Bodźcem, który sprawił, że zacząłem szukać możliwie efektywnej, pozbawionej skutków ubocznych i naturalnej terapii chorób nowotworowych był przypadek członka mojej najbliższej rodziny. Rak skóry. Zostałem poproszony o poradę, gdy zawiodły wszelkie dotychczasowe, konwencjonalne metody leczenia. Po przyjrzeniu się różnorodnym naturalnym terapiom doszedłem do wniosku, że jedynym środkiem naturalnym, posiadającym naukowe uzasadnienie, jest terapia witaminą B17 (amigdaliną).

Za moją namową bliska mi osoba zaczęła spożywać zwiększoną dawkę bogatych w amigdalinę ziaren. Po kilku dniach chorobowo zmienione miejsca zaczęły się odmieniać, a po kilku tygodniach po nowotworze nie było ani śladu. Do dzisiaj, dzięki zachowaniu diety obfitującej w produkty bogate w amigdalinę, choroba nie powróciła.
Dlatego ja sam również zacząłem spożywać bogate w amigdalinę ziarna. Na plecach miałem znamię o średnicy mniej więcej 2,5 centymetra. 3 dni po tym, gdy do mojej diety włączyłem amigdalinę, poczułem na znamieniu swędzenie, które utrzymywało się przez kolejnych kilka dni, po czym nagle ustało.

Jednocześnie, gdy włączyłem amigdalinę do mojej codziennej diety, okazało się, że mogę dłużej niż to miało miejsce dotychczas przebywać na słońcu, i niestraszne mi już poparzenia słoneczne. Jak wiele ma to wspólnego z rozpoczętą dietą amigdalinową, niestety, nie mogę stwierdzić, jednakże dostrzegam równoczesność występowania tych objawów i rozpoczętej diety.

Dziennie przyjmuję mniej więcej 10 do 11 gram ziaren bogatych w amigdalinę wraz z innymi produktami zawierającymi nie tylko witaminę B17, ale także antocyjany. W zależności od stopnia zawartości amigdaliny w ziarnie, spożycie go odpowiada przyjęciu od 440 do 900 mg amigdaliny w pojedynczej dawce dziennie. Do dziś nie udało mi się stwierdzić żadnego działania niepożądanego.

Niewiele innych środków, stosowanych w biologicznej terapii chorób nowotworowych, wywołało tyle kontrowersji, a nawet gorzkich kłótni, co właśnie ta substancja, znana pod różnymi nazwami, takimi jak: letril, witamina B17 czy amigdalina.

Gorąca dyskusja na ten temat osiągnęła swoje apogeum w latach 60. i 70. XX wieku w Stanach Zjednoczonych. (Więcej na temat ówczesnych wyników dyskusji znajdziesz w książce dziennikarza Edwarda Griffina Świat bez raka. Opowieść o witaminie B17). W wyniku opisanych przez Griffina wydarzeń amigdalina nie została dopuszczona jako środek do terapii raka w Stanach Zjednoczonych. Z biegiem czasu burza wokół zagadnienia nieco przycichła, ale pierwotne stronnictwa nadal utrzymują się tak, jak przed laty.

W innych krajach natomiast z powodzeniem już od dziesiątków lat stosuje się laevo-manddonitrile-beta-glucuronosid, bo tak brzmi pełna nazwa tej substancji, i do tej pory nie zaobserwowano żadnych poważnych skutków ubocznych tej terapii. W Niemczech w praktyce lekarskiej amigdalinę stosował prof. Dr Hans Nieper a w Meksyku w swojej klinice „Oasis of Hope" doktorzy Contreras Senior i Junior, Leczyli już ponad 100.000 pacjentów, a ich terapia okazała się niezwykle skuteczna.

Z biegiem cza.su pojawiły się także anglojęzyczne opracowania naukowe, nowszej daty, które W swoich postulatach zbliżają się do pionierskich opracowań metody i potwierdzają skuteczność terapii opartej na amigdalinie.

Niestety, media o tych pracach praktycznie milczą. Ja jednak będę w niektórych miejscach odwoływał się do tych opracowań i je cytował. Czytelników bardziej zainteresowanych podstawami naukowymi proszę o wyrozumiałość. Ta książka powinna być przystępna dla laików - musi być dla wszystkich zrozumiała - i z tego powodu jestem zmuszony zrezygnować z języka naukowego. Najważniejsze pozycje literackie, dotyczące zagadnienia, zebrałem w zalecanej bibliografii na końcu książki. Źródła literackie, które są ważne ze względu na kontekst, będę od razu zaznaczał tak, aby ich prawdziwość można było bezzwłocznie potwierdzić.

Każdego dnia w moim gabinecie jestem wielokrotnie proszony o zajęcie stanowiska i wypowiedzenie się na temat witaminy B17 - i stwierdzam niezbicie, że panuje przerażający niedobór materiałów informacyjnych na ten temat. Niewiedza i półprawdy opanowały Internet, co prowadzi do wielkich nieporozumień i zamieszania. Z tego powodu zdecydowałem się napisać ten przewodnik i podręcznik. Mam nadzieję, że wniesie on nieco światła w półmrok, który wciąż osnuwa ten temat.

Jestem oczywiście świadomy, że ta książka stanowi jedynie kompromis pomiędzy różnorodnymi teoriami fachowców z jednej strony i laików z drugiej. Chociaż większość moich czytelników to właśnie mniej lub bardziej laicy w dziedzinie medycyny, i z tego powodu również osoby potrzebujące zrozumiałych i możliwie wyczerpujących informacji, to i tak zdecydowałem się część naprawdę skomplikowanych zależności nieco rozjaśnić. Aby jednak zachować je w miarę zrozumiałymi, zadałem sobie wiele trudu, aby zagadnienia fachowe możliwie przystępnie i zwięźle przedstawić. Zachęcam wszystkich czytelników do zagłębiania się w różnorodne dociekania naukowe w trakcie lektury.

Riedlingen, w listopadzie 2008 r. Peter Kern, terapeuta medycyny naturalnej
- z wprowadzenia do książki.