W tekstach składających się na monografię zostały zaprezentowane dylematy i wyzwania stojące przed współczesną humanistyką w dobie zwrotu posttechnologicznego. W części pierwszej monografii autorzy podejmują zagadnienia dotyczące przyszłości człowieka w czasach posthumanizmu oraz konsekwencji socjologicznych i antropologicznych udziału nowych technologii w kształtowaniu rzeczywistości społeczno-kulturowej. Na drugą część składają się z kolei teksty ukazujące przemiany zachodzące we współczesnej kulturze i sztuce oraz szeroko pojętej aktywności o charakterze kulturalnym, kształtowanej na styku
świata rzeczywistego i wirtualnego z wykorzystaniem mediów cyfrowych.
Publikacja ma oryginalną wartość poznawczą, dostarcza nowej wiedzy merytorycznej i stara się odpowiedzieć na tradycyjne pytania stawiane przez filozofów, socjologów, antropologów i teoretyków sztuki współczesnej w nowym świetle. Większość tekstów analizuje możliwość przyszłych projektów badawczych, by tę wiedzę dalej dynamicznie rozwijać i przybliżać przyszłość szybko rozwijającego się świata kolejnym pokoleniom.
Z recenzji prof. dra hab. Ignacego S. Fiuta
Dr Tomasz Cebulski – absolwent stosunków międzynarodowych oraz studiów blisko- i dalekowschodnich na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ. Doktor nauk
humanistycznych w dziedzinie politologii. Założyciel ośrodka badawczego POLIN TRAVEL, zajmującego się poszukiwaniami genealogicznymi, dokumentacją historii Żydów polskich,
edukacją o Holokauście i dialogiem polsko-żydowskim (www.jewish-guide.pl). Przewodnik w muzeach martyrologicznych na terenie Polski i Europy. Autor artykułów naukowych
oraz popularnonaukowych traktujących o zagadnieniach polityki pamięci, tożsamości oraz studiów nad ludobójstwem.
Niezachwiany optymista wierzący w dobro natury ludzkiej.
Powoli i mozolnie w ciągu ostatnich siedemdziesięciu lat dowiadujemy się, czym był Auschwitz-Birkenau. Zapominamy o nim i odkrywamy go na nowo. Mimo intensyfikacji globalnych badań i interpretacji w ostatnich dwóch latach przegrywamy walkę z czasem, ponieważ na naszych oczach odchodzą ostatni świadkowie faktycznego Auschwitz – ci, którzy przeżyli, aby nieść świadectwo, a jednak po wyzwoleniu napotykali często na mur niezrozumienia, obojętności i globalnej ciszy.
Tamten Auschwitz powoli odchodzi, ale co pozostaje?
Czym jest Auschwitz dla współczesnych i jak wielotorowo skonstruowana jest pamięć o nim? Czym jest Auschwitz dla Ciebie? Historycznym kuriozum wzbudzającym naturalną fascynację cierpieniem i mordem, globalną mekką tanato-turystyki, czy może czymś bardzo realnym, powodującym strach przed powtórką Auschwitz w niedalekiej przyszłości? Czy pamięć o skrajnym doświadczeniu cierpienia wraz ze strachem dają gwarancję naszej większej odpowiedzialności i aktywności przeciwko zbrodniom ludobójstwa, czy świadczą jedynie o fascynacji radykalizmami?
Fascynacji mającej jedynie zamknąć kolejny cykl błędnego koła cywilizacyjnego rozwoju i zniszczenia.
Tom trzeci serii Filozofia kultury, prowadzonej przez Zakład Filozofii Kultury Instytutu Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego
Piotr Mróz, Małgorzata Ruchel, Anna I. Wójcik „Egzotyka Orientu” w dobie globalizacji
Piotr Mróz Widzenie Azji. Uwagi na temat wizji historiozoficznych André Malraux
Marta Kudelska, Agnieszka Staszczyk, Agata Świerzowska Idea odtwarzania tradycji indyjskiej na podstawie analizy założeń budowy kompleksów świątynnych Birla mandir
Paulina Niechciał Współczesny Iran: refleksja nad własną kulturą w obliczu zetknięcia ze światem Zachodu
Małgorzata Kniaź, Bożena Prochwicz-Studnicka Koncepcja współczesnej kultury arabskiej w myśli Hasana Hanafiego
Renata Iwicka Czy kultura koreańska zatopiła Sewol?
Mateusz Stępień Epistemiczne problemy interpretacji procesów kopiowania praw obcych w Chinach
Rafał Banka Współczesna sztuka chińska jako produkt i obraz globalizacji w kulturze
Rafał Mazur Długie uszy mędrca a sound art, czyli w stronę filozofii dźwięku
Michał Sokołowski Haiku – historia, specyfika i wpływy zen
Tom drugi serii Filozofia kultury, prowadzonej przez Zakład Filozofii Kultury Instytutu Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego
Piotr Mróz, Małgorzata Ruchel, Anna I. Wójcik Filozoficzny namysł nad kulturami Wschodu. Uwagi metodologiczne
Małgorzata Ruchel Gra ze światem w „świat” – o kulturze w Indiach
Anna I. Wójcik Kultura w filozoficznej dyskusji konfucjanistów z daoistami
Artur Przybysławski Filozofia kultury z perspektywy tybetańskiej
Beata Szymańska Kultura Japonii
Michał Sokołowski „Niematerialny skarb kultury” − herbata w stylu wabicha
Izabela Trzcińska Pamięć i kultura w „Aleksjadzie” Anny Komneny
Agata Rejowska-Pasek jest doktorantką w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ukończyła studia magisterskie z socjologii na Wydziale Humanistycznym AGH i studia licencjackie z religioznawstwa na Wydziale Filozoficznym UJ. Jej zainteresowania naukowe sytuują się w obszarze socjologii duchowości. Bada nowe, świeckie rytuały przejścia i transgresyjne zachowania społeczne (między innymi alpinizm czy ruch Pro-ana). W dyskursie alpinistycznym obecne są różnorakie „pęknięcia” i załamania. Da się je rozpisać na pary przeciwstawnych wartości, praktyk i strategii. W kontekście wspinaczki można mówić o sprzecznych, skrajnych zjawiskach: mistycyzmie natury, duchowości, chęci pokonywania ograniczeń tkwiących w ciele czy psychice człowieka, solidarności i communitas, które wytwarzają się między wspinaczami, ale jednocześnie o racjonalizacji, parametryzacji, fetyszyzacji szczytu czy pogoni za rekordem. Rodzi się pytanie: skąd ta niejednoznaczność? Góry można przyrównać do katalizatora, wydobywającego z ludzi ich naturę, kulturę i społeczny klimat, z którego się wywodzą. Ekstremalne, graniczne sytuacje obnażają te elementy, intensyfikują i sprawiają, że stają się one lepiej dostrzegalne. Metamorfozy alpinizmu (które zauważają również wspinacze) wiążą się z przemianami samego społeczeństwa, a stan alpinizmu można uznać za odzwierciedlenie kondycji współczesnego Zachodu. W świetle przeprowadzonej analizy świadectw polskich alpinistów należy stwierdzić, że wskazywane przez Maxa Webera zjawiska, takie jak postępująca racjonalizacja i odczarowanie świata (czyli procesy, w których wyniku świat doświadczany jawi się jednostce jako poznawalny, przewidywalny i sterowalny), ciągle odgrywają znaczącą rolę, a tezy o „duchowej rewolucji” charakteryzują się ograniczoną mocą i zasięgiem wyjaśniania świata.
Monografia Inteligentne budynki – informacja i bezpieczeństwo jest kolejną książką prezentującą techniki, technologie, systemy oraz metody zarządzania związane z inteligentnym budownictwem. Zagadnieniami, które nadal należy rozwijać, są zarówno nowoczesne metody zarządzania wykorzystujące usługi Facility Management, jak i bezpieczeństwo systemów informatycznych, które stają się nieodłącznie związane z inteligentnymi budynkami. Przewodowe lub bezprzewodowe, mobilne czy też stacjonarne systemy informatyczne wykorzystywane w tych budynkach powinny umożliwić bezpieczne wykorzystanie takich obiektów także w miastach przyszłości.
Autorzy monografii mają nadzieję, iż proponowana książka będzie stanowiła dla Czytelnika źródło nowej, ciekawej wiedzy, a także inspirację do efektywniejszego i bezpieczniejszego zarządzania nowoczesnymi obiektami.
Książka Tima Browna nie jest typowym podręcznikiem z zakresu projektowania i komunikacji. To bardziej początek dyskusji nad możliwościami organizacji procesu projektowego w ramach metodologii design thinking. Tim Brown widzi design przede wszystkim jako dostarczanie innowacji w kontekście zaistniałych problemów projektowych. Istotą projektowania staje się zrozumienie zjawisk i zmian zachodzących we współczesnym społeczeństwie — i nie ma tu znaczenia, czy problem dotyka kontekstu globalnego, lokalnego czy biznesowego. Projektowanie polega na zrozumieniu problemu i dostarczeniu rozwiązań prostych w użyciu. Myślenie projektowe to w tym wypadku specyficzne podejście do pracy kreatywnej, niekoniecznie przypisane do powtarzalnego algorytmu działań. To przede wszystkim praca diagnostyczna, która ma na celu wychwycenie przyczyn obserwowanych problemów i dostarczenie kreatywnych rozwiązań. To również, a może przede wszystkim, pobudzanie kreatywności w ramach dywergencyjnego generowania pomysłów i prototypowania potencjalnych rozwiązań w myśl zasady kaizen: pomyłki koryguj na bieżąco i ulepszanie nie ma końca.
Drugie wydanie książki Tima Browna zostało opatrzona dwoma komentarzami, które z perspektywy czasu wydają się istotnym uzupełnieniem polskiego wydania. Komentarz Mariusza Wszołka i Michała Grecha wprowadza w problematykę designu i w zakres teoretyczno-metodologiczny design thinking. Autorzy proponują również systematyzację pojęć z zakresu metodologii pracy projektowej. Michael Fleischer w swoim komentarzu precyzyjnie opisuje kontekst teoretyczny i metodologiczny procesu projektowego zorientowanego na rozwiązywanie problemów z perspektywy systemowej. Tekst Fleischera stawia pojęcie problemu projektowego w zupełnie nowym świetle, dając tym samym odmienny punkt wyjścia w procesie projektowym, który trafnie ilustruje cytat Alberta Einsteina: Nie możemy rozwiązywać problemów, używając takiego samego schematu myślowego, jakim posługiwaliśmy się w trakcie ich pojawienia się.
Marta Raczyńska ur. w 1990 roku w Żninie, archeolog i etnolog, doktorantka Wydziału Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Głównym przedmiotem jej studiów są związki archeologii z antropologią kultury oraz zagadnienie przemian kulturowych w okresie wpływów rzymskich na terenach europejskiego Barbaricum. Odrębny krąg zainteresowań autorki stanowi antropologia rzeczy i materialności w kontekście problemu pamięci kulturowej, w tym sposoby tworzenia lokalnych narracji o przeszłości, czego ilustracją jest niniejsza książka.Nim trafimy na gąsawskie strychy, musimy poznać problemy filozofii i antropologii kulturowej, historiografii, socjologii, archeologii, semiotyki itd. związane z czasem, przestrzenią, pamięcią jednostkową i społeczną, narracją, rzeczami w ich funkcjach utylitarnych i znakowych, następnie z domem jako jednym z kluczowych symboli kultury. Dopiero po takim przygotowaniu wskazaniu, że praca dotyczy pozornie tylko miejsc nieistotnych, rzeczy bezużytecznych i zapomnianych autorka oprowadza nas po owych strychach w Gąsawie. () Autorka przedstawiła materiały z własnych badań etnograficznych przeprowadzonych w swych rodzinnych stronach z perspektywy przybysza, który wraca do Gąsawy jako badacz po kilku latach studiów.Z recenzji prof. dr. hab. Zbigniewa Libery
Friedrich Nietzsche, Karl Marks i Sigmund Freud to myśliciele, którzy nieodwracalnie zmienili nasze spojrzenie na otaczający świat. Nie bez powodu przypisuje się im „podejrzliwość” – specyfikę ich wizji rzeczywistości definiuje pewnego rodzaju nieufność względem ludzkiej świadomości i kultury, które pokazują jako uwikłane w mechanizmy bardzo mroczne i nieprzejrzyste. Nie jest to łatwa wizja, ale trudno przejść obok niej obojętnie. Resentyment, fetyszyzm, popęd śmierci – to pojęcia, które wciąż niepokoją i skłaniają do refleksji.
Jak czytać mistrzów podejrzeń dzisiaj? Przyjąć ich diagnozy w całości? Odrzucić? A może przezwyciężyć, przejść przez ich krytyczną filozofię jak przez oczyszczający ogień, by później zbudować coś zupełnie nowego? W prezentowanej książce nie dajemy jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Poszczególni autorzy ukazują każde z tych trzech stanowisk, rozpatrując problem hermeneutyki podejrzeń w różnorodnych perspektywach. Dobierając tematy tekstów, zdecydowaliśmy się potraktować kategorię „mistrzów podejrzeń” dość szeroko, uznając, że w hermeneutykę tę wpisują się także niektórzy współcześni kontynuatorzy klasycznej trójki, tacy jak przedstawiciele nowego ateizmu.
Wychodząc od zjawisk i postaci słabo obecnych w czeskiej, chorwackiej i słowackiej dominującej narracji historycznej, Autorzy docierają do problemów ogólniejszych w skali całego regionu posthabsburskiego, inspirujących także dla historyków innych wspólnot kulturowych. Widziana przez pryzmat lokalności monarchia jawi się w tej perspektywie nie tyle jako aktywny aktor wydarzeń, ile raczej jako środowisko sprzyjające kiełkowaniu bardzo różnorodnych postaw i idei. Także takich, na które w powstałych tu później państwach narodowych już nie było miejsca. To niezmiernie interesująca perspektywa, pozwalająca w nowatorski sposób połączyć wysiłki dyscyplin podejmujących wprawdzie podobne zagadnienia, ale zbyt rzadko ze sobą współpracujących: kulturoznawstwa i historii.
dr hab. Maciej Górny, prof. w Instytucie Historii PAN
Pomysł książki zrodził się z potrzeby znalezienia adekwatnego sposobu opisu tzw. małych kultur egzystujących w ramach złożonych całości polityczno-społecznych, do których należało państwo Habsburgów. Rezygnację z uznania narracji centralnych za badawczy punkt wyjścia i najważniejsze pole obserwacji należy odczytywać jako próbę chronienia naukowego dyskursu przed spetryfikowanymi założeniami i sądami, jak też chęć odideologizowania go i uwolnienia od kryterium narodowego. Oczywiście już samo wyeksponowanie peryferyjności można uznać za rodzaj ideowej manifestacji, mającej na celu dowartościowywanie zjawisk sytuujących się na obrzeżach, czyli „między” narracjami narodowymi i państwowymi, centralnymi oraz peryferyjnymi.
Publikacja jest owocem pracy Zespołu Badań Kultur Słowiańskich na Obrzeżach Monarchii Habsburskiej, działającego w Instytucie Slawistyki Zachodniej i Południowej na Uniwersytecie Warszawskim. Jest to druga książka, po opublikowanej w 2015 r. pracy Obcy czy obywatele?, kontynuująca refleksję nad politycznym, kulturowym i społecznym funkcjonowaniem Słowian w monarchii habsburskiej.
Niegdyś niemiecki cmentarz, dziś park Grabiszyński wypełniony monumentalnymi przykładami pomników natury i jednocześnie gotowymi dziełami sztuki publicznej, transkulturowymi ready-mades, które zadziwiają swoją ostrością wyrazu i bezpretensjonalnością (...). Fotografie przedstawiają układy drzew w przestrzeni, która utraciła swój dawny sens. Oddziaływania dwóch kultur: polskiej i niemieckiej w otoczeniu rytmicznych struktur emanują szczególną energią. W projekcie subPark materia ekosystemu odkrywana jest jako symboliczna przestrzeń miasta.
W lipcu 2015 roku na terenie parku Grabiszyńskiego ma miejsce nietypowe zjawisko atmosferyczne. Nawałnica niszczy drzewostan, szczególnie koncentrując się w miejscu, gdzie pod kępami traw i bluszczy ukryte są zabytkowe tablice przedwojennych grobów. Służby miejskie usuwają powalone ogromne drzewa bezradnie odkrywając elementy płyt oraz systemu orientacyjnego cmentarza. Co pewien czas mniejsze elementy starej infrastruktury cmentarza znikają. Codzienność parku miesza się z przestrzenią kulturową i społeczną. Rejestracja z dn. 1 listopada pokazuje sytuację przemieszczania się mieszkańców Wrocławia z terenów zabudowanych w kierunku usytuowanego opodal polskiego cmentarza Grabiszyńskiego. W projekcie subPark ludzie poruszają się na dwóch poziomach zakresu fali elektromagnetycznej obrazu i dźwięku.
_________________
Michał Jakubowicz (ur. 1977) absolwent polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim oraz fotografii na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, gdzie uzyskał stopień doktora sztuk plastycznych na podstawie rozprawy Forma jako ścieżka semiozy. W pracy naukowej zajmuje się badaniem form wizualnych w komunikacji społecznej, strukturami i systemami obrazów technicznych.
Realizacje twórcze – fotografie, filmy, rysunki, teksty – prezentuje na wystawach w kraju i za granicą. Publikował m.in. w „Artluku”, „Communication Design Magazine”, „Dykcji”, „Exicie”, „Odrze”, „Pomostach”, „Ricie Baum”.
Publikacja książki towarzyszy wystawie w Galerii ENTROPIA we Wrocławiu
Ukazane w tej książce sposoby przeżywania katolicyzmu, przeanalizowane w afrykańskim kontekście, mówią wiele o współczesnej Afryce, o transformacjach zachodzących w dzisiejszej Ghanie, o różnych lokalnych formach adaptacji jednej z tzw. religii światowych oraz o globalnych prądach, które coraz częściej rodzą się nie w dawnych „zachodnich” centrach, lecz na niegdyś peryferyjnych obszarach „globalnego Południa”. Jak każdy antropologiczny projekt, tak i ten podkreśla różnorodność kultur, a zarazem ułatwia zrozumienie ludzkiego doświadczenia.
Antropologia – tak jak ją rozumiem – to najbardziej ludzka ze wszystkich humanistycznych nauk, która dąży do spotkania i dialogu, pokazania polifoniczności i odmienności głosów, równocześnie dostrzegając ich paradoksalną zbieżność. Posługując się etnograficzną metodą, umożliwia rozpoznanie tej części wiedzy, która nie jest uświadamiana, lecz którą nabywa się w praktyce, poprzez uczestnictwo w kulturze i zaangażowanie własnego ciała oraz emocji. Tańczenie na pogrzebie, jedzenie z miejscowymi ludźmi ze wspólnej miski, uczestniczenie w ich rytuałach, ale również zmaganie się z własnym zmęczeniem, trudnym klimatem, własnymi kulturowymi nawykami i uprzedzeniami – to elementy terenowej praktyki etnografa, który próbuje zrozumieć kulturę sobie odległą, a równocześnie próbuje zrozumieć siebie.
Anna Niedźwiedź
Anna Niedźwiedź pracuje w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wykładała także w Stanach Zjednoczonych na State University of New York w Buffalo (2006–2007) oraz na University of Rochester (2011). Zajmuje się etnografią religii, badaniami przestrzeni miejskich oraz antropologią wizualną. Od wielu lat analizuje fenomen katolicyzmu w Polsce i interpretuje go w kontekstach mitologii narodowej oraz indywidualnych przeżyć religijnych. Jest autorką książki pt. Obraz i postać. Znaczenia wizerunku Matki Boskiej Częstochowskiej (Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2005), której zmieniona wersja ukazała się również w języku angielskim (The Image and the Figure: Our Lady of Częstochowa in Polish Culture and Popular Religion, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2010). W 2009 roku rozpoczęła badania etnograficzne w Ghanie poświęcone afrykańskiemu chrześcijaństwu, a w szczególności lokalnym sposobom przeżywania katolicyzmu. W antropologii i poprzez antropologię poszukuje przede wszystkim miejsca spotkania oraz dialogu.
–
Anna Niedźwiedź wpisuje się w ten nurt dzisiejszej humanistyki, który sprzeciwia się takiemu rodzajowi poznania, który całkowicie eliminuje z horyzontu badacza sferę zmysłową, cielesność czy afekty […]. Dzięki autorce niemal w rzeczywisty sposób wchodzimy w lokalny świat życia społecznego, które w istocie jest zawsze życiem „z religią” i z imaginacyjną „tradycją” jednocześnie. Wraz z badaczką śledzimy kolejne odsłony tego świata […]. Nic nie jest w tym świecie izolowane, wszystko łączy się ze wszystkim w tym sensie, że owa swoista symbioza afrykańskości, lokalności i zredefiniowanej religii instytucjonalnej tworzy żywą całość, która jest nieustannie odnawiana, zmieniania, ale zawsze nieodmiennie – nieobojętna, przeżywana właśnie [...].
Książka skrzy się od szczegółów, paradoksów i antropologicznych zadziwień, sprawiając wrażenie, że autorka żyje tematem, żyjąc wśród ludzi z krwi i kości w realnym świecie Ghany na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI stulecia.
Z recenzji prof. Wojciecha Józefa Burszty
–
To, co dzisiaj wydaje się ważne, co jest istotnym „znakiem czasu”, to konfrontacja kultury Zachodu z kulturą afrykańską […]. Książka wypełnia w sposób bardzo rzetelny istotną lukę w naszej znajomości kultur i religii Afryki.
Z recenzji ks. prof. Jarosława Różańskiego
Wbrew tytułowi książka Marcina Maksymiliana Borowskiego nie ogranicza się do interpretacji postaci ateisty w twórczości Fiodora Dostojewskiego, co uczyniłoby z niej typową rozprawę literaturoznawczą. Problematyka z zakresu wiedzy o literaturze jest tylko punktem wyjścia do próby uchwycenia fundamentów postawy światopoglądowej pisarza, mówiąc w uproszczeniu – jego wiary i niewiary, a dokładniej – pragnienia wiary (nawet walki o wiarę) i pokusy ateizmu. Nie jest to temat nowy w badaniach nad Dostojewskim i Borowski zna wcześniejsze ustalenia i hipotezy, nieraz odnosi się do nich, jednak sam idzie dalej, ale nie spekuluje, czy autor Idioty był ukrytym ateistą, lecz próbuje odkryć specyfikę jego wiary. Okazują się w tym pomocne, rzecz jasna, narzędzia wypracowane przez nowy ateizm, z tym że wydobyte za ich pomocą stwierdzenie o wierze w wiarę nie jest ostatecznym rezultatem dociekań, lecz pewnego rodzaju reflektorem, wydobywającym z mroku wiele innych, kluczowych dla Dostojewskiego i dyskursu ateistycznego kwestii, jak wiara i wola, moralność wobec/i bez Boga czy kwestia iluzji wiary dla dobra ludzkości. W zalewie literatury o Dostojewskim (często interesującej) ta książka wnosi nowe, świeże spojrzenie na pisarza.
– prof. dr hab. Franciszek Apanowicz
Książka Marcina Borowskiego należy do tych ciekawych przypadków, w których, mówiąc metaforycznie, to co jest celownikiem, a co tarczą pozostaje kwestią swobodnego wyboru czytelnika. Można ją czytać w taki sposób, że twórczość Dostojewskiego służy za lunetę, przez którą ogląda się zjawisko ateizmu i zachodzące w jego ramach przemiany. Można jednak czytać też dokładnie na odwrót i traktować koncepcję ateizmu jako środek dostępu ułatwiający zrozumienie twórczości Dostojewskiego. Nadaje to dziełu charakter niezwykle oryginalny i świadczy o unikatowym zestawie kompetencji Autora.
– dr Maciej Czeremski
Marcin Maksymilian Borowski – doktor nauk humanistycznych, filolog rosyjski, literaturoznawca, członek Międzynarodowego Stowarzyszenia Dostojewskiego, pracownik Uniwersytetu Wrocławskiego.
Profesor Łukasz Trzciński jest pracownikiem Wydziału Humanistycznego Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Jego zainteresowania koncentrują się wokół antropologii kulturowej i filozoficznej. Podejmuje w swych badaniach kwestie związane z mitami rodzącymi się w społeczeństwie informacyjnym, jego prace dotyczą także filozofii i religii Indii oraz Chin. Napisał między innymi książki Mit bohaterski w perspektywie antropologii filozoficznej i kulturowej (WUJ, Kraków 2008) oraz Mit wolności w cyberkulturze (Nomos, Kraków 2013).
W nowych formach kultury społeczeństwa informacyjnego otwierają się możliwości neutralizacji i rozwiązania wielu napięć towarzyszących ludzkości od wieków. Dualizmy ciała i umysłu, świadomości oraz nieświadomości, wolności i podlegania nieustannej kontroli oraz wiele im podobnych przybierają w czasach niezwykłego postępu technologicznego nieznane dotąd postacie. Rodząca się kultura, tworzona dzięki współdziałaniu informatycznej sieci, robotyzacji oraz cyborgizacji, oprócz swej pozytywnej strony stwarza także wiele zagrożeń. Jednym z nich jest pojawienie się mitów zamykających człowieka w światach wirtualnych, gdzie pozostaje on oddzielony od rzeczywistości, w której trzeba podejmować decyzje i być za nie odpowiedzialnym. W książce ukazane zostały warunki wyjścia poza różnego rodzaju iluzje niepozwalające na poszukiwanie uniwersalnego sensu świata i ludzkiego życia w procesie nadchodzącej zmiany cywilizacyjnej.
Niniejsza książka powstała w związku z cyklem wykładów na temat kontaktów kulturowych i politycznych Zachodu z Chinami i Japonią, jakie wygłaszałem w latach 2012-2014 na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu i. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W założeniu ma stanowić swego rodzaju kompendium i pomoc naukową dla podobnych przedsięwzięć akademickich. Cywilizacja Zachodu dominuje w świecie od około 500 lat, co zawdzięcza m.in. chronologicznej zbieżności europejskiego renesansu, rewolucji naukowej XVII-XVIII wieku i oświecenia z chińską cywilizacyjną „drzemką”, i japońską izolacjonizmem, które dały o sobie znać w XV i XVI wieku, tj. mniej więcej wtedy, gdy Europę ogarnęła gorączka odkryć geograficznych i kapitalizmu.
Kulty UFO to nowe ruchy religijne, które zaczęły powstawać od połowy XX w. Są odbiciem duchowości współczes nego człowieka Zachodu, któremu coraz trudniej jest pogodzić wiarę w transcendencję ze światopoglądem naukowym. Kulty UFO przynajmniej teoretycznie rozwiązują ten problem, przenosząc w całości lub częściowo byty transcendentne do świata materialnego, a więc do sfery weryfikowalnej naukowo. Miejsce bytów duchowych tradycyjnych religii, czyli bogów, aniołów czy demonów, zajmują w nich przybysze z kosmosu, posiadający, tak jak one, supermoce, będące tu jednak wynikiem ich niewyobrażalnej przewagi naukowej.
Zgromadzone w książce artykuły, napisane przez religioznawców, prezentują przykłady najważniejszych kultów UFO, analizują wątki ufologiczne obecne w nowych ruchach religijnych, a także przedstawiają genezę tego zjawiska i jego religioznawczą interpretację.
Zbigniew Pasek pracuje na Wydziale Humanistycznym AGH, gdzie kieruje Pracownią Badań Współczesnych Form Duchowości. Opublikował liczne prace poświęcone protestantyzmowi (m.in. Ruch zielonoświątkowy. Próba monografii, Kraków 1992; Wyznania wiary protestantyzmu. Wybór tekstów, Kraków 1995, 1999; Topika zbawienia w polskich kancjonałach ewangelikalnego protestantyzmu, Kraków 2005). W ostatnich latach opracował zagadnienie obecności tzw. nowej duchowości we współczesnej kulturze (Nowa duchowość. Konteksty kulturowe, Kraków 2013).
Badania kultury religijnej mogą być prowadzone na dwa sposoby. Pierwszy, związany z tradycją etnografii i etnologii, to badanie konkretnej grupy społecznej, w której życiu i praktykach odzwierciedla się jakaś religia. Za pomocą takiej metody Stefan Czarnowski badał katolicką religijność polskiego ludu nasyconą elementami ludowej religijności (np. magią). Drugi sposób odrywa się od lokalnego gruntu określonej kultury i szuka stałych impulsów, jakie dany system wierzeń kieruje w stronę kultury jako takiej. Taką postawę badawczą przyjął Max Weber, który rekonstruował wkład protestantyzmu w rozwój stosunków kapitalistycznych. W tym przypadku chodzi nie tylko o specyfikę protestanckiego gospodarowania, lecz także o literaturę, filozofię czy sposób widzenia czasu, oceniania katastrof życiowych lub pisania podręczników do religijnej inicjacji. Należy zadać pytanie, jak dana religia profiluje określony sposób wykonywania czynności kulturowych lub jaką wizję świata tworzy. Niniejszy tom jest zbiorem studiów związanych z protestantyzmem, reprezentujących zarówno pierwszą, jak i drugą perspektywę.
Książka ta jest jednym z kilku dotąd opublikowanych monograficznych ujęć dotyczących frazeologii w gwarach polskich. W polu badawczym, obok frazeologizmów, znalazły się również przysłowia stanowiące najliczniejszą – jak się okazało – grupę opisywanych jednostek. Taka podstawa materiałowa skłoniła badacza do użycia bardziej pojemnego terminu frazem.
Autor, absolwent filologii polskiej Uniwersytetu w Białymstoku, od blisko dekady jest członkiem zespołu redakcyjnego opracowującego monumentalny „Słownik gwar polskich” w Instytucie Języka Polskiego PAN w Krakowie.
Katarzyna Dorota Kopeć – doktor nauk humanistycznych w dyscyplinie nauk o zarządzaniu (Uniwersytet Jagielloński). Absolwentka zarządzania kulturą Uniwersytetu Jagiellońskiego i Wyższej Szkoły Zittau/Görlitz w Niemczech (studia pod patronatem UNESCO i Institut für kulturelle Infrastruktur Sachsen). Stypendystka międzynarodowego programu Departamentu Stanu USA „International Visitor Leadership Program”. Autorka publikacji poświęconych kwestiom zarządzania w sektorze kreatywnym, interakcjom biznes – kultura, prosumpcji w kulturze oraz społecznej odpowiedzialności biznesu. Obecnie pracuje jako adiunkt w Wyższej Szkole Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera w Krakowie.
Książka Katarzyny Kopeć dotyczy zagadnienia zaangażowania przedsiębiorstw we wsparcie dla kultury. Autorka przeprowadziła swoją analizę z dwóch perspektyw. Pierwszą jest pozabudżetowe ?nansowanie kultury, ze szczególnym wskazaniem na jego narzędzia. Druga – i co należy podkreślić – dominująca to koncepcja społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR). Na przecięciu tych perspektyw autorka ukazała zagadnienie wybrane w pracy jako kluczowe, czyli narzędzia pozabudżetowego ?nansowania kultury stosowane przez przedsiębiorstwa w ramach ich aktywności na rzecz społecznej odpowiedzialności biznesu. Temat pracy i przyjęcie takiej perspektywy badawczej zasługują na wysoką ocenę ze względu na swoją klarowność i aktualność. Powoli wychodząca z kryzysu Europa poszukuje nowych rozwiązań między innymi poprzez aktywizację pozabudżetowych źródeł ?nansowania kultury. Mówi się na ten temat wiele, ale raczej ogólnikowo. Tymczasem autorka dostarcza nam analizy szczegółowej i w dodatku osadzonej na solidnych fundamentach w postaci bardzo dobrego rozpoznania dwóch perspektyw badawczych. Zasadniczym celem pracy […] jest identy?kacja narzędzi pozabudżetowego ?nansowania kultury stosowanych w ramach koncepcji społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw. Cele bezpośrednie to […] opracowanie studiów przypadków prezentujących zastosowanie tych narzędzi. Tak postawione zadanie zostało zrealizowane konsekwentnie i zgodnie z zasadą od ogółu do szczegółu. Powstała ciekawa mapa CSR w kulturze.
Z recenzji prof. Doroty Ilczuk
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
