To nie ja jestem miłosiernym samarytaninem

Brat Paweł odbiega od stereotypowego wizerunku zakonnika: biega w maratonach, uprawia wspinaczkę, chorym na oddziale paliatywnym gra na gitarze pieśni biesiadne. W tej książce opowiada o swoim powołaniu i kryzysach. O tym, jak uświadomił sobie, kto jest dobrym Samarytaninem z ewangelicznej przypowieści, i co z tego wynikło. O tym, jak powinniśmy podchodzić do naszego ciała i prawdziwych cudach. Ktoś, kto zechce sięgnąć po jego opowieść, przeczyta m.in.: jak fugował dziury na wieżowcach, by stworzyć największą ściankę na Podkarpaciu; jak radzi sobie z gotowaniem dla wspólnoty; jak mordował swoich braci; jak zaprzyjaźnił się z żołnierzami z I wojny światowej; jak się doświadcza samotności w eremie; jak Szatan pracuje nad naszą świętością; nad czym zastanawia się „neon” w piekle; co Braveheart mówi nam o wybieraniu; jak rak może okazać się błogosławieństwem; jak pewien alkoholik sprawił, że zaczął posługiwać terminalnie chorym; jak przyjmowano pieśni biesiadne śpiewane przez zakonnika na oddziale paliatywnym; jak to się stało, że wyjechał na misję do Afryki. W książce obok zapisu rozmów z bratem Pawłem, znalazły się świadectwa osób, które zetknęły się nim podczas jego posługi na Oddziale Paliatywnym Szpitala Wojskowego w Krakowie.