Napięcie emocjonalne, które towarzyszy stosunkom etnicznym, powoduje pewien dyskomfort badań. Zajmujący się tą problematyką jest nader często narażony na zarzut braku bezstronności, zwłaszcza, gdy podejmuje próbę porównania zjawisk występujących w różnych państwach. Na ile ten zarzut jest uzasadniony wobec autora, oceni Czytelnik. Nie było moją intencją brać stronę którejkolwiek narodowej większości. Nie ma jednak potrzeby ukrywać, - co uważny Czytelnik i tak dostrzeże z łatwością, - że autor uznaje za społeczną wartość swobodny rozwój i przenikanie się różnych kultur. Wynika z tego jego sympatia dla wszelkiej aktywności mniejszości narodowych, zmierzającej do utrzymania własnej tożsamości, przy zachowaniu lojalności wobec państwa zamieszkania.
z Wprowadzenia
Jest to więc praca pouczająca dla wszystkich - ludzi władzy i twórców kultury. Stanowi świetne studium polskiej niemożności osiągnięcia racjonalnego kompromisu w sytuacjach wyjątkowych, od rozwiązań których zależała w znacznym stopniu przyszłość polskiej polityki i polskiego społeczeństwa. Może stanowić podstawę do rozrachunku z nieodległą przeszłością i zapoczątkować rozwój badań nad postawami i zachowaniami społeczno-politycznymi pozostałych środowisk intelektualnych, kulturalnych i artystycznych kraju.
prof. dr hab. Michał Śliwa
[Autor] ...zrealizował temat, który dla historii PRL, zwłaszcza dziejów kultury, wydaje się dość ważny, przy czym temat ten nie był dotychczas przedmiotem szerszej naukowej refleksji. (...) nie dysponowaliśmy dotychczas całościowym, kompetentnym opracowaniem, które pokazywałoby zachowania i postawy ludzi teatru w okresie stanu wojennego.
prof. dr hab. Kazimierz Przybysz
Celem niniejszej publikacji jest omówienie procesu tworzenia i zakresu działania wspólnotowej polityki na rzecz równości płci oraz jej wpływu na formalny i faktyczny status kobiet i mężczyzn w państwach członkowskich. Autorka stawia sobie również zadanie przedstawienia ewolucji aktywności Wspólnoty w tej dziedzinie w kontekście socjalnego aspektu integracji europejskiej oraz przemian w postrzeganiu perspektywy płci jako kryterium oceny rozwoju społecznego i demokracji w państwach współczesnego świata. W podsumowaniu dotychczasowych osiągnięć Wspólnot/Unii na polu ochrony formalnego i faktycznego wymiaru równości kobiet i mężczyzn, autorka zwraca uwagę na niejednorodność wpływu na ten proces poszczególnych filarów wspólnotowej polityki, kreśli także możliwy scenariusz rozwoju gender equality policy na poziomie Wspólnoty i krajów członkowskich po rozszerzeniu w 2004 r. W tym wątku analizy miejsce szczególne zajmuje ocena ekonomicznych, politycznych i kulturowych uwarunkowań statusu kobiet i mężczyzn w Polsce, dotychczasowego wpływu wspólnotowego dorobku na krajową politykę wobec płci oraz dalszych perspektyw jej rozwoju.
Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Polityki Społecznej Uniwersytetu Warszawskiego.
Tematyka zbioru obejmuje zagadnienia istotne nie tylko z punktu widzenia polskiego interesu narodowego, ale także wspólnoty międzynarodowej, której Polska pozostaje ważnym i szanowanym podmiotem. Książka ma służyć jako podstawowe źródło wiedzy i informacji dla uczniów i studentów, ale również wspomagać ich w budzeniu refleksji poznawczej, formułowaniu samodzielnych sądów wartościujących i dochodzeniu do indywidualnego zrozumienia złożonej sfery rzeczywistości międzynarodowej.
Podręcznik został opracowany przez wybitnych specjalistów z Instytutu Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego.
Nowoczesne, obywatelskie społeczeństwa chcą partycypować w zarządzaniu swoimi sprawami. W XX wieku warunkiem demokracji i nowoczesnego państwa stał się udział czynnika społecznego w sprawach publicznych. Formy samoorganizacji obywatelskiej są różne, od uproszczonych stowarzyszeń, przez fundacje i spółdzielnie, po samorządy specjalne (społeczne). Niniejsze opracowanie stanowi kompleksową charakterystykę sektora społecznego w Polsce.
Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.
Pobudzić do myślenia o polityce społecznej w końcu pierwszej dekady XXI wieku – taki właśnie cel stawialiśmy przed sobą, przystępując do pisania tej książki. Bezpośrednią inspiracją do jej powstania jest kryzys gospodarczy, który pojawił się w 2008 r. w USA i stopniowo stał zjawiskiem ogólnoświatowym. Jednocześnie tytuł opracowania sugeruje, że również sama polityka społeczna znajduje się w kryzysie. Świadczy o tym – z jednej strony niemożność uporania się poszczególnych krajów z wieloma kwestiami społecznymi, takimi jak np. bezrobocie, ubóstwo, głębokie nierówności społeczne. Z drugiej strony, systemy świadczeń i usług socjalnych coraz częściej nie są w stanie zagwarantować odpowiednio wysokiego poziomu zaspokojenia ważnych potrzeb ludności. Co więcej, niski jest również status polityki społecznej wśród innych rodzajów działalności władz publicznych, czemu towarzyszy szeroko rozpowszechniona opinia, że to właśnie niezmierna rozbudowa działalności socjalnej państwa jest jedną z ważniejszych przyczyn obecnych trudności gospodarczych rozwiniętego świata.
Publikacja składa się z dwóch bloków. W pierwszym z nich zatytułowanym Perspektywy rozwoju polityki społecznej w Polsce i świecie współczesnym, znalazły się opracowania o charakterze ogólnym, zawierające analizy kryzysu, w jakim znalazły się obecnie kraje rozwinięte. W części tej zaprezentowano również możliwe scenariusze rozwoju polityki społecznej w najbliższych kilkunastu latach.
W drugim bloku, zatytułowanym Projekcje i remedia zawarliśmy teksty, których autorzy próbują przewidzieć – na podstawie już widocznych zjawisk i koncepcji teoretycznych – konsekwencje obecnego kryzysu zarówno dla jednostek, rodzin i grup społecznych, jak i dla wybranych dziedzin polityki społecznej. W tej części znalazły się również opracowania charakteryzujące programy działań antykryzysowych, podejmowanych przez wybrane kraje rozwinięte.
Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Polityki Społecznej Uniwersytetu Warszawskiego.
Publikacja zawiera zbiór artykułów i esejów dotyczących definicji i roli kultury oraz znaczenia i postrzegania samego pojęcia „kultura”. Książka pomaga w zrozumieniu różnych jej form oraz przejawów we współczesnym świecie.
Publikacja powstała we współpracy z Uniwersytetem Kardynała Stefana Wyszyńskiego i Zakładem Krajów Pozaeuropejskich Polskiej Akademii Nauk.
Dziennik wyprawy dwóch okrętów dowodzonych przez kapitana F. G. T. von Bellinghausena jest książka fascynującą dla żeglarzy, polarników i przyrodników. Jest to dokument blisko 3-letnich działań w obszarze Południowego Atlantyku, Oceanu Indyjskiego i wysp Pacyfiku z epoki "drewnianych statków i żelaznych ludzi". Wyprawa szukała kontynentu Antarktydy, której nie znalazł Anglik James Cook. Początek XIX wieku to okres intensywnego poznawania świata, anektowania odkrywanych ziem, nadawania im nazw i tworzenia narodowych tradycji. Mieli w tym swój udział również przedstawiciele polskiego narodu. Zapis w dzienniku znakomitego żeglarza i nawigatora nie tylko dokumentuje ten rejs, lecz także podaje różnorodne fakty z życia mieszkańców spotykanych w różnych częściach świata, przekazuje wiele informacji z takich dziedzin, jak nauka o ziemi, biologia, etnografia. Te suche opisy są przemawiające. Jest w nich zarówno piękno bezkresnej przestrzeni oceanu, jak i groza niszczycielskiej siły, której przeciwstawić można jedynie słowa: "Boże ratuj". Dokument ten, przetłumaczony na języki niemiecki i angielski, jest już znany na Zachodzie. Wart udostępnienia jest również Polakom zainteresowanym odkryciami geograficznymi, a zwłaszcza licznym naszym rodakom pracującym na polskiej stacji polarnej im. Henryka Arctowskiego położonej na wyspie, którą Bellingshausen nazywał Waterloo (King George). Wydanie książki zbiega się z trwającym Międzynarodowym Rokiem Polarnym, któremu przyświeca podstawowy cel - chęć poznania i zrozumienia świata.
Tłumaczył: Stanisław Rakusa-Suszczewski
Publikacja powstała we współpracy z Polską Akademią Nauk.
Obecna sytuacja na rynku pracy oraz przebieg procesów demograficznych: obniżenie się dzietności i starzenie się społeczeństw, rodzą określone problemy na dziś oraz stanowią jednocześnie poważne wyzwania dla przyszłości. Cechą współczesnego polskiego rynku pracy jest bardzo niski (na tle innych krajów UE) wskaźnik zatrudnienia kobiet, przy jednoczesnym wyższym poziomie ich wykształcenia.
Jagoda Bloch podjęła próbę klasyfikacji zachowań językowych, bazując na materiale wywiadów z polskimi politykami ostatnich lat. Próbę tę należy uznać za udaną. Materiał jest bogaty i dobrze wyodrębniony, cała praca dostarcza satysfakcji poznawczej zarówno w warstwie teoretycznej, jak egzemplifikacyjnej, a żywy i atrakcyjny język sprawia, że lektura książki jest ciekawa i ze wszech miar satysfakcjonująca. Można ją też potraktować jako instruktaż dla dziennikarzy kontaktujących się z opornymi rozmówcami - albo też jako poradnik dla tych, co pragną się wykręcić od odpowiedzi niewygodnych dla siebie, a stawianych najczęściej przez niekoniecznie pełnych dobrej woli dziennikarzy.
prof. dr hab. Jerzy Bralczyk
Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego.
Postać Józefa Zajączka z Wrzący herbu Świnka jest mało znana Polakom, chociaż należał do tych generałów XVIII-XIX w., którego nazwisko znajduje wśród 660 osób upamiętnionych na paryskim Łuku Triumfalnym, a w Warszawie jest patronem żoliborskiej ulicy. Józef Zajączek - zawodowy żołnierz wywodzący się z drobnej szlachty - był, po dobnie jak wielu mu współczesnych, postacią o skomplikowanym życiorysie. Jego losy pokazują zmienność historii ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów przełomu XVIII/XIX w.
Profesor Rafał Stobiecki w rozmowie z Tomaszem Siewierskim udowadnia, że cieszy się świetną pamięcią, znakomitym poczuciem humoru i niemalejącym entuzjazmem do badania przeszłości. Trudno żeby było inaczej. [] Stobiecki wielokrotnie podkreśla, że uprawianie historii jest nie tylko jego zawodem, ale też hobby i prawdziwą pasją, za które w dodatku mu płacą. [] Lektura Zamiast pamiętnika była dla mnie nie tylko ciekawa, ale nieraz wzruszająca []. Sądzę, że kilka pokoleń nie tylko historyków, ale humanistów i społeczników przeczyta tę książkę nie tylko z zainteresowaniem, ale osobistym zaangażowaniem, znajdując w niej bliskie sobie myśli i odczucia.Z recenzji prof. Joanny Schiller-Walickiej Kiedy otrzymałem do zrecenzowania popularny w ostatnich dziesięcioleciach wywiad-rzekę przeprowadzony przez doktora Tomasza Siewierskiego z profesorem Rafałem Stobieckim, będący zarazem czymś w rodzaju pamiętnika bez pamiętnika, pierwsza myśl, jaka przemknęła mi przez głowę za wcześnie! []. Czytając kolejne stronice omawianej książki, zdanie stopniowo zmieniałem, skądinąd nie mogąc się oderwać od tekstu pasjonującego i coraz bardziej pochłaniającego myśli. [] To interesująca lektura, ale i ważny punkt odniesienia, bynajmniej nie tylko dla reprezentantów naszej profesji czy w ogóle akademików, ale i dla szerszego grona czytelniczego, chcącego towarzyszyć profesorowi Stobieckiemu w podróży przez meandry jego życia.Z recenzji prof. Mariusza Wołosa
Monografia "Filozoficzne i polityczno-prawne problemy współczesnych społeczeństw" jest efektem współpracy naukowej uczonych z różnych środowisk akademickich z Polski, Słowacji, Ukrainy i Rosji.Autorzy poszczególnych prac poruszają istotne i aktualne problemy współczesności. Zamieszczone artykuły to dorobek autorskich badań i przemyśleń związanych z szeroko pojmowanym rozwojem społecznym. Duża dynamika wydarzeń politycznych, gospodarczych i społecznych, częste zmiany zarówno w środowisku międzynarodowym jak i wewnętrznym, wymagają bowiem, aktualnych interpretacji.Celem niniejszej publikacji jest zatem, interpretacja zachodzących współcześnie zjawisk i procesów społecznych, w szczególności w takich dziedzinach jak: filozofia, politologia, prawo, socjologia, bezpieczeństwo, czy management.
Kazimierz Ajdukiewicz, obok Tadeusza Kotarbińskiego, należy do najwybitniejszych filozofów analitycznych wśród przedstawicieli filozoficznej szkoły lwowsko-warszawskiej. W swoim czasie Ajdukiewicz był jednym z wielu filozofów polskich, których urzekły możliwości analizy logicznej do rozwiązywania problemów filozoficznych. Więc chociaż zajmował się głównie szeroko rozumianą logiką, to można go uważać nie tylko za logika, ale też i za filozofa. I właśnie jako filozof odegrał Ajdukiewicz w historii filozofii niebagatelną rolę. Jego zainteresowania badawcze dotyczyły bardzo szerokiego zakresu zagadnień. Wśród najważniejszych dokonań Ajdukiewicza wymienić należy: pierwsze w Polsce (1920) sformułowanie strukturalnych definicji dowodu, wynikania i twierdzenia, wszechstronne opracowanie problematyki definicji, przeprowadzenie głębokich analiz zdań pytajnych, dokonanie klasyfikacji rozumowań oraz sformułowanie kryterium poprawności składniowej wyrażeń (spójność syntaktyczna). Jednak głównym osiągnięciem naukowym Kazimierza Ajdukiewicza jest dyrektywalna teoria znaczenia przedstawiana w wielu artykułach z lat 30. XX wieku. Właśnie ta teoria stanowiła podstawę do sformułowania koncepcji konwencjonalizmu radykalnego, którego przez jakiś czas Ajdukiewicz był zwolennikiem. Kiedy jego teoria znaczenia spotkała się z poważną krytyką, którą uczciwie uznał za słuszną, odstąpił również od zajmowanego stanowiska epistemologicznego i jego poglądy stopniowo ewoluowały ku skrajnemu empirycyzmowi. Trudne do przecenienia są owoce pracy nauczycielskiej Ajdukiewicza i jego zasługi w organizacji i inspiracji życia filozoficznego.
Leon Chwistek należy niewątpliwie do grona wybitnych teoretyków i działaczy polskiej nauki i kultury dwudziestolecia międzywojennego. Ten wybitny malarz awangardy, twórca strefizmu w malarstwie współczesnym, inspirator i jeden z fundatorów polskiej grupy formistów, ceniony i wpływowy krytyk literacki, matematyk, logik, wreszcie pełen temperamentu filozof, publicysta i autorytet intelektualny dla wielu mimo swych rozlicznych zasług pozostaje wciąż postacią nieznaną i niedocenianą.Profesor Chwistek, zarówno jako matematyk i filozof, malarz i literat, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza, jak i rzecznik formizmu, budzącego wiele kontrowersji nurtu sztuki współczesnej, zdołał wprawdzie skupić wokół siebie grono uczniów i sympatyków w Krakowie i we Lwowie, mimo to jego działalność oraz spuścizna naukowa i artystyczna nie zawsze bywały doceniane przez jemu współczesnych. Zarówno jego koncepcje naukowe, jak i teoria sztuki były wręcz ośmieszane i marginalizowane przez wpływowych reprezentantów polskiego establishmentu kulturalnego tamtej epoki.
Publikacja, którą oddaję w ręce Czytelników i Recenzentów, to zbiór tekstów omawiających wyrywkowo, w różnych aspektach owe tragiczne dla Rosji i świata stulecie istnienia komunizmu z małym naddatkiem, do którego zaliczam agresję Rosji na Ukrainę w 2022 roku. Piszę o tym jednak skrótowo, bo brakuje tu jeszcze pewnej perspektywy czasowej niezbędnej do prawidłowej analizy, a także ochłonięcia z emocji na wieści o ludobójstwie i zbrodniach wojennych popełnianych na Ukraińcach.Jeśli idzie o metodologię badań, to korzystałem z krytycznej analizy źródeł archiwalnych różnej proweniencji18. Były to głównie źródła postsowieckie, w tym najbogatsze zbiory dotyczące opisywanej epoki w archiwach moskiewskich, takich jak Państwowe Archiwum Federacji Rosyjskiej (ros. skrót GARF), Rosyjskie Państwowe Archiwum Historii Społeczno-Politycznej (ros. skrót RGASPI), Rosyjskie Państwowe Archiwum Wojskowe (ros. skrót RGWA), nie licząc takich jak Narodowe Archiwum Republiki Białoruś w Mińsku (białorus. skrót NARB), archiwa obwodowe w Grodnie, Brześciu, centralne archiwa ukraińskie w Kijowie, zbiory archiwum Instytutu Polskiego i Muzeum Generała Sikorskiego w Londynie, czy krajowe, bogate w relacje Archiwum Wschodnie. W podobny sposób traktowałem też edycje źródeł i literaturę przedmiotu. Gdybym musiał jednoznacznie określić, o czym jest ta książka, to pewnie powiedziałbym, że o strasznej przypadłości każdego typu państwa rosyjskiego/sowieckiego, polegającej na tym, że uważało się ono za państwo z boskim błogosławieństwem na swoje rządy, a także samych Rosjan (jeśli są w grupie) uważających się za naród wybrany. W moim odbiorze istotę ich dziejów w pełni oddaje tytuł książki: Podpalić świat. Rosja jako zagrożenie cywilizacji Zachodu. Eksperyment bolszewicki 1917-2017/2022. Niestety, jest to wciąż aktualne.Ze Wstępu.
Uprowadzenie i zamordowanie Bohdana Piaseckiego początkowo było sensacją dnia, potem przedmiotem śledztwa angażującego w ciągu 25 lat ogromne siły i środki. Śledztwo wywołało ze zrozumiałych względów wielkie emocje wówczas, a o jego przebiegu toczy się dyskusja do dziś. Każda historia może mieć kilka wersji. Historia z pogranicza polityki i przestępstwa kryminalnego, a szczególnie taka w której nie znaleziono winnego, ma zwykle kilka wersji. Ta ma ich wyjątkowo dużo.Działalnością Piaseckiego zajmuję się wiele lat. Opublikowałem na temat jego przedwojennej działalności dwie książki i wiele artykułów. Sprawę porwania śledziłem od pierwszych dni. Niniejszy tekst jest szukaniem odpowiedzi przede wszystkim dla siebie na wiele pytań związanych z tą zbrodnią. Zacząć należy od samego uprowadzenia i morderstwa. Następnie ukazania meandrów śledztwa, spowodowanych nie tylko materiałem dowodowym czy operacyjnym, ale również zmianami politycznymi. Wymaga to przedstawienia zarówno poszczególnych etapów śledztwa, uzależnień, rozmaitych wersji, jak i jego otoczki politycznej. Przedstawione zostały także skrótowo śledztwa uboczne, które wynikały z badania wątku zasadniczego, ale nie tylko, a także działania ludzi nieuczciwych, którzy chcieli zdobyć pieniądze korzystając z cudzego nieszczęścia. Może trochę nużącym wątkiem są narady toczone przez organa śledcze z prokuraturą. Ale bez tego trudno zrozumieć co się działo ze śledztwem, szczególnie poczynając od początku lat sześćdziesiątych. W trakcie śledztwa zastosowano metody dotychczas albo wcale niestosowane w polskiej kryminalistyce, albo stosowane sporadycznie, a na użytek tego śledztwa na skalę naprawdę gigantyczną. Dotychczas uboczne wątki śledztwa były całkowicie pomijane. Moim celem nie było odkrycie, kto stał za porwaniem i kto jest winny śmierci Bohdana Piaseckiego. Zestawieniem możliwości zająłem się dopiero w podsumowaniu. Z Przedmowy
Pomijając zupełną fałszywość tezy, że bez powstań nastąpiłby uwiąd świadomości narodowej Polaków, trzeba stwierdzić, że spór o sens polityki powstańczej jest ważny dla kondycji polskich elit. Polscy przywódcy muszą uczyć się na błędach swoich poprzedników, aby sami ich mogli uniknąć. A przede wszystkim muszą pamiętać, że za co innego odpowiada ułan, czego innego wymaga się od naczelnego wodza, a z odpowiedzialności za realnie istniejące państwo nikt nie zwolni polskich polityków. Narodowego interesu w umiejętny sposób trzeba bronić zarówno w ramach Unii Europejskiej, jak i w zmieniającym się otoczeniu międzynarodowym, szczególnie w sytuacji dokonującego się upadku amerykańskiej hegemonii. Ciągle okazuje się, że Rosja jest stałym elementem polskiej polityki i byłoby fatalnie, gdyby nasz stosunek do niej wynikał z recydywy powstańczego szantażu.
Książka niniejsza jest podsumowaniem studiów nad historią państwa i prawa hitlerowskiej Trzeciej Rzeszy, przeprowadzonych przez autora w latach 1957-1962. Dzieje polityczne hitleryzmu, historia wojny, okupacji i masowych zbrodni wystąpią na kartach tej książki tylko incydentalnie, tylko w związku z głównym nurtem tematycznym. Sprawy te posiadają ze sobą już bardzo bogatą wielojęzyczną literaturę, do której możemy odesłać czytelnika.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
