Znakomicie ilustrowana książka przedstawia historię pomiaru czasu od chińskich zegarów wodnych po najnowocześniejsze wzorce atomowe. Śledzenie przemian tego kluczowego dla nowoczesnego przemysłu urządzenia to doskonały sposób na poznanie dróg technologicznego i społecznego rozwoju naszej cywilizacji. Precyzyjne rysunki pozwalają zrozumieć działanie mechanizmów odmierzających czas i podziwiać kunszt dawnych zegarmistrzów.

Ksiązka traktuje o związkach kolorów z psychiką człowieka, o wedrówce poprzez prawdy jawne i utajone, leżące na pograniczu nauki i sztuki; fizyki, fizjologii, medycyny niekonwencjonalnej a nade wszystko psychologii, i to w wymiarze procesów percepcji, ekspresji i projekcji. Co dawało autorowi prawo do takiego podejścia? Chyba to, że jako psycholog zajmujący się twórczością artystyczną, jako malarz kolorysta, poeta i eseista o uznanym profesjonalnie dorobku w tych dziedzinach podjął trud intelektualnej wędrówki, trwającej ponad dziesięć lat, poprzez bezdroża mitów, faktór empirycznych i teorii wyjaśniających ów związek barw z psychiką człowieka.

Niniejsza książka przedstawia kosmologię, która zostanie przyjęta jedynie przez tych, którzy są gotowi przyswoić sobie "nową fizykę, nową koncepcję przestrzeni i nową ideę relacji między Bogiem a człowiekiem". Kosmologia ta nie jest nowa. Została opisana dawno temu, w czasach, które szczerze mówiąc, wielu uważa za prymitywne. Fragment książki

Wznowiona w tym wydaniu biografia Mikołaja Kopernika, pióra wybitnego mediewisty prof. Karola Górskiego, choć od jej powstania minęło przeszło 40 lat - jest w Polsce ciągle jedyną biografią naukową naszego astronoma, patrona Uniwersytetu w Toruniu. Powstało w najnowszej historiografii polskiej wiele prac przyczynkarskich, monografii tematycznych i rozpraw problemowych, ale biografię spełniającą kryteria naukowości, w pełni opartą na źródłach, interpretującą ze znawstwem wszelkie fakty z życia uczonego, który ?zatrzymał słońce i poruszył ziemię" - mamy tylko w opracowaniu Karola Górskiego. Książka - legenda. Zaczytana dawno w bibliotekach, trudno dostępna w antykwariatach jest pracą toruńskiego uczonego poświęconą toruńskiemu astronomowi, która na stałe wpisała się już w historię nauki. To nie tylko biografia uczona, ale i dysertacja napisana z literackim oddechem, przeznaczona również dla szerokiego grona odbiorców. Cieszymy się bardzo, że mogliśmy ją ponownie wydać dla Państwa wraz z nowym wstępem prof. Janusza Małłka.

Michio Kaku, odkrywca i fizyk, autor bestsellerów, w ,,Kosmosie Einsteina"" snuje opowieść, w której splata biografię uczonego z jego dziełem, ukazując Wszechświat takim, jakim widział go Einstein, i pozwalając nam na jedyne w swoim rodzaju wniknięcie w sposób myślenia Einsteina. Chociaż teorie Einsteina miały niezwykle rozległe implikacje, on sam myślał właściwie w kategoriach prostych fizycznych obrazów - pędzących pociągów, spadających wind, rakiet, zegarów w ruchu. I rzeczywiście, z dwóch takich obrazów wyłoniła się teoria względności, która wstrząsnęła posadami świata. Einstein pozostaje największym i najbardziej uwielbianym uczonym wszech czasów, ale jego praca i jego dziedzictwo nie zawsze są rozumiane. ,,Kosmos Einsteina"" jest wspaniałą nowatorską drogą do poznania idei i życia Einsteina.

Teoria wszystkiego Nie tak dawno temu w całkiem nieodległej galaktyce naukowcy postanowili zmierzyć się z siłami natury, zarówno tymi, których działanie możemy obserwować w życiu codziennym — elektromagnetyzmem i grawitacją, jak i tymi, których zasięg jest znacznie mniej zauważalny — silnymi i słabymi oddziaływaniami jądrowymi. Celem tej utarczki było udowodnienie, że tak naprawdę wcale nie są to cztery odrębne typy oddziaływań, ale jedna siła, manifestująca się na różne sposoby. Po co komu te wszystkie teoretyczne wywody? Naukowcy mają nadzieję, że dzięki temu uda się odkryć, czy wszechświat powstał według jakiegoś sensownego projektu, czy jest po prostu dziełem przypadku. Jedni twierdzą, że to rzucanie się z motyką na słońce, inni zaś uważają, że spójna i jednolita kwantowa teoria grawitacji, opisująca wszystkie cechy kosmosu i procesy w nim zachodzące, stanowi klucz do zrozumienia wszechświata oraz miejsca, jakie zajmuje w nim człowiek. Dlatego właśnie nazwano ją teorią wszystkiego. Teoria wszystkiego według Hawkinga Czy sformułowanie teorii wszystkiego jest rzeczywiście możliwe? Stephen Hawking przez wiele lat naukowej kariery był przekonany, że to zadanie wykonalne. A jednak nawet wielcy miewają czasem wątpliwości… Niezwykły naukowiec w serii krótkich i pasjonujących wykładów referuje nam historię wszechświata od samych jego narodzin w chwili Wielkiego Wybuchu. W zajmujący sposób i z poczuciem humoru opowiada o tym, jak człowiek postrzegał kosmos setki, a nawet tysiące lat temu, i jak nasza wiedza stopniowo ewoluowała — od Arystotelesa, przez Kopernika i Galileusza, aż po Newtona, Einsteina i Hubble’a. Wyjawia, jak odkryto, że wszechświat wcale nie jest statyczny, lecz nieustannie się rozszerza, a także przewiduje konsekwencje tego procesu. Zdradza najściślej chronione tajemnice czarnych dziur, o których mówi, że badanie ich jest jak szukanie czarnego kota w piwnicy pełnej węgla. To dopiero początek całej zabawy… ale o tym musisz przeczytać już sam. (…) przezwyciężył wyniszczającą chorobę, by stać się supergwiazdą światowej fizyki. Pozbawiony możliwości sprawnego mówienia i pisania, sięga wzrokiem poza Wielki Wybuch, podglądając "taniec geometrii", którego efektem było powstanie wszechświata. Timothy Ferris, "Vanity Fair" (…) potrafi wyjaśniać zawiłości kosmologii w fascynującym stylu, będącym mieszanką klarowności i humoru. To umysł o niespotykanej sile. "The New York Review of Books" (…) bez wątpienia posiada wrodzone cechy dobrego nauczyciela — łagodne poczucie humoru i umiejętność ilustrowania nawet najbardziej skomplikowanych koncepcji analogiami zaczerpniętymi z życia codziennego. "The New York Times" Złoty wiek kosmologii Zapraszamy Cię w fascynującą podróż po świecie niezwykłych i zaskakujących odkryć. Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się nad genezą wszechświata, jeśli nurtuje Cię pytanie, jak to wszystko właściwie działa, ta książka udzieli Ci odpowiedzi, które pozwolą… zadać następne pytania.   Fragment książki        Już w 340 roku p.n.e. Arystoteles przedstawił w traktacie O niebie dwa dobre argumenty za tym, że Ziemia jest kulą, a nie dyskiem. Po pierwsze, zdał sobie sprawę, że do zaćmień Księżyca dochodzi wtedy, gdy Ziemia znajduje się między Księżycem a Słońcem. Cień Ziemi na Księżycu jest zawsze okrągły, co świadczy o tym, że Ziemia ma kształt kuli. Gdyby była płaskim dyskiem, jej cień byłby wydłużony i eliptyczny, chyba że w momencie zaćmienia Słońce znajdowałoby się zawsze dokładnie nad środkiem dysku.       Po drugie, Grecy zauważyli podczas swych licznych podróży, że im bardziej na południe znajduje się obserwator, tym niżej nad horyzontem widzi Gwiazdę Polarną. Wziąwszy pod uwagę dokonane w Egipcie i w Grecji pomiary położenia Gwiazdy Polarnej nad widnokręgiem, Arystoteles oszacował nawet, że przybliżony obwód Ziemi wynosi około 400 tysięcy stadionów. Nie wiadomo dokładnie, jaką długość miał stadion, ale można przyjąć, że było to około 180 metrów. Wobec tego długość obwodu Ziemi oszacowana przez Arystotelesa była prawie dwa razy większa od obecnie uznawanej za prawidłową.       Grecy mieli jeszcze jeden argument za tym, że Ziemia jest kulą. Jak inaczej można było wytłumaczyć fakt, że na horyzoncie najpierw pojawiają się żagle, a dopiero po jakimś czasie kadłub płynącego statku? Arystoteles sądził, że Ziemia stoi w miejscu, a Słońce, Księżyc, planety i gwiazdy obiegają ją po kołowych orbitach. Wierzył w to, ponieważ z jakichś przyczyn natury mistycznej czuł, że Ziemia stanowi centrum wszechświata, a ruch po orbicie kołowej jest najbliższy ideałowi.       W pierwszym wieku naszej ery koncepcja ta została rozwinięta przez Ptolemeusza w kompletny model kosmologiczny. Według niego Ziemia stanowiła środek wszechświata, otoczony przez osiem sfer, na których znajdowało się Słońce, Księżyc, gwiazdy i pięć znanych w jego czasach planet: Merkury, Wenus, Mars, Jowisz i Saturn. Planety poruszały się po powierzchni swoich sfer po małych okręgach, co miało wyjaśniać ich dosyć skomplikowane trajektorie, obserwowane na niebie. Sfera zewnętrzna była sferą tak zwanych gwiazd stałych, które zawsze pozostawały w niezmiennym położeniu względem siebie, ale wszystkie razem krążyły wokół Ziemi. Nie wiadomo było, co znajduje się poza sferą gwiazd stałych, ale z pewnością nie była to część wszechświata dostępna dla ludzkiego oglądu.       Model Ptolemeusza stanowił dosyć dokładny system przewidywania pozycji ciał niebieskich na nieboskłonie. Jednak aby wyznaczać je prawidłowo, Ptolemeusz musiał przyjąć założenie, że Księżyc porusza się po orbicie, która w pewnych miejscach znajduje się dwa razy bliżej Ziemi niż w innych. To z kolei oznacza, że Księżyc musi się czasem wydawać dwa razy większy niż zwykle. Ptolemeusz zdawał sobie sprawę z tej wady, ale mimo to jego model został ogólnie zaakceptowany. Kościół uznał go za zgodny z Pismem Świętym, zauważył bowiem tę ważną zaletę, że poza sferą gwiazd stałych zostawało sporo miejsca na raj i piekło.       W 1514 roku polski duchowny, Mikołaj Kopernik, zaproponował znacznie prostszy model wszechświata. Z obawy przed oskarżeniem o herezję na początku rozpowszechniał go anonimowo. Kopernik sądził, że Słońce stoi w miejscu pośrodku wszechświata, a planety obiegają je po kołowych orbitach. Niestety musiało upłynąć sto lat, zanim dokonania Kopernika zaczęto traktować z należytą powagą. Wtedy właśnie dwaj astronomowie — Niemiec Johannes Kepler i Włoch Galileusz — zaczęli publicznie głosić teorię ko-pernikańską, mimo że orbity przewidziane przez Kopernika nie pokrywały się dokładnie z tymi, które obserwowano. Ostateczny upadek modelu Arystotelesa i Ptolemeusza nastąpił w 1609 roku, kiedy Galileusz posłużył się do obserwacji nocnego nieba dopiero co wynalezionym teleskopem.       W wyniku obserwacji Jowisza Galileusz stwierdził, że towarzyszy mu kilka niewielkich, orbitujących wokół niego satelitów, czyli księżyców. Oznaczało to, że nie wszystkie ciała niebieskie muszą krążyć wokół Ziemi, jak sądzili Arystoteles i Ptolemeusz. Oczywiście nadal można było wierzyć, że Ziemia stoi w miejscu, a księżyce Jowisza poruszają się po niezwykle skomplikowanych orbitach wokół niej, sprawiając wrażenie, że obiegają swoją planetę. Niemniej jednak teoria Kopernika była znacznie prostsza.       W tym samym czasie Kepler zmodyfikował teorię Kopernika, sugerując, że orbity planet nie są okręgami, lecz elipsami. Przewidywania wreszcie zaczęły się zgadzać z wynikami obserwacji. Eliptyczne orbity Keplera były tylko doraźną hipotezą, i to dosyć odrażającą, ponieważ elipsa jest zdecydowanie mniej idealnym kształtem niż okrąg. Odkrywszy — niemal przez przypadek -że orbity eliptyczne są zgodne z wynikami obserwacji, nie potrafił z kolei pogodzić tego faktu z założeniem, że siłą utrzymującą planety na orbitach jest przyciąganie magnetyczne.       Wyjaśnienie tej sprzeczności pojawiło się znacznie później, w roku 1687, kiedy Newton opublikował dzieło Principia Mathematica Naturalis Causae. Była to prawdopodobnie najważniejsza praca w dziejach fizyki. Newton nie tylko sformułował w niej teorię wyjaśniającą zasady ruchu ciał w czasie i przestrzeni, ale także opracował metody matematyczne potrzebne do analizowania tego ruchu. Co więcej, postulował działanie prawa powszechnego ciążenia. Głosi ono, że dowolne dwa ciała we wszechświecie przyciągają się wzajemnie z siłą proporcjonalną do masy tych ciał i odwrotnie proporcjonalną do odległości między nimi. Ta sama siła powoduje spadanie przedmiotów na ziemię. Historia o tym, że Newton został uderzony jabłkiem w głowę, jest bardzo wątpliwa. On sam powiedział na ten temat tylko tyle, że koncepcja grawitacji przyszła mu do głowy, kiedy siedział zadumany, a bodźcem, który spowodował jej powstanie, był upadek jabłka.   Teoria wszystkiego czyli krótka historia wszechświata Spis treści WPROWADZENIE 5 WYKŁAD PIERWSZY KONCEPCJE WSZECHŚWIATA 9 WYKŁAD DRUGI ROZSZERZAJĄCY SIĘ WSZECHŚWIAT 19 WYKŁAD TRZECI CZARNE DZIURY 37 WYKŁAD CZWARTY CZARNE DZIURY NIE SĄ TAKIE CZARNE 55 WYKŁAD PIĄTY POCZĄTEK I PRZEZNACZENIE WSZECHŚWIATA 71 WYKŁAD SZÓSTY KIERUNEK CZASU 91 WYKŁAD SIÓDMY TEORIA WSZYSTKIEGO 103

Wszechświat jest tylko drogą, czyli Kosmiczne rekolekcje autorstwa księdza Michała Hellera, wybitnego filozofa i kosmologa, to podróż nie tylko przez świat duchowy. To medytacja nad całym Wszechświatem, nieskończonością, niezwykłością matematyki i kosmosu. To krótkie rozważania o sensie życia, o końcu świata i o tym, czy wiemy, co będzie po naszej śmierci. Pisane przystępnym językiem, pozwalają poznać nie tylko rzeczywistość, którą opisuje fizyka, ale zmuszają do tego, żeby zastanowić się nad niezwykłą rolą człowieka w historii kosmosu. To rozważania o stworzeniu, ale także próba usprawiedliwienia Wszechświata. To intymne rozmowy w nocy i niezwykłe zamyślenia nad tym, kim jest Wielki Nieznajomy.

Jest to książka popularnonaukowa, której tematyka wychodzi poza zakres już istniejącej literatury dotyczącej rozwoju naszego Wszechświata, która jest dość uboga. Autor opisał w niej, jak powstał nasz Wszechświat oraz jaki był scenariusz jego rozwoju w najwcześniejszym okresie, tj. 10-43 sekundy po Wielkim Wybuchu (Big Bang). Te trudne zagadnienia wyjaśnił bardzo prostym, przystępnym językiem, zrozumiałym dla przeciętnego czytelnika, opierając się na gruncie fizyki klasycznej i kwantowej, zwłaszcza fizyki mikroświata, fizyki oddziaływań i cząstek elementarnych. Książka zawiera dużą liczbę rysunków i zdjęć, także kolorowych, oraz schematów. Powinni po nią sięgnąć wszyscy interesujący się zagadnieniami astronomii i astrofizyki.

Pochodzenie życia z punktu widzenia informatyki. Co to jest informacja? Pochodzenie informacji. Prawa przyrody informacji. Daleko sięgające wnioski odnośnie istoty ludzkiej, ewolucji i wielkiego wybuchu. Wobec nauk głoszonych przez ateizm, materializm, ewolucję i w ramach teorii wielkiego wybuchu wyrażono już wiele przekonujących zastrzeżeń. Ta książka stawia sobie za cel, odpowiedzieć na nowe pytanie: Czy owe cztery systemy poglądów można obalić naukowo? Nikt dotąd nie zaobserwował, by woda płynęła pod górę. Dlaczego nie obserwujemy tu jakiegoś wyjątku? Ponieważ znamy prawo przyrody, które zakazuje wystąpienia takiego zjawiska. Prawa przyrody posiadają naukowo najsilniejszą wymowę. Jeżeli zatem zdołamy znaleźć takie prawa przyrody, które sprzeciwią się wymienionym na wstępie ideom, wtedy zaprzeczymy im z takim samym skutkiem, jaki uzyskaliśmy obalając ideę perpetuum mobile (maszyna, która wykonuje pracę bez dostarczania energii z zewnątrz). Dokładnie to jest celem tej książki. Procesy które przebiegają we wszystkich istotach żywych, sterowane są informacją. Jeżeli chcemy cokolwiek twierdzić o pochodzeniu życia lub o istocie tego co żywe, to najpierw musimy wyjaśnić, co to jest informacja. Przy czym, ważne jest jak informacja powstaje i jakim podlega prawidłowościom. W odróżnieniu od szeroko rozpowszechnionego sposobu obserwacji tego świata, autor dokonuje rozróżnienia pomiędzy materialnymi i nie-materialnymi wielkościami; uzasadnia, dlaczego informacja jest wielkością nie-materialną. Autor tworzy teorię informacji, w której cztery prawa przyrody dotyczące informacji znajdują się w jej centralnym punkcie. Konsekwencją tego są daleko sięgające wnioski, które dotyczą zarówno Boga jak też początków życia, obrazu człowieka i wymienionych powyżej czterech idei. Ta książka jest odrzuceniem: - czysto materialistycznych poglądów w naukach przyrodniczych - wszelkiego powszechnie znanych przedstawień ewolucyjnych - materialistycznego obrazu człowieka - hipotezy wielkiego wybuchu - ateizmu.

Wiedza o ośrodku, w którym poruszają się sztuczne satelity jest ważnym elementem kształcenia w zakresie astronautyki, inżynierii kosmicznej, telekomunikacji, geofizyki, geodezji, ochrony środowiska i w wielu innych dziedzinach nauki i praktyki, w których korzysta się z danych satelitarnych.

Czy Wszechświat wymaga poprawek? Jak poruszają się gwiazdy? Czy istnieje życie na Marsie? Co to znaczy, że w próżni są dziury? Podglądanie Wszechświata to pasjonująca podróż przez historię fizyki i współczesną kosmologię. Autor w przystępny i zwięzły sposób przedstawia najważniejsze problemy tych nauk. Prezentuje ogólną i szczególną teorię względności, mechanikę kwantową i teorię superstrun. Są tu również sylwetki wybitnych uczonych - zarówno tych słynnych, jak Newton, Leibniz, Einstein czy Heisenberg, jak i mniej znanych, ale równie zasłużonych dla rozwoju nauki. Refleksja naukowa łączy się tu z teologiczną - autor stawia pytania o miejsce człowieka w Kosmosie czy relacje między nauką i religią.

Poznaj fascynujący świat planet oraz gwiazd i zacznij swoją astronomiczną przygodę! Z poradnika dowiesz się, jak zbudować pierwsze własne obserwatorium astronomiczne i rozpocząć obserwację Księżyca, Słońca, planet oraz gwiazd w poszczególnych porach roku. Dowiesz się, czym charakteryzują się komety i meteory, co to jest siódmy kontynent Ziemi i jakie są typy mgławic. Specjalnie opracowany rozdział zawiera najpopularniejsze pytania wraz z odpowiedziami eksperta. Dzięki temu odkryjesz, jak ewoluował wszechświat, co to jest czarna dziura, jakie są aktualne i przyszłe zadania sond kosmicznych. Dołącz do grona aktywnych obserwatorów nieba.

Czy istnieją wyższe wymiary czasoprzestrzeni? Czy czarne dziury są bramą do innych wszechświatów? Czy możliwe jest zbudowanie "machiny czasu"? Czy cywilizacja ludzka będzie zdolna przenieść się do wszechświata równoległego, gdy znany nam Wszechświat będzie umierał? Michio Kaku rozważa wszystkie te kwestie, opierając się na osiągnięciach współczesnej kosmologii. Snuje swe futurystyczne rozważania i dokonuje jednocześnie wspaniałego przeglądu współczesnej fizyki kwantowej. W sposób klarowny i przejrzysty przedstawia podstawowe fakty z teorii strun, teorii inflacji, teorii Wielkiego Wybuchu, teorii grawitacji oraz najnowsze odkrycia astronomii obserwacyjnej. "Warto sięgnąć po tę książkę, gdyż jej lektura to cudowna podróż, z przewodnikiem-znawcą przedmiotu, po Wszechświecie, którego zrozumienie zmusza nas, byśmy sięgali do granic wyobraźni" - powiedział Brian Greene, profesor fizyki teoretycznej, autor "Struktury kosmosu" i "Piękna Wszechświata".

W swej książce „Stąd do Wieczności i z powrotem”, Sean Caroll, jeden z wiodących fizyków teoretyków, wyjaśnia działanie naszego wszechświata w oparciu o najbardziej tajemniczą własność czasu – fakt, że posiada on kierunek. Proste złamanie symetrii prowadzi do zrozumienia głębokich tajemnic naszego i innych wszechświatów. Strzałka czasu, skierowana od przeszłości ku przyszłości, zawdzięcza istnienie warunkom jakie panowały przed Wielkim Wybuchem – erze, o której nie marzył nawet sam Einstein. Carrol sugeruje, że nasz Wszechświat jest częścią wielkiej rodziny wszechświatów, w których wielu naszych krewniaków doświadcza strzałki czasu skierowanej w przeciwnym kierunku. „Stąd do Wieczności i z powrotem” wiedzie nas na sam skraj poznania współczesnej fizyki teoretycznej, aby pokazać jak warunki panujące przed Wielkim Wybuchem wyjaśniają upływ czasu odczuwany przez nas w życiu codziennym. Książka stanowi następny krok ku zrozumieniu jak zostaliśmy powołani do życia. Styl Carolla jest elegancki, jasny i prowokujący do intensywnego myślenia.

Czy oprócz znanych nam z życia codziennego trzech wymiarów istnieją inne? Czy możliwe są podróże w czasie? Czy czarne dziury są wrotami do innych światów? Czy ludzkość przeżyje śmierć wszechświata? Jeszcze niedawno uczeni odrzucali tego rodzaju pomysły jako dziwaczne spekulacje, dzisiaj znajdują się one wśród najważniejszych tematów podejmowanych przez naukę. Rozpoczynając tam, gdzie kończy się Krótka historia czasu Stephena Hawkinga, Michio Kaku w porywający sposób popularyzuje wyniki badań nad wielowymiarowymi przestrzeniami, pętlami czasowymi i wszechświatami wielokrotnymi.

Kościół wobec cywilizacji pozaziemskich W naszej kulturze, wiele uwagi poświęca się możliwości spotkania z obcymi cywilizacjami, o fenomenie UFO bardzo często wspominają media na całym święcie. Aniołowie i kosmici to książka ukazująca katolickie spojrzenie na problem możliwości istnienia cywilizacji pozaziemskich i zjawisk UFO. Pozycja to zbiór wywiadów ze znanymi polskimi teologami (między innymi: ks. prof. Jacek Bolewski SJ, o. prof. Zdzisław Kijas OFM, o. prof. Jacek Sali OP, ks. prof. Andrzej Zwoliński, śp. abp Józef Życiński) na temat nauki Kościoła wobec możliwości istnienia innych cywilizacji pozaziemskich i zjawisk UFO. Książa ukazuje katolickie spojrzenie na tą bogatą problematykę, przestrzega przed zagrożeniami związanymi z fascynacją zjawiskami UFO, uczy duchowego rozeznania, pokazuje miejsce ludzkości w perspektywie całego wszechświata.

Wszechświat ma wiele tajemnic. Być może oprócz znanych nam trzech skrywa również dodatkowe wymiary przestrzeni. Niewykluczone nawet, że tuż obok naszego Wszechświata znajduje się inny wszechświat, niewidzialny i nieosiągalny… przynajmniej na razie. Przystępne wprowadzenie do fascynującej teorii współczesnej fizyki. Wszechświat ma wiele tajemnic. Być może oprócz znanych nam trzech skrywa również dodatkowe wymiary przestrzeni. Niewykluczone nawet, że tuż obok naszego Wszechświata znajduje się inny wszechświat, niewidzialny i nieosiągalny… przynajmniej na razie. Ukryte wymiary Wszechświata to wspaniale opisana i niezwykle fascynująca podróż śladami odkryć w dziedzinie fizyki, od początków XX stulecia po najnowsze współczesne teorie naukowe. Lisa Randall, uczona należąca do światowej czołówki fizyków teoretyków, przedstawia zaskakujące możliwości w fizyce, które do niedawna pojawiały się wyłącznie w fantastyce naukowej. Wyjaśniając skomplikowane wątki toczących się debat naukowych na temat teorii względności, mechaniki kwantowej i grawitacji, autorka zastanawia się nad najbardziej fundamentalnymi pytaniami stawianymi przez Naturę – zabiera nas do zakrzywionych, ukrytych wymiarów stanowiących podstawę naszego Wszechświata i tłumaczy idee naukowe przewidujące, że tuż za naszym światem mogą się rozciągać kolejne, niezliczone światy. Lisa Randall – ekspert w dziedzinie fizyki cząstek, teorii strun i kosmologii. Zajmowała stanowisko profesora w Princeton, MIT i Harvardzie. Jest jednym z najczęściej cytowanych fizyków w jej dziedzinie.Ukryte wymiary WszechświataSpis treści Wstęp i podziękowania Rozdział  1. Przejścia wprowadzające: wyjaśniamy tajemnice wymiarów Rozdział  2. Ciasne przejścia: zwinięte dodatkowe wymiary Rozdział  3. Przejścia dla wybranych: brany, światy branowe i przestrzenie wielowymiarowe Rozdział  4. Podejścia do badań fizyki teoretycznej Rozdział  5. Teoria względności: ewolucja einsteinowskiej grawitacji Rozdział  6. Mechanika kwantowa: zasadna nieoznaczoność, zasadnicze nieoznaczoności i zasada nieoznaczoności Rozdział  7. Model Standardowy fizyki cząstek: najbardziej podstawowa znana struktura materii Rozdział  8. Interludium doświadczalne: weryfikacja poprawności Modelu Standardowego Rozdział  9. Symetria: podstawowa zasada porządkująca Rozdział 10. Pochodzenie mas cząstek elementarnych: spontaniczne łamanie symetrii i mechanizm Higgsa Rozdział 11. Skalowanie i wielka unifikacja: łączenie oddziaływań na różnych odległościach i energiach Rozdział 12. Problem hierarchii: jedyna skuteczna teoria skapywania Rozdział 13. Supersymetria: wyjście poza Model Standardowy Rozdział 14. Allegro (ma non troppo) przejście harmoniczne na instrumenty strunowe Rozdział 15. Dodatkowe przejścia: rozwój bran Rozdział 16. Ruchliwe przejścia: światy branowe Rozdział 17. Mało uczęszczane przejścia: multiwszechświaty i sekwestracja Rozdział 18. Przeciekające przejścia: ślady dodatkowych wymiarów Rozdział 19. Obszerne przejścia: wielkie dodatkowe wymiary Rozdział 20. Zakrzywione przejście: rozwiązanie problemu hierarchii Rozdział 21. Wydanie krytyczne „Ateny w zakrzywionych wymiarach” Rozdział 22. Głębokie przejścia: nieskończony dodatkowy wymiar Rozdział 23. Odbijające i rozciągliwe przejście Rozdział 24. Dodatkowe wymiary: wchodzisz? Rozdział 25. Podsumowanie Słownik Uwagi matematyczne Prawa autorskie Literatura uzupełniająca Indeks

Czy istnieje Bóg, Stwórca Wszechświata? Czy teoria Wielkiego Wybuchu pozostaje w sprzeczności z nauką Kościoła katolickiego? Czy można pogodzić teorię ewolucji z biblijnym tekstem o stworzeniu człowieka? Czy Pismo Święte jest wiarygodne, jak je czytać i rozumieć? Jak pogodzić wizerunek chrześcijańskiego Boga miłości i miłosierdzia z ogromem cierpienia obecnego w stworzonym przez Niego świecie?

Naukowy dreszczowiec ożywiający postaci naukowców, którzy położylipodwaliny pod przełomowe dokonania Hubble'a.W czwartek, 1 stycznia 1925 roku Edwin Hubble ogłosił, że Wszechświatjest o wiele większy, niż wcześniej sądzono, większy, niż można byłosobie nawet wyobrazić. Było to odkrycie na miarę stulecia i jednocześniewielki wstrząs dla naukowej społeczności. Obecnie, gdy z zapierającymidech w piersiach obrazami wspaniałości kosmosu mamy do czynienia na codzień, trudno wręcz sobie wyobrazić, że jeszcze mniej niż przed stu latydla astronomów Wszechświat oznaczał zupełnie coś innego niż dzisiaj.Wszechświatem nazywano zbiorowisko gwiazd w kształcie dysku, które widaćw postaci wspaniałego świecącego pasa przecinającego nocne niebo, nasząGalaktykę, Drogę Mleczną. W 1931 roku podczas kilku spotkań w MountWilson Observatory Hubble'owi wraz z innymi astronomami udało sięprzekonać Einsteina, że Wszechświat nie jest statyczny, lecz sięrozszerza.]

Pierwszy tom z trzytomowej Historii nauki arabskiej omawia w sposób systematyczny najważniejsze aspekty astronomii teoretycznej i stosowanej. Astronomia cieszyła się ogromnym zainteresowaniem w arabskiej strefie kulturowej i należy do tych dziedzin nauki, które w szczególny sposób wpłynęły na rozwój wiedzy w Europie. Obok obszernie przedstawionych dziejów arabskiej astronomii książka - napisana przez światowej sławy specjalistów - omawia przyrządy astronomiczne i sposoby ich używania oraz wykorzystanie wiedzy astronomicznej w arabskiej żegludze morskiej.