Za murami Broadmoor

Jak tylko zobaczyłam książkę „Za murami Broadmoor. Najsłynniejszy szpital psychiatryczny na świecie.” wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Jak wiecie uwielbiam zaglądać w mózgi psychopatów i na mnie ta książka wywarła pozytywne wrażenie. Dzięki niej mogłam poznać historię najsłynniejszego szpitala psychiatrycznego w UK. Szpital Broadmoor znajduje się w Londynie i pierwszych pacjentów zaczął przyjmować w 1863 roku. Czy jesteście ciekawi kim byli pierwsi pacjenci, jak byli leczeni i dlaczego w ogóle się tam znaleźli? Zachęcam do przeczytania. Znajdziecie tutaj najbardziej brutalnych i najgroźniejszych przestępców z Wielkiej Brytanii. Poznacie między innymi: Rozpruwacza z Yorkshire oraz kanibala Petera Bryana. Część z nich w ogóle nie powinna się tam znaleźć tylko gnić w więzieniach. Część z opisywanych pacjentów już nie żyje. Autorzy tej książki spędzili mnóstwo czasu (ok 10 lat) w tym szpitalu na rozmowach z pacjentami, lekarzami i całym personelem. Dzięki temu powstał ten dobry reportaż. Broadmoor był pierwszym wiktoriańskim zakładem zamkniętym dla obłąkanych ludzi. Z tego reportażu dowiecie się jakie zmiany zaszły w leczeniu chorych oraz w ilości pacjentów. Jak myślicie, kiedy przyjmowano większą ilość pacjentów: kiedyś czy teraz? Jesteście ciekawi czy w tym szpitalu zdarzały się tragiczne wypadki lub nieoczekiwane morderstwa? Oczywiście, że tak, pewnie dlatego, że pensjonariuszami byli po prostu brutalni mordercy, którzy zamiast siedzieć w celi śmierci – lub odsiadywać wyroki dożywocia znaleźli się w tym szpitalu. Więcej informacji na ten temat przeczytacie w tej książce. Co najmniej jeden przypadek mnie przeraził. Czytając byłam w szoku. I powiem wam szczerze zrobiło mi się niedobrze. Powiem tak, Hannibal to przy tym mały pikuś. Między 1863 a 1949 rokiem Broadmoor traktowane było jako szpital psychiatryczny dla więźniów kryminalnych. Szpital podlegał bezpośrednio Ministerstwu Spraw Wewnętrznych, a od 1960 roku podlega Ministerstwu Zdrowia. Praca w tym szpitalu jest bardzo niebezpieczna i trzeba mieć oczy i uszy szeroko otwarte. Jeden fałszywy ruch i można stracić życie. Oczywiście trzeba też pilnować pacjentów, żeby się nawzajem nie pozabijali i sami siebie nie uszkodzili. Nigdy nie chciałabym tam pracować. Jestem pełna podziwu dla autorów tej książki, że wytrzymali tak długo w takim szpitalu. Jeżeli chcecie wiedzieć więcej na temat Broadmoor to koniecznie przeczytajcie ten reportaż. Śmiało mogę stwierdzić, że szkoda, że ta książka tak szybko się skończyła. Mam lekki niedosyt wiedzy na temat tego szpitala. Polecam #mommy_and_books