Skoro już tu jesteśmy

Szesnastoletnia Ana próbuje zacząć życie na nowo na drugim końcu Polski. Ucieczka z domu od ojca alkoholika nie przebiega jednak tak łatwo, jak oczekiwała. Po drodze spotyka Elizę i z jej pomocą próbuje stawić czoła swoim lękom. Okazuje się jednak, że nowa przyjaciółka skrywa więcej tajemnic, niż sądziła. Cóż, tworzenie planów nie jest dla wszystkich. Niektórym zwyczajnie to nie wychodzi. Cokolwiek wymyślą, i tak przypadkowo wpędzą kogoś do grobu. To o mnie. I o niej. Obie takie jesteśmy. Mamy swój plan, ale on nie wypala. Więc tracimy, walczymy i biegniemy, świetnie się przy tym bawiąc. Potem zatrzymujemy się gdzieś pod nocnym niebem i zastanawiamy się, czy ucieczka od swojej przeszłości w ogóle jest możliwa. To, co nas różni, to... wszystko. I poziom absurdu. Nigdy nie sądziłabym, że z czarnych bojówek i czerwonych trampek można ulepić coś niepokonanego. Taka właśnie jest. Niepokonana i abstrakcyjna. Gdyby nie ona, dotarłabym do ostatniego rozdziału swojej historii, a okazało się, że jest coś więcej. O młodzieży, która ma własne pomysły na radzenie sobie z życiem. O przyjaźni, która ratuje przed samym sobą . O nadziei, bez której powrót do przeszłości może być morderczy.