Historia, w której polityka, poezja, miłość i ludzkie pragnienia łączą się ze sobą w lekkiej narracji pełnej subtelnego dowcipu i nostalgii.
Jaromil przyszedł na świat jako poeta - owoc młodzieńczej miłości i niechcianej przez ojca ciąży, jako niepowtarzalny dowód i wynik matczynej miłości. Od najmłodszych lat rysuje i pisze w przekonaniu, że to co robi, przyciąga uwagę innych. Kundera czyni ze swojego bohatera uniwersalny portret młodego artysty. Kiedy Jaromil próbuje uciec, tworzy, kocha i pragnie sławy, to samo w różnych momentach historii robią Rimbaud, Lermontow, Byron czy Shelley. Jaromil jako poeta staje się każdym z nich - życie Jaromila jest dla Kundery okazją, by zmierzyć się z młodością liryczną, pełna ideałów, gwałtownych uczuć i zmarnowanych nadziei.
W pewnym uzdrowisku leczy się bezpłodność, lecz ku utrapieniu przebywających tam kobiet, mężczyzn w nim jak na lekarstwo, ale nawet ten deficyt nie powstrzymuje lawiny nieprzewidywalnych wydarzeń. Gdy młoda pielęgniarka podejrzewa ciążę, sławny trębacz wpada w panikę na myśl o niespodziewanym ojcostwie i przyjeżdża na miejsce w tajemnicy przed schorowaną żoną, aby znaleźć rozwiązanie dla kłopotliwej sytuacji. Czy błędy przeszłości można łatwo wymazać? Historia opowiedziana w nieprawdopodobnym tempie przywodzącym na myśl osobliwego walca, dla którego takt wybijają na przemian głuchy śmiech i gorzkie łzy.
Różne odcienie miłości to temat, do którego Milan Kundera wraca ze szczególnym upodobaniem. Siedem anegdotycznych opowiadań zamieszczonych w tej książce jest sprawami miłosnymi przepełnione. Sprawami, sprawkami, flirtami, scenkami oraz kwestiami życia i śmierci. Miłość - tak duchowa, jak i fizyczna - jest przecież czymś bardzo niejednorodnym. Wśród wydarzeń opisanych w książce mamy niemal prawdziwy, grecki sympozjon rozgrywający się podczas nocnego dyżuru w jednym z czeskich szpitali, w dodatku omal nie zakończony śmiercią jednej z uczestniczek. Mamy prowadzoną ze zdumiewającą konsekwencją erotyczną grę dwojga młodych kochanków czy też wspomnienia o miłości, które niespodziewanie dla wszystkich kończą się tej miłości wskrzeszeniem i wygaśnięciem. Mamy toczoną pomiędzy partią a kościołem walkę o duszę młodego nauczyciela, której dwa punkty kulminacyjne mają miejsce w dwóch, różnych łóżkach. Mamy wreszcie historię pracownika wyższej uczelni, który niespodziewanie obok miłości traci większość rzeczy, na których mu zależało. Człowiek ten uświadamia sobie jednak, że jego przygoda ,,należała raczej do przygód komicznych niż tragicznych"" i ten fakt sprawia mu pewną ulgę. Podsumowuje on również wszystko, co Śmieszne miłości chciałyby przekazać. Powieści Kundery mają to do siebie, iż są przekorne. Nie pozwalają się przyszpilić, nie chcą się dać opracować w stosownym języku interpretacyjnym. Na różnych poziomach, wtedy wiec gdy są lekkie i pobudzają do śmiechu, i wtedy gdy są poważne i ciężkie, nieznośne do zaakceptowania, żyją własnym życiem, życiem fenomenu nie do opisania. (...) Myślę, że jego uniwersalność wyznacza jakąś nową drogę dla wciąż skazywanej na śmierć powieści. Marta Wyka Milan Kundera (ur. 1929) - jeden z najbardziej znanych pisarzy czeskiego pochodzenia. Uczestnik Praskiej Wiosny. Dwukrotnie wstępował i zostawał wydalany z Czeskiej Partii Komunistycznej. W 1975 roku wyemigrował do Francji. W 1981 roku przyjął obywatelstwo francuskie. W 1990 roku opublikował swoją ostatnią powieść w języku czeskim. Od tej pory pisze tylko po francusku i nie pozwala tłumaczyć na język ojczysty swoich nowych książek. Do najbardziej znanych dzieł Kundery należą powieści: Żart (wyd. 1967), Śmieszne miłości (1970), Księga śmiechu i zapomnienia (1978), Nieznośna lekkość bytu (1984) oraz Nieśmiertelność (1990), a także esej Sztuka powieści (1986).
Księga śmiechu i zapomnienia jest, jak chce sam jej autor, powieścią w formie wariacji. Konotacje muzyczne oznaczają, że Kundera krąży wokół nieuchwytnego tematu, snując siedem oddzielnych pod względem fabularnym opowieści. Powiedzieć, że owym głównym tematem jest śmiech i zapomnienie to w tym wypadku nie powiedzieć nic.
Pisarz prowadzi nas przez świat swojej powieści w rozpoznawalnym na pierwszy rzut oka stylu – stylu gęsto zabarwionym swobodnie potraktowanymi wątkami erotyczno-miłosnymi, stylu, w którym realizm potrafi w zaskakujących momentach nabierać cech magicznych. W tle nieodmiennie rozgrywa się historia komunistycznej Czechosłowacji. Kwestie filozoficzne i egzystencjalne są w tej książce potraktowane z lekkością i ulotnością. Mniej lub bardziej codzienne problemy bohaterów to zawsze ilustracje do jakiegoś pytania, ale każde z pytań traci ostrość od razu, gdy na horyzoncie pojawia się możliwość zadania następnego.
Z Księgi śmiechu i zapomnienia możemy dowiedzieć się choćby czym jest litost, uczucie bez zrozumienia którego, nie sposób według autora poznać ludzkiej duszy. Kundera naturalnie także jej nie poznaje, ale podczas lektury ma się wrażenie, że jest z nią zaznajomiony dość blisko.
Księga, jak dosadnie sama siebie nazywa, jest znakomita i oryginalna, napisana z niezwykłą klarownością i inteligencją, która zaprasza nas do bezpośredniego wejścia w jej świat. Jest to także powieść dziwna tą dziwnością, która przyciąga i nie chce puścić.
John Updike
Księga śmiechu i zapomnienia określa się mianem powieści, ale w rzeczywistości jest ona trochę baśnią, trochę esejem krytycznoliterackim, trochę traktatem politycznym, trochę książką muzykologiczną, a trochę autobiografią. Może jednak nazywać sama siebie jakkolwiek się jej żywnie podoba, bowiem cała jest genialna.
John Leonard, New York Times
Milan Kundera (ur. 1929) – jeden z najbardziej znanych pisarzy czeskiego pochodzenia. Uczestnik Praskiej Wiosny. Dwukrotnie wstępował do Czeskiej Partii Komunistycznej i zostawał z niej wydalany. W 1975 roku wyemigrował do Francji. W 1981 roku przyjął obywatelstwo francuskie. W 1990 roku opublikował swoją ostatnią powieść w języku czeskim. Od tej pory pisze tylko po francusku i nie pozwala tłumaczyć na język ojczysty swoich nowych książek. Do najbardziej znanych dzieł Kundery należą powieści: Żart (wyd. 1967), Śmieszne miłości (1970), Życie jest gdzie indziej (1973), Księga śmiechu i zapomnienia (1978), Nieznośna lekkość bytu (1984) oraz Nieśmiertelność (1990), a także esej Sztuka powieści (1986).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
