Począwszy od XIX wieku, sztuki stają się terenem próbowania nowych form duchowości (które, paradoksalnie, okazują się często nowoczesną mutacją przekonań towarzyszących człowiekowi od tysiącleci). Wizje artystów, w świecie sztuk akceptowane, gdzie indziej spotkałyby się z krytyką ze strony dwóch spolaryzowanych frakcji, które wyłoniły się u progu nowożytności - nauki i religii. Epoka owych prób nie jest bynajmniej zamknięta: tym, co romantycy i moderniści zostawiają nam w spadku, jest przede wszystkim zadanie eksploracji tajemniczych powiązań umysłu i świata. Artyści dwóch ostatnich wieków czerpali bowiem swe intuicje wprost z doświadczenia i twórczej wyobraźni, a przy tym nie stronili od teorii - w gmatwaninie przeżyć starali się odnaleźć jakiś porządek. W procesie określania natury tego porządku szczególną rolę odegrała muzyka: sztuka dynamicznej współzależności i przeszywającej bezpośredniości.Zamieszczone w książce teksty rozważają te problemy z różnych perspektyw. To interdyscyplinarne studia o muzykach, pisarzach, filozofach i ludziach nauki, których wysiłki służyły artykulacji sensu postoświeceniowego doświadczenia świata w medium sztuki, a zwłaszcza muzyki.
Constantin Floros jest jednym z pionierów przezwyciężenia formalistycznego paradygmatu analizy muzycznej. Stworzył teoretyczne podwaliny "muzycznej egzegetyki" i przedstawił interpretacje, które trwale zmieniły obraz muzyki XIX i XX wieku.W książce "Człowiek, miłość i muzyka", stanowiącej jego naukowe i życiowe credo, Floros przywraca zmarginalizowane w XX wieku humanistyczne aspekty muzyki. Wychodząc od pytania o znaczenie muzyki w ogóle, rozprawia się z przestarzałymi wyobrażeniami, takimi jak pojęcie "muzyki absolutnej". Opierając się na nowych badaniach interdyscyplinarnych oraz na licznych, często nieznanych, dokumentach, wykazuje, że muzycznych arcydzieł, od Monteverdiego do Berga, można słuchać jako dźwiękowego języka miłości: że muzyka Mozarta zawiera cały repertuar figur wyrażających czułość, że w dziełach Schumanna znaleźć można ukryte przesłania dla Clary Wieck, że w dramatach muzycznych Wagnera człowiek, miłość i muzyka tworzą nierozdzielną jedność, że opera "Salome"Straussa jest wyrazem psychopatologii miłości. Ponadto temat "muzyki humanistycznej" poruszony zostaje w kontekście innych twórców, m.in. Holsta, Messiaena, Stockhausena.
Estetyka muzyki Rogera Scrutona to pierwsza pełna publikacja przedstawiająca charakter i znaczenie muzyki z perspektywy filozofii analitycznej. To także jedyne ujęcie tematu tak bogato ilustrowane przykładami muzycznymi. Podstawą tomu stały się wykłady Rogera Scrutona wygłaszane na Uniwersytecie Bostońskim, przekształcone w obszerne dzieło obejmujące fundamentalne zagadnienia z zakresu estetyki muzycznej. Autor wyjaśnia oraz poddaje krytyce wiele modnych teorii z zakresu współczesnej filozofii i teorii muzyki. Podnosi kwestię moralnego znaczenia sztuki dźwięków oraz jej miejsca w naszej kulturze, upatrując fundamentu doświadczenia estetycznego w poczuciu smaku. Wnikliwie omawia różne szkoły analizy muzycznej, ponadto przeprowadza krytykę tezy zakładającej, że podstawą muzycznego porządku jest tonalność. Filozof przyjmuje przy tym postawę konserwatywną, konfrontując znaczenia uznawane za uniwersalne z ideami postmodernistycznymi. Broni wyznawanych przez siebie wartości estetycznych, określa zasady krytycyzmu, ostro wypowiada się o nowoczesnej muzyce popularnej. Skupiając się na głównych problemach estetyki muzycznej, autor poddaje je wnikliwej i krytycznej analizie z perspektywy kluczowej dlań kategorii podwójnej intencjonalności: nastawienia na kształt brzmieniowy i jego świadome przeżycie. Jak zauważa we wstępie tłumacz niniejszej książki, Scruton, dociekając sensu muzyki, nieustannie wskazuje na jej związek z otaczającym życiem i na jej niezbywalną rolę w estetycznym kształtowaniu współczesnego człowieka.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
