Autorzy podejmują niezwykle ważny problem społeczny zjawiska telepracy, która ma niejako uelastyczniać rynek pracy. Próbują przyjąć inną perspektywę w badaniach tego zagadnienia. l to jest bardzo istotna innowacja badawczo-analityczna. Patrzą na problem z punktu widzenia jednostki i z wnętrza sytuacji telepracawania tu i teraz. Publikacja pokazuje, jak przestrzeń domowa jest przekształcana wahadłowo w przestrzeń pracy
i przestrzeń zamieszkiwania. Praca w domu rodzi wiele problemów i powstaje konieczność negocjacji i renegocjacji obowiązków, a także znaczenia przestrzeni.
Książka ma charakter demaskatorski i krytyczny [...]. Obala ona stereotypy dotyczące telepracy i pokazuje opresję, którą wyzwala ona na poziomie indywidualnym, rodzinnym i szerzej - nawet całego społeczeństwa.
Z recenzji prof. zw. dr. hab. Krzysztofa T. Koneckieg
Na ziemie polskie, będące wówczas pod zaborem pruskim, austriackim i rosyjskim informacje o Rushu i jego inicjatywach dotarły dzięki Julianowi Ursynowi Niemcewiczowi, który poznał go osobiście podczas swojego pobytu za oceanem. Zwiedził też założony przez Rusha w Filadelfii szpital. Po powrocie do kraju swymi spostrzeżeniami podzielił się z lekarzem i pisarzem Jakubem Szymkiewiczem, autorem Dzieła o pijaństwie (1818) uważanego za pierwszy podręcznik alkohologii w Polsce i wciąż zadziwiającego aktualnością poruszanych problemów. Jedną z pierwszych organizacji o cechach abstynenckich było natomiast powstałe 11 lutego 1817 r. w Wilnie zrzeszenie o charakterze społecznym, literackim, a przede wszystkim moralnym, tzw. Towarzystwo Szubrawców, które obok pijaństwa zwalczało również hazard...
Izabela Krasińska – bibliolog, prasoznawca, historyk. Adiunkt w Instytucie Dziennikarstwa i Informacji Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach. Zainteresowania naukowe: historia książki i prasy XIX i początków XX w., historia uzależnień, historia społeczna, gospodarcza, kulturalna i oświatowa ziem polskich doby niewoli narodowej.
Autorka i współautorka książek, z których za najważniejszą uważa: Życie kulturalne w miastach i miasteczkach guberni radomskiej w latach (Radom 2015). Teksty swojego autorstwa publikowała w pracach zbiorowych oraz w czasopismach naukowych, m.in.: „Alkoholizm i Narkomania”, „Medycyna Nowożytna. Studia nad Kulturą Medyczną”, „Forum Bibliotek Medycznych”, „Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne”, „Studia Historyczne”, „Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka”.
Książka ta jest zbiorem notatek poczynionych przez autora; stąd zresztą jej tytuł.
To nie jest wina świata,
że Państwo mieli o nim
wygórowane wyobrażenie.
Wstęp
Po wydaniu pierwszych Notatek uznałem, że w zasadzie wyczerpałem temat i stosunkowo dobrze zaprezentowałem poetykę, w jakiej chciałem opisać poruszone tam i poruszające mnie zagadnienia, po czym już w trakcie redakcji tekstu moje środowisko naturalne dostarczyło mi nowych fragmentów, wycinków, odezwań, hasełek i wykrzykników rzeczywistości domagających się omówienia lub choćby prezentacji tylko, i tak powstały Notatki 2, po napisaniu i wydaniu których uznałem, że w zasadzie...
Jak się okazuje niesłusznie. Stąd przedkładam Państwu kolejne notatki. Również tym razem przekonany jestem, że ostatnie.
Nawet niezbyt wnikliwy obserwator polskiego (i nie tylko polskiego) życia politycznego, konstruowanego przez dyskursy ideologiczne, zauważy w głównym nurcie dyskursu publicznego zjawisko uobecnienia oraz normalizacji zwrotów i wyrażeń (a także implikowanych przez nie wartości) do tej pory funkcjonujących na marginesie komunikacji publicznej, w subkulturowych niszach ideologicznych. Polityczne ziny różnych odłamów polskiej skrajnej prawicy (neofaszystów, skinheadów, narodowców i neopogan), które są materiałem badawczym Marcina Pielużka, to zarazem swoisty rezerwuar, z którego czerpie współczesny, coraz bardziej prawicowy, dyskurs publiczny. Książka uświadamia i w znacznej mierze dokumentuje zjawisko przemycania skrajnie prawicowych ideologemów do „normalnego” dyskursu politycznego poprzez różne zabiegi eufemizacyjne.
Damian Gałuszka – absolwent Wydziału Humanistycznego AGH, a obecnie doktorant w Instytucie Socjologii UJ. Pomysłodawca i współorganizator ogólnopolskiej konferencji naukowej Technologiczno-społeczne oblicza XXI wieku. Autor kilkunastu publikacji naukowych (między innymi w „Studiach Socjologicznych” oraz „Kulturze i Edukacji”), w tym współredaktor dwóch książek: Technologiczno-społeczne oblicza XXI wieku oraz Technokultura: transhumanizm i sztuka cyfrowa. Wyróżniany za swoje osiągnięcia naukowe, między innymi nagrodą I stopnia Polskiego Towarzystwa Socjologicznego w konkursie im. F. Znanieckiego w roku 2016. Związany z Ośrodkiem Badań Groznawczych Wydziału Polonistyki UJ oraz Collegium Invisibile.
Autor, podpierając sie nie tylko przeglądem danych zastanych, ale też wynikami własnych badan jakościowych – wywiadów prowadzonych zarówno w rodzinach z grającymi dziećmi, jak i rozmów z ekspertami zajmującymi się tą tematyką – mapuje problemy, jakie generuje to medium dla procesów wychowawczych. Nie jest to jednak publikacja, której celem jest rozpętanie wokół gier paniki moralnej. Wręcz przeciwnie: skoro gry i tak stanowią integralną część czasu wolnego w polskich domach, chodzi o to, by w wypadku dzieci ich użycie było oparte na kompetentnych wyborach rodziców, którzy dodatkowo mogliby wykorzystać więziotwórczy potencjał tego medium.
Z RECENZJI DR. HAB. MIROSŁAWA FILICIAKA (USWPS)
Autor trafnie dobiera teorie opisujące ten problem (przede wszystkim Margaret Mead) i argumentuje, że w kofiguratywnej czy nawet prefiguratywnej kulturze starsze pokolenie nie ma powodu wstydzić się swego opóźnienia kulturowego wobec pokolenia młodszego. Proponuje też pewne metody wsparcia rodziców w tej kwestii.
Z RECENZJI DR HAB. EWY BOBROWSKIEJ (UJ)
Autor książki jest adiunktem w Zakładzie Filozofii Nauk Przyrodniczych w Instytu- cie Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się filozofią nauki, a w szczególności filozofią fizyki i filozofią informacji. Autor ujął tytułowe zagadnienie od strony interdyscyplinarnej – informatycznej, logicznej, matematycznej, kognitywistycznej, a nawet kulturowej – wykazując w trzech pierwszych wymiarach informacji (formalno-ilościowym) sporą zna- jomość tego tematu.
Prof. dr hab. Marek Hetmański
Czytelnik poznaje koncepcje, których szczegółowe wyjaśnienie wymaga użycia fachowego języka. Umiejętność jasnego, zrozumiałego przekazania treści trudnych abstrakcyjnych teorii jest niesłychanie cenna dla filozofa nauk przyrodniczych, zwłaszcza gdy chodzi o teorie nowe, jeszcze mało znane szerszym kręgom czytelników. Książka Marka Suwary będzie istotnym wzbogaceniem dostępnej w naszym kraju literatury filozoficznej.
Prof. dr hab. Michał Tempczyk
[…] wkrótce nieznajomość teorii informacji będzie dla filozofa takim elementem analfabetyzmu filozoficznego jak niegdyś nieznajomość na przykład Arystotelesa. Jednym z celów tej książki jest przybliżenie podstawowych wiadomości z teorii informacji wszystkim, dla których zainteresowania filozoficzne nie są wyłącznie ucieczką od świata „znienawidzonej” matematyki.
Od autora
Fakt, iż dr Maciej Kałuża korzystał z notatek i rękopisów Camusa (część pracy powstała w archiwum Alberta Camusa i przy konsultacji z jego córką Catherine), pozwolił uchwycić szczegóły samego procesu twórczego, jak również ukazać często pomijane w interpretacjach aspekty twórczości autora. Dzięki temu czytelnik dostaje do ręki książkę, która nie tylko poszerza rozumienie filozofii Camusa, ale także zmienia powszechne interpretacje kategorii buntu czy egzystencji człowieka [...]. Monografia Buntownik. Ewolucja i kryzys w twórczości Alberta Camusa to również niezwykły wkład w badania nad myślą Alberta Camusa, który, jak mam nadzieję, ożywi polemiki i dyskusje nad twórczością tego niezwykle barwnego myśliciela.
(Z recenzji dr hab. Joanny Hańderek)
Dr Maciej Kałuża jest adiunktem w Zakładzie Etyki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie. Buntownik. Ewolucja i kryzys w poglądach Alberta Camusa to jego druga praca monograficzna, poświęcona myśli Alberta Camusa. Badania do opracowania niniejszej publikacji prowadził na Uniwersytecie Jagiellońskim, w ramach grantu naukowego Sonata, przyznanego przez Narodowe Centrum Nauki, a także w bibliotekach Warszawy, Krakowa i Paryża oraz Centre Albert Camus w Aix-en-Provence, gdzie studiował manuskrypty noblisty. Autor jest uczniem znanego badacza egzystencjalizmu, profesora Piotra Mroza, a także członkiem Société des Études Camusiennes, założycielem Polskiego Stowarzyszenia Alberta
Camusa, recenzentem w „Journal of Camus Studies”.
Joanna Kowalczyk – doktor nauk humanistycznych w zakresie językoznawstwa, administratywistka. Rozprawę doktorską napisała na temat rosyjskojęzycznego dyskursu administracyjnego. Autorka publikacji dotyczących komunikowania w oficjalnej sferze prawnej w czasopismach krajowych i zagranicznych. Obecnie przygotowuje Słownik terminów urzędowych. Prowadzi zajęcia na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach z zakresu kultury języka i poprawności wypowiedzi. Jej zainteresowania naukowe związane są z prakseologią kształtowania interakcji wykonawstwa prawnego oraz sposobami konceptualizowania i werbalizowania informacji w tekstach aktów normatywnych.
Pragmatyka komunikacji urząd – obywatel jest monografią naukową poświęconą systemowemu oglądowi interakcji zachodzących pomiędzy organami wykonawstwa prawnego a pozostałymi uczestnikami dyskursu w kontaktach oficjalnych. Przestrzeń badawcza objęła koncepty ustrojowe, społeczne, cywilizacyjne i kulturowe oraz sytuacje, akty i konteksty komunikacyjne. Tak szerokie, interdyscyplinarne spojrzenie umożliwiło uchwycenie nie tylko jednostkowych właściwości tekstów wymienianych między urzędnikiem a obywatelem, ale przede wszystkim pozwoliło wyodrębnić immanentne cechy prawnie relewantnego regulowania stosunków społecznych. Najważniejszym efektem badań przedstawionych w niniejszym opracowaniu jest wskazanie i typologizacja funkcjonalna sposobów, przyczyn i celów wchodzenia w relacje administracyjne, a także identyfikacja ich prawnych i użytkowych skutków.
Autorka celnie uchwyciła kluczowe aspekty komunikacji w urzędzie, odmitologizowała dotychczasowe dość stereotypowe postrzeganie tego, jak funkcjonuje porozumiewanie się uczestników tego ważnego społecznie obszaru. Książka może okazać się interesująca zarówno dla językoznawców, zajmujących się językiem urzędowym w różnych aspektach, jak i dla badaczy z zakresu szeroko rozumianej administracji.
Z recenzji dra hab. Piotra Zbróga, prof. UJK
Zuzanna Grębecka
antropolożka kultury, etnolożka, pracuje w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmuje się antropologią komunizmu, współczesną i tradycyjną kulturą duchową, kulturą popularną, historią i kulturą państw postkomunistycznych (przede wszystkim Polski, Białorusi, Rosji, krajów nadbałtyckich). Opublikowała dwie monografie: Słowo magiczne poddane technologii. Magia ludowa w praktykach postsowieckiej kultury popularnej (2007) i Mówiono „druga Moskwa”. Wspomnienia legniczan o stacjonowaniu wojsk radzieckich w latach 1945–1993. Źródła etnograficzne (wraz z Jędrzejem Bursztą, 2015) oraz album Legnica 1945–1993. Podwójne życie miasta (2013).
Autorka zabiera nas w pasjonującą podróż antropologiczną do miasta, które stanowi szczególnie wyrazisty przykład trudnego do rozsupłania polskiego węzła pamięci. Dzięki osobistemu, intensywnemu i wieloletniemu doświadczeniu terenowemu znakomicie udaje się jej uchwycić całą złożoność i dynamikę praktyk upamiętniania w ich wymiarze świadomościowym, materialnym, sensorycznym i emocjonalnym, odsłaniając kryjącą się w nich ambiwalencję, paradoksalność i polisemantyczność. Stosując zasadę obszernego cytowania zgromadzonych przez siebie materiałów, autorka doskonale oddaje zróżnicowany koloryt narracji o przeszłości, które, jak widzimy po lekturze jej książki, często wymykają się oficjalnie funkcjonującym reżimom pamięci. Co ważne, taka dialogiczna konstrukcja pozostawia czytelnikowi podczas lektury przestrzeń także do jego własnych interpretacji i odkryć w wędrówkach po „Małej Moskwie”.
Monika Golonka-Czajkowska
Książka Zuzanny Grębeckiej jest rozprawą zarazem skończoną i otwartą na nowe dopływy – badania dotyczące sowieckiej obecności w Legnicy ukazują wielowarstwowość, swoistą, postępującą głębinowość rozpoznań antropologicznych. Istotnym komponentem tego procesu poznawczego jest obecność badaczy i relacje, jakie wiążą ich z ludźmi, których pamięć sondują. Czytelnik staje się tym samym świadkiem dynamicznie rozwijającego się w czasie, zmiennego obrazu legnickiej rzeczywistości okresu komunistycznego. Rozprawa niewątpliwie jest doniosłym wkładem w antropologię komunizmu, a także wnikliwym studium z dziedziny antropologii pamięci. Jest oczywiste, że właśnie przypadek Legnicy można tu potraktować jako zjawisko modelowe – ten wybór przedmiotu badań stanowi o wyjątkowej wartości książki.
Leszek Szaruga
W tomie zbiorowym pt. Światło–cień. Językowy wymiar kontrastu zebrano prace naukowe językoznawców, kulturoznawców i literaturoznawców, którzy dostrzegli potrzebę przybliżenia czytelnikowi naukowych opracowań artefaktów kultury/kultur różnych szerokości geograficznych. Ich wspólnym mianownikiem ma być z założenia redaktorek tomu szeroko pojęty kontrast. To poprzez niego, w zestawieniu przeciwieństw, odmienności, różnorodności, uwidacznia się to, co gołym okiem często niedostrzegalne.
Artykuły zebrane w monografii wieloautorskiej prezentują wysoki poziom naukowy i stanowią pod wieloma względami istotny wkład w polskie badania nad różnymi kulturami europejskimi oraz, co należy podkreślić, dobry przyczynek popularyzatorski wspomnianych literatur. Redaktorki w sposób kompetentny skomponowały tom, który ukazuje wielość aspektów zaproponowanej perspektywy badawczej.
Fragment recenzji dr. hab. Zbigniewa Feliszewskiego
Podjęcie tak wieloaspektowego projektu, jakim jest społeczny, polityczny, ekonomiczny, kulturowy i antropologiczny status przeboju medialnego, zasługuje na uznanie. Publikacja z pewnością okaże się niezwykle przydatna, zarówno w pracy dydaktycznej (w przypadku studiów filmoznawczych, teatrologicznych, kulturoznawczych, dziennikarskich, politologicznych), jak i jako ewentualna podpórka metodologiczna oraz punkt odniesienia przy innych badawczych rekonesansach. Autorzy podjęli szereg różnorodnych problemów, odwołując się tak do tekstów kultury z czasów odległych, jak i obecnych od niedawna w dyskursie akademickim i medialnym.
Z recenzji dr. hab. Mariusza Guzka
W trzecim, czyli przedłożonym tu Państwu, tomie konstrukcji rzeczywistości zebrałem teksty z jednej strony dotyczące kilku problemów teoretycznych z obszaru komunikacji, a z drugiej prezentujące wyniki badań empirycznych na temat zarówno aktualnych zjawisk społecznych, jak też sposobów naszego postrzegania i generowania z tych postrzegań wizerunków oraz konstruktów komunikacyjnych. Tematycznie tom ten ma dwa punkty ciężkości.
Fragment wstępu
Wartość naukowa pracy jest znaczna, poszerza ona naszą wiedzę nie tylko na temat staropolskich zwyczajów związanych z wydawaniem panien za mąż, ale również przynosi wiele cennych informacji z zakresu obyczajowości staropolskiej, zróżnicowania majątkowego poszczególnych warstw stanu szlacheckiego, kultury materialnej tej części społeczeństwa […] Rezultaty żmudnych poszukiwań archiwalnych autorki są imponujące i pokazują, że historyk epoki staropolskiej ma jeszcze źródła dotąd wcale niewykorzystane albo wykorzystane w niewielkim tylko stopniu.
Z recenzji prof. dr hab. Doroty Żołądź-Strzelczyk
Do tak istotnej badawczo i ciągle słabo rozpoznanej w polskiej historiografii problematyki – co podkreślam – nawiązuje bezpośrednio przedłożona publikacja. […] Przybliża ona szeroko i kompetentnie na przykładzie szlachty krakowskiej cały mechanizm (z odwołaniem się do prestiżu i mentalności) uposażania finansowego kobiet […] Praca stanowi kolejny, ważny krok – co podkreślam – na drodze poznania okoliczności i podstaw materialnych formowania się podstawowej komórki społecznej na ziemiach polskich w dobie późnofeudalnej, w tym także pozycji majątkowej kobiety.
Z recenzji prof. dr. hab. Cezarego Kukli
Wyżyna Krakowsko-Wieluńska (potocznie zwana Jurą) to atrakcyjny turystycznie region rozpoznawalny głównie za sprawą efektownych wapiennych ostańców skalnych. Jego przebogata historia kojarzona jest głównie ze średniowieczem, a to za sprawą Orlich Gniazd, czyli malowniczych ruin zamków obronnych z czasów panowania Kazimierza Wielkiego. Dalece mniej znane są wydarzenia z późnej jesieni 1914 roku, kiedy to Jura stała się areną zaciętych walk między wojskami rosyjskimi z jednej, a niemieckimi i austro-węgierskimi z drugiej strony. Wielka Wojna na Jurze poświęcona jest genezie, przebiegowi i rezultatom tych zmagań, a także poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie, dlaczego wydarzenia te – mimo iż odcisnęły swe piętno na całym regionie, a także wywarły wpływ na dalsze, strategiczne decyzje walczących stron – stosunkowo szybko popadły w prawie całkowite zapomnienie. Podobna sytuacja dotyczy jurajskich cmentarzy i kwater wojennych, które jako materialne pamiątki toczonych tutaj walk są niewątpliwie warte bliższego poznania. Nie mniej istotne są również informacje na temat zmian następujących w tym zakresie – likwidacji, przenoszenia lub zniszczenia poszczególnych obiektów, dokonanych na przestrzeni lat do chwili obecnej. Bazą źródłową Wielkiej Wojny na Jurze są m.in. dzienniki bojowe walczących tu jednostek, wspomnienia bezpośrednich świadków i uczestników wydarzeń oraz niepublikowane dotąd w Polsce materiały archiwalne.
Proponowane w tytule reinterpretacje kontekstów wychowania dotyczą dwóch zasadniczych obszarów wyznaczających podstawowe sposoby myślenia o tym procesie. Jednym z nich jest kontekst kulturowy, który sytuuje wychowanie w perspektywie oddziaływań zmierzających do pełnego uczestnictwa jednostki w kulturze. Jednakże optymalne wzorce wrastania w kulturę i adekwatna do wymogów społecznych partycypacja w życiu społecznym wiążą się nieuchronnie z czynnikami zakłócającymi te procesy zarówno w perspektywie indywidualnej (jednostkowej), jak i ogólnospołecznej. Diagnozowana współcześnie, postępująca i wielowątkowa dyferencjacja kultur(y) i jej (ich) struktur wraz z zanikiem jednoznacznych kryteriów waloryzacji
wzorów życia społecznego zasadniczo wzmacnia tendencje do marginalizacji, wykluczania, dezadaptacji i dysfunkcji w szeroko rozumianym procesie włączania jednostki w praktyki społeczno-kulturowe.
A zatem wrastanie w kulturę stymulowane intencjonalnymi oddziaływaniami w ramach poszczególnych dziedzin wychowania musi uwzględniać także drugi obszar refleksji ukierunkowujący myślenie o wychowaniu, obejmujący oddziaływania pomocowe, takie jak interwencja czy poradnictwo, osadzone w kontekście psychospołecznym.
Fragment wstępu
Ewa Boksa – dr n. hum., językoznawca, neurologopeda. Adiunkt w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Jana Kochanowskiego oraz neurologopeda w Ośrodku Wczesnej Interwencji Polskiego Stowarzyszenia na rzecz Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną w Kielcach i Ośrodku Rehabilitacji Dziennej dla Dzieci z Zaburzeniami Wieku Rozwojowego, prowadzonym przez Centrum Medyczne Zdrowie w Kielcach. Jej zainteresowania naukowe dotyczą zakłóceń komunikacji językowej dzieci i młodzieży z zaburzeniami rozwojowymi (autyzm, zespół Aspergera, mózgowe porażenie dziecięce, niepełnosprawność intelektualna). Jest autorką ponad 40 artykułów naukowych publikowanych w czasopismach oraz monografiach naukowych, koordynatorką projektów naukowych i dydaktycznych, wśród nich „Dziecko, które dobrze je, dobrze mówi. Postępowanie logopedyczne w dysfagii u dzieci i młodzieży z niepełno- sprawnościami sprzężonymi i zaburzeniami rozwojowymi”, którego efektem jest m.in. prezentowana monografia.
Praca dr Ewy Boksy ma charakter monograficzny. Jej przedmiotem jest charakterystyka dysfagii jako zaburzenia połykania oraz wpływ tego typu zaburzeń na mowę […]. Publikację oceniam jako wartościową poznawczo i potrzebną w pracy logopedów. Została ona oparta na bogatej literaturze przedmiotu oraz badaniach własnych Autorki.
Z recenzji dr. hab. Józefa Porayskiego-Pomsty, prof. Uniwersytetu Warszawskiego
Niniejsza książka stanowi przegląd wyników badań dotyczących dysfagii współwystępującej z zaburzeniami komunikowania. Niewątpliwie ma charakter interdyscyplinarny, choć głównym problemem dostrzeżonym przez Autorkę, jak na językoznawcę przystało, są właśnie kwestie językoznawcze, i to przede wszystkim stanowi o wadze naukowej przedstawionej do oceny publikacji.
Z recenzji dr. hab. Piotra Zbróga, prof. Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach
Tabu jest częścią życia każdej społeczności i nieustannie oddziałuje na rządzące nią normy, mając za zadanie – jak dowodziła Mary Douglas – redukcję wspólnotowego poczucia chaosu. Tabu było także integralną częścią doświadczenia życia w PRL, a studium wyobrażeń na temat tego, co nieakceptowane, niewygodne, budzące niesmak lub wstyd, pozwala nam zobaczyć dzisiaj lepiej praktyki postrzegane wtedy w kategoriach niepodważalnej społecznej normy. Losy „panien z dzieckiem” pokazują kolosalną siłę często szerszej niż nuklearna rodziny i jej przewagę nad jednostką w poststalinowskiej Polsce. Publiczne przepychanki w sprawie rozwodu dowodzą utrzymującego się napięcia pomiędzy pożądaniem nowoczesności i paraliżującym lękiem przed jego społecznymi konsekwencjami. Niezależnie jednak od tego, czy mowa o przerywaniu ciąży, biciu, rozwodach czy matkach samodzielnie wychowujących swoje dzieci, wszystkie wymienione wyżej mechanizmy o charakterze makrospołecznym i politycznym odcisnęły swoje piętno na osobistym doświadczeniu konkretnych osób, których świadectwa narracyjne, szeroko przywoływane w książce, wchodząc do dyskursu politycznego, eksperckiego i popkulturowego, odegrały ważną rolę w procesie negocjowania nowych granic między tym, co dopuszczalne, a tym, co nie uchodzi w polskiej rodzinie w PRL.
Autorka stworzyła własny i oryginalny zestaw instrumentów badawczych, skonstruowała metody pozwalające na penetrowanie skomplikowanych zagadnień z zakresu historii społecznej i antropologii historycznej. Za ich pomocą bada normy społeczne i kulturowe oraz zwyczaje, które odbiegały od akceptowanego wzorca społecznego oraz od wzorca państwowego propagowanego przez władze. Bada proces tabuizacji i tabu w społeczeństwie, traktując je jako klucz pozwalający lepiej przyjrzeć się rodzinie w dobie PRL. Dzięki jej badaniom możemy inaczej ocenić skalę, charakter i skutki transformacji społecznej, jaka dokonała się po II wojnie światowej, a przed upadkiem systemu w 1989 roku w Polsce.
Z recenzji prof. Andrzeja Chwalby
Barbara Klich-Kluczewska – historyczka, adiunkt w Instytucie Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor wizytujący w University of Rochester (2010), członkini międzynarodowych grup badawczych Cliohres (2005–2010) i Physical Violence and State Legitimacy in Late Socialism (2011–2014), stypendystka projektu Sozialistische Diktatur als Sinnwelt (2009). Zajmuje się historią społeczno-kulturową dwudziestowiecznej Polski, historią prywatności i rodziny, historią kobiet i seksualności oraz mikrohistorią. Autorka książki Przez dziurkę od klucza. Życie prywatne w Krakowie w latach 1945–1989 (Warszawa 2005).
Otl Aicher (1922–1991) – jeden z najsłynniejszych i najważniejszych niemieckich projektantów graficznych. Zaprojektował między innymi identyfikację wizualną olimpiady w Monachium (1972), logotypy takich firm jak ZDF, Lufthansa, BASF, Braun. Piktogramy jego autorstwa przedstawiające dyscypliny sportu są jednymi z najbardziej rozpoznawalnych użytkowych znaków graficznych na świecie. Zajmował się także typografią, zagadnieniami teoretycznymi związanymi z projektowaniem przestrzeni oraz pracą edukacyjną.
w krytycznych sytuacjach można dostrzec, w jak niewielkim stopniu nasza wiedza i nasze działania pozostają jeszcze w relacji wzajemnej zależności, jak bardzo nasze czyny są oderwane od naszej znajomości spraw. o naszym świecie wiemy więcej, niż kiedykolwiek do tej pory, także o istniejących dla niego zagrożeniach, zagrożeniach dla przyrody i klimatu, zagrożeniach płynących z naszej cywilizacji, a mimo to działamy i zachowujemy się tak, jakbyśmy tę całą wiedzę całkowicie ignorowali.
fragment posłowia
Przewodnik ma charakter wypowiedzi autorskiej; posiada też wymiar kulturoznawczy. Fotografie obejmują szalety będące w użyciu, jak i te, które nie spełniają obecnie swojej funkcji. Znajdują się tu fotografie poszczególnych obiektów oraz ich wnętrz. Obejmują zarówno detale, jak i plany ogólne. Naszym autorskim zamiarem było utkanie narracji z naszych spotkań z miejscami, które zwykle bywają marginalizowane, postrzegane przez ogół społeczeństwa jako nieistotne, czasem wstydliwe, a z pewnością nieatrakcyjne. (Zwłaszcza w kontekście turystycznym, z którym określenie publikacji jako przewodnika zostaje dość przewrotnie powiązane).
Subiektywne ciekawostki to wybrane przez autorów przewodnika miejsca mało znane, często tabuizowane. Zostały opisane przez Konrada Górę, poetę twórczością i życiorysem mocno wpisanego w pejzaż Wrocławia. Tutaj wyłania się dodatkowy aspekt książki: poetyckie teksty Góry, choć mają potencjalnego użytkownika szlaku naprowadzić na wybrane osobliwości wpisane w otoczenie danego szaletu, okazują się zagadką do rozszyfrowania, a sprawdzianem kompetencji odbiorcy jest znalezienie tychże w przestrzeni miejskiej.
Podczas zdobywania dokumentacji przeprowadzaliśmy wywiady z pracownikami szaletów. Z ich wypowiedzi dokonaliśmy selekcji cytatów, które w przewodniku funkcjonują w formie sentencji.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
