Beata Nessel-Łukasik wychodzi z założenia, że muzea są nie tylko nośnikami pamięci, ale także ją tworzą i przekształcają. Mogą dzięki temu stać się centrum działań, w które włączają społeczność związaną z nimi w różnorodny sposób. Autorka zastanawia się, jak podjęcie tego typu „włączających” działań przyczynia się do kreowania pamięci, a dokładniej – do jej poszerzania o elementy dotąd niedostrzegane. Zastanawia się też, jaka jest rola muzeów w społeczności lokalnej, jak wygląda wzajemne oddziaływanie muzeum i społeczności. (…) Wykorzystuje coraz bardziej popularną metodologię historii mówionej i badania pamięci indywidualnej.
Prof. dr hab. Anna Landau-Czajka, IH PAN
Problematyka podjęta przez Beatę Nessel-Łukasik stanowi całkowite novum. Tematem swoich badań autorka uczyniła relacje między: (1) losem dworku Józefa Piłsudskiego w Sulejówku, (2) pamięcią autobiograficzną szczególnej grupy ludzi, w latach 1956–2000 uczęszczających do przedszkola, które mieściło się w dworku Piłsudskiego (…) oraz (3) wybranymi epizodami z dziejów lokalnej społeczności, której tożsamość konstytuowała się wokół tego szczególnego miejsca pamięci, jakim był „Milusin”, ale też dzięki której „Milusin” przetrwał najtrudniejsze momenty i dziś funkcjonuje jako ważny zwornik tożsamości narodowej (o czym sporo wiemy, a czym autorka rozprawy się nie zajmuje) i jako zwornik tożsamości lokalnej, o czym mało kto wie, a co właśnie jest przedmiotem jej rozważań.
Prof. dr hab. Andrzej Szpociński, ISP PAN
Beata Nessel-Łukasik – dr nauk społecznych, socjololożka, historyczka sztuki, pracownica Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej, stypendystka MKiDN, badaczka wpływu przemian społecznych na współczesne muzea i ich publiczność. Współautorka koncepcji muzeum relacyjnego oraz monografii Publiczność (w) muzeum (2022). Publikowała na łamach: „Muzealnictwa”, „Kultury i Społeczeństwa”, „Kultury Współczesnej”, „Zarządzania Kulturą”. Członkini redakcji rocznika naukowego „Muzealnictwo”, artystyczno-badawczej Grupy Celowej i Towarzystwa Przyjaciół Sulejówka, w ramach którego współtworzy Archiwum Społeczne Sulejówka.
Monografia powstała jako pokłosie konferencji zorganizowanej przez Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego na temat relacji współczesnego populizmu i prawa. Temat ten jest obecnie żywo dyskutowany w globalnej oraz regionalnej nauce prawa, konstytucjonalizmie oraz filozofii
politycznej. Już prawie dwadzieścia lat temu niderlandzki politolog Cas Mudde pisał, że nadchodzi „populistyczny Zeitgeist”. Od tego czasu problem nie stracił nic na znaczeniu, a w Polsce od 2015 roku stał się jednym z głównych problemów szerokiego dyskursu rządów prawa. Dlatego publikacja ma szanse wzbudzić zainteresowanie rozległego środowiska nauk społecznych.
Tym bardziej że „populizm i prawo” to nie tylko problem akademicki, lecz także ważna część codziennych dyskusji politycznych w Polsce oraz w Europie.
dr Michał Stambulski
Erasmus University Rotterdam, Uniwersytet Wrocławski
Niewątpliwym atutem monografii jest przyjęta konwencja metodologiczna.
W rozbudowanym wstępie autorstwa jej Redaktora sformułowano konkretne pytania badawcze, na które odpowiedzieli autorzy poszczególnych rozdziałów. W szczególności podjęto pytania: kto jest uważany za populistę; jakie są metody działania rządów populistycznych; czy populizm jest skuteczny w realizacji założonej polityki, oraz – chyba najbardziej interesujące pytanie Redaktora – „czy programy populistów oraz prowadzone przez nich działania wiążą się z konceptualizacją i implementacją jakiegoś nowego modelu stosunków gospodarczo-społecznych, który to model mógłby zostać potraktowany jako alternatywa dla obowiązującego obecnie modelu liberalnej gospodarki rynkowej?”.
dr hab. Artur Kotowski
Autor podjął się w pracy identyfikacji czynników, które wpływają na kształtowanie się cen skupu surowców rolnych w Polsce. Przedstawił czynniki związane z procesami globalizacji i Wspólną Polityką Rolną oraz czynniki związane z wewnętrznym funkcjonowaniem państwa. Przeprowadzona analiza w części wypełniła lukę w tym obszarze badań, w dotychczasowych badaniach brakowało bowiem podziału czynników wpływających na ceny skupu surowców rolnych na poszczególnych rynkach, jaki zastosował Autor.
dr hab. Jakub Kraciuk, prof. Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego
Na szczególne uznanie zasługuje właściwy w stosunku do podjętego zagadnienia dobór metod analizy statystycznej i ekonometrycznej. Autor zbadał zależności między cenami analizowanych produktów rolnych a czynnikami je kształtującymi oraz zbudował modele ekonometryczne, które wskazały zmienne najlepiej wyjaśniające wpływ poszczególnych czynników na ceny skupu produktów rolnych w wybranych krajach Unii Europejskiej.
dr hab. inż. Anna Kowalska, prof. Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu
Zarówno jakość danych, jak i rzetelność analityczna przyczyniają się do tego, że publikacja niniejsza ukazuje zniuansowany obraz życia miast podzielonych. Rodzą się w nich obrazy tożsamościowe budowane w oparciu o różnorodne reguły bliskości i odległości społecznej oraz terytorialnej, podobieństwa i różnice warunków życiowych oraz kulturowych, doświadczanych w bezpośrednim terytorialnym sąsiedztwie.
dr hab. Dariusz Wojakowski, prof. AGH
Książka ma w założeniach charakter interdyscyplinarny, jak zresztą cała tradycja współczesnych badań nad granicami i pograniczami. Jej głównym celem jest zaprezentowanie „bitwy narracyjnej" toczącej się w ramach dwumiast, a więc różnego rodzaju narracji i imaginacji, za pośrednictwem których konstruowana jest tożsamość tych miast w świadomości ich mieszkanek i mieszkańców. Istotnym elementem jest zwrócenie uwagi na niespójność między spotykanymi w badanych lokalizacjach deklaracjami ideowymi a życiem codziennym.
dr Łukasz Rogowski, UAM
Profesor Teresa Zbyrad jest wybitną znawczynią świata polskich domów pomocy społecznej, mieszkańców tych domów i specjalistów w nich zatrudnionych. W swojej pracy „oddała głos” jedenastu ich mieszkańcom, przynależącym do kategorii ludzi starych. Analizuje pisane lub opowiadane wspomnienia z życia pensjonariuszy. Ci zaś podzielili się z badaczką swoją wiedzą o świecie, który przeminął – ich głos nie jest ani pusty, ani błahy znaczeniowo.
Uważam, że przygotowywana książka będzie przydatna studentom pracy socjalnej, pedagogiki, gerontologii i kierunków pokrewnych oraz pracownikom zatrudnionym w domach pomocy społecznej. Niektóre zawarte w niej pomysły mogą stać się użyteczne w lepszym wprowadzaniu ich w nowe, instytucjonalne życie.
z recenzjiprof. Lucjana Misia, Uniwersytet Jagielloński
Złożoność problemu wody pitnej sprawia, że jest on obecnie na świecie rozważany nie tylko przez fizyków, chemików, geografów, biologów czy klimatologów, lecz także przez ekonomistów, politologów czy – jak w tym przypadku, przez dwóch doświadczonych socjologów z UAM. Jakość wody do picia ma coraz większy wpływ na jakość życia ludzi i w szczególności na stan ich zdrowia, ale też staje się w naszej cywilizacji szczególną wartością społeczną i zajmuje coraz więcej miejsca w świadomości zbiorowej. Książka dobrze wpisuje się w mający w socjologii bogate i znakomite tradycje nurt stosowanych badań społecznych, podejmowanych z myślą o oczekiwanych, pożądanych i niezbędnych interwencjach publicznych, jakich dokonuje bądź powinna dokonywać władza – tak centralna, jak i lokalna, samorządowa.
prof. dr hab. Włodzimierz Anioł, Uniwersytet Warszawski
Przedstawione studium empiryczne jest szczególnie cenne ze względu na zakres prowadzonych badań podłużnych, obejmujących okres blisko dwudziestu lat. Dbałość o zachowanie w tak długim czasie porównywalności wyników zasługuje na szczególne uznanie, zwłaszcza biorąc pod uwagę zmieniające się na przestrzeni lat środowisko, w którym były prowadzone badania, jak i zróżnicowane podejścia do badanego zjawiska oraz rozwój narzędzi badawczych.
dr hab. Paweł Chudziński, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
„W kręgu Stanisława Ossowskiego” to projekt naukowy realizowany przez Wydział Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Jego celami są: dokumentacja dorobku Ossowskiego i jego środowiska, badania nad twórczością i znaczeniem tego kręgu oraz publikacja niedrukowanych pism uczonego. Tom trzeci Dzienników jest szóstą książka powstałą w ramach projektu.
Dzienniki Stanisława Ossowskiego, wydawane ponad pół wieku po jego śmierci, obejmują niemal całe życie autora, wplecione w historię Polski. Pisane były, z przerwami, od 1905 do 1963 roku. Są zbiorem zapisków z życia codziennego, wojen i podróży, obserwacji środowiskowych, notatek z lektur i przemyśleń; łączy je uważność i refleksyjność. Stanowią materiał do biografii intelektualnej Ossowskiego i źródło do historii życia umysłowego w Polsce. Bogaty aparat naukowy ułatwia zrozumienie zapisków i umieszcza je w kontekście ludzi, miejsc i czasów.
Tom I obejmuje lata 1905–1939, tom II 1939–1940, tom III 1949–1963.
Książka Łukasza Posłusznego jest znakomitym studium socjologicznym (…). Składa się z dwóch części zatytułowanych: „Teoria organizacji totalnej od Goffmana do dziś” i „Historia i praktyki”. Opatrzona została krótkim wstępem, obszernym zakończeniem oraz imponującą bibliografią, głównie anglojęzyczną, dobrze wykorzystaną w tekście i dowodzącą erudycji Autora. Struktura książki jest klarowna, a zawartość interesująca dla socjologów, politologów, historyków oraz wszystkich zainteresowanych dylematami nowoczesności.
prof. Anna Matuchniak-Mystkowska
Próbę krytycznej rekonstrukcji [teorii Goffmana] dokonaną przez Łukasza Posłusznego doceniam także dlatego, że polskiej socjologii ciągle brakuje dobrego teoretyzowania konkretnego doświadczenia społecznego. Doświadczenie obozu koncentracyjnego jest szczególnie wyrazistym przykładem tego braku.
dr Piotr Filipkowski
Łukasz Posłuszny, adiunkt w Zakładzie Socjologii Kultury i Cywilizacji Uniwersytetu Wrocławskiego, z wykształcenia socjolog, historyk filozofii i filolog polski. Jego zainteresowania koncentrują się w obszarze badań biograficznych i pamiętnikarskich, organizacji totalnych, pamięci społecznej i UX. Autor wielu artykułów poświęconych problematyce pamięci oraz dwóch książek Przestrzenne formy upamiętniania Zagłady (2014) oraz Pytanie o pamięć. Relacje autobiograficzne więźniów obozów koncentracyjnych (2012). Współorganizował ogólnopolskie konkursy pamiętnikarskie, m.in. „Pamiętniki bezrobotnych” i „Życie codzienne w czasach koronawirusa”.
Wobec niemieckiej agresji na Polskę oraz bezprecedensowej skali prześladowań ludności cywilnej już od pierwszych miesięcy wojny rząd polski na uchodźstwie mierzył się z pytaniem o możliwe sposoby pociągnięcia zbrodniarzy nazistowskich do odpowiedzialności karnej. Angażując polskich prawników przebywających na emigracji, rozpoczęto opracowywanie i popularyzację koncepcji skutecznego karania przestępców wojennych.
Jak pokazuje Dominika Uczkiewicz, koncepcje i starania rządu polskiego wyróżniały się na tle zachowawczego stanowiska Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Polski projekt rozliczenia zbrodni nazistowskich zakładał pociągnięcie sprawców naruszeń prawa międzynarodowego do odpowiedzialności osobistej, stworzenie efektywnego wymiaru sprawiedliwości oraz rozwój międzynarodowej współpracy państw alianckich na płaszczyźnie prawnej i politycznej.
Autorka wykazuje, że problem ścigania i karania zbrodniarzy wojennych należał do priorytetów polityki rządu polskiego na emigracji. Zasadniczy wpływ na jej kształt miały zarówno uwarunkowania polityki międzynarodowej, jak i oczekiwania społeczeństwa polskiego domagającego się surowego rozliczenia sprawców zbrodni. Wskazuje także, że za sprawą współpracy z rządem londyńskim protagonistów nauki prawa narodów na uniwersytetach II RP, m.in. Wacława Komarnickiego czy Stefana Glasera, założenia polskiej doktryny ukarania zbrodniarzy wojennych stanowiły krytyczne rozwinięcie wybranych aspektów debaty nad rozwojem prawa karnego międzynarodowego z lat 1919–1939.
Dominika Uczkiewicz – absolwentka prawa i doktor nauk humanistycznych w dyscyplinie historia. Jej zainteresowania badawcze obejmują rozliczenia zbrodni wojennych, historię prawa, międzynarodowe prawo karne i sprawiedliwość tranzycyjną. Obecnie pracuje jako adiunktka w Ośrodku Badań nad Totalitaryzmami Instytutu Pileckiego.
Zwykle patrzymy na przemiany w ostatnich dekadach w Polsce przez pryzmat tzw. transformacji. To już pomału przestaje cokolwiek znaczyć. A tu dostajemy pracę, która ukazuje inną perspektywę naszej transformacji, nieobecną praktycznie w polskich analizach: co staje się „towarem”, a co nim być przestaje. Niekiedy wnioski są zaskakujące. To nowe spojrzenie, w dodatku mocno wsparte literaturą światową, dzięki czemu widzimy nasze przemiany w ogólniejszej i mniej oczywistej optyce.
prof. dr hab. Andrzej Rychard
Trójka poznańskich socjologów podjęła odważną próbę spojrzenia na procesy polskiej transformacji przez pryzmat procesów utowarowienia i odtowarowienia. Samo pojęcie utowarowienia, choć ma szacowny rodowód, stosunkowo rzadko pojawia się we współczesnym piśmiennictwie socjologicznym. Już choćby z tego powodu należy przyklasnąć pomysłowi Autorów, gdyż jak pokazują ich analizy, pojęcie utowarowienia pozwala nie tylko syntetyzować różne teoretyczne wątki, ale i lepiej zrozumieć zachodzące wokół nas procesy społeczno-gospodarcze.
Prof.. Dr hab.. Mirosława Marody
Książka jest monografią z zakresu metodologii badań społecznych. Autorka proponuje nową metodologię badania religijności. Koncentruje uwagę na języku pytań o religijność i praktyki z nią związane. Publikację zamyka opis przemian religijności Polek i Polaków w latach 2018–2022. Potwierdza w praktyce, że skonstruowany zestaw pytań jest narzędziem pozwalającym trafnie opisywać stan i dynamikę rozwojową ich religijności. Wypracowane narzędzie sprawdza się też jako zmienna niezależna przy badaniu np. rodziny, pracy, polityki, moralności itd., jest więc użyteczna również dla badaczy pozareligijnych kwestii.
Marta Bożewicz wykonała bardzo ważną pracę metodologiczną, dokonała swoistego „przebudzenia z letargu” socjologów religii, którzy niekiedy zbyt rutynowo i automatycznie stosują tradycyjnie utrwalone w praktyce badawczej kwestionariusze do badania religijności. (…) Pragnę podkreślić, że nikt do tej pory w Polsce nie dokonał tak dogłębnej analizy języka kwestionariuszowego dotyczącego religijności w świetle wywiadów kognitywnych oraz badań ogólnopolskich weryfikujących te ustalenia.
z recenzji prof. J. Mariańskiego
Książka ta dla socjologów będzie interesującą propozycją metodologiczną, przypominającą im o znanej dyrektywie badawczej Floriana Znanieckiego, że rzeczywistość społeczną należy badać ze „współczynnikiem humanistycznym”, tzn. by uwzględniać subiektywny świat społeczny badanych, ich definicje słów i sytuacji konstruowane i używane przez nich w życiu codziennym.
z recenzji prof. W. Pawlika
Książka wydana wspólnie z Instytutem Studiów Politycznych PAN
Książka opowiada o kilkuzdaniowym liście 34 intelektualistów do premiera Józefa Cyrankiewicza. Mowa w nim była o ograniczeniach papieru na wydawnictwa literackie oraz o rozszerzającej się cenzurze prewencyjnej. Ale te kilka niewinnych zdań wstrząsnęło Polską.
Szczególne znaczenie miała lista 34 sygnatariuszy. Te nazwiska były jak wielki dzwon ostrzegawczy. List 34 był czymś niezwykłym w biografii mojego pokolenia. Był to pierwszy publiczny znak sprzeciwu wobec polityki postępującej zamordyzacji. Rozmawialiśmy o nim z fascynacją i podziwem, ponieważ list był sygnałem, że sprzeciw jest możliwy; że cenzurę i jej niszczycielskie rezultaty można nazywać po imieniu.
Adam Michnik
Jedną z konsekwencji wystosowania Listu 34 były procesy Melchiora Wańkowicza i Jana Nepomucena Millera, a także wszczęcie śledztwa przeciwko Januaremu Grzędzińskiemu oraz Stanisławowi Catowi-Mackiewiczowi. Właśnie te procesy oraz towarzyszący im kontekst polityczny stały się głównym tematem książki Macieja Łuczaka. Umiejętne połączenie w niej perspektywy historycznej, politologicznej i prawnej (...) umożliwiło kompleksowe i wszechstronne zaprezentowanie zakresu podporządkowania wymiaru sprawiedliwości PRL centralnemu ośrodkowi dyspozycji politycznej, tworzonemu przez I sekretarza KC PZPR Władysława Gomułkę i jego najbliższe otoczenie.
Prof. dr hab. Antoni Dudek
Maciej Łuczak odkrywa nowe, nieznane szerzej fakty, zarazem umieszcza całą sprawę w szerokim kontekście wewnętrznym i międzynarodowym. Za ważne uznałbym i to, że jego książka ma w znacznym stopniu charakter interdyscyplinarny, jest interesująca i pożyteczna zarówno dla historyków, jak i prawników, politologów, socjologów.
Prof. dr hab. Jerzy Eisler
Technologie cyfrowe usprawniają procesy, przyspieszają podejmowanie decyzji i dostarczają nam wartościowych informacji. Za błyszczącym ekranem smartfona i komputera kryją się nie tylko fizyczne komponenty, które wprawiają te urządzenia w ruch. Ich skuteczne działanie – a zatem popularność – zależy od trafności pomysłu na usługę lub aplikację. Jednak nawet najlepsze pomysły mogą kogoś pominąć: algorytm może wesprzeć decyzję o nieprzyznaniu kredytu, wysłaniu do więzienia lub usunięciu z pracy. W niektórych przypadkach decyzje te są błędne, a błędy te dotyczą w dużej mierze grup marginalizowanych. W książce autor przygląda się procesom oraz zjawiskom, które sprawiają, że technologie cyfrowe wykluczają kobiety, osoby queerowe lub o innym niż biały kolorze skóry. Śledzi historię wykluczających praktyk w świecie technologii, a także źródeł tych praktyk w opomiarowywaniu rzeczywistości, sposobach zbierania i organizacji danych, rozwoju nauk komputerowych, procesach zatrudniania w firmach technologicznych czy też szerokim wykorzystaniu algorytmów, w tym także sztucznej inteligencji. Odnosząc się do istniejących badań, autor pogłębia diagnozę przyczyn zjawiska wykluczenia algorytmicznego, proponując – na podstawie własnych badań – odpowiednie środki zaradcze.
Co możemy zrobić, żeby technologie nie tylko działały na naszą korzyść, ale też były sprawiedliwe?
Linoskoczek ryzykuje upadkiem, szczególnie wtedy, kiedy zastyga, kiedy stara się utrzymać w miejscu niemal bez ruchu. Powstrzymuje wówczas swój pęd, który przecież zapewniłby mu stabilność. Jednak linoskoczek woli próbować cudu zawieszenia, stojąc na linie.
Nieprzejednana. Dufourmantelle pokazuje, w jaki sposób życie staje się uniwersalne właśnie w ryzyku, a poznanie tego faktu zobowiązuje do międzyludzkiego braterstwo.
Antonio Negri
Nie chodzi tylko o nawoływanie do przezwyciężenia lęku, żeby przyjąć to, co nieprzewidywalne – chodzi także o przeciwstawienie się indywidualistycznym nakazom, naruszenie zasady ostrożności, śmiech z niekończących się sporów. Fragmentaryczny styl oferuje czytelnikowi, podobnie jak pacjentom, wolność wątpienia i odwagi. Anne Dufourmantelle umiała podjąć wszystkie ryzyka, zarówno słuchania, jak i odpowiadania – aż do poświęcenia; ryzyko, które czyni ją dziś ciągle obecną dla swojego czytelnika.
Sophie Galabru
Cet ouvrage, publié dans le cadre du Programme d’aide a la publication
Boy-Żeleński, a bénéfcié du soutien de l’Institut français de Pologne.
Książkę wydano dzięki dofnansowaniu Instytutu Francuskiego w Polsce
w ramach Programu Wsparcia Wydawniczego Boy-Żeleński.
Nie ulega wątpliwości, że w polskiej literaturze bioetycznej brakuje książki, która omawiałaby teoretyczne i praktyczne zagadnienia edukacji bioetycznej na uczelniach i wydziałach medycznych. Niniejszy tom przyczyni się z pewnością do pobudzenia dyskusji na temat celów, metod i jakości nauczania oraz oceny efektów edukacji bioetycznej przyszłych medyków i innych profesjonalistów medycznych
prof. dr hab. Alicja Przyłuska-Fiszer
W ślad za zmianami politycznymi w tak zwanej publicznej dyskusji o bioetyce mamy do czynienia z wojną ideologiczną. Ma to oczywiście przełożenie na nauczanie etyki i bioetyki oraz powoduje utratę ich praktycznego znaczenia i zastosowania [...] w takiej atmosferze przypomnienie podstawowych założeń etyki i bioetyki oraz dążenie do poprawy sposobów jej nauczania jest bardzo potrzebne.
prof. dr hab. Romuald Krajewski
XXI wiek rozpoczął się serią kryzysów, począwszy od kryzysu finansowego i gospodarczego, przez kryzys migracyjny, kryzys związany z narastającym eurosceptycyzmem i brexitem, z falą populizmu i erozją poparcia dla demokracji parlamentarnej . Na to wszystko nałożyła się pandemia COVID-19, która wzmocniła większość istniejących kryzysów i przyniosła nowe wyzwania.
Zespół socjologów i socjoekonomistów z Uniwersytetu Wrocławskiego i Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie podjął badania tych wyzwań i kryzysów. Na podstawie zogniskowanych wywiadów grupowych z pracownikami edukacji, ochrony zdrowia, pomocy społecznej i logistyki, krytycznej analizy dyskursu medialnego oraz ogólnopolskich badań kwestionariuszowych zespół przygotował niniejszą monografię. Odpowiada w niej na pytania o jakość miejsc pracy osób zatrudnionych, w tym w szczególności pracowników niezbędnych w okresie pandemii, medialny obraz pracy w badanych branżach, stosunek społeczeństwa do nowych form pracy, które rozwinęły się w czasach pandemii, o społeczny dobrostan, charakter więzi społecznych i społecznego zaufania, o postawy wobec ustroju politycznego i gospodarczego, stosunek do partii politycznych i państwa. W książce zawarta jest również charakterystyka cech przeciwników szczepień na COVID-19.
Książka nie tylko wpisuje się w kontekst wcześniejszych, ważnych i cytowanych publikacji (...), lecz także otwiera Autorom pole dla dalszych analiz, na które zespół zwykle nie każe długo czekać czytelnikom, a ich znaczne już grono regularnie się powiększa. (…) Obok sprawnej narracji i argumentacji, zwraca uwagę po mistrzowsku prowadzona metodyka oraz wiele szczegółowych, empirycznie udokumentowanych odniesień, podawanych w sposób spójny. (…) Jest to kolejne, cenne opracowanie świetnie potwierdzające markę zaangażowanych badaczy, z których każdy ma na swoim koncie niebagatelne i uznane osiągnięcia.
prof. dr hab. Jacek Sroka
Społeczne skutki COVID-19 są w książce pokazane z kilku perspektyw. Wśród uczestników rynku pracy wpływ pandemii najsilniej odczuli młodzi, zwłaszcza w sytuacji prekaryzacji pracy. Okazało się też, że społeczny prestiż zawodów medycznych wyraźnie wzrósł w warunkach zagrożenia pandemicznego. Towarzyszy temu wzrost oczekiwań rozszerzenia zakresu opieki zdrowotnej oraz zwiększenie bezpieczeństwa pracowników na rynku pracy. Ważna jest konkluzja wskazująca, że dominującą reakcją wszystkich środowisk na COVID-19 było uruchomienie mechanizmów integracyjnych. Nasze społeczeństwo zachowało model familijny o silnych więziach na poziomie grup pierwotnych, rodzinnych i towarzyskich, natomiast znacznie słabszych instytucjonalnych.
dr hab. prof. ucz. Paweł Ruszkowski
Kryzys planowania przestrzennego w Polsce narasta od wielu lat. Rezultatem niekontrolowanej urbanizacji i rozlewania się miast jest nierówny dostęp do infrastruktury i podstawowych usług publicznych. Autorka sprawdza, w jaki sposób warszawiacy odczuwają skutki tych deficytów. Rekonstruuje praktyki podejmowane przez mieszkańców wybranych dzielnic, pokazując ich klasowe zróżnicowanie. Książka stanowi źródło informacji na temat społecznych kosztów nierównomiernego rozwoju miasta. Pomaga też zrozumieć oczekiwania społeczne zgłaszane wobec samorządu i państwa jako głównych dostarczycieli usług publicznych.
Na polskim rynku wydawniczym brakowało książki, którą charakteryzowałyby zarazem rygor metodologiczny i zaangażowanie społeczne i która łączyłaby problemy żywiołowości procesów urbanizacji, wyrażone w decyzjach mieszkaniowych gospodarstw domowych, z systematyczną analizą uzyskiwania dostępu do usług publicznych w miejscu zamieszkania
dr hab. Katarzyna Kajdanek, prof. Uniwersytetu Wrocławskiego
Nie ma jednej Warszawy. Czym innym żyje się na Nowym Wilanowie, czym innym na Zawadach, jeszcze czym innym na Starej Ochocie czy na osiedlach Wawra. Justyna Orchowska pokazuje funkcjonowanie tych światów i zderzenia między nimi. Bez wiedzy zawartej w jej książce trudno myśleć o ich pogodzeniu.
dr hab. Maciej Gdula, Uniwersytet Warszawski
Justyna Orchowska, doktor nauk społecznych, socjolożka, pracuje w Centrum Europejskich Studiów Regionalnych i Lokalnych EUROREG na Uniwersytecie Warszawskim. Jej zainteresowania badawcze obejmują socjologię miasta, partycypację społeczną oraz klasy społeczne i stratyfikację. Od 2014 roku związana z warszawskim trzecim sektorem oraz ruchami miejskimi.
Mamy nadzieję, że niniejsza publikacja jest dobrym przykładem potwierdzającym prymat klasycznych badań źródłowych w uprawianiu historii filmu. Wszyscy autorzy, których teksty prezentujemy, wskazywali w nich na argumenty przemawiające za poszukiwaniami danych do swoich badań przede wszystkim w archiwach filmowych, foto- i fonograficznych oraz w tzw. źródłach drukowanych i pisanych. W trosce o kolejne pokolenia badaczy warto zatem zadbać o materialne zasoby dokumentów składających się na spuściznę polskiej kinematografii, w tym dorobku naukowego oraz jak najszybciej stworzyć ich przemyślane reprezentacje cyfrowe w postaci internetowych baz danych i udostępnić zainteresowanym. To właściwa (demokratyczna i mądra) droga do komplementarności zbiorów i przygotowania nowoczesnego, elastycznego i zawsze dostępnego aparatu do badań nad polską kinematografią.
z Przedmowy
Od pierwszych stron wspomnień Jadwigi Barthel de Weydenthal zauroczyła mnie ogromna spostrzegawczość autorki i jej wrażliwość w odniesieniu do otaczającego ją świata i zachowań ludzi, zdające się zapowiadać przyszłą artystkę potrafiącą w zwyczajnej zdawałoby się rzeczywistości dostrzegać barwy, kształty, zapachy i niuanse umykające uwadze większości z nas. (...)
Co godne szczególnej uwagi i podkreślenia, na kartach jej wspomnień odnajdziemy dawno już zapomniane zwyczaje i obrzędy towarzyszące mieszkańcom Bądkowa, Padniewa i wielu okolicznych wsi w ich codziennych zajęciach oraz podczas kościelnych, towarzyskich czy ludowych świąt i uroczystości, często wpisanych w ważne lokalne i ogólnopolskie wydarzenia z naszych dziejów, takich jak powstania czy obie światowe wojny.
Józef Nowakowski
Książka wydana we współpracy z Fundacją na rzecz Rozwoju Polskiego Rolnictwa, nagrodzona w konkursie „Polska wieś – dziedzictwo i przyszłość”.
Książka wykorzystuje doświadczenie i wiedzę nauczycieli związanych ze Szkołą Zdrowia Publicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego – bez wątpienia czołowej placówki w naszym kraju w tym obszarze – ale do współpracy zostali zaproszeni także eksperci z innych ośrodków, by zapewnić treści odpowiednio wysokiej jakości. (...)
Pod koniec lat sześćdziesiątych ukazały się wyniki badań, które udowodniły, że najskuteczniejsze metody redukcji chorobowości i śmiertelności opierają się na działaniach w obrębie zdrowia publicznego. W Polsce od ponad 20 lat prowadzone jest w uczelniach medycznych kształcenie na kierunku zdrowie publiczne w celu stworzenia fachowej kadry zapewniającej właściwe działania w tym obszarze. Podręcznik Zdrowie publiczne pod redakcją naukową prof. dr hab. Stanisławy Golinowskiej należy bezwzględnie polecić nie tylko studentom tego kierunku, ale także wszystkim osobom związanym z instytucjami sektora ochrony zdrowia w Polsce. Dla wszystkich zainteresowanych zdrowiem publicznym jest to pozycja obowiązkowa.
Prof. dr. hab. n. med. Zbigniew Gaciong, Warszawski Uniwersytet Medyczny
Rozwój cywilizacyjny z każdą dekadą zmienia i rozszerza wyzwania stojące przed zdrowiem publicznym, co sprawia, że nie tylko stało się ono dziedziną niezwykle kompleksową, ale jednocześnie wyjątkowo dynamicznie ewoluującą. W związku z tym kształcenie nowych kadr w zdrowiu publicznym oraz prowadzenie kształcenia ustawicznego kadr obecnych jest niezwykle trudnym zadaniem, wymagającym także jednolitości przyjmowanego standardu. (…)
Przedstawiony podręcznik w sposób doskonały wpasowuje się w ten obraz i potrzebę. Zakres opracowania jest jasny, a podział na części i, w ich ramach, na rozdziały poświęcone poszczególnym zagadnieniom ułatwia poszukiwanie potrzebnych treści i tworzy z podręcznika logiczną całość pozwalającą na pełne i metodyczne zapoznanie się z problemami i narzędziami zdrowia publicznego.
Prof. dr hab. n. med. i n. o zdrowiu Andrzej M. Fal
redakcja naukowa: Stanisława Golinowska oraz Jacek Czepiel, Alicja Domagała, Mariusz Duplaga, Tomasz Grodzicki, Janusz Hałuszka, Grażyna Jasieńska, Justyna Klingemann, Iwona Kowalska-Bobko, Andrzej Ryś, Monika Ścibor, Marzena Tambor, Beata Tobiasz-Adamczyk, Piotr Tyszko
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
