Fragment książki: Kiedy Wiktoria i Antek dotarli do domu, była tam tylko babcia. Zmęczona upałem czytała książkę w swojej chłodnej, zacienionej sypialni. Rodzice Antka wyszli chwilę wcześniej, żeby odwiedzić ciocię Basię. Trudno byłoby więc o bardziej sprzyjające okoliczności do przeszukania zegara bez wzbudzania podejrzeń. Wiktoria i Antek natychmiast się za to zabrali tak jak wiele razy wcześniej otworzyli przeszklone drzwi małym, złotym kluczykiem. Pod wahadłem, gdzie dziadek zostawiał im czasem swoje drobne podarunki, tym razem nie było niczego. Czyli nie o to chodzi? westchnął zrezygnowany Antek. To po co narysował zegar? zirytowała się Wiktoria. Nagle jednak coś przyszło jej do głowy. Położyła dłoń pod wahadłem, tam, gdzie tak wiele razy znajdowała cukierki, kamyki i ptasie pióra. Zaczęła powoli przesuwać palcami po dnie zegara. Co robisz? zapytał Antek, ale Wiktoria uciszyła go syknięciem. Dopiero po dłuższej chwili odkryła ledwo wyczuwalną, cienką szczelinę. Wsunęła w nią paznokcie i podważyła, a wieko tajnej skrytki otworzyło się z cichym kliknięciem. O, kurczę szepnął Antek, chociaż zdaniem Wiktorii nie miał się czemu dziwić. Umieszczenie w zegarze ukrytego schowka było przecież bardzo w stylu dziadka. Co tam jest? Wiktoria bez słowa wyjęła ze skrytki mały pakunek. Już miała rozerwać papier, kiedy zobaczyła umieszczony na nim drobny, wyblakły napis. Tylko jedno słowo. Antek.
Nie rozmawiajmy o miłości Magdy Witkowskiej to współczesna powieść obyczajowa, której akcja rozgrywa się we Wrocławiu. Bohaterką jest 35-letnia Ania, której życie niespodziewanie odmienia się z dnia na dzień. Jak Ania poradzi sobie z wyzwaniami, jakie stawia przed nią los? Czy będzie mogła liczyć na wsparcie rodziny i przyjaciół? Miejscami zabawna, miejscami wzruszająca opowieść o rodzinnych relacjach, głęboko skrywanych sekretach, zwykłych i niezwykłych sytuacjach jest też historią o miłości. Ale o tym lepiej nie rozmawiać :)
Lubicie się czasem trochę pobać, poczuć nieswojo, ale tak tylko trochę, bo właściwie nic strasznego wam nie grozi? To tak jak podczas oglądania horroru zawsze można użyć odpowiedniego przycisku na pilocie i przerażające obrazy znikają.
Jeśli gustujecie historiach o duchach i zjawach, to ta książka jest właśnie dla was! Paweł Maj specjalista od grozy dziecięcej zaprasza w niezwykłą wędrówkę po polskich zamkach, dworkach, pałacach i ruinach, w których straszy. Kto straszy i dlaczego, dowiecie się czytając te mrożące krew w żyłach historie oraz oglądając jedyne w swoim rodzaju ilustracje Jerzego Kozienia.
Czy Czarne Damy lubią plotki? Co kryje studnia na dziedzińcu zamku Czocha? Dlaczego w okolicach Leśnicy nie wolno zamawiać pizzy? Czy duchy potrzebują parasoli? Który z żagańskich maszkaronów ma diabelska twarz? I tak dalej, i tak dalej Jeśli chcecie poznać odpowiedzi na te pytania, sięgnijcie po prawie prawdziwy przewodnik Pawła Maja. Świetna zabawa gwarantowana!
Pajęczy Dwór Hanny Kobus i Natalii Skoczylas to powieść dla dzieci w wieku 9-14 lat. Jej bohaterkami są dwie siostry, Mira i Rozalia, nastoletnie… czarownice. Rodzice dziewczynek postanawiają „wrócić do korzeni” i przenoszą się z dużego miasta do starego zamku w magicznym lesie. Przeprowadzka daje początek niezwykłym przygodom obu sióstr, w których swój udział ma także ich babcia Dobiesława, bardzo oryginalna czarownica…
Powieść, napisana lekko i z humorem, porusza ważne problemy nurtujące współczesne nastolatki: próby odnalezienia dla siebie właściwego miejsca w życiu, tworzenie więzi oraz poszukiwanie własnej tożsamości.
Książkę zilustrowała Dorota Wojciechowska-Danek.
Najnowsza książka Artura Marino to powrót do czasów dzieciństwa opowieść o poniemieckiej kamienicy przy ul. Legnickiej 51 we Wrocławiu, w której się wychował, oraz jej lokatorach. Historie - czasem smutne, czasem wesołe, sentymentalne i zabawne zarazem - ukazują świat dawno miniony, a jednak na swój sposób bliski.Fragment książki:Ludzie, którzy mieszkali w domu przy Legnickiej 51, byli szczególni. Dzisiaj powiedzielibyśmy, że to dom socjalny, żyła w nim niezwykła mieszanka. Niektórzy mieszkali tu od zawsze, czyli od pierwszych powojennych lat. Innych kierowało tu miasto i były to raczej przypadki patologiczne. Tak więc na Legnicką trafiali głównie życiowi nieudacznicy, pijacy i dziwacy. Bywali też oczywiście całkiem zwyczajni i normalni, ale to nie oni najbardziej zapadli mi w pamięć. (...) Urodziłem się i wychowałem w tym domu, i dla mnie był to jedyny świat, jaki znałem. Świat barwny i malowniczy. Świat ludzkich historii i charakterów, czasami tragiczny, czasami żałosny, ale często też śmieszny. To będzie historia ludzi mieszkających w kamienicy przy Legnickiej 51. Bez nich nie byłoby tej opowieści.
Może nie wszyscy o tym wiedzą, ale Wrocław też ma swojego smoka! Ponoć dawno, dawno temu zadomowił się na wschodnich obrzeżach miasta, tam gdzie dziś znajdują się osiedla Wojnów, Swojczyce i Strachocin.Krążył nad lasem, pożerał ludzi i zwierzęta. Mieszkańcy tak się go bali, że nazwali go Strachotą. Czy nazwa dzielnicy pochodzi od nazwy smoka, czy na odwrót nie wiadomo. Ale pamięć o smoku Strachocie i o rycerzu Konradzie, który w końcu pokonał bestię, przetrwała w lokalnej tradycji. O jej kultywowanie dba między innymi wrocławskie stowarzyszenie Grupa z pasją. Co roku w Lesie Strachocińskim organizowany jest Festyn Smoka Strachoty, na ścianie przy ulicy Smoczej można podziwiać imponujący mural, a w Internecie obejrzeć animację o smoku. A teraz legenda ukazuje się w druku: wierszowaną opowieść Strachota postrach Strachocina napisała Ewa Zachara, a zilustrowała Katarzyna Majchrzak-Żelazo. To jedna z wielu wersji legendy z bardzo zaskakującym zakończeniem!
O tym, że fazy Księżyca, zwłaszcza pełnia i nów, mają wpływ na nasze samopoczucie, wzrost roślin, przypływy mórz i oceanów oraz wiele innych zjawisk – wiemy wszyscy. Ale nie wszyscy jesteśmy świadomi tego, że każda pełnia Księżyca w roku jest specyficzna i ma swoją nazwę (a nawet więcej nazw). Skąd się wzięły i co oznaczają? Tego między innymi dowiecie się z naszego niezwykłego, magicznego Kalendarza Księżycowego na 2022 rok.
W kalendarzu znajdziecie – oprócz sporej ilości miejsca na notatki – dwanaście niezwykłych historii na każdą pełnię Księżyca zilustrowanych przepięknymi obrazami Marty Paśnik, (Instagram: bajkoszycie). Marta Paśnik, która sama o sobie mówi: „Z wykształcenia anglistka, z natury elf”, jest pomysłodawczynią kalendarza, a także autorką „pełniowych” opowieści.
Esej "Widziałem ciemne słońce" nie jest poradnikiem ani pracą popularno-naukową. Jest dokumentem, świadectwem stanu ducha i sposobu myślenia osoby autentycznie doświadczonej depresją, i w tym upatruję jego wartość i siłę. Autor dzieli się najgłębszą prawdą o swoim doświadczeniu i czyni to w sposób poruszająco prosty. Wypowiedzenie tej prawdy pomoże ludziom cierpiącym na depresję, zaś towarzyszących im członków rodziny i terapeutów uwrażliwi na istotę ich doznań. Jacek Santorski
Jak sprytna Una przechytrzyła olbrzyma Angusa? Czym skończyła się przygoda Oisina w Krainie Wiecznej Młodości? Kogo przypomina prawdziwy leprikon? Przepięknie ilustrowany zbiór dwunastu irlandzkich legend „Magiczna Harfa” Jakuba Krajewskiego zabierze Was w niezwykły świat dzielnych rycerzy, groźnych druidów, przebiegłych skrzatów i pięknych księżniczek. Zapraszamy do poznania Zielonej Wyspy, tej magicznej i tajemniczej!
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
