Jerzy Kędziora to wybitny polski rzeźbiarz, znany przede wszystkim ze swoich niezwykłych rzeźb balansujących. Prace często zawieszone na cienkich linkach lub umieszczone na delikatnych podporach, wydają się być na granicy utraty równowagi, ale pozostają stabilne. Ten efekt osiągany jest dzięki precyzyjnym obliczeniom i zrozumieniu zasad fizyki. Rzeźby artysty często emanują poczuciem ruchu. Mimo że są nieruchome, ich dynamiczne pozy i sposób zawieszenia sprawiają wrażenie, że zaraz się poruszą. Ta iluzja ruchu dodaje jego pracom niezwykłej lekkości i żywotności. Jego prace często przedstawiają postacie ludzkie w różnych aktywnościach, takich jak taniec, akrobatyka czy codzienne czynności. Czasami jego rzeźby nawiązują do klasycznych motywów mitologicznych, sportowych lub historycznych, nadając im nowoczesny kontekst. Sztuka Jerzego Kędziory to unikalne połączenie estetyki, inżynierii i fizyki, które nie tylko zachwyca widza, ale także prowokuje do zastanowienia się nad prawami rządzącymi naszym światem. Jego rzeźby balansujące to nie tylko wyzwanie dla grawitacji, ale także dla percepcji i wyobraźni, czyniąc jego twórczość wyjątkowym zjawiskiem na współczesnej scenie artystycznej. Album w wydaniu miniaturowym.

Publikacja stanowi bogaty zbiór pomysłów na oryginalne, nowoczesne i prawdziwie twórcze działania plastyczne wspierające wszechstronny rozwój dzieci. Zawiera inspirujące propozycje adresowane głównie do nauczycieli przedszkola, edukacji wczesnoszkolnej, świetlic szkolnych i plastyki oraz pedagogów specjalnych, terapeutów pedagogicznych, arteterapeutów, wychowawców, instruktorów zajęć plastycznych i rodziców. Znajdą oni w książce:pomysły na zabawy plastyczne dla dzieci od lat 2propozycje prac plastycznych z podziałem na cztery pory rokuaktywności uwalniające naturalną ekspresję twórczą i prowadzące do poznania różnych form wyrazu artystycznegoprzykłady tradycyjnych, nowoczesnych, eksperymentalnych i mieszanych technik plastycznychprojekty, które można zrealizować przy pomocy ogólnodostępnych, zwyczajnych i niedrogich lub pozyskanych z recyklingu plastycznego materiałów i przyborówzadania dostosowane do rzeczywistych możliwości i naturalnych faz rozwoju plastycznego dzieci.Zawarte w książce treści zgodne są z podstawą programową nauczania plastyki w przedszkolu i w szkole podstawowej, również dla uczniów z niepełnosprawnościami.

Winslow Homer, amerykański malarz, grafik i rysownik, znany jest głównie ze swoich realistycznych dzieł, które często przedstawiają sceny z życia na wsi, morskie pejzaże oraz ludzi w ich codziennych sytuacjach. Jego prace, wyjątkowe ze względu na mistrzostwo w oddawaniu światła, kolorów i atmosfery, są niezwykle prawdziwe i emocjonalnie bogate.W twórczości Winslowa Homera można dostrzec wpływy romantyzmu i realizmu - to właśnie realistyczne podejście do tematów oraz umiejętność przedstawiania wrażeń sprawiają, że jego dzieła wciąż pozostają inspiracją dla wielu artystów i miłośników sztuki na całym świecie. W albumie przedstawione są najważniejsze dzieła takie jak Breezing Up, The Fog Warning, czy Home, Sweet Home.

Henri Rousseau (1844-1910) to francuski malarz, który zdobył uznanie jako przedstawiciel sztuki naif lub prymitywistycznej. Jego dzieła charakteryzują się naiwną stylizacją, płaskimi formami i jaskrawymi kolorami. Rousseau często malował pejzaże i sceny z dżungli, chociaż sam nigdy nie podróżował do takich miejsc. Pomimo braku formalnego szkolenia artystycznego, jego prace zdobyły uznanie w środowisku artystycznym, a dzisiaj są uważane za ważny element historii sztuki modernistycznej.

W czasach masowej fotografii i internetu sens rysowania architektury, krajobrazu czy wnętrz nie jest oczywisty. Bronię rysunku, bronię szkicowania, choć przyznaję, że korzyści odnosi przede wszystkim sam rysujący. (…) To, co wydawało się znane, widziane wielokrotnie, rozpoznawalne lub nawet banalne, w procesie rysowania przekształca się, można rzec – odsłania się, czy raczej jest odsłaniane. To tak, jak z myśleniem: gdy chcemy sprecyzować i wypowiedzieć myśl, to już nie jest to ta sama myśl. Rysuje się, aby zobaczyć, celem i środkiem rysunku jest widzenie… Fragment Wstępu Książka Janusza Sepioła należy do bardzo rzadkich wydawnictw, w których autor posługuje się jednocześnie tekstem i własnym rysunkiem. Użyte w tytule określenie „szkice architektoniczne” nie jest w tym wypadku metaforą. Praca stanowi swoiste itinerarium – zapis wrażeń i refleksji z miejsc rozsianych pomiędzy dwiema artystycznymi metropoliami: Lwowem i Krakowem. Tytuły poszczególnych rozdziałów to w ogromnej większości nazwy miejscowości, ale równie dobrze mogłyby to być nazwiska postaci, których te teksty dotyczą. Niemal za każdym razem pojawia się jakaś biografia: projektanta, mecenasa, badacza. To opowieści o budowlach, miejscach i ludziach. Ich wybór nie podlega jakimś sztywnym kryteriom; motywem scalającym jest narracja o artystycznym oddziaływaniu środowiska lwowskiego (Wydziału Architektury Politechniki Lwowskiej) na obszar zachodniej Galicji w II połowie XIX i I połowie XX wieku. Książka jest galerią obiektów nieco mniej znanych, mniej spopularyzowanych, skupia się na architekturze „drugiego rzutu” bądź też architekturze mniejszych ośrodków, ukazując je na tle budownictwa w swej większości anonimowego: drewnianych kościołów, cerkwi, synagog, tworzących unikalny krajobraz kulturowy tej części Europy. Wydawnictwo w znacznej części dotyczy bezpośrednio kultury Krakowa. Na jego stronach pojawiają się działający tu, a potem migrujący do Lwowa architekci tacy jak Teodor Talowski, Jan Sas-Zubrzycki, Adolf Szyszko-Bohusz czy pochodzący z Lwowa, a działający w Krakowie i na Podhalu Zbigniew Kupiec, bądź też pochodzący z Krakowa a działający w Rzeszowie Mateusz Tekielski. Są także znani krakowscy historycy sztuki, jak profesorowie Edward Dutkiewicz czy Józef T. Frazik. W tym sensie można ją zaliczyć do cracovianów. Książka nie jest w żadnej mierze krajoznawczym przewodnikiem ani akademickim skryptem czy podręcznikiem. Zachowuje wartość niespiesznej, nieco erudycyjnej gawędy i stanowi zapis fascynacji różnorodnością architektonicznych form, szkół, nurtów i mód. W jakimś sensie uczy, jak patrzeć na architekturę, a z pewnością jest przykładem gasnącej tradycji odręcznego, „wrażeniowego” rysowania architektury i to w przeróżnych technikach: od akwareli po węgiel. Tworzy bardzo osobisty i zaskakująco nowatorski obraz architektonicznego dziedzictwa tej części Europy Środkowej. Janusz Sepioł, ur. 1955 w Gorlicach. Absolwent Politechniki Krakowskiej i Uniwersytetu Jagiellońskiego, architekt, historyk sztuki, urbanista. Architekt Województwa Krakowskiego, w latach 2002–2004 Marszałek Małopolski, senator VII i VIII kadencji, obecnie Główny Architekt Rzeszowa. Wyróżniony Medalem Honorowym SARP, Złotą Odznaką Izby Architektów RP oraz samorządową Nagrodą im. J. Regulskiego. Autor kilku książek eseistycznych (m.in. Architekci i historia, Dyptyk włoski, Praca nad krajobrazem, Historia jednego domu), współautor i redaktor wielu wydawnictw fachowych (m.in. „Przestrzeń życia Polaków” [raport], Form Follows Freedom, „Puls Polskiej Architektury”, „Architektura Rzeszowa”) oraz jednej ilustrowanej książki dla dzieci (Sierściaki i inne).

Już od czasu pierwszego wydania w 1998 roku podręcznik ten, przetłumaczony na wiele języków, kreśli kontury estetyki fotografii i pozwala na rozważania na temat jej statusu jako sztuki, rozpatrując nasuwające się pytania teoretyczne. Refleksja ta opiera się na analizie licznych dzieł fotograficznych oraz na definicji nowych pojęć opracowanych w świetle estetyki, filozofii i psychoanalizy. Dzieło omawia trzy ważne zagadnienia: Jakie związki z rzeczywistością utrzymuje fotografia? Na czym polega specyfika dzieła fotograficznego? Co sprawia, że fotografia znajduje się w sercu sztuki współczesnej lub też wręcz jest jej sercem? François Soulages jest profesorem uniwersyteckim (Université Paris 8, Institut National d’Histoire de l’Art), prezesem oraz założycielem RETINA.International (Recherches Esthétiques & Théorétiques sur les Images Nouvelles & Anciennes), organizacji zajmującej się badaniami estetycznymi i teoretycznymi nad obrazem, a także autorem licznych publikacji oraz współautorem prac zbiorowych.

Japanese folklore is a goldmine of terrifying supernatural Yokai monsters, demons, phantoms. A large number of Ukiyo-e woodblock printings created in Edo period (1603-1868) depict these monstrous beings in the illustrations of popular folk tales and horror stories. This book contains 70 Yurei (ghosts), Oni (demons), Kaijin (sorcerers) and Yokai (supernatural monsters) with a basic introduction to each creature’s story in J/E bilingual text. These phantoms and monsters are described vividly in 120 Ukiyo-e art pieces, all created by great masters such as Hokusai, Hiroshige, Kuniyoshi and so on, giving readers a clear and terrifying image of what such supernatural figures might look like. These images have been passed down through the years, and many art genres in Japan today, including manga and games, are heavily influenced by them. This is the best reference book for Japanese art lovers, folk culture lovers, as well as Japanese pop-culture lovers. It also offers fresh ideas for those searching for new inspirations for tattoo art and design.

W książce "Szczęśliwy jak dziecko, które maluje" Arno Stern opowiada o zabawie malarskiej z perspektywy dziecka: pokazuje, co przeżywa dziecko od pierwszego przekroczenia progu unikalnej pracowni malarskiej Malort, przez powolne otwieranie się do eksplozji spontanicznej ekspresji. Nam, dorosłym, pokazuje, jak stworzyć dzieciom warunki do takiego przeżycia. Nie potrzeba wiele, musimy jednak przyjąć zupełnie nową postawę. W tej książce Arno Stern dzieli się z nami odkryciami, jakich dokonał przez ponad pół wieku towarzyszenia dzieciom w zabawie malarskiej i pokazuje, jak patrzeć na dziecięce rysunki. Książkę polecamy przede wszystkim: - rodzicom, którzy chcą nauczyć się, jak patrzeć na rysunki dzieci i jak stwarzać im warunki do zabawy malarskiej, - nauczycielom, którym zależy na stworzeniu otoczenia, w którym dziecko będzie mogło rozwinąć swoje naturalne talenty, - osobom, które chcą prowadzić pracownie malarskie i zajęcia z zabawy malarskiej.

Pierwsza polska książka o najpopularniejszej współczesnej gwieździe pop na świecie.Taylor Swift to fascynujące zjawisko, a nawet uniwersum popkultury. Czterokrotna zdobywczyni Grammy za album roku, rekordzistka list przebojów, człowiek roku magazynu "Time", bilionerka i jedna z najbardziej rozpoznawalnych osób na świecie.Jej historia nie jest prosta. Biografia Taylor Swift to opowieść o emancypacji, coming of age story, podróż bohaterki w czasach późnego kapitalizmu, kryzysów społecznych i poszukiwania autentyczności. Czy jest ich dzielną protagonistką czy może czarnym charakterem? Czy można "nosić róż i mieć opinie?" Czy można być wrażliwą piosenkarką i zarazem kierować multimedialnym, bilionowym imperium?"Era Taylor Swift" to pasjonująca biografia i reportaż o jednej z ikon naszych czasów, a także książka o zmieniającym się rynku muzycznym, o bebechach showbiznesu, o fanach i hejterach. Lektura obowiązkowa zarówno dla swifties, jak i dla wszystkich pasjonatów świata muzyki i popkultury, którzy chcą zrozumieć fenomen tej unikatowej postaci.Uznana pisarka i reporterka Karolina Sulej, kulturoznawczyni i zadeklarowana wielbicielka Taylor Swift, kreuje wielowymiarowy portret wokalistki i kompozytorki. O jej fenomenie rozmawia zarówno z fandomem, jak i z osobami ze świata muzyki, mediów i psychologii. Takiego portretu Taylor Swift jeszcze nie było.

Geniusz z Barcelony.Zaskakująco różny w kolejnych etapach swego życia – elegancki młody bourgeois; wyniszczony dietą i chorobami zapracowany mężczyzna; przypominający żebraka, wychudzony, zdziwaczały staruszek – zawsze żył architekturą i dla architektury. Nie był dobrym uczniem ani studentem. Jednak zwracał uwagę otwartością umysłu i zaskakującymi pomysłami. Podczas egzaminu końcowego (na którym przyznano mu tytuł architekta głosami większości, a nie jednomyślnie) jego nauczyciel oświadczył: „Panowie, stoimy tutaj dzisiaj przed obliczem geniusza lub szaleńca!”. Syn rzemieślnika – zawsze najwyżej cenił rzemiosło. „Dwoma linami i sznurem tworzy się architekturę”, mawiał. I nigdy nie porzucił swych korzeni, z każdym rokiem mocniej podkreślając, że jest Katalończykiem. Już jako młody chłopak z równie romantycznymi jak on przyjaciółmi poznawał najważniejsze zabytki Katalonii, snując marzenia, z których zaskakująco wiele udało im się zrealizować. W każdym kolejnym projekcie coraz głębiej sięgał do tradycji i historii swojej ziemi. Znając dobrze kilka języków, z czasem zgadzał się rozmawiać już tylko po katalońsku. Coraz częściej – za swą wielką miłość do Ojczyzny – bywa porównywany do wielkiego Katalończyka Ramóna Llulla. Ma zostać błogosławionym – patronem architektów. Uwielbiany i czczony przez jednych, znienawidzony przez innych – już w dniu swojej śmierci okrzyknięty został geniuszem przez te same barcelońskie gazety, które jeszcze niedawno zamieszczały jego karykatury: niezrozumianego, trochę szalonego, ekscentrycznego. „Autobiografia Gaudiego została zapisana w kamieniu; w popękanych kaflach, szylkrecie, powykręcanym metalu, witrażach i wypolerowanym złocie; w cemencie i zaprawie murarskiej. Aby stworzyć obraz człowieka, musimy bliżej przyjrzeć się budynkom, które zbudował, w których mieszkał, przedmiotom, które czcił, i źródłom jego wyobraźni: temu, co sam nazwał Wielką Księgą Natury” – napisał Autor książki we wstępie do tej jedynej w swoim rodzaju „biografii architektonicznej”. Gaudi. Geniusz z Barcelony to barwna i dowcipna ilustrowana biografia artysty (1852–1926), a zarazem portret Katalonii, jej życia kulturalnego i politycznego, napisana wartko, wnikliwie i ze zrozumieniem. „Rzadko się zdarza, aby biografia architekta była tak ludzka i pełna humoru. Udało się odtworzyć połączenie żartobliwości i powagi, jakie charakteryzowało Gaudiego”, napisał Paul Preston.

Autorka Mahatmy Witkaca dotarła do ostatnich świadków pamiętających jeszcze Witkacego: Oli Watowej, Ireny Krzywickiej, Anny Linke, Wally Pawlikowskiej. Pokazała też tragikomiczne, dopełniające katastroficzne wizje Witkacego, peerelowskie losy jego najbliższych, żyjących w zbydlęconym świecie, w którym on sam odmówił udziału, np. jego żony, Jadwigi Witkiewiczowej, chromej i starej, przepędzonej przez komunistę Polewkę z literackiego kołchozu na Krupniczej w Krakowie. Samotność i nędza ,,demonicznych"" niegdyś modelek, wyprzedających jego obrazy w zamian za miejsca w domu starców. Przypomniała tragigroteskę ,,grzebalnej awantury"", gdy na zakopiańskim cmentarzyku, wśród przemówień o polsko-radzieckiej przyjaźni, pochowano zmarłą w czasie porodu Bogu ducha winną młodą Ukrainkę.Nowe wydanie Mahatmy poszerzone zostało o unikatowe i niepublikowane wcześniej zdjęcia Witkacego na ,,wyrypach"" w ukochanych Tatrach oraz jako męża i nie-męża z żoną i najważniejszymi kobietami jego metafizycznego haremu, a także o trzy nowe rozdziały:          * ,,Ciućka jego tango tańcowała"" - o Witkacym jako wirtuozie słowa, niepodrabialnego języka pełnego komizmu, twórcy neologizmów, które weszły do polszczyzny, np. pyfko, papojka, kobietony, bebechy, szpryngle, oraz przekleństw podniesionych do rangi sztuki, np. sturba jego suka, ścierwa ich pyzdry, ty skierdaszony wądrołaju! * ,,Kronika intymna"" - o szczerych, wręcz ekshibicjonistycznych listach Witkacego do żony i przyjaciół, swoistym intymnym dzienniku artysty i człowieka z krwi i kości, ze swadą i humorem relacjonującego swoje twórcze niemoce, jak też kłopoty z zębami i hemoroidami.                                                                                              * ,,Śpiewki poranne"" - o tworzonych zwykle podczas kąpieli żartobliwych wierszykach o tematyce erotycznej, peyotlowej, klozetowej, pisanych dla rozrywki i ucieczki od prześladujących go glątw. Często niecenzuralnych, dosadnych, nigdy jednak wulgarnych, jak chociażby ten:                                                                                                              Wlazła na piedestał/i prosiła, żeby przestał,/ale on nie słuchał wcale/ i dalejże ją na tym piedestale 

Męskie Granie - Historia muzycznego fenomenu ostatnich latW 2010 roku nikomu nie mieściło się w głowie, że polski artysta może zgromadzić publiczność, która wypełni Stadion Narodowy. Nikt nie spodziewał się, że kultura słuchania muzyki w Polsce przejdzie taką rewolucję! Nikt wcześniej nie zaryzykował też zorganizowania rozbudowanej trasy festiwalowej.Męskie Granie szybko stało się najważniejszym wydarzeniem lata - jedynym festiwalem, który ma własną Orkiestrę i własny hymn, a jego gwiazdami są wyłącznie polscy artyści.Piotr Stelmach zabiera nas w podróż przez 15-letnią historię Męskiego Grania. Rozmawia z twórcami i organizatorami imprezy z Grupy Żywiec i agencji Live - wywrotowcami i prekursorami, którzy postawili na jakość, muzyczne eksperymenty, fuzje gatunków i wymianę międzypokoleniową. Artyści - Wojciech Waglewski, Katarzyna Nosowska, Dawid Podsiadło, Brodka, Krzysztof Zalewski, Daria Zawiałow, Igo i wielu innych - zapraszają nas na próby i do studiów nagraniowych, gdzie powstają hymny Męskiego Grania. A sekrety rock'n'rollowej kuchni zdradzają fachowcy od sceny, nagłośnienia czy multimediów. Poznajemy niezwykłe historie artystycznych spotkań i kulisy pracy setek osób, które tworzą tę kultową imprezę.Bo Męskie Granie to nie tylko muzyka - to niedając9788383600918y się kontrolować żywioł.Wydawca: Wielka Litera i KayaxPiotr Stelmach - dziennikarz muzyczny, współzałożyciel i szef muzyczny Radia 357. W latach 1997-2020 związany z Programem Trzecim Polskiego Radia, w którym prowadził m. in. autorskie audycje: "Offensywa", "Myśliwiecka 3/5/7" oraz "W tonacji Trójki". Autor książki Lżejszy od fotografii. O Grzegorzu Ciechowskim. Koncerty Męskiego Grania prowadzi od pierwszej edycji trasy w 2010 roku.

Frapujące studium zwrotu obywatelskiego, który dokonał się w Ukrainie na początku XXI wieku. W centrum swojej analizy autorka stawia działalność ruchów kobiecych i kolektywów artystycznych, które nie tylko współtworzyły kolejne zrywy – pomarańczową rewolucję i rewolucję godności – ale także przyczyniły się do wypracowania nowego języka feministycznej emancypacji. Szczególną uwagę poświęca kulturowym napięciom dotyczącym symboliki religijnej i narodowej, stosunku do postradzieckiego dziedzictwa oraz kwestii wolności seksualnej. Dzięki zastosowaniu metodologii badań postkolonialnych i wpisaniu omawianych zjawisk w szeroki kontekst historyczny Jessice Zychowicz udaje się wydobyć to, co najbardziej oryginalne w sztuce ukraińskich artystek i kolektywów, bez nakładania na ich pracę zachodnich klisz. Autorka przez kilka lat mieszkała w Ukrainie – także podczas rewolucji godności – co znalazło wyraz nie tylko w jej wnikliwej analizie performansów i dzieł (przede wszystkim takich grup, jak Femen, Feministyczna Ofensywa, VCRC, ChudRada i REP, oraz artystek, jak Jewhenija Bielorusiec, Alewtyna Kachidze i Włada Rałko), ale także nadało tej książce specjalny, osobisty ton.

W literaturze, muzyce i sztuce tak dawnej, jak późniejszej dominują, jak się zdaje, przedstawienia zatargów, wojen, nienawiści, zdrady i braku porozumienia przyczyny klęsk i nieszczęść. To głównie one wydają się dostarczać tematów i wyobrażeń twórcom. Dioskurowie. Zgoda przyjaźń braterstwo to książka poświęcona znacznie bardziej optymistycznej tematyce, która wiąże się z postaciami Kastora i Polluksa (synów Zeusa i Ledy, żony króla Sparty, Tyndarosa; opiekunów żeglarzy i żołnierzy), mitycznych bliźniąt, przywołujących zagadnienia rzadziej pojawiające się w literaturze, muzyce, sztuce czy ogólniej mówiąc w kulturze, a związane z pozytywnymi uczuciami, postawami i działaniami. Takie ujęcie problematyki skłoniło badaczy różnorodnych specjalności (przede wszystkim literaturoznawstwa, ale również historii i historii sztuki, filozofii i religioznawstwa, prawa i dziennikarstwa, wreszcie muzykologii i teatrologii) do poszukiwania motywów, obrazów, metafor, będących realizacją lub twórczą modyfikacją idei upostaciowanych przez Dioskurów w literaturze, sztuce, muzyce, historii, filozofii, religii, w prawie i dziennikarstwie. W prezentowanych rozważaniach powracają wielokrotnie tytułowe zagadnienia przyjaźń, braterstwo, zgoda poszerzone o inne kategorie, takie jak harmonia, dialog, współpraca, konsensus, konstruktywne myślenie czy jeszcze inne wiążące się z nimi w historii i kulturze zjawiska oraz wartości pozytywne, dotyczące zarówno jednostki, jak i zbiorowości.

Leon Wyczółkowski - wybitny malarz, grafik i rysownik okresu Młodej Polski. Reprezentant nurtu realistycznego w polskiej sztuce. Prace artysty cechowała wszechstronność; eksperymentował w zakresie stosowanych technik: oleju, akwareli, tuszu, temperze, pastelu, ołówku i w grafice. Znane są zarówno jego pejzaże, jak i portrety miast. Mistrzostwo osiągnął Wyczółkowski także w dziedzinie sztuki portretowej. Uprawiał grafikę oryginalną, stając się jednym z pionierów tej dyscypliny w Polsce.Dzieła pokazane w albumie pozwalają prześledzić etapy rozwoju twórczości malarza. Album stanowi wybór najlepszych prac Wyczółkowskiego z całego okresu twórczości. Czytelnik znajdzie w nim ponad 50 znanych i mniej znanych reprodukcji, uzupełnionych wstępem poświęconym twórczości artysty.

Nie byłeś jeszcze w filharmonii? Rzadko słuchasz muzyki klasycznej? Uważasz, że jest ona "zbyt poważna"? Przeczytaj tę książkę! Po świecie muzyki oprowadzi Cię David W. Barber - znakomity przewodnik, który z humorem, sowicie okraszając ważne treści anegdotą, zapozna Cię z faktami z historii muzyki, które znać trzeba, wiadomościami z życia kompozytorów, które znać warto i ciekawostkami, których znajomość może uczynić z Ciebie niemal wytrawnego konesera. Autor potrafi rozbawić także tych, którzy o muzyce wiedzą więcej, a nawet całkiem dużo, przedstawiając znane z podręczników fakty w krzywym zwierciadle swego absurdalnego humoru.

Fascynująca podróż w czasie, podczas której razem z Piotrem Wierzbickim czytelnik zatrzymuje się w niemal każdym zajeździe lub hotelu, który kiedykolwiek pojawił się na planie Warszawy czy w przewodnikach dla podróżnych.Autor - varsavianista od lat publikujący w ""Skarpie Warszawskiej"" i oprowadzający wycieczki po stolicy - drobiazgowo analizuje każdą wzmiankę o obiektach bazy noclegowej, a przy tym barwnie opowiada o atmosferze dawnych czasów. Część II to solidne kompendium na temat warszawskiego hotelarstwa.

„Ostatnie dziesięciolecie XX wieku zapisało się w dziejach Teatru Polskiego we Wrocławiu jako czas nadzwyczajnego rozkwitu. Ów wzlot zbiegł się z trudnym dla polskiej kultury okresem transformacji. „Terapia szokowa” zaaplikowana krajowej gospodarce odcisnęła swoje piętno także na życiu teatru. Galopująca inflacja, kurczące się dotacje i masowy odpływ publiczności doprowadziły wiele polskich scen na skraj zapaści” – pisze Jolanta Kowalska we wstępie do swojej książki. Ale „Tamta dekada. Teatr Polski we Wrocławiu w latach 1990–2000” to też zupełnie inna opowieść. Autorka portretuje okres wyjątkowego wzrostu popularności wrocławskiej sceny, eksplozji talentów i niełatwych kompromisów. Jolanta Kowalska snuje opowieść o budowaniu się zespołu, głośnych spektaklach Jerzego Grzegorzewskiego, Krystiana Lupy, skandalach i artystycznym fermencie. „Tamta dekada” to opowieść o miejscu, które rozwijało się na przekór pożarom, powodziom i trudom transformacji w barwnych latach 90. i w mieście, które właśnie zaczynało odzyskiwać swój dawny blask. Obowiązkowa pozycja dla wszystkich miłośników i miłośniczek teatru, historii i Wrocławia.

Profesor Anna Kuligowska-Korzeniewska od wielu lat z pasją i kompetencją bada zagadnienie odbicia wydarzeń i programu rewolucji 1905 roku w polskim teatrze. Jej wieloletnie działania doprowadziły do obszernego opracowania, w którym zawarła monograficzny obraz refleksów w teatrze polskim ważnego wydarzenia politycznego i społecznego, jakim niewątpliwie było „czwarte powstanie”. Czwarty akt „Wesela”. Teatr wobec rewolucji 1905 roku uzupełnia lukę w wiedzy o polskich dążeniach niepodległościowych, po raz pierwszy wiążąc je z życiem teatralnym. Jest efektem wielkiej pracowitości i wiedzy Autorki, a także jej zaangażowania w pamięć o tradycjach patriotycznych w działaniach polskiego środowiska teatralnego. — prof. dr hab. Lidia Kuchtówna

Historia sztuki w Odesie w XX wieku to opowieść o ciągłej ewolucji, poszukiwaniu narodowej tożsamości, złożona z momentów triumfu i próby, zwieńczona wojną, ale też nadzieją na odbudowę i kontynuację twórczego dziedzictwa.Sztuka w Odesie zawsze odzwierciedlała bogactwo kulturowe, zróżnicowane wpływy oraz burzliwe wydarzenia, które kształtowały historię tego regionu w XX wieku. Dziś miasto znajduje się na linii frontu, a większość inicjatyw artystycznych została brutalnie przerwana wybuchem pełnoskalowej wojny w 2022 roku, co spowodowało zniszczenie wielu zabytków architektury oraz dzieł sztuki.Album Odesa. Długi wiek XX w sztuce opowiada ohistorii, sztuce i tożsamości miasta perły Morza Czarnego od XIX do XXI wieku i odnotowuje przy tym wszystkie najważniejsze przełomy polityczne i artystyczne.Fotografie znajdujące się w albumie pokazują zarówno dostojne miasto z 1895roku, odeski port w czasie rewolucji 1917 roku, jak i działania artystów-kontestatorów z lat 60. XX wieku.Miasto jest tu sceną zmagań różnych aktorów: poszukiwania indywidualnościartystycznej przez twórców fin de siecleu, narzucania zasad socrealizmu i jegoprzełamywania w latach 70., budowania niepodległej Ukrainy, wojny o Krym w2014 roku i pełnoskalowej agresji rosyjskiej w roku 2022. Schody odeskie nie sąwcale świadkiem strzałów, jakie wojsko carskie kieruje do rosyjskiego ludu, aleperformansów z lat 70. albo zmagań zwolenników Majdanu i separatystów wlatach dwutysięcznych.Album zawiera około 100 dzieł fotografii z życia miasta i jego artystów,pocztówek, reprodukcji grafik, obrazów i rzeźb. Towarzyszą im teksty o sztuce, kinematografii, odmienności Odesy w porównaniu z innymi miastami i regionami Ukrainy, o micie Odesy w kulturze.