Relacje międzypokoleniowe we współczesnych rodzinach polskich

Badacze zjawisk społecznych są coraz bardziej świadomi złożoności więzi łączących różne grupy społeczne. Dotyczy to też rodziny, jednej z podstawowych takich grup. Pomijając występujące obecnie głębokie przemiany jakościowe, jakim podlega rodzina, coraz bardziej widoczna jest i inna płaszczyzna zmian - przeobrażająca się demografia rodziny, uwidaczniająca się nie tylko zmianą form życia małżeńsko-rodzinnego, małodzietnością, odraczaniem momentu wystąpienia kluczowych zmian statusu rodzinnego i wydłużaniem się trwania karier rodzinnych, lecz także wydłużeniem genealogicznego lineażu. W miejsce dwupokoleniowej, a krótkookresowa trzypokoleniowej rodziny przeszłości, pojawia się jako norma rodzina trzypokoleniowa, przekształcająca się okresowo w czterogeneracyjną. Współegzystencja trzech, czterech, a sporadycznie i pięciu pokoleń to zjawisko na taką skalę nowe, zachęcające do zastanowienia się nad jego przyszłymi konsekwencjami. Prezentowane w niniejszym tomie opracowania łączy chęć podjęcia próby opisu tego, jak we współczesnej Polsce wyglądają w rodzinie relacje, więź, solidarność i umowy międzypokoleniowe. Jest to zatem jedna z pierwszych prób naukowego spojrzenia na zagadnienia międzypokoleniowości w polskich rodzinach. Ewidentne zaś „skrzywienie gerontologiczne”, tj. uwypuklenie relacji intergeneracyjnych prezentowanych z perspektywy starszego pokolenia, jest jedynie wynikiem świadomości znaczenia relacji międzypokoleniowych w rodzinie dla jakości życia seniorów w środowisku badaczy zajmujących się problemami osób starszych, starzenia się i starości.