Żyjemy obecnie w religijnie pluralistycznym świecie Chrześcijanie, muzułmanie, buddyści żyją w swoim sąsiedztwie. Ta bliskość zmusza chrześcijan do rewizji tradycyjnych, stereotypowych poglądów odnośnie do innych religii. Ponadto okazuje się, że wyznawcy innych religii są bardziej aktywnymi, przedsiębiorczymi misjonarzami niż członkowie Kościołów chrześcijańskich.
Jest to tak naprawdę teza niniejszej książki, że kryzys chrześcijańskiej misji jest rezultatem zasadniczej zmiany paradygmatu, nie tylko w misji czy teologii, ale także w doświadczeniu i myśleniu całego świata. Jednak to, co dzieje się w naszych czasach, nie jest pierwszą zmianą paradygmatu, jakiej doświadczył świat (albo Kościół). Historia zna wiele głębokich kryzysów i zasadniczych zmian paradygmatów. Każda z tych zmian stanowiła koniec jednego świata i narodziny nowego Taka zmiana paradygmatu nie tylko konfrontuje nas z niebezpieczeństwem, ale także z możliwościami. We wczesnych
wiekach Kościół w twórczy sposób reagował na zmiany paradygmatu. Stoimy zatem przed wyzwaniem, by czynić to samo w naszych czasach i w naszej sytuacji.
Londyn, 3 września 1945. Młoda 23-letnia artystka malarka, Sonia Araquistáin, córka byłego ambasadora, popełnia samobójstwo, rzucając się nago z trzeciego piętra na bruk Queensway w Bayswater. Zgodnie z ówcześnie obowiązującym w Anglii prawem jej akt desperacji staje się przedmiotem dochodzenia i procesu sądowego. Dwa krótkie artykuły w prasie, zdjęcie, fragment zapisków z notatnika egipskiego surrealisty, Georgesa Heneina, posłużyły autorowi do zbudowania całkowicie fikcyjnego dziennika artystki. „O prawdziwej Sonii nie wiem naprawdę nic, zostały same okruchy”, wyznaje David Bosc. Swoją prozę poetycką wysnuwa z wyimaginowanych snów, marzeń, halucynacji i obsesji młodej kobiety, która kocha wolność do granic szaleństwa.
Tytuł powieści został zapożyczony z jednego z wierszy Osipa Mandelsztama, pisanych w roku 1937 w Woroneżu.
Na wygnaniu w Szwajcarii, Gustav Courbet oddawał się największym przyjemnościom swojego życia: malował, hulał, kąpał się w rzekach i jeziorach. Rozkoszował się wolnością tego ciała, którego ślad znaczył uliczki miasteczka, tego wielkiego brzucha, który otwierał powoli swoje wody, parowy, lasy.Gdy malował, Courbet zanurzał w naturze swoją twarz, oczy, usta, nos, ręce, ryzykując, że zostanie zwiedziony, olśniony, wyzwolony przez samego siebie.Jaki sekret kryją te lata spędzone w La Tour-de-Peilz, nad brzegiem Lemanu, te cztery lata, które specjaliści zapmykają w dwóch suchych zdaniach: Courbet nie namalował wtedy nic dobrego i umarł z przepicia.Ten sekret, wypróbowany w ogniu Komuny Paryskiej, to zaraźliwa radość człowieka, który decyduje sam o sobie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
