórczość wolnych ludzi.
"Spostrzegłem, że ten chaos zaczyna mieć sens od chwili, kiedy wspominam o dryblingu Hidegkutiego, że tak naprawdę cała ta rozmowa to drybling na chustce do nosa, że ten drybling pana Hidegkutiego przezwycięża nie tylko semantyczny chaos pytań, ale i moich odpowiedzi, że pewne braki tej rozmowy stają się zabawą z czytelnikiem, że ta lektura jest penicyliną przeciw konwencji i stereotypom... I dlatego zatytułowałem to interview Drybling Hidegkutiego, aby złożyć podziękowanie i hołd panu Hidegkutiemu, który potrafił w taki sposób uniezwyklić mecz piłkarski za pomocą technicznych sztuczek z piłką na małym kawałku boiska, że nie tylko rywalom, ale przede wszystkim widzom zapierało dech..."
Gender – najpopularniejsze słowo ostatniego sezonu 2013/2014. Dla jednych niewinne pojęcie socjologiczne, dla innych ideologia gorsza od nazizmu i komunizmu. Podobno wysadza dzieci z płci biologicznej, rozbija rodziny, niszczy podstawy cywilizacji. Ale czy rzeczywiście? Uważamy, że nie. Płci biologicznej nie da się zmienić, można ją co najwyżej skorygować. Dzięki prawu osób homoseksualnych do zakładania rodzin będzie ich jeszcze więcej. A podstawą cywilizacji jest zdolność wzajemnego zrozumienia. Ciągle wierzymy, że jest to możliwe. Dlatego wydajemy ten przewodnik.
Wśród autorów m.in.: Judith Butler, Kinga Dunin, Małgorzata Fuszara, Maciej Gdula, Ewa Graczyk, Anna Grodzka, Agnieszka Graff, Ewa Łętowska, Jaś Kapela, Michael S. Kimmel, Marta Konarzewska, Lucyna Kopciewicz, Agnieszka Kościańska, Kaja Malanowska, Zuzanna Radzik, Sławomir Sierakowski, Kazimiera Szczuka.
"Graff została konserwatystką, odbiło jej od macierzyństwa", krążyły plotki po mieście, gdy zaczęła rzadziej pojawiać się na feministycznych spotkaniach i pisać felietony o poruszaniu się z wózkiem po mieście. Nie da się ukryć: macierzyństwo podważa nasze przekonania dotyczące woli i podmiotowości. Robić „karierę” czy poświęcić uwagę i czas wychowaniu? Opieka nad małym dzieckiem pożera ogromnie dużo czasu, energii i funduszy, a także emocjonalnego zaangażowania. Tak dużo, że na niewiele innego tych zasobów starcza. Ale czy oznacza to, że matka nie może być feministką? A rodzicielstwa nie da się pogodzić z pracą? Oczywiście, że nie. To zadziorny przewodnik po doświadczeniu macierzyństwa w kraju, gdzie przekonanie, że rodzina jest najważniejsza jest odwrotnie proporcjonalne do środków przeznaczanych na politykę prorodzinną. Wszystko, co w polskiej rzeczywistości budzi rozgoryczenie, wściekłość, a często wręcz rozpacz matek, znajdziesz w tej książce.
Książka ta przypomina, że szczęście buduje się z drobiazgów, których często nie zauważamy. Autorka, profesor psychologii KUL, dzieli się swoimi osobistymi doświadczeniami i refleksjami nad sprawami codziennymi. Maria Braun-Gałkowska jest emerytowanym profesorem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, a obecnie Akademii Ignatianum w Krakowie. Prowadzi badania naukowe i zajęcia dydaktyczne. Przedmiotem jej zainteresowań jest psychologia rodziny, psychologia wychowawcza, psychologia mediów i metodyka nauczania. Opublikowała liczne książki, m.in. Miłość aktywna, Psychologiczna analiza systemów rodzinnych, Metody poznawania rodziny, W tę samą stronę, Trudne pytania, Psychologia domowa. Prowadzi też działalność praktyczną jako psycholog, psychoterapeuta i popularyzator wiedzy. Współpracuje z Duszpasterstwem Rodzin i Duszpasterstwem Akademickim. Jej własna rodzina: mąż profesor KUL, czworo dzieci i czterech wnuków.
J. Hillis Miller (ur. 1928) jest jednym z najłatwiej rozpoznawalnych krytyków amerykańskich, współtwórcą tzw. „szkoły z Yale”, autorem ponad 20 książek. „O literaturze” to pierwsza w całości przełożona na język polski pozycja tego autora. Wydana po raz pierwszy w 2002 roku, może być traktowana jako summa jego doświadczeń i przemyśleń lekturowych adresowanych jednocześnie do szerszej publiczności. Miller w postaci sześciu przystępnych rozdziałów odpowiada na fundamentalne pytania, m.in.: o to czym jest literatura, po co i jak ją czytać. Dla studentów filologii, kulturoznawstwa i wszystkich osób zainteresowanych literaturą. „Niewielka, lecz ambitna książka J. Hillisa Millera jest zarówno interwencją na czasie w debaty o współczesnej wartości literatury (właśnie z tego powodu, że bacznie przygląda się czasowi lektury), jak i zaangażowanym wkładem w korpus tekstów poświęconych podtrzymaniu, skrytej w samym sercu literackiej tradycji Zachodu, zasadniczej tajemnicy, świeckiej magii”. Brian Dillon, Times Literary Supplement „Książkę czyta się niczym doskonały wykład. Miller jest ujmujący. Miller dobrze się bawi. Posiada autorytet osoby, która potrafi żonglować tym, co inni ledwo dźwigają (…) O literaturze jest nie tylko fascynujące, ale i zabawne”. The Common Review
Starszyzna Kobiet Radzi Światu...
Książka to opis niezwykłej inicjatywy o zasięgu międzynarodowym.
Oto trzynaście starszych kobiet pochodzących z różnych stron świata, społeczności, ras i wierzeń, spotkało się po raz pierwszy w 2004 roku, zawiązując Międzynarodową Radę Trzynastu Kobiet Starszyzny Plemiennej.
Wcielając pradawne, rdzenne sposoby postrzegania świata w główne zagadnienia dnia dzisiejszego, Babcie mają nadzieję zmienić kierunek, w jakim zmierza ludzkość oraz zapewnić pokój i dobrobyt dla wszystkich przyszłych pokoleń. Te duchowe przywódczynie – szamanki, uzdrowicielki i przekazicielki duchowej mądrości – zajmują się głównymi kwestiami dla stworzenia zdrowej przyszłości.
Carol Schaefer
Jest pisarką, redaktorką, fotografem i dziennikarką, która wystąpiła w takich programach jak Good Morning America, CNN oraz MSNBC. Oprócz książki o Starszyźnie Kobiet jest też autorką książki pt. The Other Mother. Mieszka w Nowym Jorku.
................................
Plemię Wielu Kolorów
Na stronach tej książki odnajdziesz historię, która poruszy twoje serce, a także przesłanie, które, mamy nadzieję, rozpali w tobie ogień – namiętny płomień miłości do Matki Ziemi. Celem książki jest ponownie wzniecić w tobie tkwiącą głęboko pamięć o tym, kim naprawdę jesteś. Ty, który czytasz te słowa, jesteś kimś
znacznie większym, niż kiedykolwiek mogłoby ci się wydawać. Naprawdę, jesteś boską istotą, która może zmienić przyszłość i ma moc odmienić rzeczywistość. Możesz stać się Miłością i żyć wychodząc z przestrzeni serca, dzięki czemu uzdrowisz siebie, innych oraz Matkę Ziemię. Oto istota przesłania, które polecono
przekazać Małej Babci właśnie teraz, gdy ludzkość stoi u progu niezwykłej, duchowej przemiany, jaka zgodnie z przepowiedniami niemal wszystkich starożytnych i rdzennych kultur, ma nastąpić na Ziemi w tym czasie.
Kiesha Crowther, „Mała Babcia” zaczęła otrzymywać bezpośrednie nauki od Ducha i Matki Ziemi jako dziecko, które mnóstwo czasu spędzało samotnie na odludziu. Została uznana szamanką oraz przeszła inicjację w wieku trzydziestu lat i o tej pory podróżuje po świecie, odprawiając ceremonie lecznicze dla Matki Ziemi i dzieląc się przesłaniem oraz naukami, które jej powierzono dla dobra ludzkości. Jej przekazy i wykłady, dostępne za darmo w sieci na portalach YouTube i Vimeo obejrzało już wiele milionów ludzi na całym świecie. Mała Babcia często podróżuje, prowadząc wykłady i warsztaty. Mieszka w Santa Fe w stanie Nowy Meksyk.
Samiec alfa, czyli jak wytrzymać z facetem to przezabawna książka o facetach dla kobiet w każdym wieku. Księga rodzajów przybliża nam męskie typy i uczy czujności. Sztuka uwodzenia to zbiór swoistych przepisów życiowych, ze specjalnym akcentem na przyprawy i gadżety konieczne w dobrej kuchni. Szkoła przetrwania podpowie, jak korzystać z kobiecej intuicji i nie przejmować się porażkami. Zawsze będzie istniał Tarzan – samiec alfa i krucha popiskująca Jane. Literatura ustaliła, co kto ma robić, do tego doszło wychowanie i mamy macho i lalunię. W tym świecie zmian nie będzie, bo dwa razy młodsze od swoich partnerów sprytne analfabetki akceptują swoją rolę. Piszę o naiwności kobiet w każdym wieku i sprycie facetów, też w każdym, choć gdy trafia się infantylny samiec alfa, łatwo z niego zrobić wiatrak. Polecam skoncentrowanie się na pogodnym miliarderze i bezpłodnym sierotce, a ideałem jest połączenie obu. Może istnieje tak jak kwiat paproci. Szukajmy nie rozmieniając się na ambitnych viagruszków i kutwy, które kupią nam portfelik z łatek. Hanna Bakuła – malarka i pisarka, autorka kilkunastu książek. Pisała felietony do „Playboya” i „Urody”, obecnie pisze bloga i felietony na portalu www.kobieta.wp.pl oraz publikuje teksty w miesięcznikach. Jest absolwentką wydziału malarstwa warszawskiej ASP. Portretowała m.in.: Liv Ullmann, Yehudi Menuhina, Daniela Olbrychskiego, Agnieszkę Osiecką. Pracuje w technice pasteli. Całe lata 80. XX w. spędziła na Manhattanie. Projektowała tam m.in. kostiumy i scenografię do spektakli na Broadwayu, za które wyróżnił ją „New York Times”. Oprócz polskiego ma też obywatelstwo amerykańskie. Na wizytówce ma napisane „osoba kontrowersyjna”. Mówi o sobie, że jest soft-feministką. Prowadzi fundację propagującą kulturę polską za granicą, wspiera dwa domy dziecka, organizuje festiwale muzyki Franciszka Schuberta.
Satyryczne felietony mojej przyjaciółki Hanny Bakuły do „Playboya” to rezultat obserwacji erotycznych obyczajów nowobogackiej Polski. Jej pełen słodkiej trucizny język obnaża naszą żałosną dekadencję. ISTNY SATIRICON BAKULLINIEGO. Kora Głównym obiektem jadowitej napaści Hanny Bakuły jest typowy polski mężczyzna końca tysiąclecia: lekko spasiony, średnio rozgarnięty seksualny nieborak. Ponieważ jestem zapasionym, mało rozgarniętym seksualnym nieborakiem czytam (na domiar złego świetnie napisane) felietony Bakuły z wściekłością i życzę jej najgorzej. Życzę jej na przykład, żeby choć na krótko zakochała się zwierzęco w jakimś mało bystrym spaślaku, a potem, kiedy on odejdzie, żeby długo i boleśnie łkała na widok jego zostawionych na środku pokoju kapci w kratkę. Jerzy Pilch Bakuła powinna się rozmnażać. Bakuły są inteligentne, zadziorne i wesołe! Więcej Bakuły! Wojtek Jagielski Bezlitośnie ukazana fizyczność seksu śmieszy i przeraża. Rodzi się myśl o głębokiej, szlachetnej, bezcielesnej miłości. Ta idea przyświeca zapewne Bakule. Ale niewyraźnie. Jerzy Bralczyk Hanna Bakuła – malarka i pisarka, autorka kilkunastu książek. Pisała felietony do „Playboya” i „Urody”, obecnie pisze bloga i felietony na portalu www.kobieta.wp.pl oraz publikuje teksty w miesięcznikach. Jest absolwentką wydziału malarstwa warszawskiej ASP. Portretowała m.in.: Liv Ullmann, Yehudi Menuhina, Daniela Olbrychskiego, Agnieszkę Osiecką. Pracuje w technice pasteli. Całe lata 80. XX w. spędziła na Manhattanie. Projektowała tam m.in. kostiumy i scenografię do spektakli na Broadwayu, za które wyróżnił ją „New York Times”. Oprócz polskiego ma też obywatelstwo amerykańskie. Na wizytówce ma napisane „osoba kontrowersyjna”. Mówi o sobie, że jest soft-feministką. Prowadzi fundację propagującą kulturę polską za granicą, wspiera dwa domy dziecka, organizuje festiwale muzyki Franciszka Schuberta.
Dlaczego słowa są dla wielu Żydów aż tak bardzo ważne? Pisarz Amos Oz i profesor historii Fania Oz-Salzberger próbują wyjaśnić to w swoim żywym i pouczającym dyskursie. Przywołują różnorodne teksty związane z historią i kulturą żydowską: księgi religijne, komentarze, wiersze i utwory prozatorskie, pieśni, powiedzenia, dowcipy. A wszystkie te teksty i zawarte w nich słowa tworzą łańcuch, który spaja kolejne pokolenia Żydów od Abrahama po dzień dzisiejszy.
Autorzy koncentrują się na czterech głównych zagadnieniach: zachowanie ciągłości, pozycja i rola kobiet, czas (ale i bezczas), zbiorowość a jednostka. Prezentują zarazem galerię ważnych w dziejach Żydów postaci – od tych najdawniejszych, jeszcze anonimowych (na przykład domniemanej autorki Pieśni nad Pieśniami), poprzez mniej lub bardziej znanych rabinów, aż po pisarzy doby współczesnej. Czyli przede wszystkim ludzi piszących, bo właśnie utrwalone przez Żydów słowa oraz niekończący się międzypokoleniowy dialog mają dla autorów książki znaczenie podstawowe.
Cuda można porównać do kamieni: wszędzie ich pełno, oferują swoje piękno, a prawie nikt tego nie docenia. Żyjemy w rzeczywistości przepełnionej cudami, ale dostrzegają je tylko ludzie o rozwiniętej percepcji. Bez takiej wrażliwości wszystko staje się banalne, cudowne zdarzenie uznaje się za przypadek, przemierzamy świat bez klucza zwanego wdzięcznością. Niezwykłe zdarzenia postrzega się jak zjawiska naturalne, z których można czerpać, nie dając nic w zamian. A przecież cud wymaga wymiany: to, co zostaje mi dane, powinienem oddać innym z nawiązką. Bez zjednoczenia nie uchwycisz cudu. Nikt nie czyni cudów ani ich nie wywołuje, one się odkrywają. Często postrzegamy wokół siebie ciemność, ponieważ mamy na nosie ciemne okulary. Ta ciemność to więzienie rozumu.
Ponad półtora wieku temu papież Pius IX opublikował Syllabus Errorum. Potępił w nim idee wolności religijnej oraz rozdziału państwa od kościoła. Wskazał też 80 błędnych tez, doktryn i idei, m.in. socjalizm, modernizm, racjonalizm.
Bóg nie jest wielki to taki ateistyczny odpowiednik ówczesnego dzieła, bezlitosna rozprawa z grzechami i niegodziwościami religii.
Jak Chrystus mógł umrzeć za nasze grzechy, skoro najprawdopodobniej wcale nie umarł?
Czy Żydzi nie traktowali morderstwa i cudzołóstwa jako grzechów, zanim otrzymali Dziesięć Przykazań, a jeśli uważali je za grzechy, dlaczego Dziesięć Przykazań okrzyknięto tak wspaniałym darem?
Hitchens stawia odważne pytania i śmiało formułuje tezy. Jego argumentacja poparta jest osobistymi doświadczeniami, udokumentowanymi anegdotami historycznymi oraz krytyczną analizą tekstów religijnych. Opisuje intelektualną podróż w kierunku świeckiego spojrzenia na świat, świat oparty na nauce i rozumie; świat, w którym wizję Nieba zastąpiły zapierające dech w piersiach zdjęcia z kosmosu. To nie Bóg nas stworzył . To my stworzyliśmy Boga.
Życie ks. Richarda Neuhausa to gotowy materiał na scenariusz filmu. Ten luterański pastor ramię w ramię z Martinem Lutherem Kingiem walczy z systemem wykluczenia rasowego. A później, już w latach 70. z przerażeniem stwierdza, że Ameryka opowiedziała się po stronie nowego, śmiercionośnego rasizmu, czyli wykluczenia nienarodzonych. Neuhaus angażuje się więc w obronę życia. Po latach dochodzi do wniosku, że najważniejszą instytucją chroniącą człowieka jest Kościół katolicki. Zostaje więc katolikiem, przyjmuje święcenia kapłańskie i poświęca się głoszeniu prawdy o Bogu i człowieku, którą odkrył w Kościele. Głoszeniu bezkompromisowemu i radykalnemu, bo jak twierdzi – nie po to został katolikiem, żeby być złym katolikiem. PROROK Z NOWEGO JORKU to najlepszy dowód tego radykalizmu, połączonego z poczuciem humoru i zmysłem obserwacji. Jeśli chcesz zrozumieć, czym jest katolicyzm, przeczytaj tę książkę.
Głosy wśród nocy to ostatnia książka Stanisława Brzozowskiego. I choć uznawana jest za jedną z najważniejszych w dorobku autora, nie była nigdy wznawiana od pierwszego wydania w 1912 roku. Najwyższy czas, aby przypomnieć ją polskiemu czytelnikowi.
Twórczość Brzozowskiego były jedną z największych intelektualnych inspiracji dla kolejnych pokoleń polskiej inteligencji zaangażowanej. O Brzozowskim pisali m.in. Andrzej Stawar (O Brzozowskim, Warszawa 1961), Czesław Miłosz (Człowiek wśród skorpionów, Paryż 1962), Andrzej Mencwel (Kształtowanie myśli krytycznej, Warszawa 1976), Andrzej Walicki (Drogi myśli, Warszawa 1977), Leszek Kołakowski, Maria Janion czy Adam Michnik, by wymienić tylko najważniejszych, w tym tych, którzy poświęcili Brzozowskiemu osobne monografie.
Wydaniem Głosów wśród nocy oraz równoczesnym wznowieniem jego powieści Płomienie (Seria Kanon) pragniemy wznowić dyskusję na temat myśli Stanisława Brzozowskiego.
O AUTORZE
Stanisław Brzozowski (1878-1911)?–?polski filozof, pisarz, krytyk literacki i teatralny, historyk idei. Czerpiąc z twórczości Marksa, Sorela, Nietzschego, Carlyle’a, Schelley’a i kard. Newmana, głosił konieczność zaangażowania twórcy w kształtowanie życia społecznego. Będąc zwolennikiem materializmu historycznego, sprzeciwiał się jednocześnie jego deterministycznej wersji i wszelkim koncepcjom uprzedmiatawiającym człowieka. Był błyskotliwym krytykiem polskiej myśli filozoficzno-społecznej i analitykiem dzieł literackich, a zarazem obserwatorem polskiej i europejskiej codzienności. Piętnował tradycjonalizm, zaściankowość i prowincjonalny charakter głównych nurtów polskiej literatury, szczególnie zaś historycznych powieści „ku pokrzepieniu serc”, której reprezentantem (i największym ideowym oponentem Brzozowskiego) był Henryk Sienkiewicz. Jego Idee, Legenda Młodej Polski, Głosy wśród nocy oraz powieści Płomienie i Sam wśród ludzi kształtowały kolejne pokolenia polskiej inteligencji zaangażowanej. Stanisław Brzozowski jest patronem środowiska „Krytyki Politycznej”, którą wydaje Stowarzyszenie jego imienia.
Słowo pupilla oznaczało w łacinie laleczkę, dziewczynkę, sierotę, osobę nieletnią znajdującą się pod czyjąś kuratelą – a zarazem źrenicę, pierwotnie nazywaną tak z powodu maleńkiego obrazu nas samych („laleczki”), jaki dostrzegamy w oku osoby, na którą patrzymy. Jednak pupa to po łacinie również poczwarka, czyli stadium rozwojowe owadów, które podlegają przeobrażeniu zupełnemu. W miękko brzmiącym słowie pupilla tkwi już zatem zapowiedź radykalnej metamorfozy.
Namysł nad figurą dwudziestowiecznej nimfetki to opowieść o tym szczególnym splocie znaczeń; o zaskakującym aliansie etymologii, entomologii i optyki. W masowej wyobraźni wywrotowa fille fatale pojawia się przede wszystkim dzięki Nabokovowskiej Lolicie, choć nie jest to ani pierwsza, ani ostateczna spośród rozlicznych inkarnacji drapieżnej dziewczynki. Małoletnie kochanki wielokrotnie powracają w minionym stuleciu jako autorki anarchistycznych posunięć, językowej rebelii, estetycznych i filozoficznych wybryków, oszustw i pułapek. Ich historie należy dziś być może przeczytać przede wszystkim jako traktaty optyczne, w bohaterkach dostrzec zaś nie tyle ofiary nadużyć, ile ich sprawczynie. Pupilla to bowiem figura inicjacji, patronująca odbieraniu niewinności – intelektualnej, erotycznej, metafizycznej. Figura paradoksalna: mechanizm jej działania opiera się przecież na udawaniu kogoś, kto sam inicjacji potrzebuje. W tym właśnie tkwi jej siła i na tym między innymi polega groza zapowiadanego przez nią doświadczenia.
RĘKA BOGA to napisana w roku 1996 autobiografia Nathansona, w której Autor przedstawia swoją drogę: od postawy wyrachowanego propagatora aborcji – aż po moralne opamiętanie i radykalny wobec niej sprzeciw. Książka demaskuje też szereg zakulisowych mechanizmów dotyczących
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
