Socjologia to nauka systematycznie zajmująca się badaniem całego życia społecznego człowieka. Badane są chociażby społeczne reguły, procesy i kultury, które łączą lub dzielą ludzi. W tym dziale zatem proponujemy wszelkie fachowe podręczniki, poradniki i publikacje właśnie z dziedziny socjologii. Czytając nasze lektury zapoznasz się z podstawami psychologii, dzięki którym zrozumiesz istotę kształtowania konkretnych postaw, emocji i cech osobowości ludzkich, zgłębisz podstawy takich nauk jak: filozofia czy logika. Poza tym bedziesz mógł udoskonalić posiadane kompetencje interpersonalne, które przydadzą ci się zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym.
Książka jest pierwszą polską pracą, która w sposób panoramiczny i reprezentatywny, bezpośredni i konkretny przedstawia oryginalną analizę ważniejszych kategorii głupoty ludzkiej. Jej autor wprost, w ujęciu dyskusyjnym omawia ten problem odciskający piętno na życiu każdego człowieka. Każdy z nas bywa zarówno kreatorem i ofiarą własnych zachowań głupich, jak również ofiarą głupich poczynań innych podmiotów społecznych. Książkę napisano dojrzałym, logicznym i wyrazistym językiem, który jest ekspresją znawstwa i wysokiej kultury analizy podjętej kwestii.
Książka pod względem formy jest jednolicie ustrukturyzowanym esejem analityczno-krytycznym. Na jej strukturę składa się wstęp oraz dziewięć rozdziałów. Rozdział pierwszy stanowi ogólne wprowadzenie teoretyczne do złożonej i niejasnej problematyki głupoty. Autor przedstawia w nim symplifikacyjny zarys własnej wykładni istoty i struktury głupoty. W kolejnych rozdziałach zajmuje się analizą i opisem konkretnej wybranej kategorii głupoty wskazanej w jego tytule, w tym głupoty politycznej, wojskowej, gospodarczej, edukacyjnej, religijnej, prawnej, zdrowotno-medycznej i ekologicznej.
Książka Cel: walka. Obraz terroryzmu czeczeńskiego w polskich dziennikach stanowi rezultat czterech lat badań nad sposobem, w jaki „Gazeta Wyborcza” i „Rzeczpospolita” opisywały konflikt na Kaukazie Północnym. Szczegółowo prezentuje zmieniający się stosunek polskich dziennikarzy do czeczeńskich bojowników oraz ich medialny obraz przez pryzmat 11 września 2001 roku i zmian, jakie zaszły w światowych mediach po ataku na Nowy Jork i Waszyngton. To niezwykłe studium medioznawcze, które analizuje piętnaście lat opisywania wydarzeń na Kaukazie Północnym po zakończeniu pierwszej wojny czeczeńskiej. Równocześnie jest to publikacja, w której autorka zastanawia się nad rolą, jaką polskie media odegrały w tworzeniu społecznego wyobrażenia terroryzmu oraz konfliktu w Czeczenii. Przede wszystkim jest to książka, w której zadane zostało kluczowe pytanie o znaczenie słów, jakie dziennikarze wybierają do opisu wydarzeń na świecie. Pokazuje, kim dla polskich mediów byli czeczeńscy zamachowcy: terrorystami, bojownikami o wolność czy może partyzantami? Praca Alicji Stańco-Wawrzyńskiej to rzetelne studium przypadku, które zainteresuje wszystkich chcących zrozumieć relację między mediami a terroryzmem.
Wybór tematu należy uznać za słuszny z wielu względów. Autor podjął się analizy zagadnienia trudnego i złożonego, a zarazem istotnego z punktu widzenia poznania prawno-politycznej sytuacji ludności polskiej w okresie zaborów. Pod względem terytorialnym praca obejmuje obszar dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego, który przed rozbiorami należał do Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a który nie jest zbyt często przedmiotem dociekań polskich badaczy. Pod względem chronologicznym obejmuje czasy panowania Aleksandra II, w których na terenie Cesarstwa Rosyjskiego dokonywała się intensywna modernizacja
struktur państwowych. Przeprowadzona przez Autora analiza zagadnień prawnych jest dobrze poprowadzona i świetnie udokumentowana. Tematyka podjęta w pracy nie doczekała się dotąd opracowania w polskiej nauce. Monografia, w ujęciu zaproponowanym przez Autora, ma charakter nowatorski.
z recenzji wydawniczej dr hab. Małgorzaty Materniak-Pawłowskiej
Trajektoria rodziców dzieci chorujących na rzadkie schorzenia genetyczne objawia się przede wszystkim w trudnościach w otrzymaniu szybkiej i pełnej diagnozy genetycznej, braku informacji na temat choroby, a także braku kompleksowej opieki medycznej nad dzieckiem. Najbliżsi dzieci chorych mają również problemy w otrzymaniu wsparcia społecznego od osób, grup i instytucji, które winny takie wsparcie oferować (lekarzy, psychologów, placówek edukacyjnych, Kościoła itd.).Przedmiotem moich zainteresowań badawczych jest nie tyle cały obszar powiązany znaczeniowo i problematycznie z kategorią sytuacji życiowej rodziców, ile przede wszystkim doświadczenie choroby własnego dziecka u badanych, proces przyjęcia bądź odrzucenia trajektorii biograficznej oraz doświadczenie otrzymywanego wsparcia. W prezentowanej książce przedstawiam zróżnicowane trajektorie życia rodziców dzieci z rzadką chorobą, ich sposoby radzenia sobie. Ukazuję także formy wsparcia rodzinie. Zwieńczeniem pracy jest przedstawienie postulatów dotyczących psychologiczno-pedagogicznego wsparcia udzielanego rodzicom dzieci z rzadkimi chorobami genetycznymi.
Podejmowana tematyka jest ważka i istotna współcześnie. W literaturze polskiej, w tym w literaturze geograficznej i w dyscyplinach pokrewnych, stosunkowo rzadko bada się taką problematykę. [...] Opracowanie jest szczególnie cenne poznawczo i zawiera bardzo interesujące analizy szczegółowe, co podnosi jego wartość merytoryczną.
Prof. dr hab. Jerzy Bański, Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania Polskiej Akademii Nauk
Publikacja stanowi wieloaspektowe opracowanie z zakresu psychologii pracy oraz psychologii organizacji i zarządzania, dotyczące problematyki różnorodności pokoleniowej. Autorka omówiła podjęte zagadnienia z uwzględnieniem wymiaru indywidualnego i organizacyjnego, a także ukazała je z dwóch perspektyw - teoretycznej (zamieszczając definicje kluczowych terminów i charakterystykę istotnych zjawisk) i empirycznej (prezentując założenia i rezultaty projektu badawczego, zrealizowanego w obszarze różnic pokoleniowych).
Książka jest adresowana do osób zainteresowanych tematyką współczesnego rynku pracy, naukami związanymi z organizacją i zarządzaniem oraz psychologią pracy.
„Badaczka wykazała, że dobrze realizowana polityka wiekowa w organizacjach sprzyja satysfakcji z pracy i życia, co jest uznanym czynnikiem kształtującym dobrostan jednostek. Monografia wpisuje się w nurt badań aplikacyjnych, których nadrzędnym celem jest wypracowanie interwencji i polityk łagodzących konsekwencje kryzysu demograficznego w społeczeństwach rozwiniętych. [...] Przedmiot podjętych badań jest ważny, a postawione w pracy tezy - oryginalne. Nie przypominam sobie funkcjonującej na rynku wydawniczym publikacji, która analizowałaby w sposób tak wnikliwy i wielowymiarowy rolę różnic międzypokoleniowych w kształtowaniu indywidualnych doświadczeń zawodowych i percepcji różnych aspektów środowiska pracy.”
Z recenzji prof. dr hab. Doroty Merecz-Kot
(Instytut Medycyny Pracy)
W publikacji zrekonstruowano przestrzenny wymiar karier ludzi biznesu, szczególnie predysponowanych do roli kreatorów przestrzeni, gdzie realizują swoje ambicje zawodowe i pasje życiowe. Zmiany, jakich dokonują w środowisku pracy i poza nią, dotyczą nie tylko ich samych czy najbliższych im osób, lecz także mają duże znaczenie dla członków organizacji, partnerów, konkurentów i kooperantów. W monografii przedstawiono powiązane ze sobą, ale i jakościowo rozróżnialne etapy postrzegania przez nich przestrzeni oraz działań wobec niej – od traktowania przestrzeni jako zasobu, poprzez przejmowanie jej w zarząd, aż do panowania nad nią. Skuteczność owej kontroli łączy się z dominującym i charakterystycznym dla ludzi odgrywających kluczowe role organizacyjne modelem kariery-konstrukcji, czyli z intencjonalnym i pragmatycznym zarządzaniem własną ścieżką zawodową oraz planem życiowym.
Książka jest adresowana do teoretyków i praktyków zarządzania organizacjami, a także do badaczy społecznych oraz wszystkich zainteresowanych paradygmatem interpretatywnym i jakościowymi metodologiami badawczymi, zwłaszcza teorią ugruntowaną.
Zanurzenie w pandemonium krążących wokół idei obywatelskości świadczy o sporej ambicji autora, który po prostu musi wykazać się erudycją i umiejętnością zestawienia ze sobą idei o różnej proweniencji. Kompetencje te, od razu zaznaczę, nie są mu obce, co stwarza przestanki do stwierdzenia, iż w ten sposób wnosi swój wkład do teorii społecznej. Po drugie, bardzo trudno oderwać się od „polskiej specyfiki" czy szerzej - obszaru Europy Środkowo-Wschodniej oraz orzekania o naśladownictwie wobec cywilizacji zachodniej, zarówno w sensie idei, jak i konkretnych rozwiązań ustrojowych. Zadanie jest niełatwe. Można oczywiście poprzestać na rejestracji faktów i/lub bezrefleksyjnej reprodukcji cudzych rozwiązań. Arkadiusz Peisert wybiera inne rozwiązanie, mocno wiążąc organizację własnej roboty analitycznej z Eliasowską koncepcją ucywilizowania. Daleki jestem od uwielbienia dla twórczości Norberta Eliasa. ale taki wybór uważam za trafiony, gdyż w ten sposób można spojrzeć na obywatelstwo (i zjawiska mu pokrewne) jako na ustrukturowany proces, osadzony w kulturze i historii. Ostatni rozdział pracy to Raport z badania społeczności lokalnych. Od strony „wykonania" nie mam zastrzeżeń, a sam pomysł takiego empirycznego aneksu uważam za słuszny. Autor raz jeszcze nawiązuje do Eliasa, jasno artykułując własną perspektywę.
Z recenzji prof. dra hab. Aleksandra Monterysa
Tom studiów i szkiców na temat Polaków na Litwie historycznej i współczesnej, który został przygotowany dla uczczenia setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości, wyraźnie wzbogaca dotychczasową literaturę przedmiotu. Wyrażam nadzieję, że publikacja znajdzie szeroki krąg czytelników w krajach nad Wisłą i Wilią – zarówno pośród badaczy, jak i miłośników narodowej przeszłości, a może także wśród tych osób, które zaliczają się do elit politycznych.
Z recenzji prof. dr. hab. Marcelego Kosmana Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Pozycja Polacy na Litwie – przeszłość i teraźniejszość podejmuje problematykę niewątpliwie doniosłą w sensie historycznym, prawnym – w tym międzynarodowym, politycznym i społecznym – a zarazem nader skomplikowaną w każdym z tych wymiarów. Książka jest zbiorem wartościowych tekstów naukowych i dobrze uzasadnionych ciekawych rozważań praktycznych, opartych na trafnie dobranym, bardzo bogatym piśmiennictwie i faktografii, przygotowanych bez presji tzw. poprawności politycznej – zatem nie z pozycji uproszczonego entuzjazmu czy zdesperowanego sceptycyzmu, ale realizmu w podejściu do problematyki Polaków na Litwie.
Z recenzji prof. dr. hab. Dariusza Dudka Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Teorie socjologiczne interpretują i wyjaśniają ogólne procesy społeczne na podstawie różnych modeli świata ludzkiego. W serii Współczesne Teorie Socjologiczne publikujemy najważniejsze dzieła reprezentujące te wizje rzeczywistości społecznej, które okazały się szczególnie znaczące po II wojnie światowej, i które uważamy za istotne do dzisiaj. Interesują nas również koncepcje socjologiczne będące przedmiotem debaty na przełomie XX i XXI wieku. To właśnie współczesna klasyka socjologiczna pozwala nam lepiej zrozumieć dzisiejszy i przyszły świat.
Janusz Mucha
Siła globalnej Północy skutkuje między innymi olbrzymim zubożeniem nauk społecznych. Wprawdzie rzadko się to uwzględnia w konwencjonalnej ekonomii wiedzy, ale w krajach globalnego Południa powstają znakomite teorie. Społeczeństwa skolonizowane posiadają własne tradycje i zasoby intelektualne, a żyjący w nich intelektualiści starali się zrozumieć naturę zjawisk związanych z imperializmem, nowoczesnością, kolonializmem, zmianą gospodarczą i kulturową, wreszcie strukturami społecznymi w krajach postkolonialnych. Kraje te, zamieszkane przez większą część ludności świata, cechują unikalne doświadczenia historyczne, odrębne trajektorie rozwoju i własne sposoby ich ujmowania. W tej książce chciałabym między innymi pokazać bogactwo idei wytworzonych i nadal wytwarzanych w krajach peryferii, społeczeństwach kolonialnych i postkolonialnych.
Dunaj to nie tylko druga najdłuższa rzeka Europy, przepływająca przez dziesięć krajów, ale przede wszystkim monumentalny nośnik pamięci: historycznej, zbiorowej, kulturowej. W jego wodach odbija się historia Europy, od czasów starożytnych, kiedy stanowił północną granicę Cesarstwa Rzymskiego, przez dramatyczny okres drugiej wojny światowej i okresu powojennego, aż do dziś.
Rzeka należąca do wielu narodów, kultur, języków i tradycji może być więc pojemną metaforą ukazującą wielowarstwową tożsamość współczesnego Europejczyk, ale i jak chciał Claudio Magris symbolem życia, śmierci i zanikania. W 31. numerze „Herito” podejmujemy trud przypominania naddunajskich miejsc zapomnianych czy wręcz nieistniejących, jak wyspa Ada‑Kaleh, i szukamy odpowiedzi na pytania o to, czy mówiąc o Dunaju wciąż myślimy o Europie, czy tylko o jej fragmentach?
W numerze Michał Jurecki, Adam Krzemiński, Zbigniew Machej, Silvana Rachieru i Daniel Warmuz opowiadają o Europie odbijającej się w wodach Dunaju. Teresa Worowska przypomina filozofię krajobrazu Stanisława Vinceza, Wojciech Stanisławski pochyla się nad wykopaliskami Lepenskiego Viru, a Michele Bressan i Nicu Ilfoveanu oglądają „kanał śmierci” łączący Dunaj z Morzem Czarnym. W numerze znalazł się ponadto wywiad z Emilem Brixem, który wyjaśnia, dlaczego Dunaj płynie w złą stronę oraz tłumaczenie klasycznego już reportażu z podróży do Stambułu autorstwa Patricka Fermora.
W 1954 roku młody prezenter telewizyjny David Attenborough otrzymał propozycję życia – miał podróżować po całym świecie w poszukiwaniu rzadkich, trudno osiągalnych zwierząt do kolekcji londyńskiego zoo oraz filmować swoje wyprawy na potrzeby nowego programu telewizji BBC pod tytułem Zoo Quest (Zoologiczne poszukiwania).
Podczas wędrówek autor i pozostali członkowie zespołu musieli korzystać z gościny miejscowych plemion oraz zmagać się z drapieżnymi rybami, agresywnymi jeżozwierzami nadrzewnymi, a także ze zdradliwym terenem i nieprzewidywalną pogodą, żeby móc rejestrować piękno i biologiczną różnorodność odwiedzanych okolic. Oto historia tych podróży.
Gdy jako chłopak niemal codziennie spoglądałem przez okno mojej szkoły, wpatrując się w horyzont i myśląc o tym, co przyniesie przyszłość, nigdy nie sądziłem, że będzie tak niezwykłą, fantastyczną przygodą. Przez kilkadziesiąt lat historia Polski działa się dosłownie na moich oczach, na wyciągnięcie ręki. Poznałem wszystkich jej bohaterów, widziałem chwile ich triumfu i klęski. Poznałem przy okazji, o czym również nie mogłem marzyć, bardzo wielu światowych przywódców. Wolna i demokratyczna Polska była cudem. Miałem szczęście, że wszedłem w dorosłe życie w momencie, gdy taką się stawała. Niemożliwe z dnia na dzień stało się możliwe. Ta książka to prawdziwa „historia prywatna”. Absolutnie subiektywna najnowsza historia Polski, z którą splotła się moja własna historia. Polska znalazła się niedawno na zakręcie. Ja też. Ta książka to także opowieść o tym, jak do tego doszło, a unosi się nad nią dość dramatyczne pytanie – co dalej?
Czyta Autor.
„Jaki jest klucz do zrozumienia tego, co się w Polsce dzieje, do rządzącej nami energii, do jej źródeł i jej potencjału? Wydaje się nam, że wiemy, ale ogromnie miesza nam w głowie publicystyczna i pseudo-naukowa refleksja. Sprowadza nas na manowce, daje pozorne zrozumienie, którym się zadowalamy. (…) Potrzebny jest jakiś inny, świeży głos. (…)
Widzę w Stanisławie Wyspiańskim sprzymierzeńca w nieschematycznym i odkrywczym odczytywaniu procesów społeczno-tożsamościowych, które zachodzą w Polsce”.
(z rozdziału 1)
150 lat temu urodził się artysta, który przejrzał nas na wylot
Czy patrzymy dziś na społeczne przebudzenie Polaków? Tak zwana dobra zmiana wywołała powszechną erupcję energii i aktywności. Dlaczego mimo to nie możemy wyzwolić się z okowów trywialnego romantyzmu, w które zakuli nas Mickiewicz i Sienkiewicz? Dlaczego nie potrafimy zburzyć kościoła skamieniałej myśli, tradycji i historii?
Stanisław Wyspiański pomaga nam naprawdę powstać z kolan. W Wyzwoleniu nazywa nasze lęki, uprzedzenia i absurdalne zachowania, które hamują rozwój społeczny i skazują na stagnację. Piotr Augustyniak udowadnia, że uniwersalna myśl Wyspiańskiego może stać się remedium na społeczny impas.
Umberto Eco was an international cultural superstar. A celebrated essayist as well as novelist, in this, his last collection, he explores many aspects of the modern world with irrepressible curiosity and wisdom written in his uniquely ironic voice.
Written by Eco as articles for his regular column in l’Espresso magazine, he brings his dazzling erudition, incisiveness and keen sense of the everyday to bear on topics such as popular culture and politics, unbridled individualism, conspiracies, the old and the young, mobile phones, mass media, racism, good manners and the crisis in ideological values. It is a final gift to his readers – astute, witty and illuminating.
Celem Autora jest przede wszystkim pokazanie, w jaki sposób Kościół we Francji próbował zmierzyć się z wyzwaniami, jakie niosły ze sobą zmiany społeczno-kulturowe zachodzące w społeczeństwie francuskim, które odcisnęły swoje piętno również na Kościele, i na te wyzwania odpowiedzieć. Chodzi także o pokazanie recepcji nauczania Soboru Watykańskiego II w Kościele francuskim. (…)
Autor przysłużył się teologii w Polsce, rzucając nowe światło na ocenę sytuacji Kościoła we Francji, nierzadko negatywną, wynikającą z nieznajomości podejmowanych przez Episkopat Francji odważnych prób przezwyciężenia kryzysu i wprowadzania w życie postanowień Soboru Watykańskiego II, w tym także troski o odnowioną wizję Kościoła.
Fragment recenzji dr. hab. Dariusza Gardockiego SJ, prof. Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie
Ks. Artur Antoni Kasprzak (ur. 1975) – doktor teologii Instytutu Katolickiego w Paryżu oraz Katolickiego Uniwersytetu w Leuven. W pracy doktorskiej, opublikowanej w języku francuskim, zajmował się analizą kolegialności episkopalnej w myśli i działaniu kardynała Léo-Josepha Suenensa, byłego prymasa Belgii. Po powrocie do kraju sprawował funkcję m.in. prefekta ds. studiów w Wyższym Seminarium Duchownym w Kaliszu oraz diecezjalnego referenta ds. misji. Jest wykładowcą teologii dogmatycznej na Wydziale Teologicznym UKSW w Warszawie i członkiem Krajowej Komisji Teologicznej Odnowy w Duchu Świętym. Obecnie jest rezydentem w parafii Opatrzności Bożej w Warszawie-Wesołej.
W roku 1926 najpopularniejszy polskojęzyczny dziennik żydowski, warszawski „Nasz Przegląd”, zaprosił do współpracy Janusza Korczaka. Tak powstał „Mały Przegląd” — jedyne pismo, w którym autorami i redaktorami byli przede wszystkim ludzie bardzo młodzi — dzieci i nastolatki. Nie istnieje żaden równie duży zbiór różnorodnych relacji dotyczących wszystkich dziedzin życia, a spisanych przez najmłodszych obywateli. Wizja świata czy wydarzenia relacjonowane przez dzieci i młodzież różnią się często od tego, co można znaleźć w zapiskach ludzi dojrzałych. Nie tylko dlatego, że świat przedstawia się dzieciom inaczej niż dorosłym. „Mały Przegląd” miał pokazywać prawdziwą codzienność młodzieży (żydowskiej przede wszystkim, ale nie wyłącznie), a nie świat tworzony na potrzeby pamiętników, ukazywany przez czasopisma trzymające się konkretnej linii politycznej, postulowany w programach partyjnych czy w wychowawczych książeczkach dla najmłodszych.
Doniesienia prasy zagranicznej o powstającej w 1918–1919 r. Polsce to marne źródła do badania dziejów niepodległości. Wiadomości ukazywały się w dziennikach od Atlantyku po Omsk spóźnione o dni, tygodnie lub nawet miesiące. Autorzy rzadko byli obiektywni. Treść bywała przepisywana z wiadomości agencyjnych lub – jawnie stronniczych – innych gazet. Komentarz mieszał się z opisem (często rzekomych) faktów, zależał od poglądów właściciela tytułu, jego stosunku do polityki rządu własnego kraju, sympatii ideologicznych, oceny zdolności do (prze)życia państw narodowych powstających na ruinach cesarskich imperiów.
Wartość niniejszego wyboru polega nie na odtwarzaniu faktów, ale na ich interpretacji. Dokumentuje zagraniczne poglądy o powstającej II Rzeczypospolitej, pokazuje potęgę i trwałość stereotypów, nadzieje i obawy związane z powstającą nową mapą Europy Środkowo-Wschodniej. Polska odgrywała na niej rolę kluczową. Do wyobrażeń o świecie idealnym pasowała rzadko. Jak wszystko inne, co powstawało na przełomie 1918 i 1919 r.
Jak architektura i urbanistyka pomagały w realizacji dążeń społeczno-politycznych w nowo powstałych państwach w Europie Środkowej po I wojnie światowej? Gdzie burzono stare, a gdzie wznoszono nowe pomniki i mauzolea, by umocnić młode narodowe tożsamości? Czy międzywojenny modernizm w architekturze to wyłącznie specyfika dużych ośrodków miejskich? Jakie dążenia podejmowały w tym czasie niepodległa Polska, Czechosłowacja, Jugosławia czy kraje bałtyckie, by stworzyć nowemu obywatelowi godne warunki życia?
Publikacja wielowymiarowo prezentuje relacje architektury i polityki po I wojnie światowej. Znalazły się w niej obszerne eseje poświęcone nowej geografii politycznej w Europie Środkowo-Wschodniej po konferencji pokojowej w Paryżu (1919-1920), środkowoeuropejskiej architekturze modernistycznej czy nowej polityce mieszkaniowej w regionie. Szczegółowe szkice poświęcono m.in. modernistycznej wsi Lisków w Wielkopolsce, międzywojennej architekturze Czechosłowacji, Jugosławii i krajów bałtyckich, a także transformacji i modernizacji Kowna – tymczasowej stolicy Litwy w latach 1919-1939.
Polskie Mistrzynie
Sto lat temu, a dokładnie 28 listopada 1918 r., kilkanaście dni po odzyskaniu niepodległości, na mocy dekretu Józefa Piłsudskiego o ordynacji wyborczej do Sejmu Ustawodawczego Polki otrzymały prawa wyborcze. Niewiele wcześniej, bo w 1894 r. pierwsze studentki pojawiły się na Uniwersytecie Jagiellońskim. Długi proces emancypacji doprowadził do tego, że kobiety mogły stać się wreszcie równoprawnymi uczestniczkami sfery publicznej. Z okazji tej rocznicy przedstawiamy trzy portrety wybitnych Polek: Marii Janion, Barbary Skargi i Teresy Torańskiej – mistrzyń kolejnych pokoleń humanistek i humanistów.
Czego nas nauczyły o polskiej historii i kulturze, obowiązkach obywatelskich i dialogu w życiu publicznym?
W Temacie Miesiąca:
Szkoła odwagi
Izabela Morska w rozmowie z Iwoną Boruszkowską
Publiczna, lecz osobna
Małgorzata Kowalska
Taka
Magdalena Kicińska
Ponadto w numerze:
Jak zdobywano polskie wyspy. Osadnicy, szaber i przemoc w relacjach o powojennym Wolinie Piotr Oleksy
Mojżesz jako rewolucjonista. Esej o egipskich korzeniach polityki i teologii Jan Assmann
Polska szkoła plakatu. Kto ją tworzył? Czym się charakteryzowała? Dlaczego odniosła sukces? Zdzisław Schubert w rozmowie z Urszulą Pieczek
Stacja: Literatura – Opowiadanie Andrzeja Muszyńskiego „Wracając”
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
