Nie dziw się, że ci powiedziałem: „MUSICIE SIĘ NA NOWO NARODZIĆ”.
Stwierdzenie to pochodzące od Jezusa jest albo oszukańcze, albo pustoszące dla kogoś, kto pragnie kontrolować swoją duszę. Niewiele biblijnych rzeczywistości jest lepiej utworzonych przez Boga, aby ukazać naszą bezradność wobec grzechu. Ale nie wszyscy są dzisiaj skłonni ocenić to cudowne wydarzenie, którym ono jest.
Wyrażenie nowo narodzony jest bardzo cennym i bardzo krytycznym wyrażeniem w Biblii. Naszym głównym zainteresowaniem powinno być poznanie tego, co Bóg ma na celu, kiedy Biblia używa tego języka, abyśmy przez Jego łaskę mogli doświadczyć tego cudownego wydarzenia oraz mogli pomóc innym doświadczyć tego samego. Poznanie tego, co rzeczywiście znaczy bycie na nowo narodzonym, niesie ze sobą niezwykłe następstwo.
Bóg jest wielkim Sprawcą tego cudownego wydarzenia nowych narodzin. On nie utrzymywał tego w tajemnicy. Oznacza to, że On nie chce, abyśmy byli ignorantami tego, co On czyni w nowych narodzinach. Oznacza to, że poznanie tego, co On ujawnił o nowych narodzinach, jest dobrem dla nas. Kiedy Jezus powiedział: „Musicie się na nowo narodzić”, nie dzielił się interesującą, ale nieznaczącą informacją. On prowadził nas przez to do życia wiecznego i w końcu żyjących.
Niniejsza monografia, autorstwa Jana Szostaka, doktora nauk farmaceutycznych i zarazem magistra historii, jest kompleksowym opracowaniem tematyki lecznictwa domowego w XVI wieku, zawartej w pierwszym przewodniku tego rodzaju wydanym w języku polskim, tj. w dziele Marcina Siennika (ok. 1530–ok. 1590) pt. "Lekarstwa doświadczone".
W życiu staropolskiej wsi: na folwarku szlachcica, gospodarstwie kmiecia czy zagrodnika bardzo ważną rolę odgrywał koń. Stanowił on bowiem główną siłę pociągową w uprawie roli, był środkiem transportu i podróży, a nawet „towarzyszem broni” w pospolitym ruszeniu. Życie ówczesnej rodziny byłoby niemożliwe bez konia. Był więc on zwierzęciem niezwykle ważnym i cenionym – traktowano go niemal jak członka rodziny i w tym samym stopniu troszczono się o jego zdrowie. Trosce tej starał się zadośćuczynić Marcin Siennik, poświęcając temu zagadnieniu aż 65 podrozdziałów "Szóstej księgi", pt. "Nauka lekarstw końskich".
Autor prezentowanej monografii – na podstawie wieloletnich, wnikliwych badań książki Marcina Siennika – przedstawił w sposób syntetyczny (w 11 tabelach) stan wiedzy o znanych wówczas środkach leczniczych, uzyskiwanych z trzech królestw przyrody (Vegetabilia, Animalia, Mineralia).
Monografia jest bogato ilustrowana reprodukcjami drzeworytów roślin, zwierząt i ptaków. Na szczególne podkreślenie zasługuje zamieszczenie w książce 247 drzeworytów roślin leczniczych. Wyobrażają one morfologię rośliny wraz z korzeniem, co odzwierciedla precyzyjnie i wiernie całkowity jej wygląd, jej realizm. Dzięki temu ilustracje te stały się narzędziem poznania i identyfikacji żywych roślin na stanowiskach naturalnych – na łonie przyrody. Ich estetyczna i artystyczna prezentacja ozdabia ponadto książkę, uprzyjemniając jej lekturę.
Książka jest adresowana przede wszystkim do czytelników, których interesuje problematyka polskiego lecznictwa popularnego w zaraniu epoki nowożytnej, a więc in statu nascendi. Książka ta – będąca refleksją i dzisiejszą interpretacją dzieła Marcina Siennika (jednego z pierwszych druków polskich) – może także być ważnym przyczynkiem nie tylko do dziejów polskiego lecznictwa i lekoznawstwa, ale także historii nauk przyrodniczych w ogóle, a botaniki farmaceutycznej w szczególności.
Prezentowana monografia jest – poprzez pryzmat dzieła Marcina Siennika – obrazem przeszłości sprzed pięciu wieków, pozwalającym
wskrzesić troskę ówczesnych Polaków w dziedzinie zachowania zdrowia i walki z chorobami. Stanowi więc cenny wkład do dziedzictwa intelektualnego, przyczynek do pamięci narodowej w skarbnicy polskiej historii.
Jej urzekająca treść i przejrzysty styl – w jakim została napisana – sprawiają, że czyta się ją z przyjemnością i dużym zainteresowaniem.
Opowiadania pod wspólnym tytułem "Tirówka" to jakby wzięte z życia smutne historie, w których zaciera się granica pomiędzy sukcesem a upadkiem, pomiędzy dobrem a złem, pomiędzy współczuciem a wyrachowanym odrzuceniem. Czy naprawdę tak musi być?
mógł być każdym
i wszystkim
jest poetą
stoi jak drzewo
albo łazi na rękach
czasem udaje że
go nie ma
Fragment utworu „Poeta”
***
„Świat prawie idealny” to zbiór utworów, w których autor komentuje otaczającą nas rzeczywistość. Robi to jednak jakby mimochodem, otwierając nam oczy na coś, co jest obok, ale tego nie zauważamy. Szafuje niedopowiedzeniami, zostawiając naszej wyobraźni pole do popisu, pozwalając przeżywać po swojemu to, co przed nami odkrywa.
„Samotność – zaborcza przyjaciółka, która nie lubi dodatkowego towarzystwa. Zazdrosna o każdą, choćby najmniejszą chwilę. Wierna… Przyjmie każdą łzę, smutek, gorycz. Zawsze wysłucha. Nie oceni, nie skarci. Niczym cierpliwy spowiednik najskrytszych marzeń i myśli. Jednak nic nie odpowie. Nie potrafi mówić. To jej największa wada. Przytuli nutą melancholii, nostalgii. Pozwala na odrobinę myśli, rozważań. Nieoceniony kompan ludzkiego losu”.
Fragment książki
„O trwaniu i samotności” to dla mnie zaproszenie na wędrówkę w głąb samego siebie. Gdzie cisza i samotność są naszymi przewodnikami po najpiękniejszych i najtrudniejszych ludzkich uczuciach. W zgiełku i pędzie można wiele i wielu zgubić, zapomnieć, wiele nas może ominąć…
Kiedy potrafimy trwać w samotności, mamy szansę odnaleźć samego siebie i siłę, aby napisać swoją nową lepszą historię. Mnie się udaje, miłej lektury!
Czytelniczka
„Eryk polubił malowanie i czas spędzany na strychu z panem Eugeniuszem. Malował i słuchał opowieści o Salvadorze Dalim. Podobno pobierał on lekcje rysunku już w wieku siedmiu lat! To dokładnie tyle, ile właśnie miał Eryk. Woźny pokazywał mu obrazy Salvadora w różnych czasopismach i gazetach o malarstwie. Wszystkie robiły na nim duże wrażenie, no może oprócz tego, na którym płonęły żyrafy…”
Ta książka na pewno zaciekawi czytelnika. Czasami wzruszy, nawet bardzo wzruszy, i oczywiście rozbawi.
Filip, 10 lat
Nie lubię czytać, ale Eryka przeczytałam szybko.
Zuzia, 8 lat
Śmieszne było, jak małpy dłubały w nosie i jadły kozy.
Antoś, 4 lata
Nerwica. Biblia. I rozwój wcale nie duchowy to dalsza części książki Nerwica. Miałem, poznałem, pokonałem. Staram się w tych książkach, opartych na dialogu pisanym na blogu, wyjaśnić, jak działa nerwica, stres i depresja. Nerwica jest jak to, co jest napisane w definicji, a więc coś, co jest… pomieszane z poplątanym. To dlatego z nerwicy tak ciężko wyjść, bo z tego ,,pomieszanego poplątania” wyjścia nie ma. Szansą na wyzwolenie się z tego jest rozwój, i zapewniam – nie duchowy.
Rozwój duchowy jest wielkim słowem albo… jest niczym. Jedni odrzucą to, bo mają już swój sposób patrzenia na życie, i nieważne jest, że to patrzenie boli. Natomiast inni, szukając tego rozwoju, wikłają się w to samo tylko inaczej nazwane – wikłają się w ciemność. Jeżeli się jednak zdarzy, że pewna wiedza pozwoli na jakieś zrozumienie, to kończy się to przeważnie tym, że stają się oni tzw. nieuleczonym lekarzem. Leczą siebie i innych, ale sami ciągle w ciemności siedzą.
Rozwój prawdziwy to wyjście z ciemności swojego myślenia, swojej nerwicy. Żeby to zrobić, nie potrzebujesz rozwinąć ducha, bo on jest już rozwinięty, tak jak trzeba. Naucz się skupiać uwagę na otoczeniu i nic więcej ci do szczęścia nie będzie potrzebne z prostej przyczyny – uwaga nie może być w dwóch miejscach jednocześnie. Nie może być w twoim myśleniu i jednocześnie w otoczeniu, bo jedno jest pierwszym planem, a drugie tylko tłem. Nerwica to tylko błędnie interpretowane emocje, a więc błąd jest tylko w twoim sposobie myślenia. Wychodząc z tego myślenia, jesteś Tym, Kim Jesteś, a więc rozwinąłeś się w sposób prawidłowy.
"...jako i my odpuszczamy..." to wzruszająca historia miłości Józefa i Heleny, młodych ludzi z Kresów. Miłości poddanej ciężkiej próbie lat wojennych, z dramatycznymi przeżyciami ich obojga.
To także wstrząsająca historia, która ukazuje nieludzkie okrucieństwa stalinizmu w sowieckich więzieniach, piekło syberyjskiej katorgi. Opowieść autentyczna, przejmująca aż do bólu.
To świadectwo patriotyzmu ludzi, którzy decydowali się opuścić swoje małe ojczyzny, pozostawiając tam dorobek pokoleń, aby nadal być Polakami.
To wreszcie próba analizy paranoidalnych mechanizmów władzy w okresie stalinizmu, które doprowadziły do masowych zbrodni i wszechobecnego terroru. Czy mechanizmy te są ciągle aktualne?
Od 2013 roku piszę wiersze, a wena uderzyła we mnie jak grom z jasnego nieba. Przyczyną tego były zawrotne zdarzenia, których doświadczyłam w życiu. Niekiedy podczas pisania miałam takie natchnienie, że ręka ledwo nadążała zapisać to, co siedziało mi w głowie. Wiersze dają mi pewnego rodzaju ulgę, bo mogę przelać na papier, co mi w duszy gra.
Czytając moje wiersze, z pewnością odnajdziesz cząstkę siebie, czyli to, co czujesz i doświadczasz w życiu. Każdy ma swoją historię miłosną, a ja przedstawiam Tobie moją, napisaną wierszem rymowanym.
Książka tematycznie obejmuje także dobro i zło, przedstawione przy pomocy aniołów, diabłów i czarownic. Jest to wpływ mojej babci, która, gdy byłam małą dziewczynką, opowiadała mi niezliczone bajki o czarownicach. To teraz zaowocowało moimi wierszami.
Ten tomik poezji można traktować jako debiut literacki post mortem Autora. Twórca tych wierszy (ur. 1955, zm. 2015) aczkolwiek wychowywał się w rodzinie robotniczej (interesujące szczegóły jego młodości zawarte są we "Wstępie") i mógł się legitymować zaledwie wykształceniem podstawowym, miał inklinacje do literatury pięknej, w związku z czym dużo czytał. Interesował się również polityką – przejawiało się to niezgodą na totalitarny system rządów w Polsce Ludowej u schyłku ery tzw. realnego socjalizmu (lata 70. i 80. XX w.). W wyniku swoich przemyśleń spisywał do poduszki aktualne odczucia i wrażenia (bunt wobec niemożności zmiany siermiężnej rzeczywistości oraz wyrwania się poza mury i druty kolczaste – gdzie oczywiście życie jawiło mu się w różowych kolorach) oraz oczekiwania lepszej przyszłości. W końcu lat 80. ta lepsza przyszłość dopadła go znienacka: mury nagle runęły i świat stanął otworem! Autor spakował więc manatki i wyemigrował do Niemiec – i to był koniec jego twórczości. Niemniej zeszyt z jego odręcznymi zapiskami zachował się u jego brata, który po śmierci Autora postanowił wydać wiersze drukiem, chcąc aby stanowiły one świadectwo minionej epoki.
Przedstawiam Państwu drugą część mojej powieści. Jest to książka o przyjaźni, braterstwie, honorze, a przede wszystkim o prawdziwej i ponadczasowej miłości. Wbrew pozorom jednak nie jest to książka historyczna, lecz inspirująca baśń przygodowa. Jeżeli pragną Państwo poznać dalsze niesamowite losy Krisa i Marii Magdaleny, to zachęcam do przeczytania drugiej części „Templariusza”.
Nie odległość, nie czas, bo ten nie koi ran, lecz prawdziwa tęsknota i prawdziwa miłość pokazują, jak bardzo kogoś kochamy.
Autorka zabiera nas w podróż do świata, w którym cena za istnienie jest bardzo wysoka. To życie wbrew temu, w co się kiedyś wierzyło i tęsknota za uczuciami, których już się nigdy nie dozna. Bohaterkę powieści pozbawiono wyboru jej życiowej drogi i skazano na wieczną samotność, tę najtrudniejszą, bo w tłumie. Mimo to, walczy ona ze wszystkich sił, by zachować choć cząstkę prawdziwej siebie. Czy odniesie zwycięstwo? Książka głęboko porusza, czasem wręcz przeraża, ale nikogo nie pozostawia obojętnym.
Anna Maria Pomianowska - urodzona w 1996 roku w Warszawie. W wieku 12 lat napisała pierwszą powieść „do szuflady”. Gdy miała 14 lat, jej opowiadanie zajęło drugie miejsce w ogólnopolskim konkursie literackim, uhonorowane nagrodą Srebrnego Młynka. W tym czasie rozpoczęła pracę nad „Lacrimą”, którą ukończyła niedługo przed szesnastymi urodzinami. Opublikowała też dwa opowiadania w magazynie kulturalno-literackim „Szuflada”. Potem jedno z nich („Prosta historia miłosna”) uzyskało pierwsze miejsce w konkursie literackim, w którym orzekało jury mające w składzie jurora literackiej nagrody Nike. W kolejnej edycji konkursu zostało wyróżnione drugie z opowiadań („Amor fati”). Anna Maria Pomianowska jest też autorką kilku wierszy z antologii „Poezja z Bednarskiej”. Obecnie pracuje nad kolejną powieścią i studiuje w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego.
„Superzwierzaki i dzieciaki” to zbiór około 70 wierszowanych, bogato ilustrowanych bajek dla dzieci, które w żartobliwy sposób przedstawiają życie i zwyczaje zwierząt oraz zachowania dzieci i ich bliskich. Z lekkim humorem uczą i wychowują, napiętnowując wady, ale nie raniąc niczyich uczuć. Pełnią rolę wychowawczą, pomagając rodzicom wyegzekwować społecznie akceptowane zachowania i nawyki u dzieci.
W bajkach poprzez świat zwierząt dzieci dostrzegają sytuacje z życia i znajdują w nich dobre rozwiązania. To dzięki nim łatwiej radzą sobie z problemami.
Mirosława Witek urodziła się 29 XII 1964 r. w Kłecku k. Gniezna. Ma czworo rodzeństwa, męża i dwoje dzieci: Szymona i Weronikę. Absolwentka Technikum Rachunkowości Rolnej w Witkowie i Uniwersytetu Ludowego w Większycach k. Kędzierzyna-Koźla.
Pisała do szuflady, ale w 2015 r. na światło dzienne wyszły jej pierwsze tomiki poezji: „Nadzieja” i „Mrok samotności”. Obecnie w przygotowaniu są: „…a imię jej Polska”, „Odcienie życia” i „Ironia losu”.
Postanowiła wydać również książkę dla dzieci pt. „Superzwierzaki i dzieciaki”, które kocha za szczerość i otwartość. Uważa, że potrzebują tylko odpowiednich wzorców, a najlepiej przekazać je można poprzez mądrą zabawę i dobrą książkę.
„Papierowe serce” to rozterki i obawy zwykłego człowieka w pędzącej rzeczywistości. To zagubienie w drodze i walka z samym sobą. To pytania o sens i poszukiwanie prawdy. A ta często jest całkiem blisko nas. W naturze, w codzienności, w naszych najbliższych. Żeby ją jednak w końcu dostrzec, trzeba najpierw zmierzyć się ze swoimi demonami. Dojrzały, bogaty w życiowe doświadczenia człowiek, nie tracąc przy tym młodzieńczej naiwności, zaczyna widzieć więcej. Te ciekawe tematy zamknięte w pięknych zdaniach to poezja przyjemna w odbiorze, a zarazem skłaniająca do refleksji. To tomik dla szukających.
Jacek Raputa – rocznik 1972. Urodzony w Liszkach pod Krakowem. Emigrant od 10 lat mieszkający wraz z rodziną w Londynie.
Powieść opisuje historię kenijskiej dziewczyny o imieniu Nea, którą los połączył więzią wielkiej przyjaźni z małżeństwem niemieckich dziennikarzy, zapalonych podróżników i myśliwych. Przyjaźń, jaka powstała pomiędzy Neą i Klaudią, to przyjaźń, która łączy bliźniacze siostry. Tragiczny splot wydarzeń, jakie później miały miejsce, ma niebagatelny wpływ na pozostałe jej życie.
***
Życie to czas dany nam do przeżycia. Każdy z nas dostaje do przeżycia swój przedział czasu z tym wszystkim, co jest mu przeznaczone i nie uniknie tego, musi to przeżyć – dlaczego? Nikt nam na to pytanie nie odpowie
– to los naszego przeznaczenia – to wielka filozofia naszego ziemskiego życia…
W książce „Dziewczyna z Kopenhagi” autorka nie tylko opisuje wewnętrzne przeżycia bohaterki, jej emocje, ale też dzieli wnioski wyciągnięte z wydarzeń. Przedstawia również znane miejsca, godne odwiedzenia, tradycje, mentalność Duńczyków i ich życiowe zasady.
Zdjęcia zawarte w książce, z miejsc najbardziej bliskich sercu bohaterki, tworzą pewien obraz Kopenhagi, uzupełniając i pomagając w wizualizacji opowieści jako całości, która stwarza wyjątkową atmosferę.
***
Basia Jensen, urodzona w 1966 roku we Wrocławiu. Od 1987 roku zamieszkała na stałe w Kopenhadze, gdzie założyła rodzinę. Autorka, pisząc książkę, po raz kolejny przekonuje samą siebie oraz czytelników na podstawie łańcucha autentycznych wydarzeń i uroków dnia codziennego, że rzeczy w naszym życiu w pewnym stopniu kierowane są przez wszechświat. Nic nie dzieje się bez przyczyny. W opowiadaniu, cofając się w czasie i przedstawiając krótkie historie z życia głównej bohaterki Basi, spostrzega sens nieistotnych wcześniej wydarzeń lub sytuacji, uznając je za późniejsze źródło przekonań, które uporządkowały jej życie i nadały mu głębszy sens.
Jeżeli nie ma zgody na seks, a mimo to do niego dochodzi, to zawsze jest to gwałt.
Ewa Bercz nie chciała zaprosić swojego chłopaka Maksa wieczorem do mieszkania. Zgwałcił ją na klatce schodowej. Przestraszył się tego, co zrobił, i wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Ewa urodziła jego dziecko. Maks wraca po trzech latach. Przychodzi do Ewy.
Ona nie może wciąż pozbyć się traumy po tym, co ją kiedyś spotkało. Czy jest w stanie przebaczyć Maksowi i stać się wreszcie dobrą matką dla dziecka poczętego w trakcie gwałtu?
Irena J. Paździerz zaskoczyła wszystkich wydaniem w 2000 roku powieści „Marzeń zielone migdały”. Jak to, ona, z wykształcenia ekonomista, zajmuje się pisaniem książek? Nikt nie zaglądał do jej szuflady, gdzie gromadziła rękopisy – opowiadania i powieści. Jedno z nich wydrukowano w 1988 roku. Nikomu się tym nie pochwaliła. Pierwsza powieść nie zmieniła opinii znajomych i najbliższych, że Irena J. Paździerz z przypadku stała się ekonomistą, a tak naprawdę jest pisarką. Zawsze chciała nią być. Udowodniła to, wydając kolejne książki dla dorosłych i dla dzieci: „Urok tajemnicy”, „Biały koń z chęcińskiego zamku”, „Witaj Europo!”, „Kiedy zwierzęta mówią”, „To się zdarza” i „Nie jestem Megi”.
Kolejna książka pt. „Trauma Ewy” przybliża jej zainteresowania psychologią. Być może w niewielkim stopniu przyczyni się do tego, aby zburzyć stereotyp, że gwałcicielami są tylko psychiczni popaprańcy, którzy swoje ofiary dopadają w ciemnej uliczce.
Książka zawiera audiobooka – czyta Arleta Bojke.
Przekazane z humorem życiowe mądrości zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. Wiersze bawią i wzruszają, przenosząc w świat leśnych zwierząt, dają rodzicom możliwość pokazania swym pociechom, że czytanie to świetna zabawa. Sami dorośli mają okazję wrócić wspomnieniami do wspaniałych chwil dzieciństwa, kiedy to królowały „Ptasie radio” czy „Zoo”, bo skojarzenie z tymi arcydziełami literatury dziecięcej nasuwa się samo podczas lektury. „Niezwykłe przypadki leśnej gromadki” sprawią radość absolutnie wszystkim. Gwarantujemy!
***
Jestem przekonana, że propozycja Małgorzaty Stanuch spodoba się dzieciom i dorosłym. Starannie opisane perypetie leśnych bohaterów czyta się jednym tchem. Jest dowcipnie i mądrze zarazem. Polecam i wspólnie z moimi dziećmi czekam na więcej ;-).
Beata Chmielowska-Olech, dziennikarka TVP
W świecie, w którym bajki dla najmłodszych nie zawsze promują zachowania i wartości, które chcielibyśmy wpajać naszym pociechom, wiersze Małgorzaty Stanuch mają wszystko to, czego im potrzeba. W inteligentny i dowcipny sposób bawią i uczą jednocześnie. Odkrywają przed dziećmi przyrodę, którą nie każde z nich – szczególnie mieszkając w mieście – ma szansę poznawać z bliska. To dla mnie wyróżnienie, że mogę je przeczytać nie tylko swojemu synkowi.
Arleta Bojke, dziennikarka i reporterka TVP
Bardzo udana próba nawiązania do najlepszych polskich tradycji poezji dziecięcej...
Krzysztof Ziemiec, dziennikarz TVP
***
Małgorzata Stanuch – szczecinianka od lat mieszkająca z mężem w nadmorskim Darłowie. Matka dwóch dorosłych córek. Z wykształcenia inż. rybactwa morskiego, z zamiłowania autorka tekstów piosenek i wierszy, które z czasem przestały mieścić się w szufladzie...
Z całego serca życzyła tej kobiecie, by udało się jej uciec. Modliła się, by już więcej nie usłyszeć stukania szpilek w posadzkę nad swoją głową.
Mijały kolejne sekundy trwania ciszy. Rita zastanawiała się, czy to znak, że kobiecie udało się uciec, czy może przez cały ten czas trwa za nią pogoń.
Rita drgnęła. Na górze coś mocno uderzyło o podłogę. Raczej przedmiot niż człowiek. Odgłos był głośny, więc musiało upaść coś twardego i ciężkiego.
Po chwili stało się coś, co sprawiło, że Ricie jeszcze szybciej zabiło serce. Ciszę, jaka zapanowała po tym pojedynczym uderzeniu o podłogę, rozdarł okropny krzyk, który został gwałtownie przerwany. Nie musiała oglądać rozgrywającej się tam sceny. Jej pamięć nagle ożyła i Rita przypomniała sobie, w jaki sposób się tutaj znalazła.
***
Kolejna powieść o detektywie Tomaszu, który tym razem podjął się odszukania zaginionej młodej kobiety.
Dokąd tym razem zaprowadzi go przeznaczenie? Czy winna wszystkiemu złu okaże się tylko jedna osoba? Czy upomni się o siebie przeszłość, z którą nie rozliczył się ten, kto powinien?
Pochodzę z okolic Kielc, obecnie mieszkam z mężem w Kielcach.
Ukończyłam filologię polską na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego i dwuletnie studium pedagogiczne. Poezję tworzyłam w latach 2000–2007, teraz postanowiłam ją wydać. Uwielbiam podróże. Zwiedziłam Nowy Jork, Rzym oraz Egipt i inne kraje świata. Ostatnio mieszkałam w Nikozji na Cyprze. Szczęśliwa żona, dobrze się dogadujemy z mężem.
Pochodzę z rodziny nauczycielskiej.
Tato, zasłużony matematyk, już nie żyje.
Mama – emerytowana polonistka.
Aktualnie pracuję w Caritasie diecezji kieleckiej.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
