W mglisty poranek Hape Kerkeling - znany niemiecki komik, zaprzysięgły piecuch - wyrusza w drogę. Czeka go sześć tygodni marszu legendarnym Szlakiem Jakubowym, przez ośnieżone szczyty Pirenejów, Kraj Basków, Nawarrę... Sam na sam ze sobą i jedenastokilogramowym plecakiem zmierza do grobu apostoła Jakuba. Z humorem i wyjątkowym zmysłem dostrzegania tego, co szczególne, Kerkeling opisuje swoje przeżycia. Poznaje zarówno tubylców, jak i współczesnych pątników. Doświadcza samotności i ciszy, wycieńczenia i wątpliwości, ale również gotowości do niesienia pomocy. Zawiera przyjaźnie, przeżywa chwile wynagradzające wszystkie wyrzeczenia i na swój sposób odkrywa zaskakującą bliskość Boga. W Niemczech sprzedano ponad 2 000 000 egzemplarzy tej książki! Fragment książki Na szlaku do Composteli 18 czerwca 2001 - Santo Domingo de la Calzada Jest czwarta nad ranem. Dotychczas nie zmrużyłem oka. Wszystko mnie swędzi, chyba coś mnie pogryzło. Chociaż skrupulatna zakonnica wie teraz, ile owieczek ma pod opieką, i prawdopodobne smacznie śpi, to jednak jagnię w łóżku numer siedem nie może zasnąć od czasu wieczornej odliczanki, tym bardziej że w pokoju wciąż jest za jasno. Wszystko jest, jak by to powiedzieć, ...syfiaste. Trudno spać w jednym pokoju z siedmioma lokatorami i słyszeć pięćdziesiąt innych osób w pozostałych salach, a jeszcze trudniej czuć ich obecność i zapachy. Na domiar złego moje łóżko stoi tuż przy drzwiach jedynej toalety. Koszmar. Co pięć minut ktoś idzie do klopa i bez przerwy rozlega się łoskot spuszczanej wody. Albo ktoś chrapie, albo wzdycha z braku powietrza, albo mówi przez sen. A jakże - „intensywne spotkanie w schronisku dla pielgrzymów", jak ujmuje to eufemistycznie mój przewodnik. Mam wrażenie, że wyczuwam dusze innych ludzi, ich troski, pragnienia, tęsknoty. To prawdziwa katorga, jeśli chce się po prostu spać. Nie mam pojęcia, jak się przed tym obronić! Jestem zbyt otwarty! Schroniska pielgrzymkowe powstały z myślą o tych, którzy nie mają pieniędzy. Dla tych, którzy są kompletnie bez grosza. To najtańsza możliwość spędzenia urlopu, bo takie noclegi nic nie kosztują. Moja babcia zawsze mawiała: „Darmocha to chłam". Na dodatek zrobiło się zimno! Chyba postradałem zmysły, decydując się na taki nocleg. Ileż ja mam lat? Piętnaście? Przecież nawet jeszcze w szkole nie cierpiałem schronisk młodzieżowych. Niby czemu dwadzieścia lat później miałoby to być fantastycznym przeżyciem? Ta ciasnota! Te łazienki! No i pokoje... czy raczej klitki. Szkoda słów. Nie muszę tarzać się w grzybicy innych ludzi, żeby doznać olśnienia! Chociaż podobno grzybica świeci w podczerwieni! Koniec z tym! Mogę pozwolić sobie na płatny nocleg, więc odtąd znowu będę sypiał w hotelach. Nie potrafię i nie chcę udawać biedaka. Hans Peter, bądź sobą! Ten gość tutaj to nie ty! Ponieważ i tak nie ma szans na sen, wstaję i pakuję swoje manatki. Annę, jako jedna z niewielu, smacznie śpi. Wychodzę więc bez pożegnania. Wkrótce na pewno wzejdzie słońce. Pośpiesznie przemierzam pokręcony labirynt klasztornych korytarzy i otwieram wielką furtę, która prowadzi do murowanego łącznika do miasta. Bezmyślnie pozwalam na to, by drzwi za mną się zatrzasnęły, i stoję w ponurym tunelu, który 2 jednej strony kończy się drewnianymi wrotami wychodzącymi na ulicę, a z drugiej żelazną furtą wiodącą do klasztornego °grodu. Obydwie bramy są zamknięte na amen. No, jasne, przecież to hiszpański konwent sióstr zakonnych! Również droga powrotna do budynku jest odcięta, bo zamek można otworzyć tylko od środka. Utknąłem w klasztornych murach! A od ulicy dzieli mnie tylko jeden krok. Miejmy nadzieje, że mniszki to ranne ptaszki. Siedem bitych godzin w łóżku bez zmrużenia oka. Czuję się, jakby wyjęli mnie z wyżymaczki. Cholera jasna! Nie będę już nigdy nocował w klasztorze ani na podłodze; chyba że nie będzie innej możliwości! Wolę już czuwać lub zdrzemnąć się gdzieś na ławce. Nie wierzę, że Shirley MacLaine spędziła chociaż jedną noc w takim refugio. A jeśli tak, to naprawdę jest szurnięta! Chcę stąd wyjść! Naprzeciwko jest przemiły pensjonat, od którego dzieli mnie tylko pięć metrów. Kiedy, na miłość boską, otwierają ten klasztor? Koszmar. Zupełnie jak więzienie! Zobaczymy, ile jeszcze będę siedział w tym przedsionku raju. Ani nie jestem w środku, ani na ze- wnątrz. Zwyczajnie utknąłem. Tym razem dosłownie. Marznę tak upojne dwie godziny. Punkt szósta jedna z zakonnic wybawia mnie z opresji i wypuszcza na wolność. Ja jednak nie mknę w siną dal, tylko idę wprost do pobliskiego pensjonatu. Tam wykończony padam na świeżo zasłane, czyściutkie, bielusieńkie łóżko i śpię kamiennym snem do jedenastej. Gdy otwieram oczy, słońce stoi już bardzo wysoko i praży niemiłosiernie. Postanawiam odpocząć jeden dzień w Santo Domingo. Dalszy marsz w tej spiekocie i tak byłby szaleństwem. Włóczę się więc beztrosko cienistymi zaułkami tego cudownego hiszpańskiego miasta i trochę żałuję, że nie mogłem porządnie pożegnać się z Annę. Nagle w oknie wystawowym jakiejś apteki dostrzegam przypadkiem swoje odbicie. Parskam śmiechem. Niezłe dziwadło! Chude, zarośnięte indywiduum w wyświechtanej, brudnej czapeczce. Nic dziwnego, że Annę się mnie boi! Muszę sobie zaraz kupić nowy kapelusz! Szukam więc odpowiedniego sklepu i wreszcie znajduję go na obrzeżu starówki. Sympatyczny, żwawy staruszek sprawia takie wrażenie, jakby za szklaną ladą swego wielobranżowego salonu czekał na mnie od lat. Po krótkiej rozmowie natychmiast przystępuje do mierzenia mojej głowy. Nietypowy rozmiar nie pozostawia mi zbyt wielkiego wyboru i po krótkiej naradzie ze sprzedawcą wybieramy zielony bawełniany kapelusz z szerokim rondem. Gdy decyduję się wyjść stąd już w nowym nakryciu głowy, sklepikarz zaskakuje mnie pytaniem: - Czy mógłbym zatrzymać pański stary kapelusz? I tak nie będzie pan przecież go już nosić. Prośba wydaje mi się wprawdzie dziwna, ale skoro nalega... Muszę jednak najpierw zaspokoić ciekawość: - Co pan zamierza z nim zrobić? Trochę zażenowany spogląda w sufit: - Ach, wie pan, zbieram znoszone kapelusze pielgrzymów! Szczęka mi opada, gdy podążam za jego wzrokiem: Nad nami wisi około setki starych czapek i kapeluszy. Sprzedawca podaje mi flamaster: - Musiałby go pan podpisać... z datą. W przeciwnym razie będzie bezwartościowy. Ma pan coś przeciwko temu? Umieszczam więc autograf i datę na swojej spłowialej ba-seballówce, nie mogąc powstrzymać się od komentarza: - Może uzna pan to za szpanerstwo, ale... to nie pierwszy autograf, jaki daję. W Niemczech jestem postrzegany jako... hm.... gwiazda, to zbyt wiele powiedziane, ale... - Pan jest znany? To wspaniale. Dzięki temu moja kolekcja będzie jeszcze bardziej wartościowa! - Natychmiast dokonuje dokładnych oględzin nowego eksponatu i jak mały chłopiec cieszy się z czytelności mojego charakteru pisma! - Będę to pokazywać wszystkim Niemcom. Ta czapeczka zawiśnie na honorowym miejscu! A ponieważ handluje nie tylko kapeluszami, lecz także kosmetykami, daje mi w prezencie dwie tubki kremu Yves Rocher i żegna mnie słowami: - To zabawne, że wszyscy Niemcy mają tak wielkie głowy jak pan. Za dużo, za dużo myślicie! I ma rację. Ta przeklęta myśląca maszyna, która bez przerwy usiłuje kontrolować żołądek i serce. Spróbuję teraz wyłączyć głowę. Pstryk i już. Pójdę do katedry i zaczekam na pianie koguta. Stop, szlaban na myślenie. Dzisiaj liczy się tylko serce! Podczas mszy w katedrze podobnie jak inni pielgrzymi całuję relikwię świętego Hieronima; nie mam pojęcia, po co. Dziś przecież nie myślę. Hiszpanie potrafią celebrować mszę! Ale kogut znów milczy jak zaklęty! Wciąż ciągnie mnie do kościołów, oczywiście również dlatego, że to jedyne chłodne miejsca - żadna klimatyzacja nie może się z nimi równać. Podczas mszy szlifuję przy okazji swój hiszpański; nawet jeśli nie wszystko rozumiem - do czego nota bene niechętnie się przyznaję - wizyta w świątyni działa na mnie krzepiąco. W drodze powrotnej do hotelu nagle słyszę głośny klakson. Obok mnie zatrzymuje się samochód. To sprzedawca kapeluszy zaprasza mnie do swojej hacjendy na butelkę wina no/a. Serce mi się raduje: chętnie bym z nim pojechał. Ale taka biesiada oznaczać może długą noc, a ja chcę jutro rano wyruszyć dalej. Dziękuję więc za zaproszenie i uprzejmie odmawiam. Trochę rozczarowany sklepikarz odjeżdża, tymczasem ja wkurzam się na siebie: Dlaczego z nim nie pojechałem? Przecież miałem na to ochotę. Znowu w podjęciu decyzji przeważyła durna głowa! Mały plac katedralny jest najpiękniejszym zakątkiem w mieście. Siadam więc na schodach ratusza naprzeciwko świątyni i obserwuję wieczorną krzątaninę gołębi. Wśród nich rzuca mi się w oczy jednonogi, śnieżnobiały osobnik, który z powodu kalectwa nie nadąża za pierzastymi kolegami. Porusza się niezdarnie, ale zarazem tchnie - o ile to w przypadku ptaka w ogóle możliwe - dumą i dostojeństwem. Jestem pod wrażeniem. W pobliskiej piekarni kupuję trochę chleba i ostrożnie próbuję nawiązać z nim kontakt. Podczas gdy pozostałe gołębie płochliwie przede mną uciekają, biały inwalida podchodzi coraz bliżej, aż wreszcie je mi z ręki. Potem syty radośnie grucha. Dobrze wiedział, że jeśli minio kalectwa chce przeżyć, nie pozostaje mu nic innego, jak zbliżyć się do niebezpiecznie wyglądającej wielkiej istoty. Dzielny gołąb. Wmawiam sobie, że wzbudził podziw i zazdrość wśród swoich kompanów. Mój wszechwiedzący przewodnik mówi, że pielgrzymka tym szlakiem to droga ku oświeceniu. Ja jednak jestem przekonany, że to droga bez gwarancji takiego oświecenia. Tak samo jak urlop nie daje gwarancji odpoczynku. Owszem, nie robię sobie zbyt wielkich nadziei, ale oświecenie nie byłoby takie złe! Cokolwiek by to oznaczało! Wyobrażam sobie oświecenie jako bramę, przez którą trzeba przejść. Prawdopodobnie nie wolno się jej bać, a jednocześnie nie powinno się jej chcieć przekroczyć za wszelką cenę. Może im obojętniej się te podwoje mija, tym szybciej i łatwiej dokonuje się oświecenie? Lepiej nie tęsknić za tym, co znajduje się za bramą, i nie nienawidzić tego, co jest przed nią. To nieistotne. Może radość życia to właśnie obojętność? Żadnych oczekiwań, żadnych obaw. Obawy prowadzą do rozczarowań. Rozczarowania budzą obawy, a obawy to kolejne oczekiwania. Nadzieja powoduje strach, strach zaś rodzi nadzieję. Obojętność? Hm, filozofii mi się na starość zachciało... Obejrzałem na mapie jutrzejszą trasę. Nie powinna być zbyt męcząca. Zajmie około siedmiu i pół godziny. Konkluzja dnia: Otwórz serce i ucałuj dzień!

Jest to pierwsza tego typu publikacja, która w tak obszerny sposób prezentuje ponad 300 świątyń, klasztorów, domów modlitwy i kalwarii znajdujących się na terenie całej Polski. Poza kościołami, które zapisały się w naszej kulturze jako perły architektury, tj. katedry w Krakowie, Warszawie, Wrocławiu, Gnieźnie czy Kościoły Pokoju w Jawornie i Świdnicy wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, Autorka opisuje zabytki do tej pory mniej znane, a równie ważne i warte uwagi. Wśród nich są najcenniejsze obiekty wszystkich wyznań religijnych, których miejsca kultu znajdują się na terenie naszego kraju. Są to m.in.: synagogi we Włodawie i Łańcucie, bożnice w Rzeszowie i Szydłowie, cerkwie w Piątkowie i Kostomłotach, meczety w Bohotnikach i Kruszynianach i kościół mennonitów w Nowym Wymyślu. Walorem książki są także opisy najważniejszych kościołów i zespołów klasztornych wszystkich zgromadzeń zakonnych funkcjonujących w Polsce. Wśród nich m.in. klasztor karmelitów w Czernej i zespół klasztorny bazylianów w Supraślu. Tekst uzupełniają kolorowe i archiwalne ilustracje, mapy i rzuty obiektów architektonicznych.

Tom zbiera zmodyfikowane wersje referatów wygłoszonych na konferencji naukowej zorganizowanej w 2007 roku w klasztorze na Św. Krzyżu. Prace koncentrują się na problematyce kontynuacji miejsc kultu w okresie chrześcijańskim w dawnych miejscach kultu pogańskiego (szczególnie w odniesieniu do świętych gór i wód). Na tom składają się teksty historyków, którzy wskazują na złożoność omawianej problematyki i przydatność analiz źródłoznawczych w tym zakresie oraz prace archeologów, w których odnaleźć można informacje o najnowszym stanie badań w tej dziedzinie.

Ten album to artystyczna relacja o sprawach dziś najistotniejszych, które decydują o być lub nie być całego świata, odrzuceniu odwiecznych waśni i nienawiści w obliczu jednego Boga. Do tego nakłania w swych homiliach największy autorytet moralny naszych czasów Ojciec Święty Jan Paweł II, o tym pięknie opowiada Jego ulubiony fotograf Adam Bujak. Książka zawiera oprócz zdjęć wielkiego mistrza obiektywu wszystkie wypowiedzi Ojca Świętego z asyskich spotkań 1986 i 2002 roku oraz wprowadzenie do wiedzy o głównych religiach świata.

Badania dotyczące przemian zachodzących w ciągu stuleci w polskiej kulturze religijnej ważne są dla pełnej syntezy historii globalnej naszego państwa i społeczeństwa. W pro-cesie tych zmian istotne są przeobrażenia zachodzące w pobożności maryjnej, zajmującej w religijności polskiej szczególne miejsce. Przeświadczenie o obecności Matki Bożej, okazującej swą łaskawość poprzez wizerunek czczony w miejscu świętym, można uznać za jedną z charakterystycznych cech religijności staropolskiej. Maryjne loca sacra Rzeczypospolitej Obojga Narodów, powstałe niegdyś ku jej ozdobie i obronie, nazywane fortalicjami, warowniami, basztami, stanicami zapewniającymi bezpieczeństwo i pomoc, pełniły ważną rolę w kształtowaniu przestrzeni religijno-społecznej mieszkańców Korony i Litwy. Informacje zawarte w staropolskich drukach sanktuaryjnych, będących głównym źródłem upowszechnionej o nich wiedzy, pozwalają odtworzyć katalog ośrodków maryjnych na ziemiach polskich u schyłku XVIII wieku, mających niekiedy metrykę średniowieczną. Opracowana po raz pierwszy bibliografia staropolskich druków sanktuaryjnych stanowi podstawę sporządzenia katalogu 426 miejsc świętych, wokół których wykształciły się trwałe do dziś tradycje pątnicze. Pozwala przyjrzeć się bogactwu form literackich oraz aktywności pisarskiej i wydawniczej określonych środowisk kościelnych. Ukazuje ważność słowa drukowanego w rozpowszechnianiu wiedzy o miejscach świętych, w propagandzie kultu i w utrwalaniu tradycji pątniczych, które we współczesnej religijności polskiej są dziedzictwem nadal owocującym.

Czarna Madonna – troskliwa Matka narodu polskiego! Na Jasną Górę prowadzi ok. 60 pieszych szlaków pielgrzymkowych, liczących co najmniej 100 km. Trasy najdłuższych przekraczają 600 km. Co roku w ok. 250 pieszych pielgrzymkach do Częstochowy przybywa ok. 140 tysięcy pątników, a liczba wszystkich odwiedzających Jasną Górę dochodzi rocznie do dwóch milionów. Dlaczego wędrujemy tak licznie przed obraz Czarnej Madonny? Czy wyłącznie po to, by wypraszać łaski, które Bóg tak chętnie udziela za pośrednictwem Maryi? Powodów jest z pewnością więcej. Jasna Góra jest żywą księgą historii Polski. Cudowny wizerunek Maryi stawał się przez wieki narodowym symbolem, drugim godłem naszego kraju. Noszono go na sztandarach, proporcach, orderach, ryngrafach, a nawet broni. Gromadzone przez lata wota są wyrazem dziękczynienia za otrzymane łaski i liczne cuda. Znajdziemy tu np. bogato zdobioną monstrancję – dar Zygmunta Starego, buławy hetmańskie Stefana Czarnieckiego czy Stanisława Żółkiewskiego, obrazy wybitnych malarzy, pióro Henryka Sienkiewicza, odznaczenia wojenne gen. Władysława Andersa, różańce byłych więźniów obozów koncentracyjnych, kule pozostawione przez uzdrowionych pielgrzymów. Ile cudów zdarzyło się na Jasnej Górze, tyle było ludzkich dramatów i nadziei, tyle pytań i wątpliwości. Zakonnicy przechowują świadectwa o zdarzeniach sprzed wieków, ale także z ostatnich kilku lat. W kronikach zapisano świadectwa ratunku od śmierci, cudownych poczęć, uzdrowień, a nawet wskrzeszeń… Książka przedstawia fenomen miejsca, które od wielu wieków jest celem pielgrzymek, a także symbolem podtrzymywania polskości i patriotyzmu narodu.

Matko Boża Ludźmierska, Gaździno Podhala módl się za nami ! Ludźmierskie Sanktuarium to szczególnie ważne miejsce dla Górali, którzy ogłosili Matkę Bożą Gaździną Podhala. Pielgrzymują do niej nie tylko z południa Polski, ale również z USA i Kanady. Pokój ludziom – takie znaczenie ma starosłowiańskie słowo Ludomir, od którego swoją nazwę wzięła prawdopodobnie miejscowość Ludźmierz. Trudno o bardziej adekwatny źródłosłów. To miejsce, a raczej jego niezwykła Mieszkanka, przynosi ludziom pokój i ukojenie w trudnych chwilach. Tu rzeczywiście dzieją się cuda. Ludzie doznają uzdrowień, wychodzą z małżeńskich kryzysów, porzucają niszczące nałogi. Najważniejszym cudem jest jednak żywa i bezgraniczna wiara pielgrzymów, którzy przybywają do tego miejsca. Zamieszczone w książce niezwykłe opisy uzdrowień są świadectwem prawdziwej, głębokiej wiary ludzi. Potrafili oni, często w dramatycznych sytuacjach, powierzyć Matce Bożej siebie i najbliższych i zostali wysłuchani. Współautorami książki są ludzie związani z ludźmierską świątynią, świadkowie niezwykłych wydarzeń i łask, które otrzymywali liczni pątnicy. Warto wspomnieć, że w książce znajduje się jeden z ostatnich wywiadów, którego udzielił przed swoją śmiercią ks. prałat Tadeusz Juchas, kustosz sanktuarium. We wzruszającej rozmowie opowiadał o latach swojego dzieciństwa, dojrzewającej wierze i myśli o powołaniu. Podkreślił, jak ważnym miejscem stał się dla niego Ludźmierz.

Sto klasztorów we Włoszech wybranych spośród tych najpiękniejszych, o najbogatszej historii i tradycjach, gdzie można przyjechać turystycznie lub w celach duchowych. Przy każdym klasztorze podany jest adres, kontakt telefoniczny i mailowy, adres internetowy, nazwa zakonu lub organizacji, do której przynależy, a także podstawowe informacje niezbędne, aby wybrać miejsce na wakacyjny pobyt i go zorganizować: • krótka nota historyczna, • rzeczy, które można zobaczyć w klasztorze lub jego okolicy, • infrastruktura pobytowa: liczba i rodzaj pokoi, • wyżywienie, • ceny, • serwis (co jest zapewnione na miejscu), • szczególne udogodnienia (Internet, TV, parking), • udogodnienia dla rodzin z dziećmi, • przeżycia duchowe, których można doświadczyć, • godziny Mszy św. i nabożeństw, • ważne uroczystości, • charakterystyczne produkty (gastronomiczne i inne), które można nabyć bezpośrednio w klasztorze. Dodatkowo przy niektórych klasztorach podano lekturę, którą warto przeczytać, aby przygotować się do wizyty i pobytu.

Działania militarne prowadzone podczas I wojny światowej w Beskidzie Niskim przyniosły krwawe żniwo. Tysiące żołnierzy poległo w walce, a także zmarło z powodu ran i chorób. Na rozsianych po lasach, wzgórzach i dolinach cmentarzach wojennych spoczywają żołnierze – często bezimienni – obu walczących stron konfliktu. W opracowaniu tym przedstawiono 60 cmentarzy z okręgów nr I Żmigród i nr III Gorlice. Wszystkie zadziwiają swoją niepowtarzalną, różnorodną architekturą, a jednocześnie zmuszają do zadumy i refleksji. Wśród 31 cmentarzy okręgu żmigrodzkiego (numery 1–11 oraz 43–62), zaprojektowanych przez słowackiego architekta Dušana Jurkoviča, na szczególną uwagę zasługują nekropolie w Regietowie Niżnym i Wyżnym, Gładyszowie, Krempnej, Grabiu, Koniecznej, Woli Cieklińskiej oraz w Małastowie na Przełęczy Małastowskiej. Nieco inne w założeniach projektowych niż cmentarze z okręgu żmigrodzkiego są nekropolie okręgu gorlickiego. Spośród 54 cmentarzy tego okręgu do albumu wybrano 29 (numery 63–86, 88, 91, 126–128), w większości zaprojektowane przez Hansa Mayra (wyjątkiem jest reprezentacyjny cmentarz nr 91 w Gorlicach projektu Emila Ladewiga i Gustava Ludwiga). Do najciekawszych można zaliczyć nekropolie w Sękowej, Ropicy Górnej, Gorlicach i Małastowie. Autor przedstawił fakty historyczne dotyczące głównych frontów I wojny światowej, ze szczególnym uwzględnieniem działań prowadzonych w Beskidzie Niskim – bitew karpackich (styczeń-kwiecień 1915) i operacji gorlickiej (maj 1915). Okrucieństwo tej wojny opowiedziane zostało słowem i obrazem. Opisom cmentarzy i analizie ich symboliki towarzyszy bogata dokumentacja ikonograficzna – fotografie archiwalne oraz nastrojowe zdjęcia współczesne. ?

Camino tinto to zakrapiany tytułowym czerwonym winem dziennik z owianej legendami Drogi do Santiago de Compostela (Camino de Santiago), którą od IX wieku pokonują, w do końca niezbadanym celu, peregrinos - swobodni pielgrzymi, trochę włóczędzy, wierzący zawsze we własne siły i w pomoc świętego Jakuba.

Poznańska Fara - czyli Kościół pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, św. Marii Magdaleny i św. Stanisława Biskupa - nawiązująca stylem do ekspresyjnego rzymskiego baroku, teatralnie zamyka ul. Świętosławską. Dzięki generalnej konserwacji, jaką przeprowadzono w początkach XXI wieku, znów możemy podziwiać jej piękno i niezwykły urok.

Pielgrzymkę do Santiago chcę potraktować jako podziękowanie Bogu i ludziom za moje życie, które uważam za bardzo udane. Autor Emil Wąsacz od kilku lat czuł, że "jest" na Camino. Myśl o pielgrzymce do Santiage de Compostela towarzyszyła mu przez wiele miesięcy. Wreszcie w maju 2013 r. wyruszył na, jak to sam nazwał, dziękczynne pielgrzymowanie. Książka w pierwszej części opowiada o duchowym dojrzewaniu i praktycznych przygotowaniach do pielgrzymki. Druga część jest zapisem wędrówki. Emil Wąsacz (ur. 1945) - minister skarbu państwa w rządzie Jerzego Buzka, przewodniczący NSZZ "Solidarność" Huty Katowice. Kierował Dekanalną Poradnią Życia Rodzinnego.

Cmentarz Powązkowski to wielka księga narodowej pamięci, tam właśnie spoczęli najznamienitsi artyści, pisarze, politycy, przemysłowcy, naukowcy oraz ci, którzy przez lata walczyli o wolną Polskę. Spacerując alejkami, podziwiając dzieła sztuki sepulkralnej, czytając inskrypcje nagrobne, odkrywamy historię zapisaną w tym wyjątkowym miejscu. Album zawiera zdjęcia ukazujące niezwykłe pomniki i rzeźby nagrobne, których twórcami byli często wybitni rzeźbiarze i projektanci. Przedstawia także historię nekropolii i działalność Społecznego Komitetu Opieki nad Starymi Powązkami – organizacji, która podjęła tak szlachetną inicjatywę ratowania skarbów kultury materialnej Powązek.

Cmentarz Powązkowski to wielka księga narodowej pamięci, tam właśnie spoczęli najznamienitsi artyści, pisarze, politycy, przemysłowcy, naukowcy oraz ci, którzy przez lata walczyli o wolną Polskę. Spacerując alejkami, podziwiając dzieła sztuki sepulkralnej, czytając inskrypcje nagrobne, odkrywamy historię zapisaną w tym wyjątkowym miejscu. Album zawiera zdjęcia ukazujące niezwykłe pomniki i rzeźby nagrobne, których twórcami byli często wybitni rzeźbiarze i projektanci. Publikacja związana z jubileuszem czterdziestolecia działalności Społecznego Komitetu Opieki nad Starymi Powązkami – organizacji, która podjęła tak szlachetną inicjatywę ratowania skarbów kultury materialnej Powązek.

Kiedy Najświętsza Panna ukazała się ubogiej i chorowitej Bernadecie w jaskini w pobliżu Lourdes, nikt nie traktował tego poważnie. Władze lokalne starały się zatuszować całe zajście. Na próżno. Moc Dziewicy Maryi jest zbyt potężna, a przekazane przez Nią posłannictwo zbyt ważne. Wkrótce u źródła wskazanego przez Maryję zaczynają się dziać cuda. Tak jest do dziś.Album zawiera opatrzoną wieloma fotografiami biografię córki ubogiego młynarza, którą Maryja wybrała na swoją powiernicę; historię objawień oraz opis cudów, jakie dokonały się w tym niezwykłym miejscu; początki i rozwój kultu , a także sanktuarium Matki Bożej z Loudes.Wspaniałym uzupełnieniem książki stanie się film Bernadeta z Lourdes, który przybliży tę cudowną historię, a jednocześnie ukaże, że ma ona odniesienie do życia każdego człowieka. Młody dziennikarz, którego żona spodziewa się dziecka, odnajduje pamiętnik swojego dziadka i po jego śladach dociera do miejsca objawień, do Lourdes, by tam znaleźć pomoc i ukojenie.Zarówno książka, jak i film przybliżają historię dwunastoletniej prostej dziewczyny z włoskiej prowincji z początku XX wieku, która w swoim krótkim życiu wyróżniała się niespotykaną pracowitością, dobrocią i pobożnością. Napadnięta przez dziewiętnastoletniego sąsiada, którego względy odrzuciła, nie zawahała się oddać swojego młodego życia w obronie czystości oraz własnej godności. Przed śmiercią przebaczyła swojemu oprawcy. Jest jedną z najmłodszych świętych Kościoła katolickiego.

Niezwykłe pomniki i unikatowe grobowce Zwyczaje pogrzebowe różnych religii Cmentarze katolickie, ewangelickie, prawosławne, żydowskie Poetyckie epitafia i grafomańskie wierszyki nagrobne Cmentarze z czasów I i II wojny światowej, pomniki czasu zagłady Imponujące cmentarze-ogrody i niszczejące kirkuty Różnorodna symbolika na grobach Wzruszające historie prywatne i tragiczne dzieje całych społeczności - z miłością i wojną w tle

Podróżowanie po Ziemi Świętej to przeżycie niezapomniane, zwłaszcza jeśli pod ręką masz ten wyjątkowy przewodnik, który prowadzi Cię do miejsc, gdzie żył Jezus. Książka ta jest czymś więcej aniżeli standardowym przewodnikiem; pragnie nie tylko pokazać, ale przede wszystkim chce zatrzymać świadomego celów swej podróży Pielgrzyma w tych miejscach, gdzie Jezus przyszedł na świat, gdzie żył, gdzie spotykał się ze współczesnymi sobie ludźmi, gdzie wchodził z nimi w relację, gdzie w końcu doszedł kresu swego ziemskiego życia. Książka usiłuje połączyć tamten czas z czasem naszym, ażeby każdy na swój własny sposób mógł najpełniej go przeżyć podczas swej podróży do Ziemi Świętej. Dzięki lekturze Kulturowego przewodnika śladami Jezusa pobyt w Ziemi Świętej stanie się wspaniałą przygodą.

Pierwszy taki niezbędnik dla pielgrzymów: PRZEWODNIK TURYSTYCZNY Z ATLASEM SAMOCHODOWYM POLSKI w skali 1:750 000! NAJWAŻNIEJSZE MIEJSCA KULTU W CAŁEJ POLSCE: SANKTUARIA, KATEDRY, KOŚCIOŁY, OPACTWA, KALWARIE Aktualna sieć dróg i autostrad! Historia i praktyczne informacje! 160 kolorowych zdjęć!

Album jest zaproszeniem w podróż szlakami miejsc świętych. Są to klasztory, bazyliki i kościoły, które poprzez historię założenia, cuda, niezwykłe objawienia zostały naznaczone w szczególny sposób i dziś są liczne odwiedzane nie tylko przez pielgrzymów. W książce swoje miejsce znalazły miejsca czczone z każdego kontynenty, m.in.: Guadalupe, Synaj, Efez, Asyż, Lourdes, Montserrat, a także Częstochowa i Licheń. Interesującym opisom towarzyszą zachwycające zdjęcia.

W publikacji omówiono szczegółowo zasady tworzenia i prowadzenia cmentarzy, ponownego otworzenia grobu, działań, jakie należy podjąć, i dokumentów, jakie należy złożyć w celu przeprowadzenia pochówku, przewozu i ekshumacji zwłok i szczątków, działania organów sprawujących nadzór nad przestrzeganiem przepisów zawartych w komentowanej ustawie. Na szczególną uwagę czytelnika zasługuje ta część komentarza, która dotyka społecznie ważnej problematyki związanej z pochówkiem dziecka martwo urodzonego. Z dniem 14 października 2011 r. weszły w życie przepisy dotyczące tej kwestii. Ich celem jest umożliwienie godnego pochówku dzieci martwo urodzonych i uniknięcie trudnych decyzji czy dyskusji dotyczących wieku (czasu trwania ciąży) dziecka martwo urodzonego, które uprawniają do jego pochówku. Nowe obwiązujące regulacje w tym zakresie pozwalają na pochówek dziecka bez względu na czas trwania ciąży. Książka ze względu na poruszaną problematykę adresowana jest niemal do każdego obywatela. Szczególną grupą adresatów są osoby wykonujące zawód medyczny, kadra zarządzająca i administracyjna podmiotów leczniczych, wystawiających karty zgonu, a także pracow Stan prawny na 1 stycznia 2014 roku.