Portret modej wenecjanki

Historie takie zdarzają się rzadko raz, dwa, góra trzy razy za życia, ale
zdarzają się każdemu. Tak, każdemu! Każdemu? Każdemu! No, chyba że ktoś zupełną
jest klęską, katastrofą i zapaścią. Ale i wtedy się zdarzają. Jerzy
Pilch
Słownik samotności? Opowieść o miłosnym olśnieniu? Czy może wyznania
arcymistrza rozpadu na temat dążenia do wielkiej miłości?
Przewrotna,
dramatyczna i poruszająca historia. Główny bohater, niedoszły historyk sztuki,
który całe życie spędził na obsesyjnym szukaniu miłości, poznaje młodziutką i
olśniewającą Pralinę Pralinowicz żywą kopię młodej kobiety z obrazu Albrechta
Drera, studentkę psychologii, kobietę ze wszech miar niepokojącą i tajemniczą,
obdarzoną również atletycznym talentem literackim.
Niestety, szybko okazuje
się, że burzliwy i ekstatyczny związek dwojga kochanków nie ma najmniejszej
szansy na przetrwanie. Dlaczego? Czy dwójka bohaterów rzeczywiście pragnie
miłości, czy raczej marzy o gwałtownym i efektownym rozstaniu? Kto tu kogo
uwodzi, kto kogo zostawia, kto nad kim ma władzę? Czy Pralina rzeczywiście była
miłością życia? I czy w ogóle była?
Portret młodej wenecjanki jest bodaj
najdoskonalszym pomieszaniem tego, co Pilch od lat uprawia: prozy
beletrystycznej, dziennika, eseju, felietonu. Jest jednocześnie kpiarski i
smutny, przerażony i euforyczny, zachwycony i gorzki, czuły i zrozpaczony.
Tadeusz Nyczek