Gimnazjum. Najgorsze lata mojego życia

Witajcie w świecie szkolnych ławek, książek i znudzonych nastolatków. Do takiego gimnazjum uczęszcza Rafe Khatchadorian, uczeń VI klasy. Właściwie Rafe jest normalnym chłopcem, choć zdesperowany i wystraszony nowym nieznanym otoczeniem co zupełnie tłumaczy ten stan zagubienia, twardo stąpa po ziemi a już niedługo przekonamy się jaki to z niego ?herkules?. Pierwszy dni w szkole ukazują naszego bohatera zupełnie odmienionego, dlaczego? Ponieważ Rafe ma plan, który podsunął mu jego życzliwy kompan Leo. Wszystko byłoby ok, gdyby nie fakt, iż pomysłowość chłopców nie zna granic (chociaż pewne granice wytyczone są notesie Rafa) ich błyskotliwy umysł wytyczył sobie za zadanie złamanie każdej zasady i każdego nakazu z Kodeksu Uczniowskiego gimnazjum. Jak możecie się domyślać rozpoczęła się istna lawina niesamowitych zdarzeń, wpadek, gonitwy fizycznej jak i umysłowej. Leo coraz wyżej stawia poprzeczkę. Rafe czuje się jak w grze, za wykonane zadanie otrzymuje punkty i bonusy. Niestety jak to zwykle w grach bywa posiada tylko trzy życia. Jak pokonać cały rok szkolny i nie dać się zmieść z poziomu gry? Groteskowe ilustracje bardzo wyraźnie przedstawiają problematykę sytuacji w jakiej znajduje się główny bohater. Rozdarty między sprzecznymi uczuciami, między wyborem właściwego zachowania a niepożądanego, zaślepiony misją przetrwania nie zauważa tego co najistotniejsze... Już za moment za chwileczkę może stracić wszystko! ?Gimnazjum...? ta książka opowiada o trudnych warunkach z jakimi spotyka się główny bohater po rozpoczęciu nauki w nowej szkole. Jak wiemy najlepszą formą obrony jest atak, tak tutaj ta dewiza doskonale została pokazana. Ale czy ona tak naprawdę działa? Te kilka słów to tylko zbliżona namiastka wartości książki, cała historia ma również drugie dno. Dochodzi wątpliwa sytuacja w rodzinie, brak szacunku do samych siebie, wiara w iluzje. Powieść podzieliłabym na trzy etapy w którym pierwszy to takie zdziwienie, autor serwuje bezpośredniość względem czytelnika, właściwie jego monolog brzmi śmiesznie, bo czyż czytelnik potrafi odpowiedzieć mu na bezpośrednio skierowane pytania? Drugi etap to taki w którym wiele się dzieje, jest ogrom śmiechu, zaskoczenia i niedowierzania, to czas w którym można doskonale bawić się podczas studiowania lektury. Trzeci to etap odkrycia kart, wychodzi na wierzch to co niedopowiedziane, co tłucze się w głowie od samego początku, jest scena naprawdę wzruszająca i taka pewność, że nic naprawdę nic nie dzieje się bez przyczyny. Zamykam książkę i mogę głośno powiedzieć, że czytanie jej zajęło mi niewiele czasu, zbyt mało... ?Gimnazjum...? to opowieść pisana młodzieżowym językiem, bardzo dostępna dla czytelnika. Pozwala czuć się zjednoczonym z bohaterami, niejednokrotnie przyłapałam się na zdecydowanym potakiwaniu z mojej strony. Byłam jak autor piszący monolog do odbiorcy. Jeśli nie chcecie spędzić najgorszych lat swojego życia w gimnazjum, ta książka jest doskonałym lekarstwem na to jak nie należy poddać się łatwo pokusie udowodnienia swojej ?siły?. Zabawa i dobry humor gwarantowany!