Socjologia to nauka systematycznie zajmująca się badaniem całego życia społecznego człowieka. Badane są chociażby społeczne reguły, procesy i kultury, które łączą lub dzielą ludzi. W tym dziale zatem proponujemy wszelkie fachowe podręczniki, poradniki i publikacje właśnie z dziedziny socjologii. Czytając nasze lektury zapoznasz się z podstawami psychologii, dzięki którym zrozumiesz istotę kształtowania konkretnych postaw, emocji i cech osobowości ludzkich, zgłębisz podstawy takich nauk jak: filozofia czy logika. Poza tym bedziesz mógł udoskonalić posiadane kompetencje interpersonalne, które przydadzą ci się zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym.
Zniszczenia dokonane przez wojska – zarówno szwedzkie, jak i własne – na terytorium Rzeczypospolitej w czasie tzw. potopu uchodzą za wyjątkowo dotkliwe w dziejach kraju. Czarna legenda głosi, że rabunki i zniszczenia tego okresu przyczyniły się do załamania gospodarki i ostatecznego upadku miast Rzeczypospolitej. Sceptycy nie kwestionują kryzysu gospodarczego i ustrojowego państwa, ale zauważają, że nawet po klęsce połowy stulecia w wielu koronnych ośrodkach miejskich trwało ożywienie budowlane, powstawały wybitne dzieła architektury barokowej, przebudowano wiele kamienic, rezydencji i pałaców. Prezentowana monografia dotyczy stanu zaludnienia i zabudowań widzianych przez pryzmat podatków nakładanych na mieszkańców pięciu dużych miast Korony (Warszawa, Kraków, Poznań, Lublin i Lwów). Analiza stanu kamienic oraz nierówności majątkowych scharakteryzowanych poprzez repartycję podatków w kilku przekrojach chronologicznych daje odpowiedź nie tylko na zasadnicze pytanie o rolę zniszczeń w okresie tzw. potopu w dziejach gospodarczych Rzeczypospolitej, lecz także o zróżnicowanie jej dużych miast przed najazdem szwedzkim i po nim. Badając wymienione ośrodki miejskie pod kątem nierówności majątkowych, autorka zestawia je z innymi miastami europejskimi i stara się odpowiedzieć na pytanie, czy Warszawa, Kraków, Poznań, Lublin i Lwów były jedynie ośrodkami peryferyjnymi, czy też można w ich przypadku mówić o kształtowaniu się cech wielkomiejskości.
******
Townspeople and Taxes. Wealth Inequalities in Chosen Cities of the Polish Crown in the 17th Century
The monograph is concerned with the population and buildings of five big cities of the Polish Crown (Warsaw, Cracow, Poznan, Lublin and Lviv) in the light of taxes imposed on their inhabitants. The analysis of the state of the tenements and wealth inequalities indicates the consequences of the destruction during the so-called Deluge in the economic history of the Polish Commonwealth and explores the differences between the cities before and after the Swedish invasion.
Do rąk czytelników oddajemy drugi tom wspomnień profesora związanego z socjologią i nauką o mediach, wykładowcy Uniwersytetu Śląskiego, byłego rektora Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Tom pierwszy zatytułowany Reperować płot czy wymierzać sprawiedliwość pisany był w dialogu z ciekawą jego życia przyjazną osobą. Pozwalał poznać autora jako samotnego chłopczyka z lat wojny, który poszukuje swoich przyjaciół. Ukazywał go w procesie kształtowania się charakteru i w związkach z najbliższymi mu osobami. Tutaj, na co wskazuje sam tytuł tomu - Ku ludziom - przedstawiono jego związki towarzyskie i zawodowe. Mamy obraz środowiska studenckiego Krakowa, kręgów inteligenckich miasta, stowarzyszeń społecznych i ważnych w życiu miasta osób. Rozległe kontakty zawodowe i towarzyskie otwarły także autora na rozliczne środowiska międzynarodowe. Trzy rozdziały prezentują podstawowe pola jego życia osobistego: wiary, kuchni i finansów. Autor powraca do ważnych w jego życiu problemów naukowych, a także okresu w reformowaniu i zarządzaniu wyższą uczelnią. Niektóre wątki z historii ostatnich siedemdziesięciu lat stanowią uzupełnienie w opisie miejsc i wydarzeń z nimi związanych, których brak sygnalizowali życzliwi czytelnicy pierwszego tomu.
Unemployment in the European Union seems to be one of the most important economic, social and political challenges nowadays. Young Europeans are particularly affected by this problem. The 2008 financial and economic crisis has undermined not only the economies of many of the member states, but also the integration project itself. The European Union and its capacity to create a better world has been called into question, especially by the young generation. Overcoming the crisis, the acceleration of economic development and, consequently, political recovery are the aims that are especially relevant for young Europeans. Additionally, these objectives should be achieved through the inclusion of the social dimension and also by an innovative approach (also on an individual level), with a special role for education, employment and small and medium enterprises.- fragment Wprowadzenia
KSIĄŻKA AUTORA BESTSELLEROWEJ ""CYFROWEJ DEMENCJI""!W ciągu minionej dekady smartfon podbijał świat w oszałamiającym tempie, zmieniając codzienność użytkowników w stopniu, w jakim nie udało się to dotąd żadnej technicznej nowince.Towarzyszy nam od rana do wieczora, w pracy i w życiu prywatnym wygląda na to, że nie możemy się bez niego obyć. Wielu dostrzega pozytywne strony korzystania z tego urządzenia, nieliczni zastanawiają się nad jego negatywnym wpływem na nasze myślenie, odczuwanie i działanie, a także na zdrowie.Czy mamy powody do obaw? Najwyższy czas przyjrzeć się faktom.
Osiedla Rubinkowo i Na Skarpie to największe toruńskie blokowiska. Ich rozwój przypada na lata 70. i 80. XX wieku. Łączy je wspólna historia, związana z dziejami posiadłości J.K. Rubinkowskiego, podobny krajobraz oraz wspomnienia byłych i obecnych mieszkańców. Początkowo osiedla kształtował silnie rozwijający się w Toruniu przemysł z ZWS Elana na czele. Z czasem ogromną rolę w ich rozwoju odegrały kolejne fabryki, nowo powstające szkoły i instytucje, wreszcie przemiany społeczno-gospodarcze lat 90.Rubinkowo i osiedle Na Skarpie autorstwa Anny N. Kmieć to pierwsza monografia historyczna obu osiedli. Prezentuje Rubinkowo od czasów, gdy było wsią leżącą poza granicami Torunia, poprzez włączenie tych terenów do miasta i formowanie się tam osiedla Rubinkowo, a następnie wydzielenie z niego odrębnego osiedla Na Skarpie.Bogaty w ilustracje tom zawiera szczegółowe i niepublikowane dotąd informacje o dziejach obu miejsc, odtworzone na podstawie obszernego materiału źródłowego, ale przede wszystkim spisane i zweryfikowane w oparciu o rozmowy ze świadkami, uczestnikami i twórcami tych dziejów: mieszkańcami, budowniczymi, przedsiębiorcami i działaczami lokalnymi.
Ayfer Tunç w swojej książce poszukuje odpowiedzi na pytania: Czym jest ojczyzna? Co jest istotą narodu? Czy wspólne pochodzenie łączy, czy raczej dzieli – i czym właściwie jest owo wspólne pochodzenie? Autorka stara się stworzyć portret socjologiczny społeczeństwa tureckiego w całej jego różnorodności. Poprzez historie zwykłych ludzi ukazuje jego mentalność, zalety i wady, nie waha się przy tym poruszać tematów wstydliwych czy niewygodnych. Nie ukrywa niechlubnych wydarzeń. Nie ocenia, nie krytykuje i nie chwali, pozostawiając czytelnikowi miejsce na własne przemyślenia. Pod względem formalnym „Historie z ojczyzny” stanowią nawiązanie do opowiadań znanego tureckiego pisarza Refika Halita Karaya, wydanych w 1919 roku pod tym samym tytułem. Wyważony – ale nigdy chłodny – styl autorki, pełen wymownych niedomówień i zaskakujących obrazów, sprawia jednak, że książkę tę możemy czytać nie tylko jako dialog z dawniejszymi czasami, ale też jako przejmujące świadectwo teraźniejszości.
Siły zbrojne mogą być skierowane do udziału w misjach „niższej klasy”, potocznie nazywanych operacjami „z dolnej półki”, prowadzonymi w ograniczonym zakresie i stosunkowo krótkim czasie, które w przyszłości będą przebiegały w podobny sposób jak np. operacja „Just Cause”, dlatego amerykańskie doświadczenia szczególnie z interwencji w Panamie w 1989 r. mogą wyjaśnić niektóre z kluczowych czynników odgrywających nadal istotne znaczenie w przebiegu operacji tego rodzaju. Pod koniec zimnej wojny operacyjne aspekty pracy sztabów zaczęły być drugorzędne w stosunku do logistyki. Szczególnie uwidoczniły to konflikty o niskiej intensywności inaczej nazywane konfliktami o małym natężeniu, w których aktywnie uczestniczyły wydzielone siły amerykańskie odpowiednio przygotowane do misji prowadzonych poza granicami kraju. W latach 1798–1993 uczestniczyły one w 234 zagranicznych interwencjach zbrojnych, z tego w pięciu przypadkach były to oficjalnie wypowiedziane wojny.
Opis stanowi fragment Wstępu.
Profesor zw. dr hab. Jerzy Babiak (profesor nauk humanistycznych, doktor habilitowany nauk ekonomicznych) urodził się 27 maja 1943 r. w Kępnie. Szkołę Podstawową ukończył w 1957 roku w Krążkowach. Uczęszczał do Technikum Kolejowego w Ostrowie Wlkp. w latach 1957?1962, gdzie uzyskał maturę. Studia wyższe odbył w latach 1963?1968 w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu (WSE, a obecnie Uniwersytet Ekonomiczny) uzyskując stopień zawodowy magistra ekonomii. Stopień naukowy doktora nauk ekonomicznych nadała mu w 1974 r. Rada Wydziału Ekonomiki Produkcji WSE w Poznaniu. Natomiast stopień naukowy doktora habilitowanego nauk ekonomicznych uzyskał w 1990 r. w tej samej uczelni.Opis stanowi fragment Przebiegu kariery Profesora zw. dr. hab. Jerzego Babiaka.
Monografia pod redakcją Tomasza Gackowskiego i Mateusza Patery to interesujące spojrzenie na ekosystem medialny, a decyzje redaktorów w zakresie doboru treści sprawiają, że zawartość publikacji jest w istocie ucieleśnieniem tytułowych Variów.Książka zaskakuje interdyscyplinarnością i właśnie zróżnicowaniem, nie tylko tematycznym, ale i metodologicznym, empirycznym, a nawet językowym czy gatunkowym. Obok tekstów badawczych, wykorzystujących np. analizę zawartości, analizę źródeł zastanych czy CAWI, pojawiają się opracowania bliższe esejom naukowym, gdzie dominuje autorski styl twórców, wyrażający się niekiedy osobistym podejściem do analizowanego tematu. Z całą pewnością wspólnym mianownikiem tematycznym publikacji są współczesne media Autorzy udowadniają, jak bogate, złożone, wręcz skomplikowane jest dzisiaj to zagadnienie. Można je analizować z perspektywy dziennikarskiej, politologicznej, językowej, marketingowo-ekonomicznej, technologicznej, a nawet filozoficznej. Można wybrać podejście mediocentryczne (i skupić się na badaniu ich tradycyjnej/cyfrowej odsłony) lub humanocentryczne (i poszukiwać odpowiedzi na pytanie o miejsce, rolę i przyszłość człowieka w coraz bardziej zdigitalizowanym/zmediatyzowanym świecie).dr hab. Anna Jupowicz-Ginalska, Uniwersytet WarszawskiCzytelnik otrzymuje interesujący zestaw teoretycznych i empirycznych artykułów, prezentujących ciekawe poznawczo, a nade wszystko aktualne tematy, skupione wokół tradycyjnych i nowych mediów. Publikacja w pewnym stopniu odzwierciedla współczesne trendy w badaniach medioznawczych, większą część publikacji stanowią bowiem rozważania na temat skutków tworzenia, wykorzystywania i konsumpcji przekazów w nowych mediach. Dostrzegalna jest wyraźna orientacja Autorów na badania w obrębie komunikowania politycznego i wpływu, jaki na ten podsystem komunikacyjny mają media społecznościowe. Na podkreślenie zasługuje klarowny język zebranych publikacji, poprawne osadzenie rozważań w literaturze oraz właściwe wykorzystanie aparatu pojęciowego przez Autorów. Jestem przekonany, że praca spotka się z zainteresowaniem zarówno środowiska medioznawców, jak i politologów oraz kulturoznawców zarówno badaczy, jak i studentów tych dziedzin.dr hab. Sławomir Gawroński, prof. Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania z siedzibą w Rzeszowie
Dr Jerzy Stachowiak poddał analizie język współczesnej teorii zarządzania, w szczególności rolę idei czy też hasła gospodarki opartej na wiedzy w dyskursie zarządzania zasobami ludzkimi. Przedstawia erudycyjną analizę historycznego i społecznego rozwoju odwołań do roli wiedzy w polityce kadrowej przedsiębiorstw i rozwoju gospodarki jako takiej. Niezwykle oryginalnym i cennym poznawczo jest prezentacja omawianego zagadnienia w perspektywie długiego trwania, w szczególności zaś pokazanie trwałości pewnych fundamentalnych elementów dyskursu dotyczącego zarządzania pracownikami od przełomu wieku XIX i XX do dziś. W tym kontekście autor proponuje pojęcie procesu wspierania na wiedzy, które ma określać właśnie ów przenikliwie zidentyfikowany przez niego niezmienny rdzeń podstawowych założeń danego dyskursu, w szczególności wyraźne w nim przedmiotowe traktowanie pracownika porównywalnego domyślnie lub wprost do silnika czy maszyny. Autor zasadnie wskazuje, że być może pewne elementy dekonstruowanego przez niego dyskursu odnaleźć można byłoby już w końcu wieku XVIII, czyli wiązać jego korzenie z oświeceniową wizją świata, ale do swoich analiz wybiera on właśnie okres szczególnego natężenia danego dyskursu. W tym kontekście można przypomnieć, że interesujący go okres rozwoju światowej gospodarki i związanych z nim wizji roli nauki w gospodarce określany bywa okresem pierwszej globalizacji. Innymi słowy, można by powiedzieć, że autor w swojej pracy porównuje niezmienne elementy dyskursów naukowego zarządzania pracownikami w okresach pierwszej i drugiej, czyli obecnej globalizacji.Empiryczną podstawę pracy stanowią dwa zbiory materiałów: historyczny (polskie i obcojęzyczne teksty źródłowe) oraz współczesny (transkrypcje audycji radiowych z cyklu Strefa Szefa z pierwszego roku jego obecności na antenie radia TOK FM oraz źródła drukowane).
Wolontariat jest najbardziej twórczą drogą dla rozwoju własnego Ja, rozwoju Ja drugiej osoby oraz wprowadzaniu ludzkiej twarzy różnych grup i wspólnot społecznych Książka pobudza myślenie człowieka, który nie chce być zagubionym w świecie płynnej rzeczywistości; a tym samym nie chce osobowościowego zagubienia drugiego, nie tylko pobudza myślenie, ona kreuje także działania, wielorakie procedury użytkowo praktyczne w obszarze wolontariatu, który jest wartością samą w sobiePublikacja spełnia wszelkie kryteria naukowej rozprawy; posiada nie tylko zalety merytoryczne i poznawcze, ale także czytelnicze. Stąd też czyta się ją z wielką przyjemnością. Połączenie wartości merytorycznych z walorami czytelniczymi jest czymś trudnym, więc tym bardziej Autorom artykułów jak i Redaktorom naukowym należy się uznanie.ks. dr hab., Adam Solak, prof. APS(). Temat wolontariatu, ujęty z różnych stron i perspektyw przez Autorów poszczególnych rozdziałów jest znakomitym kompleksowym omówieniem aktywności w ramach wolontariatu i inicjatyw. Aspekt osobistego zaangażowania w działalność społeczną, będącą istotą wolontariatu oraz człowiek jako podmiot i jego działalność na rzecz dobra, jak nić pajęcza przewija się przez całą publikację. Logiczny układ książki i wzajemne przenikanie się poszczególnych rozdziałów, czyni z niej niezwykle użyteczną publikację na rynku wydawniczym.dr Paweł Piotrowski, UPJPII
Rozwój jednostki to także rozwój grupy, a rozwój grupy rozwija jednostkę będącą jej częścią. Warto jednak pamiętać, że czasem grupy tworzą się w intencji i celach niekoniecznie „humanitarnych”. W takich grupach też dzieje się magia – czarna magia – i dzieją się rzeczy, które ludzkość wolałaby wymazać z pamięci i ksiąg historii. Wszystkie te czynniki, zjawiska, reguły, symbole, tworzenie się nowej energii, nowej wiedzy i „światłości” można przełożyć na praktyczne działanie grup w biznesie, polityce, lokalnych społeczności. W zależności do czego będziemy chcieli „wykorzystać” owe odkrycia, co nowego stworzyć. W zależności od intencji osób inicjujących powstanie grupy przy dobraniu odpowiednich narzędzi może ona służyć do wyższych lub niższych celów czy też ostatecznie do zbiorowej manipulacji. Im większa wiedza jednostki na ten temat, tym większa władza jednostki nad grupą. Im bardziej powszechna wiedza o zjawiskach tu opisywanych, tym mniejsza siła i możliwość manipulacji ludzkością.
Czytelnik znajdzie w tej książce osiem rozdziałów. Każdy z nich składa się z trzech „pasm”, przeplatających się niczym pasma włosów w warkoczu i tworzących spójną całość. Pierwsze pasmo to tłumaczenie obszernych fragmentów książki „Centered on the Edge”. Drugie - osobiste historie autorki, niosące duży ładunek emocjonalny i energetykę spajającą grupę. Trzecie pasmo tego warkocza to komentarze i wrażenia zapisane przez ważne dla autorki osoby, które dołączały do projektu podczas spisywania poszczególnych historii. Książkę ilustrują zdjęcia, grafiki i rysunki, jak wstążki we włosach dopełniające splot.
„W tym zrozumiałym zachwycie nad sposobem pracy w grupie i nad tym magicznym procesem grupowym ważne jest to, że autorka pisze o grupach ludzi, którzy są nastawieni na rozwój, którzy spotykają się w szczególnym celu po to, żeby wspomagać się w procesie rozszerzania świadomości czy jej podwyższania. Bo przecież istnieją grupy, które spotykają się po to, by obniżać świadomość, a nawet niszczyć poszczególnych członków grupy, skłaniając ich do zachowań destrukcyjnych dla ich ciał, dla ich sumień i dla ich dusz czy psychiki. One też są w swoim działaniu „magiczne…” (Wojciech Eichelberger)
Julia Łaszkiewicz: Liderka i praktyk biznesu, negocjatorka, executive coach, facylitatorka, zaprawiona w boju portsmenka. Inspiruje grupy i jednostki do pokonywania własnych ograniczeń w życiu zawodowym i prywatnym. Swoim przykładem pokazuje, że można zdobywać nawet te szczyty, o których strach marzyć. Wtedy zaczyna się magia, duchowość splata się z cielesnością, wiara z siłą mięśni, serce rośnie karmione entuzjazmem i mocą grupy, w efekcie góry można przenosić i wzrastać w siłę, w zgodzie z własnymi wartościami. Zainspirowana światowymi autorytetami w dziedzinie transformacji i komunikacji (Alan Briskin, GLEN, Art of Convening), jest na drodze wykorzystującej doświadczenie i talenty w nowy sposób – angażując zbiorową mądrość. Od ponad 25 lat działa w biznesie w kadrze zarządzającej, z czego 6 lat pracowała na stanowisku członka zarządu grupy spółek deweloperskich. Absolwentka Management Development Program w ICAN Institute przy Harvard Business Review, studiów MBA we Francuskim Instytucie Zarządzania i wielu innych programów rozwoju liderów.
Książka – wyzwanie dla każdego świadomego lidera
Wyjątkowa, interaktywna publikacja. Jej trzon składa się z 21 tekstów – sesji inspiracji, pobudzających do refleksji na temat tego, co stanowi o sile psychicznej, REZYLIENCJI, człowieka, ułożonych w format 21 Dni Treningu Rezyliencji. Do każdego dnia przypisany został specjalny kod QR przenoszący Czytelnika w przestrzeń interaktywnych ćwiczeń outdoor, których bazą jest slow jogging wraz z 21 medytacjami. Skierowana do świadomych liderów, aktywizuje ich do odpowiedzialności za własne zdrowie psychiczne i fizyczne i prowokuje do tworzenia kultury organizacyjnej gotowej na wyzwania i zmiany.
Zaprasza do udziału w programie rozwojowym (ze wsparciem specjalnej grupy w mediach społecznościowych), który:
- podnosi poziom energii własnej i zespołu, wzmacniając sprawczość działania,
- ułatwia radzenie sobie ze stresem i nieprzyjemnymi emocjami,
- rozwija odporność i pojemność psychiczną lidera i organizacji,
- wzmacnia poczucie sensu, szczęścia oraz spokoju wewnętrznego.
Projekt publikacji i całego projektu powstał w czasie pandemii, w odpowiedzi na rosnące problemy ludzi, którym przyszło zmagać się nie tylko z problemami bytowymi, materialnymi, ale także, lub przede wszystkim, mentalnymi i emocjonalnymi.
Autorka książki jest jedną z pierwszych w Polsce i nielicznych psychologów międzykulturowych, po studiach kierunkowych w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Pracuje w zawodzie od ponad piętnastu lat, działając w środowiskach biznesowych. Autorka książki 5 przebudzonych talentów – kompetencje liderów przyszłości (2018), członkini Rady Ekspertów ośrodka THINKTANK, współzałożycielka Leadership Festival, członkini GLEN – Global Learning & Exchange Network w Kalifornii w USA, Executive Partner w Progressive Partners. Zaufana powierniczka, mocna sparing partnerka, mentor i PCM® coach oraz przewodniczka transformacji najwyższej kadry zarządzającej w międzynarodowych organizacjach w Polsce i Europie. Projektuje i wdraża autorskie rozwiązania w obszarach rozwoju przywództwa i kultury organizacyjnej, zarządzania zmianą i interesariuszami oraz wzmacniania rezyliencji – siły i odporności psychicznej człowieka.
Publikacja „Nigdy więcej. Sztuka przeciw wojnie i faszyzmowi w XX I XXI wieku” towarzyszy wystawie zorganizowanej w 80. rocznicę wybuchu II wojny światowej, w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie w dniach 30.08–17.11.2019.
Książka i wystawa „Nigdy więcej” to reakcja na niepokoje związane z intensyfikacją języka nienawiści i aktów przemocy w sferze publicznej. Przemocy, która często przybiera historyczny kostium i odwołuje się do skompromitowanych symboli. W 80. rocznicę wybuchu drugiej wojny światowej przyglądamy się antyfaszystowskiej i antywojennej tradycji, pytając, czy dziś możemy się od niej czegoś nauczyć.
W książce koncentrujemy się na dwóch momentach historycznych i na emblematycznych dla nich przedstawieniach. O początkach silnego międzynarodowego ruchu antyfaszystowskiego oraz powstaniu Guerniki Picassa piszą w klasycznych już tekstach, po raz pierwszy przełożonych na polski, T.J. Clark i Francis Frascina; David Crowley śledzi skomplikowaną i bardzo polityczną recepcję tego obrazu. Latom 30. poświęcony jest też tekst Doroty Jareckiej o formowaniu się postaw antyfaszystowskich w kręgu Grupy Krakowskiej.
Natomiast o latach 50. i wystawie Arsenał widzianej jako próba przezwyciężenia korupcji antyfaszyzmu w stalinizmie pisze Łukasz Ronduda, a obrazowi, z którym przede wszystkim kojarzony jest Arsenał, Napiętnowanym Marka Oberländera, poświęca swój esej Piotr Słodkowski. Z pytaniem o prawomocność i użyteczność historycznych analogii mierzymy się w rozmowie z Dorotą Sajewską i Krzysztofem Pomianem. Książkę zamyka kalendarium działań artystek i artystów przeciw wojnie i przeciw faszyzmowi.
Pozycja z serii wydawniczej „Muzeum w budowie”, „Zofia Kulik: Methodology, My Love” poświęcona jest twórczości Zofii Kulik.
Droga artystyczna Zofii Kulik ma dwoistą naturę. W latach 1970–1987 współtworzyła ona z Przemysławem Kwiekiem duet KwieKulik, a następnie rozwinęła karierę indywidualną. Podczas gdy prace KwieKulik zyskały ugruntowaną, centralną pozycję we wschodnioeuropejskim leksykonie sztuki neoawangardowej lat 70. i 80. XX wieku, solowe prace Kulik nie zostały dotąd dogłębnie przemyślane.
Prezentowana monografia to pierwsza publikacja poświęcona wyłącznie twórczości Zofii Kulik; analizuje ona jej bogaty i złożony dorobek, odnosząc go m.in. do kondycji (post)komunistycznej, intermedialności oraz do warunków, w jakich pracuje artystka-kobieta.
„Słowa Kulik użyte w tytule książki – Methodology, My Love – pochodzą z wywiadu przeprowadzonego z artystką przez Hansa Ulricha Obrista podczas wizyty w jej domu w Łomiankach pod Warszawą w 1999 roku. W trakcie tego spotkania Zofia Kulik z pasją wyjaśniała różne aspekty skomplikowanych metod swojej pracy i przyznała: ‘Bardzo chciałbym zrobić wystawę zatytułowaną Metodologia, moja miłość’. Wystawa jeszcze nie powstała, jednak prezentowana książka stwarza możliwość wyjścia poza atrakcyjną wizualność dzieł Kulik. Są to spektakularne projekty, które fascynują widzów, często niezdających sobie sprawy z tego, co się za nimi kryje: ogromne archiwum obrazów, kolekcja przeróżnych obiektów, systemy do przechowywania (czasem specjalnie zaprojektowane), ale także od dawna opracowywane i wciąż rozwijane praktyki przekształcania zestawu pojedynczych obrazów w złożone struktury wizualne.” (Ze wstępu redaktorki książki)
Publikacja „Zofia Kulik: Methodology, My Love” powstała we współpracy z Fundacją Kulik-KwieKulik.
Otaczają nas wampiry. W zasadzie gdzie się nie obejrzeć, można jakiegoś znaleźć. Towarzyszą nam od zawsze – niektórzy uważają, że gdy człowiek po raz pierwszy uświadomił sobie swoją własną śmiertelność, to od razu ożywił swoje lęki przed śmiercią i tym, co może go czekać później. Lęki te – uosobione w figurze wampira – pozostały żywe pomimo rozwoju nauki i lepszego zrozumienia świata. Z czasem krwiopijca zamiast uosabiać śmierć zaczął symbolizować granicę między światem żywych i umarłych, stając się zarazem idealną figurą transgresji, wiecznego zawieszenia „pomiędzy”. A potem nastał XX wiek i okazało się, że towarzyszą mu w tym uczucia. W zeszłym stuleciu przestaliśmy bać się wampira, a zaczęliśmy bać się, że sami jesteśmy wampirami. Wyobrażenie krwiopijcy stało się lustrem, w którym odbijały się nasze niedoskonałości, słabości, lęki przed niedopasowaniem i pasożytowaniem na innych. Wampiry coraz częściej jawiły nam się nie jako demony, a postacie ułomne, nieszczęśliwe i niezdolne do zmiany swojego życia – słowem takie, które współczesna kultura nazywa antybohaterami.
Michał Wolski – dr, literaturoznawca, badacz współczesnej kultury popularnej. Pracuje w Instytucie Filologii Polskiej UWr, jest też prezesem Stowarzyszenia Badaczy Popkultury i Edukacji Popkulturowej „Trickster”. Z wampirami zmaga się (naukowo) dłużej, niż pamięta, i nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.
Trudno w bardzo skrótowo przedstawionym wstępie zarysować kontekst polityczny i społeczno-kulturowy, w jakim Autor podjął się próby odpowiedzi na pytanie, jakie podstawowe tożsamości zbiorowe Ukraińców występują w okresie niepodległości ukraińskiego państwa. Już samo podjęcie tematu w moim przekonaniu zasługuje na bardzo pozytywną ocenę, ponieważ Autor prezentuje wiedzę w bardzo zróżnicowanym i pełnym sprzeczności obszarze nie tylko politycznym, ale także naukowym.
Z mojej perspektywy jako recenzenta praca wzbudziła szczególne zainteresowanie także i dlatego, że w warunkach nagłośnienia polityczno-ideologicznego wydarzeń w centrum Ukrainy, odczuwam mniejszy zakres poinformowania w zakresie najogólniej rozumianej kondycji politycznej i społeczno-kulturowej mieszkańców tzw. Ukrainy południowej i wschodniej.
Praca zasadniczo przybliża obrazy złożoności i jednocześnie swoistej dramaturgii tożsamościowej badanych mieszkańców, którzy starają się znaleźć swoje miejsca w politycznie, ideologicznie i tożsamościowo nowych warunkach suwerennej Ukrainy.
Z recenzji prof. dr. hab. Andrzeja Sadowskiego
Nie mam żadnych wątpliwości, że rozprawa (...) stanowi istotne osiągnięcie naukowe jako opracowanie nie tylko rzetelne i wiarygodne, ale niezwykle inspirujące. Pokazuje bowiem, jak niewiele w istocie wiemy zarówno o złożonej historii Ukrainy, jak i o tym wszystkim, co dzieje się od roku 1991 w tym kraju i społeczeństwie. Powiem nawet ostrzej – praca ta ostrzega przed istniejącym w krajowej polityce i części środowiska naukowego paternalistycznym stosunkiem do społeczeństwa ukraińskiego. Wynika on – co praca udowadnia – z niewiedzy i ignorancji. Poza walorami czysto naukowymi rozprawa zatem ma wielki walor edukacyjny, pokazując, jak wyboista jest droga emancypacji narodowej Ukraińców i jak niewielkie zrozumienie jest dla niej w Europie.
Z recenzji prof. dr. hab. Wojciecha Józefa Burszty
Publikacja towarzyszy wystawie „Niepodległe. Kobiety a dyskurs narodowy” 26 października 2018 - 3 lutego 2019 w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.
Teksty zamieszczone w tomie „Niepodległe. Kobiety a dyskurs narodowy” naświetlają patriarchalne struktury zachodniej kultury, które dla wielu, również wielu kobiet, wydają się naturalne i przezroczyste.
Autorki i autorzy tekstów pokazują jednak, że patriarchalny system daleki jest naturalności, a jego celem jest podtrzymanie bardzo konkretnej wizji świata – świata, którego jedynymi beneficjentami są mężczyźni. W swoim eseju „Feministyczne archiwum – słaby opór, deheroizacja i codzienność w działaniu” Ewa Majewska skupia się na kwestii queerowych i feministycznych archiwów jako repozytorium wywrotowej wiedzy i zmiany, którego największą wartością jest nieustanne kwestionowanie samego siebie. Claudia Snochowska-Gonzalez, przyglądając się metaforyce prawicowych myślicieli niepodległości, zwraca uwagę na inherentny biologizm zawarty w myśli twórców Narodowej Demokracji. Weronika Grzebalska w swoim przełamującym stereotypy tekście przygląda się współczesnemu militaryzmowi i miejscu, jakie kobiety zajmują w prawicowych ruchach militarnych przechwytujących ideę lewicowej emancypacji. Cały problem ze współczesnym militaryzmem dziś, twierdzi badaczka, polega na zrównaniu go z projektem tożsamościowym, a nie obywatelskim, jakim był u swoich początków pod koniec XIX wieku. Dorota Sajewska przygląda się funkcjonowaniu pojęcia Czarności, dowodząc, że ta pomijana dotąd kategoria może okazać się bardzo twórczym aspektem badania także powojennej historii Polski, szczególne ze współczesnej perspektywy konfliktu migracyjnego i masowej ucieczki ludzi z Bliskiego Wschodu i Afryki. Lena Magnone w brawurowy sposób naświetla psychoanalityczną myśl Zygmunta Freuda, jako jeszcze jeden z obszarów, który wymaga postkolonialnej refleksji. Badaczka pokazuje, jak kobiety i „dzicy” w spójny sposób łączyli się w głowie genialnego psychoanalityka, wskazując, że był on nieodrodnym dzieckiem epoki kolonialnej, a system przez niego tworzony pomijał doświadczenie kobiet i osób z innych niż europejska etniczności. Moses Serubiri i Maryam Kazeem przywołują pamięć nagich protestów – jedynej publicznej i ekskluzywnie kobiecej formy protestu w wielu krajach Afryki, wskazując na kolonialne odczytania tej formy oporu. „Aborcyjny ruch oporu” Agaty Araszkiewicz to przypomnienie opublikowanego na początku lat 2000 tekstu dotyczącego związków pomiędzy ciągle obecnym w Polsce narodowym mitem romantycznym a kwestiami biopolityki i reprodukcyjnych praw kobiet. Teksty te zostały pomyślane nie tyle jako tezy ilustrujące wystawę, co raczej uzupełnienie, poszerzające kontekst pokazywanych prac artystów o kwestie, które mogą okazać się inspirujące do dalszych własnych poszukiwań i dyskusji.
(fragment tekstu Magdy Lipskiej „Niepodległe, czyli o archeologii nierówności”)
Wznowienie klasycznego studium o roli Żydów w kulturze polskiej, autorstwa wybitnego eseisty i socjologa mieszkającego od wojny w Nowym Jorku, zmarłego w 1983 roku. Zasadniczym momentem w tej książce pisał Hertz jest pokazanie Żydów polskich jako społeczności kastowej. Z tego faktu jak sądzę wynikają inne, zasadnicze elementy tego, co w Polsce nazywało się kwestią żydowską. Studium to Hertz uważał za opus magnum swego życia.
Co pandemia koronawirusa ma wspólnego ze sprzedażą lalek erotycznych i rojami szarańczy? Według niepowtarzalnego olbrzyma z Lubliany, czyli turbofilozofa Slavoja Zizka wszystko.Wiosną 2020 roku, w książce napisanej za pierwszego lockdownu (""Pandemia! COVID-19 trzęsie światem""), autor zagłębiał się w nowe wymiary izolacji, kwarantanny i dystansu społecznego i badał, jak coraz bardziej jesteśmy tym wszystkim zmęczeni.Teraz słoweński filozof sprawdza, jak brak siły roboczej wpływa na poziom zaopatrzenia w żywność i jak bardzo eksploatujemy pracowników opieki i ochrony zdrowia, bez których codzienne życie byłoby niemożliwe. Na konkretnych przykładach pokazuje, że współczesny kapitalizm nie jest w stanie skutecznie ochronić społeczeństwo w czasie kryzysu.Pisząc z charakterystyczną dla siebie śmiałością i zapałem, Zizek sięga do teorii krytycznej, popkultury i psychoanalizy, aby ukazać niepokojącą dynamikę wiedzy i władzy w tym przedziwnym, wirusowym czasie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
