Zamysł badania przedstawionego w niniejszej książce pojawił się w trakcie naszego wcześniejszego badania polityki władz wielkich miast w stosunku do dzielnic zaniedbanych1. W trakcie obserwacji miejskich programów rewitalizacji uderzyło nas, że w ich tworzeniu i realizacji niemal nieobecne są organy samorządu jednostek (dzielnic, osiedli), do których te programy są skierowane. Zadaliśmy sobie pytanie, czy tak jest zazwyczaj czy tylko w tych przypadkach, z którymi się zetknęliśmy? Nurtowało nas również, czy możliwa jest inna sytuacja, w której to samorząd mieszkańców staje się głównym partnerem władz miasta w ukierunkowanych terytorialnie działaniach rewitalizacyjnych. A jeśli tak, to dlaczego tak się nie dzieje w polskich miastach? Wiemy przecież, że w niektórych krajach (np. w Wielkiej Brytanii) analogiczne programy są czasem zarządzane przez specjalne instytucje tworzone oddolnie w zainteresowanych dzielnicach.
Intuicyjne rozumienie polityki społecznej odnosi się zazwyczaj do zobowiązań państwa w zakresie zaspokajania wybranych potrzeb społecznych, wśród których do najczęściej wymienianych należą: bezpieczeństwo socjalne, usługi w zakresie ochrony zdrowia, opieki i usług społecznych, edukacji, mieszkalnictwa, zatrudnienia. Doświadczenie historyczne społeczeństw demokratycznych, czyni z państwa głównego adresata oczekiwań społecznych związanych z procesem zaspokajania potrzeb. Państwo w coraz większym stopniu jest obarczane odpowiedzialnością za kondycję społeczną swoich członków. W zależności od historycznych i bieżących doświadczeń zobowiązania te przypisywane są aparatowi państwa, albo tylko częściowo administracji państwowej, a częściowo niepaństwowym organizacjom (Dziewięcka-Bokun 2000:20-21). Obserwacja życia społecznego (Giddens 2001; Toffler 1985) często wskazuje na daleko posuwające się zmiany jednej z ważniejszych jego sfer, jaką jest małżeństwo i rodzina. Pojawiają się wyraźne przeobrażenia w formowaniu rodziny i jej struktury oraz w wypełnianiu ról małżeńskich i rodzinnych. Mamy więc do czynienia z erozją modelu rodziny patriarchalnej i zaostrzaniem się konfliktu płci, które dają podstawę pojawieniu się innych wskaźników przemian współczesnych rodzin polskich, jak opóźnianie decyzji matrymonialnych i wzrost popularności związków nieformalnych, wzrost liczby gospodarstw jednoosobowych czy dzieci pozamałżeńskich. Do kanonu współczesnej literatury z zakresu socjologii rodziny należy przekonanie, że przemiany makrospołeczne wymuszają zmiany w funkcjach rodziny, a zmiany struktury rodziny wymagają zmian w funkcjonowaniu odpowiednich wymiarów społeczeństwa globalnego (Tyszka 1999). Zależność pomiędzy rodziną a społeczeństwem wyraża się w tym, że funkcje i struktura rodziny muszą być co najmniej niesprzeczne z wymogami społeczeństwa, w ramach którego rodzina istnieje i odwrotnie. Połączenie więc dwóch sfer – polityki społecznej i coraz bardziej komplikujących się form życia małżeńsko-rodzinnego – tworzy nowe obszary wymagań i potrzeb niezaspokojonych. Niniejsza praca stanowi próbę poznawczego spojrzenia na przedstawioną kwestię. (ze wstępu)
Celem moich wysiłków intelektualnych oraz mozołu pisarskiego było podjęcie „dialogu z sobą” oraz osiągnięcie pełniejszej samoświadomości w zakresie problematyki wybranych zagrożeń antropogenicznych. Po wtóre moim zamiarem było przedstawienie własnych poglądów i odniesień wobec zaprezentowanych wyzwań życia społecznego. Innymi słowy podczas analizowania niniejszych zagrożeń i formułowania swoich przemyśleń kierowałem się zarówno potrzebą autorefleksji, jak również potrzebą podzielenia się nimi z potencjalnymi Czytelnikami. Zdaję sobie sprawę, że wyłożone rozważania mogą wzbudzać kontrowersje.
I liczę na to, że je wywołają.
Książka stanowi zbiór jednolicie ustrukturyzowanych esejów naukowych poświęconych analizie określonych zagrożeń bezpieczeństwa powszechnego i bezpieczeństwa personalnego. Na strukturę każdego rozdziału składają się cztery aspekty omawianego zagrożenia: jego istota, rodzaje, przyczyny i skutki. Każdy rozdział finalizuje zestawienie wybranych publikacji, które inspirowały umysł autora. Ich treść poszerza i pogłębia charakterystykę problemów pomieszczonych w rozdziale
O etyce słowa zaczęto mówić w Polsce na początku lat osiemdziesiątych XX wieku za sprawą Jadwigi Puzyniny. Językoznawcy dostrzegali konieczność podjęcia problematyki etycznej, ale ich wątpliwości budziła możliwość badań etycznego aspektu funkcjonowania systemu językowego za pomocą metod typowo językoznawczych, czyli uznania etyki słowa za gałąź językoznawstwa. Objęcie badaniami wielu złożonych kwestii pragmatycznych oraz uczynienie przedmiotem analiz lingwistycznych komunikacji, a nie samego języka, wydawało się wtedy nieuprawnionym rozszerzaniem zakresu lingwistyki. Nie znaczy to, że problemów etycznych w tym czasie nie obserwowano. Zagadnieniem manipulacji za pomocą języka zajmowali się przedstawiciele kilku różnych dyscyplin naukowych – filozofowie, językoznawcy, socjolodzy i historycy. Badania takie zdawały się jednak czymś bardzo swoistym, odrębnym i jednocześnie zdecydowanie wykraczającym poza ramy zarówno tradycyjnie rozumianego językoznawstwa, jak i etyki. Uświadomienie sobie niszczycielskiej siły manipulacji politycznej, jej ogromnego zasięgu w polskim życiu społecznym sprawiało, że inne zjawiska, które widziano również w aspekcie etycznym, znalazły się na dalszym planie, a najważniejszym problemem z tego zakresu stała się relacja języka i prawdy, milczenia i kłamstwa. Dwa ważne wydarzenia – wystąpienie Michała Głowińskiego na temat nowomowy w warszawskim Pen Clubie (wiosną 1980 roku) oraz sesję poświęconą nowomowie (w styczniu 1981 roku w Krakowie) – można dziś uznać za początek badań mieszczących się w granicach etyki słowa. Wtedy jednak, choć dyskutowano właśnie nad etycznymi właściwościami i skutkami zjawisk językowych, nie mówiono jeszcze o etyce języka, lecz o jego nietycznym użyciu.
(ze wstępu)
1001 albumów muzyki klasycznej to obszerne kompendium zawierające opisy 1001 klasycznych nagrań płytowych, ułożonych w kolejności chronologicznej. Od najwcześniejszych hymnów po dzieła współczesnej awangardy.
Kuchnia hiszpańska i portugalska to radosne celebrowanie wspaniałych, znajomych, ale i nęcąco egzotycznych smaków. Bogactwo aromatów i wprowadzane przez współczesnych kucharzy innowacje doprowadziły do niesamowitego rozkwitu sztuki kulinarnej, która, choć nastawiona na eksperymenty, nigdy nie zapomina o swoich korzeniach. Zarówno szanująca tradycję gospodyni domowa, jak i szef nowoczesnej restauracji dbają, by potrawy miały właściwy smak. O ich wartości decyduje prostota, a poszczególne składniki są doskonale wyczuwalne.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
