Ze Wstępu:Wolność twórczości artystycznej stanowi współcześnie jedno z najważniejszych praw człowieka w sferze kultury2. Wiele państw europejskich wyraża ją explicite w narodowych konstytucjach, a w większości krajów została jednoznacznie rozpoznana w orzecznictwie sądowym. Swobodę ekspresji w sztuce gwarantują także przepisy europejskiego prawa międzynarodowego z zakresu praw człowieka. Jej obowiązywanie potwierdził Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu. Dokonując wykładni art. 10 Europejskiej konwencji praw człowieka, uznał on, że gwarancja wolności wypowiedzi przewidziana w tym przepisie obejmuje również dzieła sztuki3. Także Karta praw podstawowych Unii Europejskiej z roku 2000, która na mocy Traktatu lizbońskiego stała się integralną częścią tzw. prawa pierwotnego Unii Europejskiej w roku 2007, zawiera gwarancję jej poszanowania art. 13 stanowi, że sztuka i badania naukowe są wolne od ograniczeń.Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej z 30 marca 2010 roku, sygn. nr C 83/02.

Rap w służbie narodu to opowieść o popnacjonalizmie w rytmach hip-hopu. Piotr Majewski ujmuje węzłowe problemy współczesności – powstające na styku kultury popularnej, władzy, przestrzeni symboli i bitew o tożsamość – w sposób intelektualnie frapujący, a zarazem atrakcyjny czytelniczo. prof. Mariusz Czubaj (…) Przyglądając się „tożsamościowemu” rapowi Piotr Majewski zdołał napisać książkę o najważniejszych wyborach i konfliktach polskiego społeczeństwa w ogóle. W dobie polaryzacji stanowisk i radykalizacji konfliktu, a także swoistej głuchoty na każdą wyważoną opinię, książka Majewskiego stanowi głos mocno odmienny. Autor nie przyjmuje oczywiście żadnego pozytywistycznego ideału „neutralności”, który kłóciłby się zresztą z jego Gramsciańskimi założeniami. Dobrze widoczne jest jego nastawienie emancypacyjne. Postępuje jednak wedle zasady „zrozum, zanim osądzisz”, starając się ukazać całą komplikację polskiej sytuacji. Nie tylko więc ze względów naukowych, lecz także z racji społecznych jest to książka bardzo cenna dla każdego, kto chciałby zrozumieć, co się dzisiaj właściwie dzieje z polskim społeczeństwem. z recenzji prof. Krzysztofa Moraczewskiego Piotr Majewski – doktor, kulturoznawca i socjolog, adiunkt w Katedrze Kulturoznawstwa SWPS Uniwersytetu Humanistycznospołecznego. Naukowo zajmuje się antropologią oporu, antropologią sportu, socjologią muzyki popularnej oraz problematyką etniczności i nacjonalizmu. Autor książki Re-konstrukcje narodu. Odwieczna Macedonia powstaje w XXI wieku (2013), współautor monografii Być narodem? Ślązacy o Śląsku (2012), Historia mówiona polskiego kulturoznawstwa (2017), Naród w szkole. Historia i nacjonalizm w polskiej edukacji szkolnej (2019) oraz ponad trzydziestu artykułów opublikowanych w polskich i międzynarodowych czasopismach naukowych.

Autorka z jednej strony zwraca uwagę na rolę, jaką kultura może odgrywać w teoriach i modelach rozwoju lokalnego, z drugiej zaś wprowadza czytelnika w realia miast kreatywnych, miast eventów. Pokazuje zagraniczne i polskie przykłady tworzenia dzielnic kulturalnych i klastrów kreatywnych, a także wykorzystywania kultury w projektach związanych z rewitalizacją obszarów zdegradowanych oraz budowaniu jakości życia w mieście. Z recenzji prof. dr hab. Grażyny Prawelskiej-Skrzypek, Instytut Spraw Publicznych Uniwersytetu Jagiellońskiego Może imponować swoboda i wnikliwość, z jaką Autorka porusza się w omawianej problematyce. Czytelnik znajdzie tu nie tylko omówienia różnych poglądów i ujęć, lecz także przekonujące przedstawienie ewolucji podejścia do rozwoju miast i syntetyczny opis konsekwencji wdrażania różnych konceptów. (…) W rezultacie powstało oryginalne i unikalne w polskiej literaturze kompendium wiedzy o roli kultury w rozwoju współczesnych miast. Jest to praca dobrze przemyślana i ułożona, starannie zredagowana i napisana ładnym językiem. Z recenzji prof. dr hab. Jerzego Hausnera, Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie Joanna Sanetra-Szeliga, dr, adiunkt w Instytucie Gospodarki Przestrzennej i Studiów Miejskich Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, konsultantka w Ośrodku Statystyki Kultury w Urzędzie Statystycznym w Krakowie. Prowadzi badania na temat potencjału społeczno-ekonomicznego kultury, wykorzystania dziedzictwa kulturowego w procesach innowacji i w dyplomacji oraz wpływu megaeventów na miasta historyczne. Autorka i redaktorka publikacji na temat roli kultury w rozwoju lokalnym, polityki kulturalnej, Europejskich Stolic Kultury oraz dialogu międzykulturowego.

O inności i geniuszu. O sztuce i kreacji. O wiejskich korzeniach i światowej sławie.Życie Bolesława Biegasa, polskiego artysty, który urodził się pod koniec XIX wieku w małej podciechanowskiej wsi, potoczyło się jak z hollywoodzkiego filmu. Drogą nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności, z niedożywionego pastuszka-sieroty o ponadprzeciętnym talencie plastycznym, staje się poster child polskiej myśli postępowej. Nie boi się eksperymentów ani porażek, bo napędza go wewnętrzny przymus tworzenia. To jego swoista strategia przetrwania. Radykalny w sztuce, ale nieśmiały i rozmarzony w życiu. Raz nazywany geniuszem, a raz półgłówkiem. Flirtuje niebezpiecznie z kiczem i patosem. Wikła w układy z konsekwencjami.W nowej powieści Natalii Fiedorczuk opartej na motywach z życia Bolesława Biegasa wchodzimy w świat odszczepieńca, którego się wielbi albo nim pogardza. Człowieka, który oddaje siebie, by później jeszcze więcej zabrać. Geniusza, który widzi wyraźniej, czuje bardziej i żyje intensywniej.

Teksty zebrane Jana Stanisława Witkiewicza publikowane w prasie mniej więcej ćwierć wieku wcześniej, w których autor omawia premierowe wydarzenia operowe i baletowe z lat dziewięćdziesiątych czy też sytuację instytucji kultury w tamtym czasie. Dominuje w nich recenzencka bezkompromisowość nakazująca zamiast łatwych pochlebstw głosić rzeczy niemiłe i niepopularne, wytykać błędy i słabości. Nie ma w tym malkontenctwa, bo jeśli artysta zasługuje na uznanie, jeśli wzbudza podziw, autor nie wstydzi się dać temu wyraz. Warto je przypomnieć dziś, gdy krytyka muzyczna, a i teatralna czy filmowa także, niemal zaginęła, gdy zamiast niej media zdominowały teksty promocyjne i kryptoreklamowe, gdy o spektaklach czy filmach dziennikarze mówią lub piszą często, zanim je obejrzą i takie samotne poruszanie się po sztuce recenzenta stało się czymś rzadko spotykanym.

"„Czym jest Oświecenie?” – pytał Immanuel Kant w słynnym tekście z 1784 roku. Ponad dwieście lat później autorzy i autorki tekstów zawartych w książce powracają do tego pytania, ale stawiają je inaczej: jako konkretną, polityczną kwestię dotycząca kształtu i perspektyw istnienia świata, w którym żyjemy. Zewsząd słychać dziś pesymistyczny refren: kres oświeceniowej tradycji głoszą myśliciele przynależący do rozmaitych tradycji intelektualnych i utożsamiani z różnymi opcjami politycznymi. Do głosu dochodzą ponownie religijne fundamentalizmy, rośnie nieufność wobec nauki. W kontrze do tego sposobu myślenia książka pokazuje Oświecenie jako epokę, która cały czas trwa: nie jako fantom, lecz jako żywa rama definiująca kształt naszej teraźniejszości, jako polityka krytycznego myślenia. Dziedzictwo oświeceniowe to nie balast, trup, którego należy reanimować lub dobić, lecz raczej coś jeszcze niezrealizowanego, ciągle niedopełnionego – coś, co dopiero nadchodzi. Integralną częścią książki jest esej wizualny. Prace pochodzą z kolekcji Gabinetu Rycin BUW – pierwszej kolekcji grafiki w Polsce, założonej przez króla Stanisława Augusta. Prace historyczne uzupełnione są artystycznymi komentarzami współczesnych artystów, które powstały specjalnie na potrzeby wystawy w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie w 2018 roku i książki. Autorzy i autorki tekstów w książce: Edwin Bendyk pisze o związkach postoświeceniowego paradygmatu z techniką i futurologią; Rafał Matyja zastanawia się, czy mamy dziś do czynienia z końcem oświeceniowej wyobraźni i co dziś pozostało z Oświecenia; Iwona Kurz pisze o kwestii niedokończonej emancypacji i powinnościach uniwersytetu; Agata Sikora analizuje panoptyczne i dystopijne dyskursy wewnątrz nowoczesności; Olga Stanisławska wychodzi od paradoksów związanych z pojęciem „rasy” w Oświeceniu i pisze o splocie problematyki rasizmu oraz płci w współczesnych dyskursach postkolonialnych; Adam Lipszyc tropi „akty oświecenia” w literaturze; Paweł Mościcki zastanawia się nad figurami współczesnego libertynizmu w literaturze francuskiej; Łukasz Ronduda i Tomasz Szerszeń wskazują, gdzie należy szukać źródeł polskiej nowoczesności i do jakich obrazów warto w tym poszukiwaniu się odwołać. Artyści, których prace znajdują się w książce: Anna Boghiguian, Andrea Bowers, Vincenzo Brenna, Pablo Bronstein, Augustin Brunais, Jacques Callot, Olga Czernyszewa, Matthaeus Deisch, Camille Henrot, William Hogarth, Ewa Juszkiewicz, Nikita Kadan, Jan Chrystian Kamsetzer, Tadeusz Kościuszko, Jakub Kubicki, Zbigniew Libera, Friedrich Anton August Lohrmann, Goshka Macuga, Dominik Merlini, Johann Heinrich Müntz, Anna Niesterowicz, Nomadic State (Karolina Mełnicka, Stach Szumski), Jan Piotr Norblin, Ferdynand Pinck, Giovanni Battista Piranesi, Jean-Louis Prieur, Joanna Rajkowska, Roee Rosen, Efraim Shroeger, Franciszek Smuglewicz, Mikołaj Sobczak, Józef Wall, Stanisław Zawadzki, Szymon Bogumił Zug -- O REDAKTORACH Łukasz Ronduda – historyk sztuki, kurator Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, kurator wielu wystaw, reżyser filmów Performer i Serce miłości, autor książek Sztuka polska lat 70. Awangarda i Strategie subwersywne w sztukach medialnych, redaktor książek Kino-sztuka. Zwrot kinematograficzny w polskiej sztuce współczesnej i Warsztat formy filmowej. Tomasz Szerszeń – antropolog kultury, artysta, adiunkt w Instytucie Sztuki PAN, redaktor pisma „Konteksty”, autor książek Podróżnicy bez mapy i paszportu, Wszystkie wojny świata i Architektura przetrwania, autor projektów artystycznych odnoszących się m.in. do pojęcia archiwum."

Niniejsza publikacja zawiera podstawowe informacje na temat zasad wykonywania rysunków technicznych budowlanych. Zostały one oparte na obowiązujących przepisach prawa oraz zapisach polskich i europejskich norm. Zawarto w niej liczne uwagi odnoszące się do funkcjonalności najpopularniejszych programów do projektowania: AutoCAD oraz REVIT. Książkę polecamy przede wszystkim studentom uczelni technicznych – zwłaszcza studiującym na kierunku budownictwo, lecz także: inżynieria środowiska, architektura i planowanie przestrzenne. Poznaj podstawowe wymagania stawiane rysunkom w projekcie budowlanym Sprawdź, w jaki sposób przedstawiać elementy budynków na rysunkach architektoniczno-budowlanych oraz jak poprawnie wykonać rysunki konstrukcji żelbetowych, metalowych oraz drewnianych Zobacz, jak poprawnie wymiarować rysunki.

Książka, która wyrosła z niedosytu.Jej bohaterowie to jeden z najwybitniejszych, rozpoznawalnych na całym świecie polskich reżyserów filmowych Krzysztof Kieślowski i jego przyjaciel, najbliższy współpracownik oraz autor scenariuszy do najgłośniejszych filmów adwokat Krzysztof Piesiewicz.Już ich pierwsze spotkanie nosi znamiona legendy zostało zaaranżowane przez wybitną polską reportażystkę Hannę Krall. Spotkanie twórców okazało się przełomowe dla każdego z nich dzięki niemu kino Kieślowskiego obrało nowy kierunek, a Piesiewicz obok czynnego trwania na urzędzie adwokata stał się wybitnym scenarzystą filmowym. W rozmowie z Mikołajem Jazdonem Piesiewicz przybliża prywatną sylwetkę reżysera i ujawnia szczegółowe okoliczności powstania scenariuszy jego najwybitniejszych filmów. Opowiada o przyjacielu przez pryzmat jego filmowej biografii i wspólnych prac nad scenariuszami. Kreśli rozległe społeczne tło, przywołuje polityczne i historyczne konteksty interpretacyjne, tłumaczy, co i jak wpłynęło na ostateczny filmowy kształt Dekalogu i innych filmowych arcydzieł, które do dziś okazują się w swojej wymowie uniwersalne i aktualne dla widzów na całym świecie.Relacja Krzysztofa Piesiewicza to również fascynująca historia wzajemnego przenikania się opresyjnej rzeczywistości stanu wojennego, artystycznej warstwy fabularnej i niepowtarzalnych momentów pracy w zawodzie adwokata, którą mecenas traktował jak misję i źródło inspiracji scenariuszowych jednocześnie. Mówi również o filmach, które w planach miał reżyser i o tych, na które pomysły zostały utrącone w zarodku przez cenzurę. Tłumaczy warstwę symboliczną, rozbiera filmy na poszczególne sceny i ujęcia, koryguje wypaczenia interpretacyjne. Jest to również dyskusja o wartościach, etyce, meandrach historii i o tym, jak kinowy scenariusz potrafi niespodziewanie zrealizować się w rzeczywistości. To także bezcenna opowieść o niepowtarzalnej przyjaźni artystów o skrajnej wrażliwości, których zbliżyły do siebie pozorny przypadek i trudna historia.Unikalna, intymna i niezwykle ważna rozmowa, która będzie skarbnicą wiedzy dla filmowców, scenarzystów, miłośników kina Krzysztofa Kieślowskiego i dla wszystkich, którzy wysoko cenią sobie dwa słowa: nie wiem, a pytania każdego dnia mnożą bez końca.Książka zawiera również fotografie pochodzące z prywatnych archiwów i planów filmowych.

Zadanie, które podejmujemy w tej książce, zdaje się co najmniej karkołomne. Wspólnym tytułem Performanse pamięci w literaturach i sztukach staramy się bowiem objąć trzy odrębne rodzaje praktyk i towarzyszących im uogólnień teoretycznych, ściśle powiązanych z pamięcią i pamiętaniem oraz wiedzą o przeszłości w jej mniej lub bardziej instytucjonalnych formach: praktyki świadczenia, praktyki rekonstrukcyjne i praktyki spekulatywne. Nawet jeśli kierujemy uwagę przede wszystkim na formaty, sposoby i środki realizacji tych praktyk we współczesnych literaturach i sztukach, nie zamierzamy negować, marginalizować czy pomijać ich odrębności, gdyż byłoby to zapewne przedsięwzięcie skazane z góry na niepowodzenie. Różnią się one przecież nie tylko proponowanymi dotąd metodologiami opisu i analizy, lecz także okolicznościami, czasem powstania i etapem ich rozwoju jako odrębnych pól badawczych, a w konsekwencji usytuowaniem w krajobrazie nauk humanistycznych. Widać to wyraźnie choćby w chwili, kiedy uświadomimy sobie, że z jednej strony w dziedzinie studiów nad pamięcią coraz głośniej słychać diagnozy, które zapowiadają nadejście kultury posttraumatycznej i kryzys świadczenia, z drugiej zaś badania kontrfaktualne i spekulatywne dopiero się kształtują i konsolidują, wypracowując skuteczne na swoim polu narzędzia analityczne. Natomiast refleksja nad praktykami rekonstrukcyjnymi znajduje się właściwie pośrodku, czyli na etapie łączenia sprawdzonych już metodologii w bardziej rozbudowane i pogłębione ujęcia teoretyczne. Próba wspólnego połączenia tak różnorodnych pod wieloma względami praktyk przypominać więc musi sytuację z tej bajki Iwana Kryłowa, w której na nic się zdały ponawiane wysiłki łabędzia, raka i szczupaka, żeby ruszyć z miejsca ładowny wóz. Jedno wszakże z całą pewnością te praktyki łączy: tak w przypadku aktów świadczenia, jak prób rekonstrukcji i eksperymentów spekulatywnych mamy do czynienia z afektywno-kognitywnymi działaniami epistemicznymi, które w wybranych przez nas przykładach realizacji artystycznych sytuują się na nadal pilnie strzeżonej granicy między dyskursami uznawanymi za faktograficzne i dyskursami jawnie fikcjonalnymi.

Pierwsza monograficzna publikacja poświęcona artyście, który w ostatnim czasie stał się jednym z kluczowych twórców w polu sztuk wizualnych. Daniel Rycharski, pracujący od ponad dekady w kontekście rodzinnej wsi Kurówko, nieustannie poszukuje języka artystycznego, który byłby w stanie oddać kluczowe napięcia dzisiejszej rzeczywistości.Tekst Szymona Maliborskiego oraz jego rozmowa z artystą prezentują twórczość Rycharskiego jako konsekwentny projekt zapoznawania ze sobą nawzajem odmiennych społecznych światów: wsi kultury queer oraz wspólnoty wiary. Oscylując wokół peryferii jako przestrzeni alternatywnych doświadczeń społecznych, artysta traktuje je jako otwarty mikrokosmos, przestrzeń do przedyskutowania problemów inkluzywności religii oraz spotkania z odmiennością. Ponadto tekst kuratora prezentuje kluczowe momenty działalności Rycharskiego, również stawkę jego praktyki oraz głęboki projekt duchowej przemiany wspólnoty.Iwona Kurz w swoim eseju opisuje kilka kluczowych zagadnień przenikających twórczość Rycharskiego, który pracując z lokalną pamięcią, rozmywa granice pomiędzy historią a fikcją. W poszczególnych działaniach doprowadza również do spotkania ludzi i duchów, tego co, świadome z wypartym i relegowanym na margines. Tropi takie spotkania zarówno w projektach tworzonych w latach 20172018, jak i we wcześniejszych prawie o dekadę realizacjach. Rita Mller, analizując działania Rycharskiego, zastanawia się nad ich agonistycznym potencjałem przeformułowania linii społecznego podziału. Skupiając się na najnowszych realizacjach artysty, widzi w nich możliwość wyartykułowania alternatywy dla politycznej polaryzacji. Tomasz Rakowski oraz Ewa Majewska na różne sposoby podchodzą do analizy przestrzeni wsi oraz znaczenia działań artystycznych inicjowanych tam przez Rycharskiego. Zastanawiają się, na ile aktualne projekty wpisują się w tradycję sztuki działającej ze społecznością, jaki jest status powstających w tych procesach obiektów, jak przebiega doświadczenie współpracy. To analiza działań w kontekstach, dla których zostały zaprojektowane.

(Nie)dziennik

Książka podzielona jest na trzy komplementarne części. Pierwszą są pisma zebrane Marii Jaremy: o malarstwie, rzeźbie i architekturze światowej, procesie twórczym, społeczeństwie, polityce, statusie artystów czy sytuacji kobiet. Głos Jaremianki jest mocny, stanowczy, a ona sama ciekawie odnosi się do bieżących wydarzeń, rozważa tradycję i antycypuje tendencje współczesne. Druga część tomu to reprodukcje i opisy prac Jaremy – zarówno tych wysoko cenionych, jak i dotychczas nieznanych i/lub niepublikowanych, pochodzących z prywatnych kolekcji. Trzecia część to komentarze ekspertek i ekspertów, teksty o sztuce i postaci Jaremy.

Michelangelo Merisi da Caravaggio jest uważany za jednego z najwybitniejszych artystów barokowych na świecie. Jego twórczość zrewolucjonizowała dotychczasowe malarstwo, wprowadzając światłocień uwypuklający dramatyzm oraz realizm przedstawień. Artysta świadomie zrezygnował z kultu piękna obecnego w ówczesnym malarstwie, zaznaczając niedoskonałości malowanych postaci. Sztuka ta początkowo wywołała oburzenie, z czasem przeszła jednak w fascynację, co tym samym niesamowicie rozsławiło artystę. Kompozycja obrazów oraz ich teatralny styl eksponowały pierwszoplanowe postacie, ukrywając w mroku szczegóły i budząc domysły. Awanturnicza natura malarza nie przeszkodziła mu w stworzeniu wybitnych przedstawień religijnych, do których należą m.in. „Wieczerza w Emaus”, „Męczeństwo św. Mateusza” czy „Powołanie św. Mateusza”.

Ręcznie robione to książka poświęcona współczesnemu rzemiosłu i rękodziełu. To piętnaście opowieści o twórcach, którzy sięgając do tradycji, tworzą przedmioty doskonale odnajdujące się we współczesnych wnętrzach. To także zbiór instrukcji krok po kroku, dzięki którym dowiemy się, jak samodzielnie wykonać niezwykle funkcjonalne przedmioty. Bohaterowie tej książki to zarówno ci, którzy porzucili po latach pracę w korporacji, jak i osoby, które od zawsze czuły, że nie wpisują się w żadne schematy, i chcą, by ich pasja twórcza była ściśle spleciona z życiem zawodowym. Choć wybór ścieżki życiowej każdego z nich zależał od różnych czynników, to łączy ich jedno produkują ręcznie piękne i unikatowe rzeczy.

Kazimierz Gustaw Zemła (ur. w 1931) – jeden z najbardziej znanych współczesnych polskich rzeźbiarzy. Absolwent i pedagog, a przez kilka lat także dziekan warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Autor ponad 60 wystaw indywidualnych. Album prezentuje najważniejsze dzieła artysty, do których należą, m.in.: Pomnik Powstańców Śląskich w Katowicach, Pomnik Czynu Polaków w Szczecinie, Polegli Niepokonani oraz Monte Cassino w Warszawie, a także liczne pomniki św. Jana Pawła II. Odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

Opowieść o Toskanii. Rodzaj osobistego przewodnika po owej krainie piękna – dawnej i współczesnej. Wszak tam tworzyli znakomici artyści: Giotto, Sandro Botticelli, Masaccio, Domenico Ghirlandaio, Filippo Lippi, Donatello, Fra Angelico, Piero della Francesca, Leonardo da Vinci, Michał Anioł Buonarotti, Igor Mitoraj. Oni są głównymi bohaterami tej książki. O ile planujemy wyjazd do Włoch, autor, gawędząc ze znawstwem i swadą, będzie bezcennym przewodnikiem w takiej wyprawie. Poprowadzi nas przez cudowne miejsca – od Florencji, przez Volterrę, Cortonę, San Gimignano, Montepulciano, Pienzę, Val d'Orcia, Maremmę, aż po wybrzeże morskie i toskańskie wyspy. Wartościowa lektura i znakomity prezent! Witold Kawecki – zakonnik (redemptorysta), profesor nauk teologicznych w zakresie teologii kultury i mediów, zajmujący się teologią piękna, kulturą wizualną, komunikacją medialno-kulturową i kulturą polityczną. Kierownik Katedry Komunikacji Kulturowej i Artystycznej UKSW. Pisarz, człowiek mediów, dziennikarz i kulturoznawca, autor 30 książek i setek artykułów, współpracownik wielu stacji radiowych i telewizyjnych. Autor bestsellera Tajemnice Caravaggia (Jedność 2019).

RAFAEL – mistrz, który wyniósł sztukę na najwyższe poziomy, ponieważ ukazana w jego dziełach idea piękna może uchodzić za uniwersalną. Nic więc dziwnego, że twórczość genialnego artysty włoskiego renesansu od pokoleń cieszy się niesłabnącą popularnością, wciąż przyciągając rzeszę zachwyconych nią odbiorców. W ubiegłym roku minęło 500 lat od śmierci Rafaela, co stało się szczególną okazją do wydania niniejszego albumu z reprodukcjami jego dzieł: od młodzieńczych prac po ostatnie, stanowiące jego testament. Możemy zatem prześledzić cztery główne etapy w twórczości artysty: okres umbryjski pod kierunkiem Perugina, pobyt we Florencji pod urokiem Leonarda da Vinci, lata rzymskie naznaczone wrażliwością na nowinki Michała Anioła, a za pontyfikatu Leona X fascynacją antykiem. Rafael przejmując nauki innych mistrzów i będąc wnikliwym obserwatorem otaczającego go świata, po swojemu to wszystko przetwarza i zwraca w odnowionej, wręcz zachwycającej formie, oczywiście sam pozostając "kamieniem węgielnym, milowym i probierczym w historii sztuki". Album przybliża sylwetkę i dorobek wielkiego artysty, uwzględnia też najnowsze badania dotyczące datowania oraz autorstwa przypisywanych mu dzieł. Jest przy tym prawdziwą ucztą dla oka, bo jak podkreśla autor publikacji "przystąpmy do poznawania Rafaela, mistrza nad mistrzami, w sposób, który najbardziej przystoi malarzowi: otwierając bardziej oczy niż uszy".

""Ślady wysokich drzew. Ogród Oliwski w technice druku botanicznego"" Eleny Ulyanowej to pierwsza polska książka wpisująca się w trendy świadomej sztuki ekologicznej, upcyklingu oraz zrównoważonego stylu życia.Autorka dzieli się swoim spojrzeniem na naturę jako źródło barw. W czterech projektach Elena Ulyanova krok po kroku wprowadzi w swoją autorską technikę druku botanicznego. Nowa technika, materiały i narzędzia pozwolą stworzyć niepowtarzalne pamiątki z odwiedzin w Parku Oliwskim.Książka prezentuje odkrywczą koncepcję zapisywania wspomnień - tworzenia spersonalizowanych pamiątek z podróży i odwiedzanych miejsc.

Autor przez pryzmat kina śledzi uważnie zaangażowanie w sprawy społeczne filmowców tworzących w latach trzydziestych. Zauważa, że kino fabularne ostatniej dekady przed wybuchem drugiej wojny światowej zarejestrowało rzeczywistość z dużą dokładnością, nie pomijając spraw trudnych, spornych i tabu, które zresztą są ciągle aktualne. - Z recenzji dr hab. Barbary Leny Gierszewskiej, prof. Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w KielcachNakreślony przez autora obraz kina lat trzydziestych wnosi istotną korektę do naszych wyobrażeń i potocznej wiedzy o II RP, niepełnej i skłamanej, zarówno w czasach PRL, jak w III RP: po 1945 roku to miała być Polska wyłącznie reakcyjna, a po przełomie 1989 - owszem demokratyczna. - Z recenzji prof. dr hab. Maryli Hopfinger, Instytut badań Literackich PANAdam Uryniak - doktor nauk o sztuce, absolwent filmoznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego, reżyserii filmowej na KSFiKA oraz kursu ,,Studio Prób"" w Wajda School, kurator wystawy ,,Materia kina"" w Narodowym Centrum Kultury Filmowej w Łodzi. Autor filmów krótkometrażowych i dokumentalnych.

Antologia gromadzi refleksje, manifesty i autokomentarze określające świadomość artystyczną ludzi teatru - wybitnych aktorów, reżyserów i inscenizatorów. Ich wypowiedzi są świadectwem różnych sposobów postrzegania sztuki scenicznej oraz zapisem doświadczeń płynących z własnej pracy twórczej. Dają podstawę do interpretacji zarówno postaw twórczych, jak i najważniejszych dzieł teatralnych drugiej połowy minionego stulecia.Zestawione w jednym tomie, w porządku chronologicznym, bez zachowania zwyczajowego podziału na gatunki czy środowiska, w których powstały, nabierają nowego znaczenia i pozwalają dostrzec bogactwo oraz wielobarwność dokonań całego polskiego teatru.