Oryginalna terapia kwiatowa Bacha dla początkuj.

Mechthild Scheffer, prekursorka oryginalnej terapii kwiatowej Bacha, w łatwy i praktyczny sposób przybliża nam wiedzę na temat kwiatów Bacha, przez co staje się ona dla nas bardziej przystępna. Ta czołowa międzynarodowa ekspertka w jasny i klarowny sposób pokazuje nam, jak 38 kwiatów Bacha wymienionych w książce może służyć nam pomocą. Pokazuje jak zamienić postawy negatywne w pozytywne możliwości rozwoju.

Wybrane zagadnienia z książki:
• 20 najważniejszych pytań i odpowiedzi dla początkujących
• ankieta przypisująca odpowiednią terapię kwiatową Bacha do danej sytuacji życiowej
• dobór odpowiednich mieszanek w terapii kwiatowej Bacha
• krople ratunkowe – pierwsza pomoc dla duszy w sytuacjach kryzysowych
• sposoby korzystania z terapii kwiatowej Bacha w stosunku do dzieci w różnym wieku
• korzystanie z pomocy kwiatów Bacha w leczeniu ostrych stanów u zwierząt domowych

O autorce:
Mechthild Scheffer zyskała międzynarodową sławę jako prekursor oryginalnej terapiii kwiatowej Bacha i założycielka Instytutu Terapii Kwiatowej Bacha, Badań i Praktyki w Hamburgu, Wiedniu i Zurychu. W roku 1981 wprowadziła dzieło dr. Edwarda Bacha do niemieckiego obszaru językowego i od tamtego czasu systematycznie to dzieło rozwija. Od kilkudziesięciu lat jest przedstawicielem angielskiego Centrum Dr. Edwarda Bacha na Niemcy, Austrię i Szwajcarię. Jej niemieckojęzyczne fundamentalne prace, a także wyniki trzydziestu lat badań, przetłumaczono na wiele języków. Środkiem ciężkości jej dzisiejszej działalności, w tym jako członkini Bach Foundation Network przy Centrum Dr. Edwarda Bacha w Anglii, jest wykładanie i upowszechnianie terapii kwiatowej Bacha w autentycznej postaci.
Ponadto istotny jest przede wszystkim wkład Mechthildy Scheffer do współczesnego rozwoju wiedzy o terapii Bacha i jej integracja z przyszłościowymi inicjatywami w dziedzinie profilaktyki zdrowotnej. br/>

Fragment Książki

Przedmowa

Podjęte już przez starożytną filozofię próby zrozumienia natury ludzkiej, skupione wokół jej cielesnego i duchowego wymiaru, do dnia dzisiejszego nie przyniosły wyczerpującej, i powszechnie akceptowanej, odpowiedzi na pytanie, kim jest człowiek. Platon, na przykład, uważając materię za odbicie doskonałego świata idei, opisywał ciało jako przeszkodę i więzienie dla duszy pragnącej wyzwolenia. Z kolei Arystoteles, a po nim choćby św. Tomasz z Akwinu, złagodził nieco tę ostrą dychotomię, postrzegając wprawdzie duszę jako element ożywiający ciało, ale nie mogący funkcjonować niezależnie od niego. Zapoczątkowany przez Platona dualistyczny podział między tym, co duchowe i cielesne, przypieczętowała myśl nowożytna poprzez szerokie oddziaływanie pism Kartezjusza, który uważał, że umysł i materia to dwie oddzielne i niezależne substancje. Aby leczyć organizm, wystarczy - podobnie jak w skomplikowanej maszynie - poznać dokładnie jego strukturę i funkcje poszczególnych systemów, podsystemów oraz związki między nimi. Poglądy oparte na dualizmie kartezjańskim, budujące potęgę racjonalizmu, jednocześnie redukcjonistyczne i mechanicystyczne, wywarły silny wpływ na nauki medyczne. W opartym na tych poglądach modelu biomedycznym skupiano się głównie na materii, wnikliwie badając poszczególne, systemowe ogniwa organizmu. Rozwój nauk medycznych w tym duchu doprowadził do coraz większej specjalizacji - aby objąć cały ogrom wiedzy szczegółowej, uczeni koncentrowali się na starannie wyznaczonym przez siebie obszarze, np. układzie pokarmowym, oddechowym, wieńcowym itd. Zabrakło jednak w tym modelu miejsca dla emocji, uczuć i przeżyć. Uznano, że nie warto zajmować się psychiką, skoro nie ma ona wpływu na organizm i vice versa. Dopiero w ostatnich dziesięcioleciach, wraz z rozwojem psychologii i wpływem nauk humanistycznych na medycynę, zaczęto podkreślać, jak istotny jest związek ciała i ducha.
Już w latach trzydziestych XX wieku (kiedy nauki psychologiczne były wciąż słabo rozwinięte, a w leczeniu panował model biomedyczny) dr Edward Bach głosił, że źródło choroby tkwi w psychice. Co ciekawe, chorobą nazwał rozmaite postawy egotyczne i wypływające z nich negatywne emocje: złość, zazdrość, lęki, itd. Symptomy fizyczne natomiast traktował jako ich cielesną ekspresję. W zmianie postaw (przekonań, sposobów przeżywania i zachowania) dostrzegał klucz do harmonii i zdrowia. Swoje Poglądy opisał w książce pt. Heal Thyself („Uzdrów sam siebie"), wydanej po raz pierw-SZV w roku 1931.