W tej strefie zapraszamy czytelników tak zwane artystyczne dusze po książki z kategorii Sztuka. Polecamy szereg publikacji o sztuce i jej historii,ciekawostki i portfolia artystów, eseje, albumy, książki o malarstwie, rzeźbiarstwie, architekturze oraz histoii fotografii. Biografie ciekawych artystów, książki i powieści przedstawiające fascynujące losy malarzy i osób uwiecznianych na obrazach. W tym dziale tylko ksiązki ze sztuka w tle.
Delicate illustration that defined an era
With his instantly recognizable decorative style, Czech artist and Art Nouveau master Alphonse Mucha (1860–1939) defined the look of the fin-de-siècle. In evocative shades of peach, gold, ochre, and olive, his seductive compositions of patterns, flowers, and beautiful women became paradigms of the Belle Époque years.
Mucha’s work permeated illustration, posters, postcards, and the advertising designs of his day. His striking posters of star actress Sarah Bernhardt were particularly famous. Alongside this delicate decorative work, Mucha also harbored strongly felt political ideas. With his monumental cycle The Slav Epic, he expressed his staunch support for Pan-Slavism, promoting the political independence of the Czech and Slavic nations from the Austro-Hungarian Empire.
Compiled in association with the Mucha Foundation, this book presents key works and introduces the full reach of Mucha’s œuvre from patterned decoration to his book illustrations, posters, photographs and monumental paintings.
Maciej Hen, autor powieści takich jak "Solfatara" i "Deutsch dla średnio zaawansowanych", tym razem zwraca się ku swojej pasji muzycznej. Słuchaczem Beatlesów był od dziecka, pół wieku po rozpadzie zespołu manewruje wśród podobnych sobie fanatyków. Spotyka ludzi chorych na czwórkę z Liverpoolu, takich, którzy prowadzą dziesiątki zeszytów z danymi o zespole, chronologie muzyczne i filmowe, wreszcie bohaterów polskiej muzyki mocno zadłużonych od Beatlesów. Oprócz Lecha Janerki, muzyków (i menedżera!) zespołu Republika i kompozytorki Katarzyny Gaertner, spotkamy więc aktorkę Joannę Szczepkowską, niedawno zmarłego polityka Jana Lityńskiego czy pisarkę Sylwię Zientek. Laureaci "Wielkiej gry" z wiedzy o Beatlesach sąsiadują z nastolatkiem marzącym o karierze muzycznej, marynarzem, pracownikiem Telewizji Polskiej i fanami jeżdżącymi po świecie za prawie 79-letnim już Paulem McCartneyem.
Wychowany w pałacu potomek chłopów. Jako artysta narodził się już w wieku czterech lat, dzięki fortepianowi bez nóg i klawiatury. Uważa, że całe jego życie to seria przypadków. W końcu gdyby pewien reżyser nie włączył w odpowiednim momencie telewizora, prawdopodobnie nigdy nie zostałby aktorem.Zbigniew Zamachowski to dla jednych niezapomniany pan Wołodyjowski, dla innych fenomenalny Shrek. Pracował z największymi: Grzegorzewskim, Kieślowskim, Kutzem, Wajdą. Wisława Szymborska wystawiła mu jedną z najlepszych recenzji w jego życiu: Lubię jak pan gra, bo pan gra tak, jakby pan nie grał. I choć zagrał ponad trzysta ról filmowych, telewizyjnych i teatralnych, dla niego najważniejsza jest wciąż muzyka, od której tak naprawdę wszystko się zaczęło.W rozmowie z Beatą Nowicką wspomina dzieciństwo, czasy studenckie i początki kariery. Opowiada o przygodzie z prohibicją, o tym, jak Bogusław Linda uratował mu życie, a Wojciech Malajkat złożył protest przed mauzoleum Lenina. Odsłania często zaskakujące kulisy pracy na estradzie, w filmie i teatrze. Zdradza też, co czuje ojciec czwórki dzieci, które nie poszły w jego ślady, i uchyla kurtynę do świata miłości.To nie tylko wywiad ze świetnym aktorem, ale też opowieść o czterdziestu najlepszych latach historii polskiego kina i teatru. Lśni od anegdot, zabawnych historyjek, tajemnic. Zamachowski ma dar opowiadania filmowymi scenami, dzięki czemu czytelnik czuje się jak w filmie.
Publikacja stanowi zbiór pism teatralnych Łesia Kurbasa wybitnego ukraińskiego reformatora i twórcy teatru, aktora i reżysera, założyciela trzech teatrów: Młodego Teatru, Kyjdramte i Berezilu. Teksty źródłowe w większości stanowią stenogramy z posiedzeń sztabu reżyserskiego, wykładów o reżyserii i praktyce scenicznej, jak również artykuły publikowane przez Kurbasa w gazetach oraz teksty jego współautorstwa, a także zredagowane relacje osób trzecich. Zostały one ułożone według dominującego tematu, tak by ułatwić polskiemu czytelnikowi poruszanie się po arcybogatej, ale również arcytrudnej, spuściźnie Łesia Kurbasa. Teksty źródłowe są opatrzone przypisami i poprzedzone wstępem autorstwa Anny Korzeniowskiej-Bihun.Edycja Pism teatralnych Łesia Kurbasa jest książką niezwykłą z dwóch powodów. Po pierwsze opowiada o dziele, które w polskim kręgu kulturowym jest mało znane. Po drugie jest to fascynująca opowieść o procesie twórczym: polska edycja opiera się bowiem nie na zamkniętym, zbadanym i kanonicznym dziele, lecz na dorobku rozproszonym, interpretacjach niedomkniętych. Warto zauważyć, że język Kurbasa nie jest językiem jasnym, a poszczególne wywody cechuje nie zawsze przejrzysta wewnętrzna struktura i logika. Zważywszy na to, że niektóre fragmenty jego dzieła nie są klarowne, przygotowanie polskiej edycji, przedzieranie się przez gąszcz źródeł oraz tworzonej na użytek wewnętrzny terminologii musiało być żmudną pracą. [] Materiał źródłowy przysparza bowiem problemów kilku rodzajów translatologicznych (zrozumienie i przetłumaczenie nie zawsze zrozumiałych pojęć i terminów, którymi posługiwał się artysta), edytorskich (ustalenie tekstów źródłowych, na które w czasie swych wykładów powoływał się reżyser) oraz erudycyjnych (zidentyfikowanie osób, o których wspominał). [] Redaktorka definiuje status tekstu, osadzając go w tradycji polskich edycji teatrologicznych, oprowadzając czytelnika po zestawie materiałów źródłowych. Cały aparat edytorski, w tym starannie opracowany indeks osobowy, nie tylko ułatwia orientację w tomie i poruszanie się po bogatej spuściźnie Łesia Kurbasa, lecz świadczy też o uwzględnieniu interesów polskiego odbiorcy mniej obeznanego z historią teatru ukraińskiego. Z recenzji dr hab. Iriny LappoPublikacja ukazuje się w ramach serii Odzyskana awangarda, i jest finansowana w ramach programu Ministra Edukacji i Nauki pod nazwą ""Narodowy Program Rozwoju Humanistyki"".
Stanisław Bohusz-Siestrzeńcewicz (1869–1927) – polski malarz, rysownik, ilustrator książek i czasopism. Absolwent malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu oraz paryskiej prywatnej szkoły malarskiej Académie Julian. W Monachium kształcił się pod kierunkiem Józefa Brandta. Naukowo związany z Uniwersytetem im. Stefana Batorego, na którym wykładał malarstwo. Specjalizował się w malarstwie rodzajowym oraz pejzażowym (szczególnie okręgu wileńskiego). W sowich pracach uwieczniał: targi konne, jarmarki, małomiasteczkowe życie kresowych miejscowości. Chętnie malował również sceny polowań i obrazy inspirowane kulturą Dalekiego Wschodu. Swoje prace wystawiał m.in. w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, w warszawskim Salonie Krywulta, a także w Wilnie.
Książka prezentująca dorobek Eryka Lipińskiego (1908–1991) – rysownika, autora plakatów, ilustracji książkowych, karykaturzysty i satyryka – powstała we współpracy z Muzeum Karykatury w Warszawie, którego artysta był inicjatorem. W 1935 roku wraz ze Zbigniewem Mitznerem i Zenonem Wasilewskim założył czasopismo „Szpilki”, w którym przez kilka lat pełnił funkcję redaktora naczelnego. Jako rysownik współpracował ponadto m.in. z „Przekrojem”, „Przeglądem Kulturalnym”, „Trybuną Ludu”, „Panoramą” i „Expressem Wieczornym”. W twórczości plakatowej Lipińskiego istotną rolę odegrała groteska, a dzięki dużej różnorodności techniki i formy jego prace zyskały swój własny niepowtarzalny charakter.
Jest to jedna z najważniejszych książek, które należą do wspólnego kanonu tekstów znanych zarówno historykom, jak i badaczom literatury. To klasyczny tekst źródłowy, który bazuje na kilkunastu różnojęzycznych wydaniach z XVII-XVIII wieku oraz wydaniach krytycznych XX wieku. Ikonologia stanowi jednocześnie najbardziej znany i rozpowszechniony kodeks ikonograficzny pojęć, którymi posługiwali się malarze, rzeźbiarze i poeci aż do końca XIX wieku. To tekst podstawowy dla każdego, kto pragnie zajmować się kulturą nowożytną. W książce wydawca zamieścił nie tylko teksty Ripy, ale uzupełnił je drzeworytniczymi ilustracjami poszczególnych personifikacji. Polski przekład dzieła Ripy winien się znaleźć w każdej podręcznej biblioteczce.
Oto 120 poruszających memów Marty Frej, które dotykają ważnych i aktualnych problemów społecznych, skłaniają do refleksji i odsłaniają trudną prawdę o polskiej rzeczywistości.Siebie i swoje poglądy można wyrażać na wiele sposobów, jednak tym, co do współczesnego człowieka przemawia najbardziej, jest obraz. Marta Frej, polska malarka, ilustratorka i animatorka kulturalna, opisuje dzisiejszą rzeczywistość i swój stosunek do niej za pomocą memów. W tych obrazach z błyskotliwymi, celnymi podpisami porusza wiele trudnych tematów dotyczących m.in. praw kobiet, feminizmu, nietolerancji wobec mniejszości seksualnych, ekspansji Kościoła katolickiego w życiu publicznym, wykluczenia, stereotypów Jej profil na Facebooku obserwuje ponad 200 tysięcy osób, a memy z prawdziwymi do bólu hasłami zna pewnie cała Polska.
Monografia dr Edyty Frelik jest zwięzłym przeglądem najważniejszych ustaleń dotyczących jednego z najistotniejszych zagadnień estetyki i teorii sztuki, a mianowicie pokrewieństwa sztuk. Autorka odsłania mało znany obszar twórczości malarzy i rzeźbiarzy, patrząc na ich pisarstwo z perspektywy zasadniczo literaturoznawczej, a także przywołując w niezbędnym zakresie historię i teorię sztuk plastycznych oraz konteksty medioznawcze i kulturoznawcze. Wykraczając poza tradycyjne skupianie się na treści, praktykowane przez historyków i teoretyków sztuki, książka może służyć jako inspiracja dla badaczy, znakomity przewodnik po historii relacji słowa i obrazu, a także cenna lektura uzupełniająca dla studentów różnych filologii, komparatystyki, kulturoznawstwa, historii sztuki czy akademii sztuk pięknych.- dr hab. Katarzyna BazarnikZakład Komparatystyki Literackiej i Kulturowej, Instytutu Filologii Angielskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie
W czasach poprzedzających upowszechnienie się Internetu, a także obecnie, gdy dostęp do niego jest z różnych względów trudny lub niemożliwy, radio było, jesti będzie jego odpowiednikiem: najszybszym i tanim źródłem informacji, a także rozwijającym wyobraźnię i poszerzającym horyzonty kulturotwórczym, dźwiękowym oknem na świat.Niniejsza książka jest próbą zwięzłego, a zarazem krytycznego przedstawienia historii polskiej radiowej myśli technicznej, radia i radiofonii w Polsce w latach 1918-1989. Opowiada ich dzieje kolejno w II Rzeczpospolitej, podczas II wojny światowej i w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej przez pryzmat opowieści o radiu, radioodbiornikach i ich producentach oraz o ludziach, którzy z pasją,niekiedy z poświęceniem, a nawet z narażaniem własnego życia, je tworzyli.Są to bogato ilustrowane małe i duże, mniej lub bardziej znane historie o tym,jak słowem i dźwiękiem radio i radiofonia przyczyniały się do umocnienia ducha Niepodległej w okresie jej odbudowy oraz do jego podtrzymania, gdy znów musiała walczyć o swój byt.Radio to nie tylko jednokierunkowe przesyłanie treści. To także niezastąpione nawet w dobie dzisiejszej technologii cyfrowej narzędzie komunikacji dwustronnej.Z tego względu osobne miejsce poświęcono dwóm obszarom, w których polskamyśl techniczna zapisała szczególnie ciekawe karty: radiołączności na morzui w górach, środowiskach bardzo trudnych i wymagających.
Opowieść o Geli Seksztajn tworzącej w przedwojennej Warszawie utalentowanej malarce, która zginęła podczas powstania w getcie wraz ze swoją córeczką i mężem, Izraelem Lichtensztejnem.Prace Geli przetrwały wojnę ukryte w metalowej skrzynce i zakopane w piwnicy szkoły na terenie getta. Trafiły tam wraz z tysiącami innych dokumentów, zgromadzonymi przez członków konspiracyjnej organizacji Oneg Szabat. Jej obrazy nie mogłyby być dziś podziwiane, gdyby Emanuel Ringelblum nie wpadł na pomysł stworzenia archiwum, gdyby Izrael Lichtensztejn go nie ukrył, a Hersz Wasser (z pomocą Racheli Auerbach) nie zrobił wszystkiego, by po wojnie je odnaleźć i pokazać światu.
Muzyka jest tym, co jednoczy!
Pisanie o muzyce w kontekście praktyk edukacyjnych najczęściej zniechęca czytającą publiczność, która obawia się, że otrzyma oto kolejną porcję rozważań dotyczących problematyki dalekiej od jej codziennych doświadczeń. Niniejsza książka zadaje kłam temu przekonaniu, pokazuje bowiem, że wszyscy jesteśmy podmiotem muzycznej praxis, która jest rozległym terytorium wiedzy, pasji i emocji nam jak najbardziej bliskich, zwykle jednak nie zdajemy sobie z tego sprawy. Lektura kolejnych tekstów sprawi, że zrozumiemy tę prawdę i owo rozpoznanie da nam satysfakcję.
„Książka ta pokazuje, jak długą historię ma za sobą cały ten galimatias powodowany wchodzeniem muzycznej popkultury »na salony«. I co – w efekcie tej globalnej przecież rewolucji – dzieje się ze stylami muzycznymi, modą, statusem młodości i ideą postępu w obszarze estetyki i rozrywki”.
prof. Mirosław Pęczak
Na przykładzie Zamku Królewskiego w Warszawie, Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku czy Narodowego Instytutu Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów Piotr Majewski ukazuje funkcjonowanie instytucji kultury w Polsce ? przede wszystkim muzeów, zarówno w ujęciu historycznym, jak i współczesnym. Jak napisała recenzentka pracy, Dorota Januszewska-Folga, padają tu pytania: „o status muzeum, status pojęcia zabytku, o identyfikację oryginalności w przestrzeni, której historyczna ciągłość została wielokrotnie zerwana lub naruszona przez wydarzenia: wojnę, doktryny polityczne, zanik społecznej wrażliwości, przewłaszczenia majątkowe. To bardzo ciekawe ujęcie: relacja między władzą a architekturą, doktryną i odbiorem sztuki, sensem istnienia instytucji muzealnej a sposobem realizacji programu i charakterem kolekcji.”
Autor, dr hab. Piotr Majewski, prof. UKSW to historyk, muzealnik, nauczyciel akademicki. Ukończył Wydział Historyczny i Podyplomowe Studium Muzealnicze Uniwersytetu Warszawskiego. W l. 1995– 2009 pracował w Zamku Królewskim w Warszawie, m.in. jako kurator Ośrodka Badań Historycznych. W l. 2009?2011 zastępca dyrektora Departamentu Dziedzictwa Kulturowego w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego, następnie współtwórca i dyrektor Narodowego Instytutu Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów oraz redaktor naczelny rocznika „Muzealnictwo”. Autor artykułów naukowych i popularnonaukowych, recenzji, scenariuszy wystaw i filmów dokumentalnych oraz monografii (m.in. „Czas końca, czas początku. Architektura i urbanistyka Warszawy historycznej 1939–1956”, Bellona, Warszawa 2018).
Wielka miłość i burzliwe losy dwojga niezwykłych artystów.Oparta na prawdziwych wydarzeniach, bujna, przesycona poetycką magią opowieść o miłości, sztuce i przeznaczeniu, która przywraca należne miejsce Leonorze Carrington jednej z czołowych postaci sztuki XX wieku.Londyn 1937. Dwudziestoletnia Leonora, początkująca malarka, wdaje się w burzliwy romans z Maksem Ernstem, żonatym dojrzałym artystą. Wyzwala się spod wpływu rodziny i wyjeżdża za nim do Paryża, gdzie wpada w wir ekscytującego świata wizjonerów surrealizmu Mana Raya, Bretona, Picassa i Dalego. Zainspirowana ich poczuciem wolności Leonora eksperymentuje ze swoimi pracami, kształtując własną tożsamość artystyczną i zdobywając uznanie. Tymczasem na Europę pada cień wojny, a nagłówki gazet zaczynają piętnować Ernsta i jego otoczenie jako degeneratów. Zmuszeni do ucieczki z Francji Leonora i Max zostają rozdzieleni. Dla Carrington będzie to początek wyjątkowej podróży, która uczyni ją jedną z najbardziej wpływowych kobiet naszych czasów.Surrealistka, wyjątkowo starannie przygotowana historyczna powieść o miłości i rozstaniu surrealistów Leonory Carrington i Maksa Ernsta u zarania II wojny światowej, jest wielce oryginalna i wciągająca. [...] historia tak poetycko i porywająco opowiedziana [...] pochłonęła mnie bez reszty. Cynthia Swanson, autorka bestsellerów New York Timesa: Wyśnione życie i Szklany las.Doskonała nowa powieść Michaeli Carter to fikcyjny portret seksualnego i artystycznego dojrzewania Wielkiej Kobiety. Fascynująca Surrealistka jest wyrazista, pieczołowicie przygotowana i urzekająco piękna. Kate Christensen, autorka The Great Man i The Last Cruise, laureatka nagrody literackiej PEN/Faulkner.
Fenomenem krakowskiej sceny neoawangardy wydaje się horyzontalne unieważnienie sprzeczności między lokalnością a poszerzonym polem uczestnictwa w światowym życiu artystycznym i debacie intelektualnej. Endemiczne dla Krakowa postawy i zjawiska w sztuce wydają się tym lepiej wpisywać w ponadlokalny dyskurs sztuki, im bardziej ujawniają charakter Kraków-specific. Jest tak być może dlatego, że splot między awangardą a tradycjonalizmem czy między konserwatyzmem a niezależnością myślenia ma w Krakowie paradoksalnie tradycje sięgające jeszcze bohemy czasów galicyjskich. To przypomina o brzemieniu tradycji, ale także obciążeniu stereotypami wynikającymi z postrzegania artystów na tle społeczeństwa miasta oraz przypisywanych im ról. Środowisko artystyczne (czy może bardziej artystowskie) Krakowa ubarwiali przecież także genialni dyletanci, którzy przyczynili się do podtrzymywania żywotności wielu legend i anegdot. Widać zatem wyraźnie, na co można znaleźć w lekturze książki liczne dowody, że Kraków to idealne miejsce do rozwoju wyjątków przeczących regułom i nie tylko dlatego, że podział na awangardę i tradycję jest [tam] może bardziej skomplikowany niż gdzie indziej.dr hab. Ewa Wójtowicz, prof. UAPKrzysztof Siatka (ur. 1981), historyk sztuki i kurator, adiunkt w Katedrze Nauk o Sztuce na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Dawniej kurator w Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki (20112019) oraz dyrektor Galerii Foto-Medium-Art (20072011). Badacz neoawangardy i sztuki współczesnej, zainteresowany konceptualizmem i jego następstwami oraz historią wystawiennictwa. Autor monograficznej książki W kierunku sztuki ukrytej. Historia Janusza Kaczorowskiego (2019), artykułów naukowych oraz tekstów w katalogach. Kurator kilkudziesięciu wystaw, z których szczególnie dumny jest z W nocy twarzą ku niebu (2019), The Trouble with Value (2017), Maciej Jerzmanowski, Janusz Kaczorowski, Ukryte (2017), Justyna Mędrala. Maszyna była pod takim wrażeniem, że sama na siebie spadła (2017), Roland Wirtz, immediatus (2015), AWACS 19811983 (2014), Tomasz Dobiszewski, Drobne nieobecności (2014).
Linda Nochlin’s landmark essay heralded the dawn of a feminist history of art. It remains fundamental to any appreciation of art today. At once challenging and enlightening, it is never less than fully engaging, enticing the reader to question their own assumptions and to set off in new directions. Nochlin refuses to handle the question of why there have been no ‘great women artists’ on its own, corrupted, terms. Instead, she dismantles the very concept of greatness, unravelling the basic assumptions that created the male-centric genius in art. With unparalleled insight, Nochlin lays bare the acceptance of a white male viewpoint in art historical thought as not merely a moral failure, but an intellectual one.
Szkoła malowania to wyjątkowa książka dla początkujących i tych, którzy z malowaniem mieli już do czynienia, wciąż jednak dążą do perfekcji i chcą stale wzbogacać swoje doświadczenie.
Marek Regner – rysownik, ilustrator, artysta malarz – z wprawą godną profesjonalisty płynnie prowadzi nas przez arkana sztuki malowania. Daje nieocenione wskazówki: •jak zorganizować miejsce pracy
•jakich narzędzi używać
•jak mieszać farby
•jak komponować obraz
•na co szczególnie zwracać uwagę i czego się wystrzegać.
Od pustego podobrazia po gotową pracę – wspólnie z autorem, krok po kroku, stworzymy niejedno wspaniałe dzieło.
Autorski wybór tekstów prasowych, praca z zakresu dziennikarstwa i krytyki, dokumentacja działań twórcy i przemian instytucji sztuki w Polsce. Studium prasoznawcze trzydziestu lat działalności Zbigniewa Libery to czterotomowa publikacja, gromadząca wycinki prasowe z Polski i zagranicy dotyczące twórczości artysty. Ukazuje nie tylko sylwetkę Libery, ale również świat sztuki na tle przemian społecznych w Polsce okresu transformacji.
Tom drugi obejmuje lata 1998–2002, naznaczone kontrowersjami tak w życiu artystycznym, jak i politycznym. Ważnym wątkiem publikacji jest recepcja wystaw, które wstrząsnęły nie tylko polską sceną artystyczną – Irreligii w Brukseli, Mirroring Evil w Nowym Jorku, Nazistach w warszawskiej Zachęcie. Na łamach prasy przetoczyła się wówczas dyskusja o sztuce krytycznej, definiowanej w kategoriach prowokacji i bluźnierstwa. Dlaczego tak duże emocje wzbudzała sztuka wystawiana w Centrum Sztuki Współczesnej czy Zachęcie? Dlaczego skandal stał się główną kategorią opisu sztuki współczesnej? Jak odbiór pracy Libery Lego. Obóz koncentracyjny zmieniał się w czasie i jaki język opisu ewokował? Czy faktycznie mieliśmy wówczas do czynienia z zimną wojną sztuki ze społeczeństwem? To tylko część pytań, które stawia przed czytelnikiem zgromadzony materiał prasowy.
Vers la fin de l’année 1918, je passais mes derniers mois a Pétersbourg. J’?y attendais, muni de papiers illégaux, la possibilité de revenir en Pologne. […] Je parcourais les rues de cette ville, «?la plus abstraite des toutes?», en proie a la terreur révolutionnaire, parmi les gens souffrant de la famine. […] Pres de la statue de Pierre le Grand et des colonnes blanches du Sénat, j’?ai vu un vieux cocher barbu. En descendant du pont, perché sur la banquette d’un fiacre tout délabré, il poussait son cheval – rien que la peau sur les os. La pauvre bete traînait ses jambes a grand-peine. Je n’?ai pas pu me retenir?: je lui ai demandé pourquoi il attelait encore ce cheval qui était a l’article de la mort. Lentement, le cocher a tourné vers moi la tete et j’?ai vu que lui-meme était décharné comme un squelette ; seuls ses yeux luisaient d’un éclat étrange dans son visage émacié, sous le bord d’une casquette élimée. Il m’?a toisé et calmement, presque sans émotion, m’?a répondu?: «?Nous allons tous mourir?».
Regard contradictoire?: Rozanov-Mauriac
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
