Siedem dni z życia kotów to dla ludzi właściwie całe życie, bo ta książka to poetycka impresja o smutku i radości, o wielkim zamyśleniu, o sekundzie oszałamiającego szczęścia, tajemniczych tajemnicach, tęsknocie bezbrzeżnej, spokoju bez granic i o tym, czego pragnie wielu z nas ? zrozumieniu WSZYSTKIEGO. W roli głównej KOT. Miękki, mruczący, MYŚLĄCY. Kot ? filozof, którego stać na zgodę ze światem. Do tego przepiękne, przytulne, klimatyczne ilustracje autorki. Polecamy!

Książka, którą trzymasz w ręku, jest jedną z pierwszych w Polsce opisującą niezwykłą metodę terapii energetycznej ? Metodę Zdenka Domančicia. Autor tej książki jest jednym z kilkorga zaledwie Polaków, którzy tę metodę sprowadzili do Polski w 2008 roku. Na całym świecie metoda Domančicia od ponad 30 lat święci wielkie triumfy, niosąc ulgę wielu tysiącom pacjentów. Według aktualnego szacunku z jej dobrodziejstwa skorzystało już ponad 1,5 miliona osób. Cieszy fakt, że może już z niej korzystać także coraz więcej Polaków. Autor ? uczestnik wielu seminariów i spotkań z Domančiciem ? opowiada w tej książce zarówno o samej metodzie, jak i o jej twórcy. Głos zabrali także inni uczestnicy seminariów Zdenka Domančicia, pacjenci i terapeuci. To, co szokuje pacjentów, ale też i terapeutów, którzy poznali tę metodę, to jej wysoka skuteczność terapeutyczna. Pomaga ludziom w najcięższych nawet schorzeniach. W książce znajduje się opis stosowanych w tej metodzie mechanizmów prowadzących do uzdrowienia oraz wiele przykładów jej używania w praktyce. Zawiera ona też pewne elementy filozofii życiowej samego twórcy, który często podkreśla, że właściwym leczącym jest energia życia krążąca w systemie energetycznym człowieka, a którą terapeuta metody przenosi z otoczenia do pacjenta. Czytelniku, jeśli zechcesz poznać metodę Domančicia, to musisz z otwartą głową przeczytać tę książkę. Przedstawia ona dokonania Zdenka Domančicia, po zapoznaniu się z którymi bez wątpienia będziesz musiał zmienić swoje spojrzenie na życie, na człowieka i na energię życia. Tu znajdziesz wiele dowodów na to, że energia życia istnieje i jest potężną siłą sprawczą, a na dodatek jest wyposażona w wybitną inteligencję. Tu zobaczysz oczyma Duszy, że energia życia to nie iluzja, a ludzie, którzy z tą energią pracują, to nie jacyś szarlatani. Przekonasz się, że energię życia znają ludzie na całym świecie, nazywając ją po swojemu. Najczęściej używa się nazw: prana, chi, ki, bioplazma, mana, reiki, energia życia, energia uniwersalna, energia kosmiczna. W istocie jest to jednak ta sama wspaniała, uzdrawiająca energia życia, dzięki której żyjemy. Zapewne podzielisz, Czytelniku, pogląd autora, że Zdenko Domančić to człowiek niezwykły. Będziesz mógł zresztą przekonać się o tym osobiście, ponieważ Zdenko Domančić po raz pierwszy będzie prowadził terapię grupową oraz seminarium pierwszego stopnia swojej metody w Polsce, w Warszawie, w trzeciej dekadzie września 2013 roku. Metoda Domančicia, oprócz swojej skuteczności, ma jeszcze jeden niezwykły walor. Jest bardzo prosta w stosowaniu. Niemal każdy człowiek może być terapeutą, może pomagać innym ludziom, stosując tę metodę. Nauczy go tego sam Zdenko Domančić podczas swoich seminariów. Z tej książki dowiesz się więc także, jak można zostać terapeutą metody Domančicia i zacząć zmieniać swoje życie i otoczenie.

Słowiańska przygoda wakacyjnato opowiadanie o rodzeństwie, które w sposób magiczny przeniosło się do świata starożytnych Słowian. Biorą oni udział w życiu bogów i ludzi tamtych czasów.Jest to książka przygodowa i fantastyczna zarazem. Jednocześnie w sposób współczesny autorka ukazuje czytelnikowi wrażenia i obyczaje starożytnych Słowian. Zadaniem tej książki nie jest nauka historii starożytnej, tylko pomoc w zrozumienia mentalności starożytnego Słowiaństwa i starożytnego Rzymianina.

W życiu każdego człowieka są takie chwile, kiedy czuje, że czas coś zmienić. Niektórzy czekają, aż im przejdzie. Inni pakują samobieżne walizki i ruszają w podróż przez galaktykę – tak postąpiły znudzone monotonią uciekających dni mieszkanki ekskluzywnego ośrodka „Kwietne Ogrody” z planety Kholoma. Nie było to łatwe. A to, co działo się później, zmusiłoby niejednego poszukiwacza przygód do wycofania się na z góry upatrzony wygodny fotel. Wystarczyła jednak odrobina uporu, szczypta szczęścia i nieco irytująco pozytywnego myślenia, żeby dokonać niemożliwego. W wyprawie bierze też udział przyjazny asystent Steve, który chyba wolałby być w zupełnie innym miejscu, innym czasie i innym towarzystwie. Niestety, nie ma zbyt wiele do powiedzenia, odkąd funkcję kapitana statku ratunkowego Zenith-6 objęła leciwa amatorka wysokoprocentowych trunków. Powieść (debiut autorki) zdobyła trzecie miejsce w konkursie literackim „Szlachetne Słowo 2010” wydawnictwa „Verbum Nobile”.

Głównym bohaterem powieści jest wszechstronnie uzdolniony, bogaty mężczyzna o imieniu Poliwój, który wraz ze swoimi przyjaciółmi: prałatem Apollo Żakiem, architektem Sobkiem oraz szwagrem Adolfem, realizuje absurdalne i groteskowe wizje i pomysły dotyczące jedzenia, teatru, muzyki, religii i polityki. Przy tym oddaje się ulubionej rozpuście i wyuzdanemu onanizmowi. Przeszkadzają lub pomagają mu w życiu: żona Larysa oraz dorosłe dzieci - córka Fatyga i opętany przez swoje idee - syn Dopust.

Ta książka dotyczy terapii krótkoterminowej i prezentuje najnowsze podejście, rewolucjonizujące w ostatnich latach psychoterapię i nie tylko. Przedstawione w niej informacje i techniki oparte są przede wszystkim na zasadach terapii skoncentrowanej na rozwiązaniu i rozwijającego się w ostatnim dziesięcioleciu podejścia Human Givens, a także bazują na pracach Miltona H. Ericksona. Książka może stanowić znakomity podręcznik dla terapeutów i osób zainteresowanych psychoterapią, ponieważ zawiera opisy wielu efektywnych technik, ciekawych przypadków, a także pomocne dla przyswojenia sobie wiedzy ćwiczenia. Dr psychologii Anna Winnicka

Oderwij się od szarej, wszechogarniającej cię rzeczywistości! Przenieś się w przeszłość wraz z Jankiem, bohaterem tej książki. Odbędziesz z nim niezapomniane podróże, poznasz smak przygody. Wyruszysz w świat, by uciec od miłości, zapomnieć, by szukać ukojenia, wreszcie - aby spróbować żyć inaczej. Wyruszysz na amerykańskie winobranie w Szampanii.

Każdy człowiek, przychodząc na świat i żyjąc na Ziemi, ma jakiś wytyczony cel. Ma do wykonania jakieś zadanie i wykonuje je według określonego planu. Jakże często zadajemy sobie pytanie, jaki jest sens życia. Pytanie tak proste, a mimo to, angażując całą naszą wiedzę i inteligencję, trudno na nie odpowiedzieć. Dzieje się tak dlatego, że jak twierdzi Pascal, rozum zawsze pada ofiarą pozorów. Na podstawie pozorów i iluzji kłamstwa nie możemy podejmować decyzji dobrych, prowadzących nas ku szczęściu. Prawdę poznajemy nie tylko rozumem, ale także sercem. To właśnie plan serca może zapewnić nam sukces w osiągnięciu celu życia. Co się dzieje, gdy ten plan jest niemożliwy do zrealizowania? Czy możemy pierwotny plan zastąpić innym? A jeśli tak, to jakim? Czy będziemy mogli kierować się głosem serca czy rozumu? Każdy z nas pragnie być w życiu kochany i szczęśliwy. Każdy z nas pragnie kochać i dać szczęście. Czy możemy kochać rozsądnie? Czy uszczęśliwi nas rozsądna miłość, rozsądnie zbudowane szczęście? Co lub kto przeszkadza człowiekowi w osiągnięciu pełni szczęścia? Czy potrafimy kochać i wybaczać bezwarunkowo? Jak ważna jest dla nas prawda o nas samych? Co możemy z tą prawdą zrobić, jak wykorzystać? Śledząc perypetie pary głównych bohaterów książki i usilne starania, by przeszkodzić im w wykonaniu planu serca, ich „opiekunów” z piekła rodem, każdy może odpowiedzieć sam na te pytania. Moi bohaterowie są bezimienni, bowiem każdy z nas może znaleźć się na ich miejscu. Zwyczajna Ona, zwyczajny On, a cel piękny i choć też bardzo zwyczajny, jakże trudny do wykonania. Wydawałoby się, że nie ma nadziei na jego realizację. A jednak… Mam nadzieję, że losy tej pary poruszą nie tylko umysły, ale także serca, i być może wywołają uśmiech na twarzach czytelników. Jeśli tak będzie, to ja będę najszczęśliwszą autorką na świecie.

We wschodnich krainach Dermii panuje chaos spowodowany obaleniem Niedźwiedziej Królowej przez przywódcę rewolucjonistów Hydavara. Rada Obrońców za wszelką cenę próbuje ratować to, co zostało z niegdyś potężnych Zakonów Słońc. Ostatnie smoki walczą w bratobójczej wojnie, która doprowadzi do ich całkowitego upadku. Wiedziony szaleństwem Wielki zbiera siły, by zadać ostateczny cios ludzkości i zetrzeć w proch wszystko, co stworzyło jego potomstwo. Dawid Rudziński – urodzony 9 stycznia 1991 roku w Koszalinie, w którym spędził swoje dzieciństwo. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Władysława Broniewskiego. Obecnie mieszka i studiuje w Poznaniu.

Dlaczego życie jest takie nędzne? To tkwi w nas. * * * Opowieść o zagubionej młodej dziewczynie uciekającej przed brutalną rzeczywistością w świat marzeń i książek, zadającej sobie nieustannie pytania: `Dlaczego?`, `Dlaczego ja?`, `Dlaczego mnie?`. Nie znajduje odpowiedzi, mimo że jej życie się odmienia. Pytania pozostają i dręczą. Osiąga jednak spokój i ukojenie, mając świadomość, że jest osoba, na którą może zawsze liczyć. Przesycona erotyzmem opowieść o bólu, strachu i poszukiwaniach odrobiny szczęścia i miłości. O tęsknocie za dzieciństwem, o marzeniach i ucieczce w lepszy świat.

Dlaczego mężczyźni zdradzają? Dlaczego mężczyźni nie okazują uczuć? Co jest dla mężczyzn najważniejsze? Czego mężczyźni się boją? Gdzie jest męski punkt G? W tej książce znajdziesz odpowiedzi na te i szereg innych pytań...

Z zakończonego w Tokio kongresu Inżynierii Chemicznej, Michael Wood wraca do swojego biura w San Francisco, gdzie dowiaduje się, że jego następnym zadaniem jest uruchomienie instalacji potężnych zbiorników z ciekłym amoniakiem na Cyprze. Wraz z dwoma młodymi adeptami inżynierii chemicznej, piękną Ewą oraz niepokornym Tomkiem z polskiego oddziału firmy przybywa na Cypr, gdzie czekają go nie tylko techniczne wyzwania, ale przede wszystkim zostaje wciągnięty w bezwzględną rywalizację dwóch zagorzałych przeciwników – braci Katsaros. Michael wie, że nawet najmniejsze uchybienie w wykonywanych czynnościach może spowodować totalną zagładę wyspy. Nie dla wszystkich jednak bezpieczeństwo wyspy jest najważniejsze. Są ludzie, dla których liczy się tylko ich racja. Michael oraz jego współpracownicy stają przed śmiertelnym zagrożeniem.

Wyobraź sobie, że jesteś rybą. Co wiesz o życiu na lądzie? Nic. Bo jesteś ograniczony swoim własnym środowiskiem. A będąc człowiekiem.. co wiesz o duszy, o współistnieniu innych światów ze znaną nam rzeczywistością zamkniętą w naszych 5 zmysłach? Mimo, że w naszej rzeczywistości poruszanie tematu świata duchów, istnienia ciała duchowego oraz nauki o umieraniu spotyka się z uprzedzeniami lub co najmniej z obojętnością, japoński myśliciel Tadataka Kimura odważnie rewolucjonizuje dotychczasowe spojrzenie na człowieka i jego świadomość. Wyjaśnia pochodzenie naszych ciał, przekonuje do wiary w istnienie duszy, pomaga w odkrywaniu nowego rozumienia człowieka oraz jego „ego”. „Prawda duszy” to życiowy przewodnik dla ludzi, którzy żyją w niekończącym się ciągu sprzeczności, nie wiedząc, co ze sobą począć. To studnia wiedzy dla ludzi, którzy chcą podążać ścieżką wewnętrznego rozwoju. To książka dla ludzi, którzy szukają porozumienia z otaczającym ich światem. Psychika jest naszym własnym dziełem sztuki. Nadajmy mu piękny kształt.

Prawdziwe Niebo różni się od tego, co ludzie zwykli sobie wyobrażać. Nie ma tam srebrzystych obłoczków i pulchnych cherubinków. Jest tylko bezmiar Nieskończonego Oceanu i potężna metropolia zwana Miastem Aniołów, za której murami panuje terror. Archanioł Michał podporządkował sobie wszystkie anioły, a przestrzeganie praw Dekalogu służy mu jedynie jako miara ich posłuszeństwa. Każdy, kto się sprzeciwi, ginie. Nie ma wyjątków. By utrzymać porządek we Wszechświecie i zapewnić ludzkości bezpieczeństwo, aniołowie muszą cierpieć. Właśnie w takim Niebie rodzi się Emanuel ? anioł, który może zmienić wygląd świata. Dzierżąc Miecz Sprawiedliwych, jest w stanie odwrócić układ sił i zrobić to, co słuszne. Tylko co tak naprawdę jest słuszne, gdy za odrobinę wolności płaci się łzami i krwią? Gdy od urodzenia uczą cię, że torturowanie i zabijanie innych chroni Wszechświat przed rozpadem? Gdy wiesz, że w walce o miłość zamordujesz kilka tysięcy istnień? W takim Niebie poszukujesz odpowiedzi na pytanie, czym jest moralność. W takim Niebie zastanawiasz się, gdzie jest Bóg.

Każdy z nas wie, jak wygląda jeż. Niestety, coraz rzadziej możemy spotkać to sympatyczne zwierzątko. Pomysł napisania Pana Dreptusińskiego powstał, kiedy wykonywałam ilustracje do Opowiadań Sowy Franciszki Brygidy Laski. Szkicując zwierzęta, zainteresowałam się bliżej jeżykiem. Okazało się, że żył na Ziemi już w czasach dinozaurów i niewiele się od tego czasu zmienił. Pan Dreptusiński to młody jeżyk znaleziony w lesie przez dzieci. Jest ranny, więc zapada decyzja o zabraniu go do domu. Poznaje ludzi i ich zwyczaje. Nieświadomie powoduje zmiany w życiu dorastających bohaterów, pochodzących z różnych środowisk społecznych. Książka porusza nie tylko problem ciągłego zmniejszania się populacji jeży, ale także bezradności wobec bezdomnych psów i kotów. Czasami dobra wola i trochę chęci może wiele zmienić w życiu nieszczęśliwej istoty, zarówno człowieka, jak i zwierzątka. Nie przechodźmy więc w takich przypadkach obojętnie. W książce nie brakuje humoru, ale zdarzają się też sytuacje wzruszające i dramatyczne…

Ich pech, że zawitali tutaj akurat teraz, powinni siedzieć w swoich ciepłych domach, w kapciach, zachciało się egzotyki, Pulitzera, no to mają aż do bólu i. aż do śmierci. Dominikana, ofiary, rebelia, stan wyjątkowy, spalone domy, ludzie uwięzieni na lotniskach, cudzoziemcy zagrożeni. Kolorowe zdjęcia ofiar, listy zabitych, wszystko to sprawiało, że turyści już nie czuli się w mieście, jak ""w oazie spokoju i rajskiego wypoczynku"". Jeszcze nigdy w historii Dominikany ludzie nie byli tak zespoleni jednością i przepełnieni poparciem dla prezydenta. ""Dios Patria Libertad"", sytuacja opanowana, stabilizacja, nigdy więcej przemocy, mordercy Manu Negra ukarani - tłum spijał te wszystkie słowa.

""Płomienie Lucyfera"" nie są tak naprawdę czymś, co nazwać by można typowym fantasy. Owszem, jako fantasy się zdecydowanie zaczynają - świat alternatywny, demony, królowie, łuczniczki i pojedynki na magiczne miecze... na tym jednak podobieństwa się w zasadzie kończą. Postapokaliptyczna (a w zasadzie post-apokaliptyczno-eschatologiczna) wizja świata stawia je gdzieś na pograniczu fantastyki naukowej, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę niezmiernie ciekawie wplecione w całość wątki polityczno-ekonomiczne - stanowi zupełnie nową jakość współczesnej nam literatury, uprawianej z niemałym przecież skutkiem przez grono polskich twórców gatunku [...].Przeczytajcie ""Płomienie Lucyfera"". I umówmy się, że jeżeli przyjdzie mi za lat dwadzieścia napisać recenzję kolejnej książki autora ""Płomieni..."", to pozwolę ją sobie zacząć od słów ""A nie mówiłem...""Michał Gołkowski (fragment recenzji)

Dobiega końca pierwsza dekada drapieżnego polskiego kapitalizmu. W stolicy trwa wyścig szczurów, a w dzielnicach zamieszkanych przez jego uczestników panuje szpan i konsumpcjonizm. On - bezwzględny dorobkiewicz, ona - atrakcyjna i zdeterminowana ścigać lepszy los. Czy uda im się wyszarpnąć od siebie nawzajem odrobinę ludzkich uczuć? Świat biznesu i dużych pieniędzy zazębia się ze światem przybyłych z prowincji pracowników prywatnej szkoły językowej. Stres, seks i śmiech - pociąg do luksusu.

Katarzyna Rosicka-Jaczyńska - Urodzona w ciepły majowy poranek, zaczęła oddychać dopiero po silnym klapsie w tyłeczek… Szkoła nie zostawiła właściwie żadnych wspomnień, za którymi by tęskniła… W liceum chłopcy odkryli jej urodę, a ona w sobie zdolności przywódcze i nieumiejętność podporządkowania się zakazom, rozkazom, nakazom, autorytetom… Na Warszawskim Uniwersytecie, pośród zgiełku akademiku, dyskotek, kawiarnianych spotkań wolna od szkolnych ograniczeń wreszcie pokochała naukę, na którą rzuciła się jak wygłodniałe zwierzę… Wegetarianka z wyboru, nie pijąca, nie paląca, była w gronie studenckiej braci duszą towarzystwa… Leszek, magister prawa, został jej mężem i ojcem trójki dzieci… Po pięciu latach niańczenia maluchów w cieple domowego ogniska, rzuciła się w wir pracy… Została bizneswomen… Kiedy jej firma Ars-media odnosiła spektakularne sukcesy gwałtownie zachorowała… Po trzech latach dostała diagnozę… choruje na SLA – śmiertelną, nieuleczalną chorobę… I tutaj powinna się kończyć historia jej życia…, a ona właśnie teraz dopiero się zaczyna… „Zamknęłam oczy i w marzeniach i realnym świecie. – Boże - wyszeptałam – jeżeli kiedykolwiek będziesz chciał mnie uzdrowić, obiecuję, że docenię najmniejszy okruszek podarowanego mi życia.” – doceniać każdą chwilę życia, bo jutra może nie być – to chyba najważniejsze przesłanie „Ołówka” . Fragment Książki Ołówek Wstęp pierwszy - do ludzi Dzisiaj całuje mnie tylko osiemdziesięciodwuletnia ciocia. Jeszcze sześć lat temu całowałam się jak szalona z nowym facetem w moim życiu. Miałam czterdzieści lat, wyglądałam na trzydzieści, czułam się na dwadzieścia parę. Nie byłam piękna, ale znałam siłę swojej kobiecości i bezwzględnie ją wykorzystywałam. Czułam się przede wszystkim kobietą, później właścicielką znanej agencji modelek, na samym końcu matką trójki dzieci. Byłam samodzielna, niezależna, podziwiana. Miałam duże mieszkanie, gosposię zajmującą się dziećmi i domem, dobry samochód, pomarszczonego psa i wakacje za granicą. Dzieci chodziły do prywatnej szkoły, na basen i zajęcia tenisa, uczyły się dwóch języków. Rok wcześniej pozbyłam się z domu faceta bezskutecznie próbującego zastąpić dzieciom ojca, a mnie męża, od którego uwolniłam się z kolei parę lat wcześniej. Od trzech lat byłam szaleńczo zakochana, z wzajemnością, w jednym ze stu najbogatszych Polaków. Oczywiście był żonaty, tajemniczy i niespotykanie inteligentny. Nie wiem, czy bardziej kochałam jego ciało czy mózg, wiem, że nigdy nie byłam bardziej szczęśliwa i równocześnie obolała. Właściwie nie wiem, o czym chcę pisać, czuję tylko, że jeżeli nie wyrzucę z siebie emocji, rozsadzą mi głowę i serce. Czasem myślę, że z perspektywy wózka inwalidzkiego stać mnie jedynie na napisanie nudnego kazania umoralniającego zdrowych ludzi. Czasami czuje, że mogę przekazać swoje najbardziej osobiste przeżycia, doświadczenia i myśli, tworząc mądrą i wrażliwą książkę. Kiedyś łysy profesor filologii klasycznej, wymownie wskazując na siebie i stukając palcem w mój indeks, powiedział, że moimi włosami mogłabym obdzielić kilku łysych. Może napiszę tandetną telenowelę, bo tak jak moimi włosami nadal mogę obdzielić łysych, tak moim losem mogę obdarzyć paru nudziarzy. Jeżeli wytrwam i napiszę historię mojego życia, to będzie tak samo nierówna jak ja, pogmatwana jak moje myśli, porwana jak moje wspomnienia, ale na pewno prawdziwa. Paulo Coelho napisał w „Alchemiku", że każdy w życiu musi odnaleźć swoją legendę i za nią podążać. Podobno dziecko bardzo dokładnie wie, jakie jest jego przeznaczenie, zna własną legendę, dopiero oczekiwania rodziców, wyobrażenia dziadków, uwagi nauczycieli czy kolegów zaciemniają obraz. Wbrew własnym przeczuciom, wychowaniu, wygłaszanym poglądom, wbrew wszystkiemu, co miałam i kochałam, pewnego dnia porzuciłam drogę mojego przeznaczenia. Porzuciłam wszystko, w co wierzyłam, dla coraz większych emocji i coraz silniejszych doznań. Pracowałam nie po to, żeby zarabiać na utrzymanie domu, ale żeby czuć adrenalinę kolejnych wyzwań. Jechałam samochodem, nawet odwożąc dzieci do szkoły, nie po to, żeby dojechać, ale żeby jechać. Kochałam tym mocniej, im więcej było bólu, niepewności i nienormalności. Jeżeli przez chwilę było spokojnie, robiłam wszystko, żeby życie nabrało przyspieszenia. Moi pracownicy, znajomi, a przede wszystkim faceci mówili, że nie mogą za mną nadążyć. Byłam nieprzewidywalna dla innych i dla siebie. Moja ciocia, ta sama, która dziś jako jedyna mnie całuje, z niezadowoleniem powtarzała: „Z tego nie będzie nic dobrego". No... i wykrakała. Dzisiaj tkwię w bezczasie, bezruchu i bezrobociu. Jestem nieuleczalnie chora. Stopniowo traciłam pracę, pieniądze, urodę, przyjaciół, wreszcie dzieci, aż zaskoczona i przerażona chorobą zamknęłam się w swoim własnym świecie. Zmęczona obojętnością najbliższych przestałam prosić, żeby mnie dostrzegali, a oni zaczęli mnie traktować jak mebel, ciężką szafę, której nie da się przesunąć. I tak oto utknęłam w wózku inwalidzkim na środku dywanu w moim pokoju. Dostaję jeść, jestem myta, czesana i... to wszystko. Przekonuję siebie, że nie powinnam narzekać, bo inni mają gorzej. Zawsze może być jeszcze gorzej, tylko... gdzie jest koniec tego gorzej...? Chciałabym wykrzyczeć wszystkim „chorym", żeby nigdy się nie poddawali, nie pozwalali się poniżać i nie dawali sobie wmówić, że są nic niewarci. Najgorsze w chorobie jest przeświadczenie, że już niewiele można zrobić, że nie wypada niczego od życia oczekiwać, że jest się osobą gorszą, niewartą miłości i uwagi. Nie pozwalajmy na odbieranie nam godności istoty żywej, czującej i myślącej. Wszystkim „zdrowym" chciałabym przypomnieć, żeby doceniali i byli prawdziwie wdzięczni za każdy krok, gest, oddech, bo jutro może wyglądać zupełnie inaczej. Życie jest cudem zawsze. Jeżeli przestanę myśleć, że mam prawo po prostu żyć i cieszyć się życiem, jeżeli pozwolę zamknąć się w domu, przykuć do wózka - symbolu mojej niemocy, już nigdy nie zobaczę słońca i rozgwieżdżonego nocą nieba. A ja chcę jeszcze poczuć zapach egzotycznego morza, wiatr od Himalajów, smak innego jedzenia. Jeśli nadal mam życie, chcę żyć! Wstęp drugi - do Boga Jestem na pustyni. Ty siedziałeś tam czterdzieści dni, żeby usłyszeć Boga. Mnie się wydaje, że przebywam na tym pustkowiu nieskończenie długo. Wiem, że dla Ciebie czas nie ma znaczenia, ale dla mnie ma. Mijają lata, a ja jestem coraz bardziej zagrzebana w piasku. Wołam Cię i odpowiada mi cisza. Jestem tak bardzo zmęczona, czuję się tak szaleńczo samotna, tak niezwykle opuszczona. Utknęłam na samym środku pustyni i obojętnie, w którą stronę pójdę, mam jednakowo daleko. Szłam drogą próśb, zalewałam się łzami, modliłam żarliwie, modliłam bezmyślnie wyuczonymi zdaniami, próbowałam spokojnie przedstawić swoje argumenty, krzyczałam, może nawet bluźniłam, na pewno próbowałam Cię szantażować. Myślę, że nie traktujesz mnie poważnie, że moje sposoby na to, żebyś mnie wreszcie usłyszał, odbierasz jak sztuczki małego dziecka, które chce od ojca wyłudzić zabawkę. Przecież mówisz, że mnie kochasz, że jeżeli będę prosiła, to dasz, że jeżeli będę pukała, to otworzysz. Od tak dawna dobijam się, a Ty nawet nie zapaliłeś światła przed domem, żeby było mi raźniej. Stoję tam jeszcze, mając nadzieję, że mnie usłyszysz. Każesz mieć wiarę, choć wiem, że możesz działać niezależnie od wielkości mojej wiary. Nie byłbyś Bogiem, gdybyś był od czegokolwiek uzależniony. Po co te gierki, po co ta cała cholerna nadzieja, która sprawia, że kolejny raz Ci ufam i oczekuję Twojej obecności? Przyprowadziłeś mnie do siebie swoimi boskimi metodami, szłam jak po sznurku prosto w Twoje ramiona. Co takiego zrobiłam, że mnie zostawiłeś zupełnie simą? Dlaczego Cię nie słyszę, nie widzę, nie czuję? Przecież się staram, musisz to widzieć. Próbuję odgadnąć, czego oczekujesz ode mnie, ale wiesz sam, że nie jest łatwo odgadnąć boskie zamiary. Każdy psycholog mówi, że najważniejsza jest rozmowa między rodzicami a dziećmi, wtedy można rozwiązać każdy problem. Dlaczego nie chcesz ze mną porozmawiać?! Chociaż mnie wysłuchaj! Jeśli nadal dajesz mi życie, daj żyć!

Czysto materialistyczny światopogląd, ciągle jednak są zaskakiwani nowymi wyzwaniami. Podobnie jak z bezbożnościa, której mianem określamy tych nienależących do naszej grupy wyznaniowej. Ludziom brakuje obiektywizmu. Religie to wynalazek ludzki ustanowiony, aby zaspokajać różnorodne potrzeby psychologiczne, emocjonalne, to również oręż ucisku, podporządkowania, zastraszania i posłuszeństwa, to zapotrzebowanie na znaczące funkcje społeczne, a w rezultacie zniewolenie ludzkości. Niektórzy ubóstwiają władców, założycieli religii, ludzi zmieniających życie polityczne i religijne. Społeczeństwo to dość specyficzna mieszanka ateistów i żarliwych obrońców religii ze wspólną cechą — silną wiarą w swoje przekonania. Nikt rozumny stanowczo nie stwierdzi: brak u mnie wiary. Stwórca jest obecny we wszystkim, jednak dla większości ludzi ukryty i niezrozumiały, brak nam doświadczenia, by to zrozumieć, choć nieustannie doświadczamy. Wszechobecny, wszechmocny i wszechmiłosierny Bóg to dobroć, miłość emanująca z wolnego człowieka, to zaufanie i powstrzymanie się od osądów, to pomoc i zadowolenie z każdego darowanego czasu, to każdy z nas.