Tragedie T 2

Tom II tragedii Sofoklesa w przekładzie R. R. Chodkowskiego obejmuje trzy kolejne sztuki poety: Króla Edypa, Antygonę i Elektrę. Król Edyp to według Arystotelesa „najpiękniejsza tragedia" (kalliste tragoidia), ponieważ w niej znalazł on najpełniejsze urzeczywistnienie własnych postulatów swojej poetyki normatywnej. Dramaturga interesują w niej problemy wielkości i upadku człowieka, jego wolności i ograniczeń, w tym zależności losu człowieka od sił wyższych. Antygona, równie wielkie arcydzieło o charakterze uniwersalnym, na przykładzie heroicznej postawy tytułowej bohaterki ukazuje istotne znaczenie w życiu człowieka wyższych, wartości, jak oddanie osobom najbliższym i poszukiwanie sensu życia w wierności wyznawanym ideałom. Drugi bohater sztuki, Kreon, swoją postawą tyrana, ilustruje niebezpieczeństwa, jakie niesie ze sobą władza, jeśli władca, przekonany o posiadaniu jedynej prawdy, dla własnych celów nagina prawo i w konsekwencji łamie prawa boskie i podstawowe prawa ludzkie, by ostatecznie przegrać i jako polityk i jako człowiek Elektra - to trzecia z najbardziej znanych tragedii Sofoklesa. Podobnie jak w Antygonie Sofokles ukazuje w tej sztuce dramat młodej dziewczyny, która mimo wielu nieszczęść, jakie spadają na nią gradacyjnie, nie załamuje się i do końca pozostaje sobą, wierna podjętemu zadaniu pomszczeniu ojca i ukaraniu jego zabójców, w tym swej matki-zbrodniarki. Z pomocą boga i brata odnosi ostateczne zwycięstwo. Te trzy sztuki łączy przekonanie o kruchości życia człowieka, lecz i wiara w wielkość jego ducha oraz zdolność do pokonywania przeciwieństw w walce o sprawiedliwość i prawdę, nawet za najwyższą cenę.