W tym dziale znajdziecie fascynująca literaturę, która przekona was jak fascynująca i ciekawa jest historia i jak wiele możemy się nauczyć. Może zainteresujecie się wojną na Pacyfiku, o której ciekawie pisze Morison Samuel Eliot, albo może zaciekawią was powieści Adama Borowieckiego, które przedstawiają przygody w galaktykach kosmosu Junga i Ing. Zapraszamy równiez po powieści biograficzne, polityczne.
"Jestem Polakiem - to znaczy, że należę do narodu polskiego na całym jego obszarze i przez cały czas jego istnienia zarówno dziś, jak w wiekach ubiegłych i w przyszłości; to znaczy, że czuję swą ścisłą łączność z całą Polską: z dzisiejszą, która bądź cierpi prześladowanie, bądź cieszy się strzępami swobód narodowych, bądź pracuje i walczy, bądź gnuśnieje w bezczynności, bądź w ciemności swej nie ma nawet poczucia narodowego istnienia (...). Wszystko co polskie jest moje: niczego się wyrzec nie mogę. Wolno mi być dumnym z tego, co w Polsce jest wielkie, ale muszę przyjąć i upokorzenie, które spada na naród za to, co jest w nim marne" (fragment).
Niezłomni patrioci czy inicjatorzy brutalnych konfrontacji łamiących wszelkie zasady? Żołnierze bez skazy czy mordercy niewinnych cywilów, w tym kobiet i dzieci? Polskie podziemie niepodległościowe od lat budzi gorące spory i skrajne emocje po obu stronach politycznej barykady. Autorzy książki Bohaterowie czy zbrodniarze? portretują sześciu dowódców partyzanckich - Zygmunta Szendzielarza Łupaszkę, Romualda Rajsa Burego, Adolfa Pilcha Górę, Mariana Gołębiewskiego Stera, Leonarda Zub-Zdanowicza Zęba oraz Edwarda Taraszkiewicza Żelaznego. Obalają popularne mity, przedstawiają mało znane fakty z ich skomplikowanych życiorysów. Rozmawiają o zmaganiach z dwoma totalitaryzmami, bez nadziei na zwycięstwo czy szansy na zewnętrzną pomoc. Mówią o walce i kolaboracji, odwadze i strachu, miłości i zdradzie. Uczciwie, bez przemilczeń, z empatią dla ofiar oraz ich rodzin. Wszystko zgodnie ze stwierdzeniem Józefa Mackiewicza, że tylko prawda jest ciekawa. "Panuje u nas przekonanie, że II wojna światowa była starciem szlachetnie i rycersko walczących Polaków ze zbrodniczymi Niemcami, Litwinami, Ukraińcami czy Sowietami. To nieprawda. Polacy nie byli impregnowani na wszechogarniającą brutalność, jaka ich otaczała, i sami sięgali po podobne, czasami okrutne, metody jak ich przeciwnicy". [Fragment książki]
Jedyna pełna, oparta o długoletnie kwerendy archiwalne monografia akcji "Wisła".To książka, która na trwałe zapisała się zarówno w obiegu naukowym, jak i popularnym; zawierająca bogaty materiał fotograficzny, w dużej mierze po raz pierwszy publikowany, a także liczne mapy i schematy z czasów operacji.Problematyka operacji Wisła od lat budzi wiele emocji. [] Pomimo to, jak dotąd, nie powstała monografia, która próbowałaby całościowo zająć się operacją Wisła i prowadzonymi w jej trakcie działaniami wojskowymi (wysiedleńczymi i przeciwpartyzanckimi).Wydane dotąd zbiory dokumentów oraz tomy studiów, mimo ich niekwestionowanej wartości, tylko częściowo zapełniały tę lukę. Rozprawa Jana Pisulińskiego niewątpliwie pozwala więc uzupełnić istniejące braki w naszej wiedzy. Fakt, iż autor wcześniej zajmował się szczegółowo wysiedleniami na Ukrainę w latach 19441946, w sposób naturalny predysponował go do podjęcia również tego wyzwania. Praca została przygotowana w oparciu o szerokie kwerendy źródłowe i gruntowną, budzącą szacunek, lekturę literatury przedmiotu (polską i zagraniczną). [] Autor sprawnie buduje też narrację, tworząc interesującą panoramę wysiedleń i zwalczania oddziałów ukraińskiego podziemia, jakie miały miejsce pomiędzy kwietniem a końcem lipca 1947 roku []. [Z recenzji wydawniczej prof. Grzegorza Motyki]Przez ponad dwa lata władze lekceważyły problem podziemia ukraińskiego. Dopiero wiosną 1947 roku, po rozprawieniu się z podziemiem polskim, zdecydowano o skierowaniu do południowo-wschodniej Polski ponad 20 tysięcy żołnierzy, nie licząc podporządkowanych dowództwu Grupy funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa, milicji i innych służb. Pośpiesznie sformowana Grupa Operacyjna Wisła 20 kwietnia rozpoczęła w południowo-wschodnim krańcu Polski największą po wojnie operację, nazywaną w dokumentach tego okresu akcją specjalną Wisła. Jej celem była likwidacja podziemia ukraińskiego. Jednocześnie, na polecenie rządzących komunistów, przeprowadzono przymusowe przesiedlenie tamtejszej ludności ukraińskiej oraz rodzin mieszanych na poniemieckie tereny na północy i zachodzie kraju, również z obszarów, gdzie podziemie ukraińskie nie operowało. Do 31 lipca 1947 r. przesiedlono ponad 135 tysięcy osób, w tym wielu Polaków. Działania Grupy przeciwko podziemiu doprowadziły do jego znacznego osłabienia i w konsekwencji do demobilizacji. Kilka tysięcy osób umieszczono w Centralnym Obozie Pracy w Jaworznie.Niniejsze wydanie zostało uzupełnione o rozdział poświęcony działaniom wojskowym przeciwko podziemiu ukraińskiemu oraz akcjom przesiedleńczym przeprowadzanym po formalnym zakończeniu operacji.
Powieść historyczna, którą czyta się jak pasjonujący kryminał. Bo i trup ściele się gęsto, a epoka schyłek republiki rzymskiej należy do najburzliwszych w historii ludzkości. Marek Tuliusz Cycero najsławniejszy mówca wszech czasów, młody polityk i adwokat, który ma odwagę wystąpić przeciwko skorumpowanym patrycjuszom. Cycero znajduje się na początku swojej kariery. Celem, który sobie postawił, jest objęcie urzędu konsula. Trudna sprawa dla kogoś, kto nie dysponuje ani armią, ani majątkiem. Ale Cycero posiada coś równie wartościowego talent oratorski. I właśnie trafia się okazja, by go wykorzystać: rola oskarżyciela w procesie przeciwko Gajuszowi Werresowi, namiestnikowi Sycylii, któremu zarzuca się korupcję, grabież i zabójstwa. Zważywszy że obrońcą ma być Hortensjusz uznawany dotąd za najlepszego adwokata w Rzymie wygrana otworzyłaby przed Cyceronem wszystkie drzwi.
Powieść historyczna napisana w konwencji thrillera. Intrygi i walka o władzę, w której nie istnieją takie słowa, jak lojalność, uczciwość, litość. Marek Tuliusz Cycero uwikłany w polityczne rozgrywki genialny orator i mąż stanu, który waży się na wystąpienie przeciwko Juliuszowi Cezarowi. Nad republikę rzymską nadciągają czarne chmury. Do dwóch dawnych konkurentów w walce o władzę osławionego wodza legionistów, Pompejusza, i najbogatszego człowieka w Rzymie, Krassusa dołącza młody i pozbawiony wszelkich skrupułów Juliusz Cezar oraz niezrównoważony Katylina. Ten ostatni, żeby pozbyć się długów, znalazł sobie sojuszników i przygotowuje zamach stanu. Jedynym człowiekiem, który może go udaremnić, jest Marek Cycero. Tylko że może to przypłacić życiem.
Powieść historyczna w barwny sposób przedstawiająca ostatni okres z życia Cycerona i upadek republiki rzymskiej. Książka, przy której nie sposób się powstrzymać przed porównaniami z późniejszymi wydarzeniami historycznymi, również z tymi najnowszymi. Marek Tuliusz Cycero były konsul, człowiek, dla którego polityka jest sensem życia, musi stanąć w obronie republiki.I tak jak dotąd jego orężem nie będzie miecz. Cycero musi uciekać z Rzymu, a jego dom zostaje podpalony przez motłoch. Na mocy dekretu wydanego przez bezwzględnego trybuna Klodiusza każdy, kto udzieli mu pomocy, odpowie za to gardłem. Załamany Cycero, od którego odwraca się większość możnych przyjaciół, udaje się na wygnanie do Tesalonik. W polityce jednak nic nie trwa wiecznie. Kiedy kończy się wszechwładza Klodiusza, wspieranego militarnie przez Juliusza Cezara, Cycero wraca do Rzymu, bez którego jako zwierzę polityczne nie może żyć. I znów jest w centrum wydarzeń Czasem nimi steruje, czasem pada ich ofiarą.
The US cavalry has distinguished itself in battle since the American Revolution of the 1770s. Since then, the cavalry has seen action in the American Civil War and in frequent battles with Native American tribes on the western frontier, and more recently in World War II and the Korean War. This book details the history of the cavalry from its formation to the late 1960s, while profiling some of its most memorable leaders. The text is backed by numerous illustrations, including contemporary photographs, sketches, maps and eight colour plates.
Porywająca powieść o I wojnie światowej i powstaniu wielkanocnym. W 1914 roku osiemnastolatek Willie Dunne opuszcza Dublin, swoją rodzinę i ukochaną Grettę, którą planuje poślubić. Zaciąga się do wojska, by niosąc pomoc Belgii stawić czoła Niemcom na froncie zachodnim w szeregach Królewskiego Pułku Fizylierów Dublińskich. We Flandrii czeka go orgia przemocy i niewyobrażalna groza, a przy życiu trzymają go tylko listy od bliskich, towarzysze broni i Dostojewski. Willie, lojalny syn policjanta, praktycznie nieświadom napięć politycznych narastających w Irlandii podczas jego nieobecności, wraca z frontu na urlop. Jego ojczyzna już za chwilę pogrąży się w bratobójczej walce. Młodzieniec znajduje pocieszenie jedynie w bliskich, wie jednak, że wkrótce musi wrócić do pułku i walczyć do samego końca w wyniszczającej wojnie. Sebastian Barry z właściwym sobie wdziękiem i pisarskim mistrzostwem oddaje zmagania Williego, a także przytłaczające skutki wojny.
Chociaż życie Marlborougha zostało opisane wiele razy i w różnym stylu, opisanie go jeszcze raz jest aż nadto uzasadnione. Dwaj i tylko dwaj biografowie potraktowali temat w odpowiedni sposób. Książka archidiakona Coxe’a jest bardzo dokładna, jeśli chodzi o okres po 1702 roku. Książka lorda Wolseleya, która kończy się na tej dacie, zupełnie zdezaktualizowała wcześniejsze rozdziały archidiakona. Łącznie te dwie prace obejmują cały temat. Zebranie wyników żmudnych badań ich autorów w jednym tomie wydaje się wskazanym, choć niezbyt ambitnym przedsięwzięciem. Podejmując się tego, usiłowałem stworzyć opis, który bez nadmiernego znużenia będzie mogło przeczytać wielu ludzi nie będących zawodowymi historykami. Książka archidiakona Coxe’a, która z powodu obciążenia nieocenionymi fragmentami korespondencji Marlborougha jest niepotrzebnie długa, cierpi na pewną rozwlekłość i chaotyczność, irytującą dla wszystkich, którzy czytają dla przyjemności. Nawet lord Wolseley, z powodu pragnienia przedstawienia tła swego portretu w odpowiednich barwach, ma tendencję do dygresji i powtarzania się, co nie sprzyja ani zwięzłości, ani spójności. Z wyjątkiem kilku przypadków, w których rozwinięcie wydawało mi się potrzebne, konsekwentnie dążyłem do zwięzłości. Nie roszczę sobie pretensji do ustalenia czegoś nowego ani do odkrycia nieznanych faktów. Obecnie opublikowano jednak wiele dokumentów niedostępnych dla archidiakona Coxe’a, a po części niedostępnych dla lorda Wolseleya; w ostatnich latach wielu współczesnych historyków, zarówno Anglików, jak i cudzoziemców, wydało pouczające prace na temat osób i wydarzeń z czasów Marlborougha. Swobodnie korzystałem z nich wszystkich. Marlborough był albo żołnierzem, albo nikim. Nawet jego sukcesy dyplomatyczne można było w dużej mierze przypisać jego zwycięstwom w polu. Potraktowałem zatem jego karierę wojskową bardziej szczegółowo niż życie polityczne lub prywatne. Pisałem nie roszcząc sobie pretensji do posiadania fachowej wiedzy, lecz zawsze w nadziei, że moja praca może się przydać ludziom wykonującym zawód księcia. Wiele z tego, co napisałem (niektórzy mogą uznać, że zbyt wiele) ma polemiczny wydźwięk. Jednakże zarówno za życia, jak i po śmierci, Marlborough był prześladowany przez tak wielu nieprzejednanych przeciwników, że z konieczności otaczają go kontrowersje.
Najzabawniejsza i najbardziej gorzka powieść Llosy.
Liczba gwałtów popełnianych przez żołnierzy Sił Lądowych Peru rośnie zatrważająco. By przywrócić armii jej dobre imię i zapanować nad wstydliwymi występkami, dowództwo powierza pewnemu oficerowi misję utworzenia specjalnej Służby Wizytantek. Kapitan Pantaleon Pantoja, znany z niezwykłej dyscypliny i oddania wojsku, organizuje perfekcyjnie działającą machinę frywolnego przemysłu. Z pełnym zaangażowaniem dopracowuje szczegóły, które usprawnią pracę gotowych do pełnego poświęcenia kobiet. A wszystko w ścisłej tajemnicy wojskowej.
Mario Vargas Llosa (ur. w 1936 roku w Peru), jeden z najwybitniejszych współczesnych pisarzy, autor wielu powieści, opowiadań, sztuk teatralnych, publicysta i polityk. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród literackich, w tym Nagrody Nobla.
Mroczne dni wojny, przemiany serca i spotkania po latachWybucha wojna i do rodzinnego mieszkania Estery Kaufmann ma zostać zakwaterowany niemiecki żołnierz. Kiedy rozlega się dźwięk dzwonka, w mieszkaniu zapada martwa cisza. Estera otwiera drzwi, a jej przerażony wzrok zatrzymuje się na mężczyźnie ubranym w mundur SS. Znienawidzony strój wywołuje w niej odrazę. Wyjątkiem są tylko oczy żołnierza. Niesamowicie błękitne i zadziwiająco znaneTymczasem Manfred von Rietberg, oficer SS, jedzie do Szwajcarii, aby zobaczyć się z dawną przyjaciółką. Matylda przedstawia mu chłopca, który całkowicie odmienia życie mężczyzny. Od tej chwili Manfred ma cel. Musi chronić dziecko przed złymi ludźmi - sam był przecież jednym z nich i doskonale wie, do jakiego bestialstwa są zdolni.Podczas niemieckiej okupacji Estera traci pracę, a marzenia Aleksandry legną w jednak nic w porównaniu z piekłem, jakie niesie ze sobą wojna.Co naprawdę liczy się w życiu: wierność, miłość czy przetrwanie?Subtelna powieść, która pokazuje, że świat, nawet ten wojenny, nigdy nie jest czarno-biały. Poruszające zakończenie historii Estery.Nina Zawadzka - autorka Miłości w czasach wojnyNapisana z dbałością o detale, genialnie oddająca klimat dawnych lat, powieść Wiktorii Gische przenosi nas do świata z idealnie wykreowanymi postaciami.Sylwia Winnik - autorka Dziewcząt z AuschwitzTrzecia część "Sagi Estery"
Tajne operacje, skomplikowane prowokacje i zamachy. Nieznane oblicze okupowanej Warszawy 1942-1944.To Polacy przekazali aliantom najwięcej informacji, które zdecydowały o losie II wojny światowej. I choć nie wszystkie zdobyto w Warszawie, to właśnie tu toczyły się najbardziej skomplikowane operacje i misje ludzi cienia.Miasto szpiegów. Gra wywiadów w okupowanej Warszawie to opowieść o tajnych operacjach, niebezpiecznych misjach i szpiegowskiej branży. To historia tajemnic, które dopiero teraz wychodzą na jaw. To wreszcie opowieść o życiu setek i tysięcy warszawiaków. Nie wszyscy oni przeżyli, niektórzy ukrywają się do dziś.Czy akcja pod Arsenałem była niemiecką ustawką? Która restauracja była "knajpą szpiegów"? Gdzie spotykali się agenci podziemia i Gestapo? Jaka operacja zaważyła na losach wojny?
Husarskie skrzydła - 10 opowiadań z czasów Rzeczypospolitej szlacheckiej to trzecia książka z serii "Zdarzyło się w Polsce". W pięciu tomach współcześni autorzy książek dla dzieci i młodzieży, pasjonaci historii, ukazali węzłowe punkty polskich dziejów, widziane oczami zwyczajnych ludzi: szlachciców, mieszczan i pańszczyźnianych chłopów - naszych przodków. Za ich sprawą czytelnik Husarskich Skrzydeł przeniesie się w czasy Stefana Batorego, Zygmunta III Wazy, Jana III Sobieskiego, będzie świadkiem pierwszej wolnej elekcji, bitwy pod Chocimiem i obrony Częstochowy. Dowie się o tragicznych losach Maryny Mniszchówny i Samuela Zborowskiego oraz... skąd w Europie wzięła się kawa!Książki z tej serii dedykujemy tym, którzy cenią i lubią historię oraz tym, którzy za nią nie przepadają! Dzięki nim przekonają się, że historia Polski jest barwna i ciekawa, pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji i trzymających w napięciu, dramatycznych wydarzeń.
Są w dziejach narodów wydarzenia, których wpływ na przyszłe wieki jest nieprzemijający. Dla nas takim wydarzeniem jest bez wątpienia koronacja w roku 1025 na króla Bolesława, księcia Polan, zwanego potem Chrobrym lub Wielkim. Był on zarazem władcą zjednoczonych plemion na rozległych ziemiach, których rozmiar przekraczał obszar dzisiejszej Rzeczypospolitej. Chrobry stworzył państwo, które stało się mocarstwem w ówczesnej Europie. Był postrachem dla wrogów i oparciem dla przyjaciół, walecznym wodzem i rozsądnym strategiem. Jego wpływy rozciągały się od Kolonii i Ratyzbony po Kijów, od bałtyckiego Pomorza po Morawy i Dunaj. Umacniał swe państwo w silnej więzi z chrześcijaństwem i zachodnią kulturą. Prowadził niezależną politykę zarówno wobec cesarza zachodniego rzymskiego, jak i wschodniego bizantyńskiego.Bolesław Chrobry zbudował tak silne fundamenty polskiej państwowości, że wzniesiony przez niego gmach nigdy nie runął. Chwiał się czasem, to prawda, doznawał uszczerbków, bywał zaniedbany, ale trwał. Nie zmogły go żadne nawałnice. Trwała Polska. Trwał polski naród. Dlatego jakże słusznie świętujemy dziś tysięczną rocznicę koronacji Bolesława, która dokonała się w katedrze poznańskiej 18 kwietnia 1025 r., już po przeszło 30 latach panowania tego syna Mieszka i czeskiej księżniczki Dobrawy, wnuka Siemomysła, prawnuka Lestka (Leszka). Podniesienie państwa do rangi dziedzicznego królestwa oznaczało w ówczesnym świecie przede wszystkim utwierdzenie jego suwerenności i wzmocnienie wpływów.Książka prof. Wojciecha Polaka Pierwsze królestwo przybliża nam znakomicie tamte czasy: koniec wieku X i początek XI, gdy ostatecznie kształtuje się państwo nazywane do dziś Polską. Poznajemy zarówno zbrojne wyprawy Bolesława Chrobrego, jak i codzienne życie oraz obyczaje tamtych czasów. Wędrujemy na różne dwory, gdzie wyznaczano kierunki ówczesnej polityki. Obserwujemy umacnianie się chrześcijaństwa, niezaprzeczalnego zwornika polskiej państwowości i polskiego narodu. Liczne, unikatowe ilustracje uzupełniają słowa Autora i ubarwiają książkę godną jubileuszu tysiąclecia koronacji wielkiego polskiego władcy.Spis treści: WstępTrzeba budować więzi między odwiecznymi wartościami a wyzwaniami świata współczesnegoRozdział IPradzieje PolskiRozdział IIŻycie codzienne SłowianRozdział III Rządy Mieszka I. Chrzest PolskiRozdział IVMisja świętego WojciechaRozdział VZjazd gnieźnieńskiRozdział VITropy węgierskie. Misja Pięciu Braci MęczennikówRozdział VIIŚwięty Bruno z KwerfurtuRozdział VIIIPierwsze wojny Bolesława z NiemcamiRozdział IXWojny Bolesława z Niemcami w latach 10071013Rozdział XDroga do pokojuRozdział XIWalki na RusiRozdział XIIKoronacja królewskaRozdział XIIIJaki był Bolesław?Rozdział XIVMocarstwoRozdział XVPokłosieBibliografia
Pisząc niniejszą książkę, wykorzystałem zasoby archiwów państwowych w Poznaniu (i oddziału w Pile) oraz Bydgoszczy, prasę codzienną z lat 1918–1920 („Kurier Poznański”, „Dziennik Poznański”, „Dziennik Bydgoski”, „Bromberger Tageblatt”), niepublikowane zbiory wspomnień zgromadzone w Czytelni Zbiorów Specjalnych w Bibliotece UAM, czarnkowskiej filii Biblioteki Pedagogicznej w Pile, Archiwum Szkoły Podstawowej im. Powstańców Wielkopolskich w Rosku i Muzeum Okręgowym im. Stanisława Staszica w Pile. Wyjątkowe cenne były edycje źródeł odnoszących się do politycznych i militarnych aspektów wielkopolskiej drogi ku Niepodległej, a także powstałe w ciągu ostatnich 100 lat zbiorowe syntezy poświęcone Powstaniu Wielkopolskiemu. Na szczególne uznanie zasługują prace badaczy z okresu międzywojennego, którzy w skali mikroregionalnej opisywali czyn zbrojny lokalnych formacji wojskowych oraz stopniowe przejmowanie przez Polaków władzy politycznej i administracyjnej. Publikacje te stały się podstawą licznych lokalnych opracowań powstałych po 1989 roku, do czego przyczynił się rozwój wspólnot samorządowych, terenowych placówek muzealnych i stowarzyszeń historycznych. Przy opisie wydarzeń militarnych wielce pomocne okazały się też listy strat osobowych opublikowane przez polskich i niemieckich historyków. Sprawne wyszukiwanie materiałów umożliwił wirtualny katalog pn. „Cyfrowe Archiwum Powstania Wielkopolskiego”. Dane osobowe weryfikowano na podstawie informacji udostępnionych przez działaczy Wielkopolskiego Towarzystwa Genealogicznego „Gniazdo” w bazach danych zatytułowanych: „Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym”, „Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego” i „Wielkopolscy księża od XVIII do XX wieku”.
(fragment Wprowadzenia)
Dla historyków diariusze były najpierw znakomitymi źródłami faktograficznymi, zwłaszcza w biografistyce i historii społeczno-politycznej. Później, wraz z poszerzaniem kwestionariusza badawczego i pogłębioną refleksją, stały się niezbędnym elementem badań nad kulturą, piśmiennością i mentalnością. Dziś są intensywnie badane w związku z refleksją nad samoświadectwami (ego-dokumentami). Dokonało się zatem znaczące przesunięcie zainteresowań od sfery czystych faktów, poprawnej chronologii i ustalania jak było naprawdę w stronę życia codziennego, praktyk kulturowych, tożsamości oraz imaginarium osobistego i społecznego []. Od dawna diariusze profesorskie pozostawały w kręgu żywego zainteresowania historyków różnych dyscyplin, przede wszystkim zaś badaczy dziejów Krakowa i Uniwersytetu Krakowskiego. Najpełniejszy jak dotąd wykaz starodruków i rękopisów zawierających zapiski profesorskie dał Henryk Barycz stwierdzając, że materjał to bardzo cenny, malujący w najdrobniejszych szczegółach życie codzienne magistrów, notujący wszystkie ważniejsze zdarzenia z dziejów wszechnicy, wreszcie zawierający pierwszorzędny materjał do historji obyczajowej samego miasta, dworu królewskiego oraz ważniejszych wydarzeń w polityce wewnętrznej i zewnętrznej. Od dawna też kusiła historyków myśl o udostępnieniu tych tekstów []. (fragment Wstępu)
W powszechnej świadomości II wojna światowa skończyła się w 1945 roku. Choć powinien być to czas euforii, dla Żydów i Żydówek zmagających się ze stratą oraz osamotnieniem to przede wszystkim moment podejmowania decyzji – co dalej?
Czym był ten moment dla ocalałych? Jak dawali sobie radę w pierwszych powojennych latach, jakie decyzje podejmowali? Pokazujemy tamten czas z perspektywy polskich Żydów. Ci, którzy przeżyli, zostali pozbawieni niemal wszystkiego – swoich bliskich, społeczności, domu, poczucia sensu życia. Ale dla każdego z ocalałych, jakkolwiek był zrozpaczony, wycieńczony, oniemiały i przepełniony strachem, koniec wojny oznaczał, że oto musi wymyśleć i zbudować swoje życie na nowo.
Inspirowana wystawą w muzeum POLIN publikacja, to zbiór esejów autorstwa Łukasza Bertrama, Anny Bikont, Marka Bieńczyka, Jana Borowicza, Konstantego Geberta, Jana Tomasza Gorssa, Atiny Grossmann, Elżbiety Janickiej, Kamila Kijka, Andrzeja Ledera, Piotra Osęki, Krzysztofa Persaka, Katarzyny Person, Roni Schlesinger, Zuzanny Schnepf-Kołacz, Aliny Skibińskiej, Joanny Tokarskiej-Bakir i Yechiela Weizmana.
Polski przekład wydanej w 1966 roku po hebrajsku i w jidysz księgi pamięci Opatowa. Jest to jedna z ponad tysiąca żydowskich ksiąg pamięci, powstających po II wojnie światowej z inicjatywy poszczególnych ziomkostw, upamiętniających gminy, których mieszkańców zgładzono. Zawiera kilkaset tekstów kilkudziesięciu
autorów, którzy postawili sobie za cel opowiedzieć dzieje poszczególnych osób oraz gminy będącej częścią historii narodu, a także wystawić pomnik tym, których miejsce śmierci jest nieznane. Czytana dzisiaj odzwierciedla głębokie przywiązanie autorów do rodzinnego miasta, dumę z długiej historii żydowskiego
osadnictwa na opisywanych terenach, bogactwo ówczesnego życia religijnego, społecznego, politycznego i kulturalnego.
To niezwykłe dzieło, intymne, pełne humoru i odświeżająco szczere, jest wyjątkowym zapisem – zarówno słowami, jak i obrazami – żydowskiego życia w polskim miasteczku przed II wojną światową, widzianego oczami dociekliwego chłopca. Majer Kirszanblat, który urodził się w 1916 roku i wyjechał z Polski do Kanady w 1934 roku, nauczył się malować w wieku 73 lat. Od tego czasu jego misją stało się utrwalenie świata swojego dzieciństwa w żywych kolorach, „aby przyszłe pokolenia wiedziały więcej o tym, jak Żydzi żyli niż jak umierali”. Ten tom prezentuje jego barwne obrazy splecione ze wspaniałą narracją stworzoną z wywiadów i rozmów, które przez ponad czterdzieści lat prowadziła z autorem jego córka, Barbara Kirshenblatt-Gimblett. Razem, ojciec i córka, wciągają czytelników w zaginiony świat – wędrujemy ulicami i podwórkami Opatowa, jesteśmy świadkami szczegółów codziennego życia i spotykamy tych, którzy tam mieszkali i pracowali: ciężarną garbuskę, która stała pod ślubnym baldachimem na kilka godzin przed porodem; nauczyciela przyłapanego w łóżku z żoną bębniarza; syna szewca, który przez całe życie ubierał się w białą piżamę, by oszukać anioła śmierci; trupa, który został ogolony; oraz parę, która zorganizowała „czarne wesele” na cmentarzu podczas epidemii cholery. Ta poruszająca współpraca – unikalne połączenie wspomnień, historii mówionej i interpretacji artystycznej – jest jednocześnie pracą miłości, hołdem dla wyjątkowej wyobraźni i genialnym portretem życia w sztetlu Opatów.
"Pierwszą trudnością, jaką sprawia Rumunia, jest określenie jej miejsca na mapie Europy. Do której strefy przynależy? Do Europy Wschodniej, Bałkanów, Europy Środkowej? Nietrudno zauważyć, że z punktu widzenia sensu stricto geograficznego Półwysep Bałkański nie obejmuje Rumunii. Jego północną granicę tworzy Dunaj, Rumunia zaś znajduje się na północ od Dunaju; wyjątek stanowi jedynie Dobrudża, region usytuowany między Dunajem (na zachodzie i na północy) a Morzem Czarnym (na wschodzie). A jednak nie tylko ziemia, góry i rzeki definiują przestrzeń cywilizacyjną. Rumunia jest w dużej mierze bałkańska poprzez długoletnią historię, poprzez różnorodne relacje międzyludzkie i kulturalne". Od lat siedemdziesiątych XX wieku nie ukazało się w Polsce żadne całościowe opracowanie dziejów Rumunii. Sam kraj przeszedł w tym czasie skomplikowaną i obfitującą w paradoksy drogę transformacji od jednej z najcięższych dyktatur komunistycznych do demokratycznego kraju członkowskiego Unii Europejskiej. Przypadek Rumunii jest więc tyleż fascynujący, ileż wymagający na nowo całościowego i krytycznego spojrzenia. Oba te wymagania spełnia książka Luciana Boi, najwybitniejszego dziś historyka rumuńskiego, a zarazem jednego z najważniejszych intelektualistów obecnych w rumuńskiej debacie publicznej. Jego diagnozy odnośnie do roli historii we współczesnej świadomości Rumunów mają kluczowe znaczenie dla rozumienia tożsamości rumuńskiej dzisiaj oraz charakteru rumuńskiej transformacji i modernizacji przełomu XX i XXI wieku. Profesor Boia odważnie poddaje pod dyskusję rozmaite rumuńskie mity i autostereotypy, a o jego książkach dyskutuje się w Rumunii znacznie szerzej niż w naukowym kręgu historyków.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
