Galaktyka podzielona jest pomiędzy ludzi (tworzą dwa brutalnie konkurujące ze sobą podmioty polityczne Wspólnotę i Republikę Weneghazi) oraz Lorokańczyków (zwanych jaszczurami). Rasa z planety Lorok przed wieloma tysiącami lat stoczyła zwycięską wojnę z Ghrithami. Sukces odniosła dzięki niemal mitycznej broni Kha. Rozwój w kierunku nietechnologicznym sprawił, że Lorokanie dysponują rozwiązaniami, do których ludzkość nie ma dostępu. Chronią je jednak bardzo zazdrośnie. Ich planeta jest zamknięta dla obcych. Wyjątek stanowią ludzie, którzy zdecydowali się przyjąć lorokański sposób postrzegania rzeczywistości oraz miejscową religię. Na planecie peryferyjnego układu gwiezdnego spotykają się przedstawiciele Wspólnoty i Lorok. Powodem nieoficjalnych rozmów jest ponowna agresja przybyłych spoza galaktyki Grithów. Ta stosunkowo prymitywna, wędrowna cywilizacja okazuje się trudna do zatrzymania i wypiera ludzi z kolejnych rejonów znanego Wszechświata. Dyplomatyczne spotkanie kończy się fiaskiem, ale przedstawiciele Wspólnoty nie zamierzają się poddawać. Co więcej, dowódca sił specjalnych zaczyna wdrażać perfidny plan, dzięki któremu możliwe będzie nie tylko zdobycie Kha i pokonanie Grithów, ale również rozwiązanie problemu wrogiej Republiki Weneghazi.
Jerzy Grundkowski (1953-2016) ukończył historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Debiutował opowiadaniem Żółta cysterna (1977), emitowanym jako słuchowisko na antenie Polskiego Radia. Pierwszą książkę pisarza Annopolis, miasto moich snów (1983) redakcja Młodego Technika uznała za najlepszy debiut roku, a fundatorzy nagrody im. Natalii Gall za najlepszą książkę nowelistyczną roku.W 2019 roku została wydana powieść Wilkołak Drago oraz cykl Annopolis. W tomie Planeta dobrych ludzi zebrano opowiadania opublikowane w prasie oraz w tomach z lat 80. i 90. Jest w tych opowiadaniach ironia ostra jak rapier kondotiera. Jest w tych opowiadaniach śmiech do łez i przez łzy. Grundkowski to Bareja polskiej fantastyki. Krzysztof Sokołowski, tłumacz, krytyk Pamiętam jak byłem dumny, gdy wspólnie z Jerzym napisaliśmy opowiadanie Pociąg śmierci. Ja dopiero zaczynałem literacką przygodę, on należał już do nagradzanych pisarzy. Do dziś uważam, że był to jeden z najlepszych tekstów podpisanych obok niego moim nazwiskiem. Krzysztof Kochański, pisarz
Tam, gdzie baśniowość przeplata się z realizmem, a fantazja z okrucieństwem, nie należy pragnąć obecności bogów. Ich bliskość zakrzywia drogi śmiertelnych, zapętla człowiecze losy, wprzęga je w kołowrót wielkich narracji. Dlatego mądrzy ludzie odstraszają bogów, sypiąc mak i popiół. A drogi i tak się splatają. Tak jak wówczas, gdy półbogini Faenira opowiada młodemu uczniowi historię Daraeny de Navendorm, wnuczki królowej Ventris, i jej przyjaciół: ulicznego żebraka-filozofa, małego złodziejaszka, naiwnego rycerza i córki nierządnicy
Bogusław Raatz zaprasza nas do onirycznego świata rodem z polskiego międzywojnia, co nie oznacza, że w wykreowanej przez autora rzeczywistości zatracimy się, a senne majaki zdobędą nad nami jakąkolwiek kontrolę. Wręcz przeciwnie meandryczny tok opowieści zabierze czytelników w podróż, którą tak naprawdę odbywamy każdego dnia, nieustannie rozbijając się o rafy ograniczeń własnej psyche. Przepełniony dygresjami konfesyjny nurt zamieni się w swobodnie i niezależnie dryfującą świadomość, momentami dość nieoczekiwanie rezonującą z wewnętrzną jaźnią odbiorcy tekstu. Co niezwykle istotne: rzeczona świadomość ma wymiar wyjątkowy, bo przypisana jest człowiekowi zagubionemu, niepotrafiącemu określić swojej pozycji na mentalnej mapie znanego mu świata. Przypadki Grenziego Bardoka to powieść o poszukiwaniu tożsamości, którą tak łatwo lekceważymy w pierwszym odruchu, a którą potem z tak wielkim trudem odnajdujemy w najmniej oczekiwanym miejscu i czasie. Nie wolno tej książki odrzucić, bo byłoby to równoznaczne z odrzuceniem szansy, jaką ona nam daje. Szansy na bycie sobą. Choć przez chwilę Tadeusz Krajewski dyrektor Biblioteki Literatury Fantastycznej im. Jerzego Grundkowskiego
Nieboszczka Marysia powraca! Jednak nie do świata żywych, powraca w Niebie, gdzie nie ma nudy, a problemy piętrzą się podobnie jak za życia, nie dając wytchnąć. Nie inaczej jest tym razem. W kontynuacji przygód Marysia musi zdecydować, czy zawalczyć o nicponiowatego męża Mariana, któremu grozi wieczność w Krainie Ciemności. Czy warto się narażać, skoro przysięga małżeńska już nie obowiązuje? To humorystyczna, z pozoru lekka historia o rzeczach ważnych i zarazem trudnych o poczuciu straty, tęsknocie, żalu za niewykorzystanymi szansami. Paradoksalnie niosąca ukojenie. Autorka, poprzez bohaterkę, daje czytelnikowi pewne recepty, które ten może śmiało zastosować w życiu ziemskim, by uczynić je bardziej znośnym. Prozę Ciołko-Borkowskiej lubię nazywać terapeutyczną. Marta Sobiecka, dziennikarka, pisarka, autorka książek o policjantce Kaori Nakamurze (Algorytm życia, Chindogu). Oto ciąg dalszy przygód dość żwawej nieboszczki. Gdy Marysia urządziła się już w Niebie, a na horyzoncie widniało jedynie wieczne odpoczywanie, na głowę spadł jej niesforny mąż Marian. Tak nagle jak się pojawił, tak samo zniknął. Marysia, pod okiem swojego przemądrzałego Anioła Stróża, musi powędrować do Niebiańskiego Hotelu dla oczekujących. Wszystko po to, by znów ratować Mariana, który tym razem wpadł w prawdziwe kłopoty. W międzyczasie będzie musiała odpowiedzieć sobie na pytanie: Czego tak naprawdę pragnę?. Oryginalna wizja życia po śmierci, stworzona przez autorkę, to kojąca i ciepła opowieść o tym, że nie zawsze wszystko zależy od nas, że czasem trzeba odpuścić. Pozwolić, by sprawy toczyły się własnym biegiem. Tylko tak osiągniemy spokój. Nawet ten wieczny. Bruno Kadyna, autor książek Mały Kapeć i Kocur
Świat nieubłaganie pędzi do przodu. Wydawać by się mogło, iż nic nie jest w stanie go zatrzymać. A jednak Skupieni na swoich problemach, gnamy wraz z nim, nie zdając sobie sprawy z istnienia innego świata (nie, to nie będzie powieść SF). Nikt z nas nie zakłada, że pewnego ranka obudzi się zupełnie gdzie indziej, i nie mam tu, bynajmniej, na myśli lokalizacji geograficznej. Kamila Ciołko-Borkowska (ur. 1985 r.) to nieuleczalna i niepoprawna optymistka, zakochana w słowach, a także muzyce, która inspiruje i pomaga tworzyć nowe historie. Prowadzi blog z poezją Moje wersy. Zadebiutowała literacko w Antologii Rubieże Rzeczywistości (2019 r.), gdzie opublikowała trzy opowiadania: Bez koordynacji, Dobry chłopak oraz Targowisko próżności. W tym samym roku wydała tomik wierszy Wszystko już było. W 2020 r. opublikowała opowiadanie Kocie sprawy w antologii Nie otwieraj na stronie Sigma. Przezwykłe przygody nieboszczki Marysi to jej debiut powieściowy. Świat nieubłaganie pędzi do przodu. Wydawać by się mogło, iż nic nie jest w stanie go zatrzymać. A jednak Skupieni na swoich problemach, gnamy wraz z nim, nie zdając sobie sprawy z istnienia innego świata (nie, to nie będzie powieść SF). Nikt z nas nie zakłada, że pewnego ranka obudzi się zupełnie gdzie indziej, i nie mam tu, bynajmniej, na myśli lokalizacji geograficznej. Marysia była zwykłą kobietą, kobietą jakich tysiące. Miała swoje plany, marzenia, na realizację których ciężko pracowała, nieidealnego męża, nudną pracę. Tak jak każdy, miała swoje życie. Lecz ono, jak się przekonamy, lubi płatać figle. Pewnie zastanawiacie się, dlaczego piszę o niej w czasie przeszłym? Otóż, nasza bohaterka, zrządzeniem losu, w niezrozumiały z początku sposób, ląduje w dziwnym biurze podróży. I nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, bo na pewno zasłużyła na wakacje, gdyby nie fakt, że biuro Ostatnia Podróż, okazuje się być w zupełnie innym świecie. Błoga z pozoru opowieść o przezwykłych przygodach nieboszczki Marysi, to historia o tym, że nic tak naprawdę nie dzieje się ot tak. Wszystko ma swą przyczynę i skutek. Niebanalna, pełna aluzji, niepozbawiona ironii i specyficznego humoru powieść, celowana jest raczej w stronę czytelniczek. Polecam ją jednak wszystkim, którzy łudzą się, że na tamtym świecie będą mieli wreszcie święty spokój. Przemysław R. Cichoń, pisarz
Bruno Kadyna tym razem zabiera nas na głębokie wody, gdzie bez reszty przepada się w czeluściach wartkiej akcji i pogmatwanych relacjach pełnokrwistych bohaterów. Czy świeżo upieczony wachtowy dobije do bezpiecznej przystani za horyzontem, czy pod wpływem nowej rzeczywiści rozbije się o brzeg zatracenia? Daj się porwać tej niesamowitej przygodzie. Gorąco do tego zachęcam! Dominika Caddick, Jednak tak miało być Kadyna prowadzi na smyczy niesforne słowa. Jest prawdziwy do szpiku kości. Bezwstydnie uczuciowy. Swojski do bólu. Czytajcie! Ada Johnson, Kronika Strasznego Dworku, Z duszą na ramieniu
Paweł Siedlar urodził się i wychowywał w Krakowie. Dorastał na Podhalu. W młodości zdążył być skrzypkiem, malarzem, robotnikiem budowlanym i drogowym, hotelarzem, oraz Strażnikiem Ochrony Przyrody w Tatrzańskim Parku Narodowym. Podczas jednego z leśnych patroli poznał swą przyszłą żonę. Po ślubie zamieszkał w Warszawie. Został pracownikiem Lotniska im. Chopina, na którym pełnił rozmaite funkcje. Między innymi był Specjalistą ds. Ochrony i Bezpieczeństwa oraz Koordynatorem Płytowym. Ma dwóch dorosłych synów. Z kilku sportów, które uprawiał, pozostało mu narciarstwo alpejskie i turystyczne oraz pływanie, a także spacery(wysoce kwalifikowane- jak je nazywa) z psem Hektorkiem. Współpracował z Fenixem, Fantastyką, Prószyńskim i S-ka, Fabryką Słów, Red Horsem. Dotychczas wydano dwie jego powieści (Czekając w ciemności, Rozdeptać pająka), oraz trzy zbiory opowiadań. Jego opowiadania i mikropowieści były też wykorzystywane w kilku antologiach tematycznych. Przed laty napisano o nim, że swego życia prywatnego broni jak niepodległości. Tak jest do dziś. Czworo studentów wynajmuje mieszkanie w starej krakowskiej kamienicy. Szybko okazuje się, że z tym lokalem coś jest nie tak. W ustaleniu faktów z przeszłości pomaga stary lekarz. Przerażająca historia jednego z poprzednich lokatorów to jednak tylko wierzchołek góry lodowej Towarzysząc bohaterom łatwo przekraczamy granicę pomiędzy tym, co wydarzyło się naprawdę, a tym, co mogło się wydarzyć. Wir śmierci rozkręca się, a wyjaśnienia zagadki trzeba szukać w naprawdę zamierzchłej przeszłości Paweł Siedlar wykorzystując jako kościec powieści mroczną krakowską historię zręcznie obudowuje ją współczesną fabułą. Andrzej Pilipiuk
Księżyc przyszłości zagadki kryminalne, rozgrywki polityczne, problemy sztucznej inteligencji i trójkąt uczuciowy, najdziwniejszy, jaki można sobie wyobrazić. Drugi tom opowieści Luizy Dobrzyńskiej wprowadza czytelnika głębiej w świat, w którym człowiek liczy się o tyle, o ile jest zdrowy i sprawny, a i tak tylko pozornie decyduje o swoim losie. Mimo ścisłego nadzoru, dotyczącego każdej sfery życia, ludzie nie buntują się, a próbują po prostu być szczęśliwi, uważając, że tak działający świat jest najlepszy, jaki może być. Indoktrynowani od dziecka nie umieją wyobrazić sobie niczego innego. Bohaterowie książki Księżyc to za mało są w tym świecie outsiderami i z różnych powodów żyją na marginesie społeczeństwa. Niektórzy dlatego, bo do niego nie przystają, inni bo pełniona funkcja wymaga, by nikomu nie ufali i z nikim się nie spoufalali. Jedni i drudzy zadają zakazane pytania, choć tylko nieliczni z nich mają wystarczająco dużo władzy, by uszło im to na sucho. Przygoda w świecie przyszłości bez widowiskowych walk kosmicznych i krwiożerczych stworów z innej planety. Coś dla fanów socjologicznej SF z rozwiniętą warstwą political fiction. Sławomir Nieściur Przyszłość nadeszła. Ziemia jest zjednoczona, ludzkość coraz śmielej wychodzi w kosmos, androidy służą ludziom, a świat realny jest równie ważny jak wirtualny. Choć stare problemy zniknęły, ludzka natura się nie zmieniła i pojawiają się nowe. Postrzelona w zamachu Leeta otrzymuje polecenie zbadania dziwnych zdarzeń w budowanej stacji orbitalnej. Jest to początek zdarzeń, których konsekwencje będą nieoczekiwane na szczęście może liczyć na pomoc przełożonego, specjalistki od wirtualu oraz androida Montyego. Poznaj świat ponurej przyszłości, w którym na każdym poziomie toczą się zakulisowe rozgrywki, a ci, którzy wiedzą za dużo, mają spore problemy. Henryk Tur
Pewnego dnia do dawno nieodwiedzanego antykwariatu zachodzi tajemnicza kobieta i decyduje się na zakup wiekowego zegara. Choć z żalem, sprzedawca przekazuje antyk w ręce klientki. Zorna nie ma pojęcia, że tym spontanicznym zakupem przypieczętowała swój los. Kobieta udaje się w podróż do Paryża, w nadziei, że tam dowie się czegoś więcej na temat osobliwego producenta antyku. Nie wie, że tajemniczy zegar to klucz do rozwiązania więcej niż jednej zagadki. Ktoś jednak rusza jej tropem, by nie dopuścić Zorny do prawdy Bogusław Raatz zabiera czytelnika w osobliwą podróż po rubieżach swojej wyobraźni wyobraźni ukształtowanej na powieściach takich klasyków jak Franz Kafka. W wizji Raatza nieodległa przyszłość jawi się jako piekło, przywodzące na myśl Rok 1984 czy Podziemie pamięci. To w pewnym sensie fantastyka naukowa, jednak inna od gatunkowej, pisana świadomie czy też nie z większą dozą wolności. Wolności, której próżno szukać na kartach powieści, gdyż tu jest rajem utraconym, luksusem dawno minionych dni. Człowiek egzystuje w pułapce, jaką jest życie codzienne w społeczeństwie podporządkowanym surowym normom prawnym. Autor lubuje się w burzeniu uporządkowanych światów swoich bohaterów, nie dając im szans na powrót do stanu przed. Po przeczytaniu jego książek można odnieść wrażenie, że chciałby wysunąć grunt spod stóp również czytelnikowi. Parafrazując, jest jak krzyk ptaka zwiastującego trzęsienie ziemi.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
