Monografia podejmuje problem godności człowieka w świetle wyzwań XXI w. oraz obecnej kondycji ludzkości. Jednocześnie szuka genezy współczesnego rozumienia godności, manifestującej się w ważności, równości, braterstwie czy wolności człowieka w wybranych, starożytnych metaforach, formujących przez wieki rozumienie tożsamości istoty ludzkiej. W swoich analizach autor odnosi się do ustaleń m. in. Platona, Grzegorza z Nyssy, Kanta, Heideggera, Arendt, Berlina, LaKoffa czy Habermasa. Książka rozważa problem godności człowieka z wielu perspektyw. Zadaje ważne pytania, w sposób krytyczny i demitologizujący odnosi się do utrwalonych interpretacji. Każdy rozdział kończy tzw. diatryba, w której zostaje wskazane alternatywne odczytanie danej metafory. W dialektycznym odniesieniu do kwestii godności, książka stanowi novum na gruncie polskim i zagranicznym.
Teoria apokatastazy - "wiecznego powrotu", przywrócenia pierwotnego, idealnego stanu rzeczywistości, po raz pierwszy pojawia się u jońskich filozofów natury, Heraklita i Empedoklesa, a za pośrednictwem filozofii greckiej z czasem zostaje przeniesiona również na grunt myśli chrześcijańskiej. W eschatologii chrześcijańskiej jest ona teorią uniwersalnego zakresu zbawienia, koncepcją powrotu wszystkich istot ludzkich do stanu sprzed upadku pierwszych ludzi. W spójny system myślowy ujął ją po raz pierwszy Orygenes w III wieku, a w sposób znaczący rozwinął Grzegorz z Nyssy w wieku IV. Teoria apokatastazy jako niezgodna z ortodoksją Kościoła została odrzucona przez II Sobór Konstantynopolitański w 553 r., jednak do dzisiaj jej wątki i różne postaci można odnaleźć u myślicieli chrześcijańskich różnych tradycji - protestanckiej, prawosławnej, katolickiej.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?