Jeśli interesujesz się polityką, albo studiujesz politologię znajdziesz w tym dziale informacje o współczesnym świecie. Obszerna literatura naukowa, różne publikacje i elementy wiedzy politologicznej, najważniejsze zagadnienia i pojęcia z politologii, kontrowersyjne książki polityczne, powieści polityczne, nauki polityczne. Najlepsze książki społeczno-polityczne, bestsellery polityczne, książki o polityce, które warto przeczytać - zapraszamy po lekturę na Dobreksiazki.pl
Pozycja jest poświecona niezwykle popularnemu programowi i jego twórcom. Warto rozmawiać wpisało się w krajobraz polskich mediów. Program był odbiciem przemian zachodzących w Polsce mimo wyemitowania 255 odcinków jest ciągle aktualny i wzbudza wiele emocji.
Książka opiera się na rozmowie z Janem Pospieszalskim, Pawłem Nowackim i Maciejem Pawlickim, porusza najbardziej aktualne tematy programu, takie jak:
Jaki seks w jakiej szkole?; Dziecko, płód, czy odpad szpitalny?; Pigułka jak cukierek i cudowna szczepionka; Prawo do aborcji, czy prawo do życia?; Rekolekcje w telewizji; Tolerancja geja; Aids w USA chorobą homoseksualistów; Kobiety dyskryminowane; Anoreksja chorobą rodziny; Irlandio, oddaj mi mamę!; Mieszkanie własne nie jest na własność; Misja Tomasza Turowskiego; Tajemnica bezkarności; Reżimowe wietnamskie służby w Polsce; Kto nie ma praw człowieka?; Między życiem a śmiercią; Lektura obowiązkowa; SB a Lech Wałęsa; Górski przeprasza Mamadou Dioufa; Śledztwo katyńskie; Żywioł społeczny; Korupcja chorobą przewlekłą.
Podjęte w Rzymie badania nad Sekcją Polską Radia Watykańskiego naprowadziły autora na ślad niezwykłego dialogu, jaki w latach stanu wojennego rodzi się między papieżem Janem Pawłem II i słuchaczami rozgłośni. Rozmowy będącej jednym z najbardziej doniosłych dla historii mediów w XX w. świadectw wolności słowa. Rozmowy, w której odradza się odległa tradycja pątniczych relacji sięgająca IV stulecia.
Dziedzictwo itinerarium - scenariusza drogi. Wydłużającą się i opóźnianą przez stan wojenny drogą, która na wiele miesięcy przybiera postać mentalnej pielgrzymki, podąża papież, a wraz z nim słuchacze watykańskiego radia.
Radia drogi...
W Roku Stanisława Brzozowskiego Wydawnictwo Krytyki Politycznej przedstawia specjalną edycję jednego z najważniejszych dzieł tego wybitnego myśliciela i pisarza, poprzedzoną przedmową Sławomira Sierakowskiego i zilustrowaną pracami Wilhelma Sasnala.
Historia polskich i rosyjskich rewolucjonistów o potężnym ładunku emocjonalnym i ideowym. Napisane w 1908 roku Płomienie nazwane zostały niegdyś „pierwszą polską powieścią intelektualną”. Brzozowski w swej literackiej odpowiedzi na Biesy Dostojewskiego z wielką pasją ukazał ideową panoramę okresu przełomu XIX i XX wieku, oddając w niej głos głównie krytykom kapitalizmu, tradycjonalizmu, ziemiańskiego konserwatyzmu i klerykalizmu. Nie jest to jednak tylko świadectwo sporów dawno minionej epoki?–?refleksje i kłótnie bohaterów Płomieni o polskość, pojęcie narodu, źródła społecznych konfliktów, związki pomiędzy ekonomią, kulturą, ideologią i polityką w wielu momentach pozostają równie inspirujące jak przed 100 laty. Do młodzieńczej fascynacji lekturą Brzozowskiego przyznają się m. in. Czesław Miłosz, Leszek Kołakowski, Andrzej Mencwel czy Adam Michnik. Głównym tematem książki „kultowej” dla kilku pokoleń lewicowej młodzieży XX wieku jest problem relacji pomiędzy jednostką i jej twórczym potencjałem, a zastanymi warunkami społecznymi, a także żarliwe poszukiwanie dróg naprawy świata.
Książka prezentuje wielowątkową analizę poświęconą kulturze instytucjonalnej uniwersytetu. Autorka stosuje podejście filozoficzno-historyczne, kładąc nacisk na kontekst działania instytucji akademickiej. Trafnie identyfikuje ważny dla tożsamości europejskiej kontekst tzw. czwartego filaru integracji kulturowej, wiążąc go z funkcją Procesu Bolońskiego, "jako sposobu kreowania wzorca instytucjonalizacji polityki wielokulturowości".
Jak się ustrzec medialnej manipulacji? Jak nie pogubić się w gąszczu informacji, którymi media codziennie zalewają nasze umysły? Wreszcie jak być świadomym „konsumentem” mediów? „Woda z mózgu” jest poradnikiem, jak korzystać z mediów i nie dać się ogłupić. Nie tylko przestrzega, ale i uczy. Manipulacja bowiem ma już swoją długą historię. A że „czwarta władza” niejednokrotnie czyni zakusy na nasze umysły i naszą wolność, to rzecz pewna
Wybrane opowiadania przynoszą wizję świata postrzeganego z białoruskiej perspektywy, wyrwanego z historii i geografii, a przede wszystkim z tzw. rzeczywistości. Nie ma tu jednak wielkiej polityki. Siłą antologii jest jej literackość, ciekawość i nowatorskość postrzegania świata przeżywanego przez autorów i jednocześnie bliskiego każdemu wrażliwemu Czytelnikowi. Autorzy nie dokumentują życia, lecz tłumaczą je na swój język i poetykę bez kompleksów „zacofanej, zamkniętej prowincji“ Europy.
W powieści “Niedopełnieni” udaje się Autorowi zawrzeć jeden z najbardziej wiarygodnych i przekonujących opisów powojennej rzeczywistości Niemiec. Jego portret pierwszych lat powojennych to obraz pozbawiony współczucia dla bohaterów zdarzeń: wypędzenia Niemców z Sudetów, okresu ich niewzruszonej nadziei na powrót, odsiadywania życia w NRD. Te wydarzenia autor opisuje na przykładzie czterech kobiet z miasteczka Komotau (Chomutov): starej Johanny, jej córek, Hanny i Marii, oraz osiemnastoletniej wnuczki Anny. Urodzony w 1953 r. wnuk jest narratorem, i to on otwiera drzwi do przeszłości, opisuje ten rozdział historii Niemiec, nie popadając w sentymentalizm, precyzyjnie, językiem pełnym aluzji, zawiłym i zarazem dosadnym.
Mistrzowsko opowiedziane skomplikowane historie poszczególnych postaci, ich wielostronne, wnikliwe portrety psychologiczne, znakomite dialogi, intelektualny rozmach przedstawianych w powieści problemów, a przede wszystkim niecofanie się przed żadnym tabu, czynią z powieści Wildsteina wydarzenie artystyczne i intelektualne, stawiające autora Czasu niedokonanego wśród najwybitniejszych współczesnych polskich pisarzy.
prof. Włodzimierz Bolecki, krytyk literacki
Przeszłość niczym czarny kruk krąży nad bohaterami tej książki, bo też to historia jest tytułowym czasem niedokonanym, a nasza współczesność okaże się chwilami groteskową, częściej tragiczną, tego czasu kontynuacją. Teraźniejszość przeplata się więc nieustannie w Czasie niedokonanym z historią, polityka z metafizyką.
prof. Maciej Urbanowski, literaturoznawca
Niezwykła książka o trzech pokoleniach rodziny ? polskiej i żydowskiej ? i losach Polski wpisanych w duchową i polityczną historię Europy.
prof. Zdzisław Krasnodębski, filozof, socjolog
To powieść z epickim rozmachem, nie sposób się od niej oderwać. Losy czterech pokoleń rodziny Broków wpisują się w burzliwą historię ubiegłego stulecia, rekapitulują trudne doświadczenie XX wieku w naszej części Europy. Od lat czekaliśmy, by literatura polska zmierzyła się z tym wyzwaniem i oto wreszcie Wildstein podjął próbę. Nie wolno jej przeoczyć.
Wanda Zwinogrodzka, krytyk teatralny
Decyzja, by napisać powieść zamierzoną z takim rozmachem, jest decyzją filozoficzną. Założenie, że historia polityczna, kultura, ludzkie losy składają się w całość, którą można opisać w formie sagi przedstawiającej drogę kilku pokoleń, idzie pod prąd minimalistycznym modom literackim naszego czasu. Do tego niezwykle trudny temat polsko-żydowskich związków opowiedziany z perspektywy ludzi, którzy doświadczyli i uczestniczyli w chorobach, szaleństwach, grozie i nadziei XX wieku ? czyni tę książkę powieścią, którą trzeba przemyśleć i przedyskutować. Powieść odważna w zamyśle i w wykonaniu. Wywoła zachwyt, podziw, oburzenie i sprzeciw. Poruszająca książka. Naprawdę mocna rzecz.
Dariusz Karłowicz, filozof, redaktor ?Teologii Politycznej?
Bronisław Wildstein (ur. w 1952 r.), pisarz, dziennikarz, obecnie publicysta ?Rzeczpospolitej? i tygodnika ?Uważam Rze?. Ukończył polonistykę na UJ w Krakowie. W latach siedemdziesiątych działacz opozycji antykomunistycznej. Współtwórca i autor prasy podziemnej. Współzałożyciel Studenckiego Komitetu Solidarności w Krakowie (1977). W roku 1980 uczestniczył w zakładaniu Solidarności i NZS-u w Krakowie. Stan wojenny zastał go na Zachodzie. Współzałożyciel i w latach 1982-87 red. nacz. wydawanego w Paryżu miesięcznika ?Kontakt?. Publikował w prasie emigracyjnej i podziemnej. Paryski korespondent RWE: 1987-90. Z początkiem roku 1990 wraca do Polski, gdzie pełni funkcje m.in.: dyr. Radia Kraków; sek. red. ?Życia Warszawy?; zastępcy red. nacz. ?Życia?; prezesa TVP; publicysty ?Rzeczpospolitej? i tygodnika ?Wprost? oraz wielu innych periodyków. Prowadził audycje w radio i telewizji. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał m.in. nagrodę dziennikarską Dariusza Fikusa.
Na pokładzie samolotu Paryż–Brazzaville Christophe, specjalista zatrudniony w wielkiej kompanii naftowej, w jednej z pasażerek rozpoznaje Blandine de Kergalec – emerytowanego oficera francuskich służb specjalnych. Pasjonujący się szpiegostwem Christophe śledzi jej poczynania w kongijskiej stolicy. Spotkanie Blandine z wysłannikiem z Rwandy zapoczątkowuje dramatyczny splot wydarzeń.
W kolejnych rozdziałach śledzimy je z perspektywy różnych postaci. Zmienność punktu widzenia wprowadza atmosferę niepewności i niepokoju. Zarysowane w książce dzieje Afryki subsaharyjskiej – od czasów kolonialnych aż po masakry w Rwandzie – pozwalają lepiej zrozumieć szpiegowsko-rozrachunkowe działania bohaterów.
Życie Marka Zaręby płynie spokojnym nurtem. Mozolnie buduje swoją karierę zawodową i pielęgnuje rodzinne szczęście. Jednak jego dobre samopoczucie mija, kiedy spotyka kolegów ze szkolnych lat. Dowiaduje się, że ktoś z jego klasy donosił milicji w okresie PRL-u.
Nagle przeszłość powraca z nową siłą: dawno zapomniane dramaty domagają się wyjaśnienia, uczucia sprzed lat nieoczekiwanie przypominają o sobie, a tożsamość zdrajcy pozostaje ciągle nieznana. Mało tego, wszystko wskazuje na to, że był nim Zaręba.
Marek nie ma wyjścia; odnajduje uczestników tamtych wydarzeń i wszczyna swoje małe, prywatne śledztwo. Spotkania wydobywają z pamięci strzępy wspomnień, ale nie przynoszą rozwiązania zagadki. Powstaje więc kreatywny plan, który ma zdemaskować donosiciela.
Władza suwerenna znajduje się w centrum politycznych i prawnych urządzeń świata nowożytnego. Jej koncepcja powstała wśród kontrowersji i wojen, zarówno religijnych, jak i politycznych, w Europie XVI i XVII wieku. Od tego czasu stale się rozprzestrzeniała i ewoluowała. Dziś idea suwerenności określa globalny system władzy, występuje we wszystkich religiach, cywilizacjach, językach, kulturach, grupach etnicznych i rasowych, we wszystkich wspólnotach, na jakie dzieli się ludzkość. W tej bardzo przystępnej książce Robert Jackson przedstawia zwięzłe, lecz wyczerpujące wprowadzenie do historii idei suwerenności. Posługując się szerokim zestawem przykładów - od Deklaracji niepodległości do ataków z 11 września - demonstruje, w jaki sposób władza suwerenna działa w naszym życiu codziennym i analizuje problemy, jakie stwarza jej uniwersalna, centralna rola w organizacji współczesnej rzeczywistości. Książka porusza kluczowe tematy, takie jak dyskurs suwerenności, globalna ekspansja instytucji władzy suwerennej, powstanie i upowszechnienie się idei suwerenności ludu, związek między władzą suwerenną a prawami człowieka. Dzieło wieńczą rozważania na temat możliwych wyzwań czekających suwerenne państwa w erze globalizacji. Ta interdyscyplinarna praca będzie pomocna studentom wielu kierunków, akademikom i zwykłym czytelnikom, starającym się zrozumieć fundamentalne pojęcia współczesnego świata. Robert Jackson jest profesorem na Wydziale Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Bostońskiego. Suwerenność to systematyczny przegląd historii pewnej idei. Podejmuje się ambitnego zadania precyzacji często mieszanych pojęć władzy (authority), zwierzchności (supremacy) i niepodległości, i ukazania ich jako różnych składników pojęcia suwerenności. Jest to zatem dzieło, po którą muszą sięgnąć badacze i nauczyciele próbujący zrozumieć rozwój niepodległych, suwerennych państw. David A. Armstrong, Nutfield College, Oxford
Obrzędy polityczne opisane i poddane analizie na stronicach tej książki pochodzą z wielu wieków i prawie z wszystkich stron świata, jednak impulsem do napisania tej książki były moje własne doświadczenia: obserwacje polityczne poczynione przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych i we Włoszech, ale także podczas na ogół za krótkich wizyt w Sri Lance i Chinach, w Etiopii, Kenii i na Wybrzeżu Kości Słoniowej, w Brazylii i Kolumbii (...). Wielokrotnie zdumiewało mnie, jak różnorodne formy symboliczne może przybierać polityka (...). Dla mnie jako antropologa nic nie mogło być bardziej naturalne niż zbadanie relacji między rytuałem a polityką".
David I. Kertzer ( z Przedmowy)
Nawiązująca do ""Boskiej komedii"" Dantego kolejna wielka powieść laureata literackiej Nagrody Nobla, A. Sołżenicyna Kolejna, obok Oddziału chorych na raka, wielka powieść laureata literackiej Nagrody Nobla. Choć jej tytuł nawiązuje do Boskiej Komedii Dantego, Sołżenicyn opisuje współczesne mu czasy i rzeczywistość ""szaraszki"" - więzienia-instytutu badawczego. Zatrudnieni w niej więźniowie, wielu to wybitni naukowcy, pracują nad deszyfracją ludzkiego głosu i technikami podsłuchu. To zamknięte środowisko jest obrazem radzieckiego społeczeństwa w miniaturze, a portrety psychologiczne bohaterów - także samego Stalina - zajmujących miejsca na dwóch skrajach represyjnego systemu, składają się na całą gamę ludzkich typów i postaw. Jest to powieść o wyjątkowych walorach, przejmująca i napawająca grozą. Aleksander Sołżenicyn (1918-2008), aresztowany w 1945 roku i skazany na osiem lat obozu pracy, do roku 1956 przebywał na zesłaniu. W 1970 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla. W 1974 roku został ponownie aresztowany, pozbawiony obywatelstwa ZSRR i deportowany do RFN. Do ojczyzny wrócił ze Stanów Zjednoczonych dopiero w roku 1994.
Dom w ciemności to książka przez wielu krytyków uznana za jedną z najważniejszych powieści dwudziestego wieku, do tej pory nieprzełożona na polski przede wszystkim ze względów cenzuralnych.
W centrum narracji jest dom. Dom wypaczony, bo sprzeczny z ideą domu. Nie jest schronieniem, miejscem ciepłym, bezpiecznym. Przeciwnie, dom ów jest opresyjny.
Wielka budowla, pogrążona w mroku, wewnątrz podzielona na dwie strefy: my i oni.
Z ciemności wyszli ludzie, którzy mają władzę. Wewnątrz domu zbudowali mniejszy, który nazwali Centrum. Stamtąd nadzorują wszystko i wszystkich, tam mieszczą się lochy, w których znikają aresztowani ludzie. Centrum budzi grozę, ludzie starają się trzymać od niego z daleka. Zniewoleni zajmują małe mieszkanka przy bocznych korytarzach. Żyją w nędzy. Zmuszani do pracy, robią, co mogą, by jej uniknąć. Praca dla tamtych hańbi, ale żyć z czegoś trzeba, wielu z nich ma przecież rodziny. Wszystko jest zakazane, przede wszystkim rozmowy i wzajemne kontakty. A mimo to zaczyna narastać opór. Szeptem przekazywane są imiona przywódców, wiadomo, że trwają przygotowania do większej akcji, czasem dochodzi do sabotażu, coraz częściej znika ktoś ze zbuntowanych, zabrany nad ranem przez tamtych...
Tarjei Vesaas (1897–1970), powieściopisarz, dramaturg i poeta norweski wymieniany z Ibsenem i Hamsunem, jako jeden z tych, którzy zdobyli trwałą renomę światową. Tłumaczony na ponad 30 języków; nadal jest przekładany i wydawany na świecie.
W Polsce znany od połowy lat 60. dzięki książkom wydanym głównie przez PIW – w 1964 roku ukazała się powieść Ptaki, na której motywach Witold Leszczyński nakręcił słynny Żywot Mateusza z niezapomnianą rolą Franciszka Pieczki. Powieść Dom w ciemności (1945) jest dziełem, które od dawna uznawane jest za szczytowe artystyczne osiągnięcie Vesaasa; do dzisiaj nic się w tej sprawie nie zmieniło.
Jeśli chcesz zrozumieć sens wyzwań i zagrożeń, jakie stawia przed nami czas wielkich przemian, chcesz wiedzieć, jak korzystać z daru wolności, jak znaleźć swoje miejsce w realiach zjednoczonej i demokratycznej Europy - powinieneś przeczytać ten przewodnik duchowy arcybiskupa Józefa Życińskiego.
Celem publikacji jest prezentacja wyników badań prowadzonych ad hoc i odnoszących się do różnorakich aspektów i konsekwencji traumatycznego wydarzenia. Zależało nam na dotarciu do różnorodnych badań i studiów prowadzonych bezpośrednio po katastrofie.
Autorzy publikacji reprezentują różne pokolenia badaczy, rozmaite dyscypliny naukowe i - jak można sądzić - światopoglądy i orientacje polityczne, pochodzą też z wielu ośrodków akademickich i badawczych z całego kraju.
Z Przedmowy
Kolejny "trudny temat" poruszony w rewelacyjnej serii Bez tabu. Tym razem o rasizmie.Kolejny "trudny temat" poruszony w rewelacyjnej serii Bez tabu. Tym razem o rasizmie.
Od autora:
W naszych rozmowach pojawia się bardzo często słowo "tolerancja". Ogólnie miało znaczyć wykluczenie dyskryminacji ludzi. W praktyce jednak, chodziło o to, by znosić lub przecierpieć czyjąś obecność.
Co zostało z tego w miarę szlachetnego celu? Niewiele chyba.
Dziś termin "tolerancja" odnosi się do dystansu, do obojętności bardziej, niż do współdziałania. Sugeruje, że
postępowanie, wygląd, myśli drugiej osoby są odstępstwem od (mojej) normy.
Moja religia, twoje obyczaje, jego poglądy, jej zachowanie, nasze wolne słowo! Moralność i zasady
współżycia mówią, że społeczeństwo musi być życzliwe wobec swoich i gości.
Samoobrona nie jest potrzebna tam, gdzie istnieje szacunek do drugiego człowieka.
Dorosłych gnębią różne problemy życiowe. Po co wymyślają nowe? To tajemnica.
Napisali nawet wiele książek o rasizmie. Sami chyba tego nie czytają, bo jak mawiał ktoś,
dorośli stali się niereformowalni.
Dlatego powstała ta książka. Adresowana jest do dzieci, bo mają wyobraźnię i wrażliwość. Na pewno
będą ją czytać i wytłumaczą rodzicom, jak postąpić.
Dlatego ta książka proponuje zastąpić termin "tolerancja" - pięknym polskim słowem, czyli
życzliwością .
Życzliwość ma moc
gdy się pojawia
taniec radości
ludzi ogarnia
O czym mowa w tej książce? Między innymi:
wolność słowa
uczciwość Korwin-Mikkego
kompleks polski
literatura i PRL
facebookowa siła Tuska
amerykańska wspólnota
Powieść przedstawiająca dramatyczne losy trzech kobiet z trzech pokoleń bogatej rodziny pochodzenia żydowskiego na tle burzliwych dziejów Rosji od czasów cara Mikołaja II aż do lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Simon Montefiore, autor m.in. biografii Stalin. Dwór czerwonego cara; Stalin. Młode lata despoty, nasycił powieść realiami życia codziennego i politycznego dwudziestowiecznej Rosji.
Bertrand de Jouvenel urodził się w Paryżu w 1903 roku. Zmarł na początku 1987 roku w wieku 83 lat. Mówi się o nim, jako o „najmniej znanym z wielkich myślicieli politycznych XX wieku”. Mimo to nie był w Polsce do tej pory publikowany. Powody zapomnienia Bertranda de Jouvenel nad Wisłą są dość prozaiczne. Mimo swej socjalistycznej proweniencji nie było mu po drodze ze spuścizną PRL. De Jouvenel był po prostu zbyt liberalny, a przede wszystkim zbyt dociekliwy i zbyt uczciwy, jak na panujące w „demokracji ludowej” standardy. Później, po 1989 roku, kiedy socjalizm stał się symbolem niechlubnej przeszłości, prac socjalistów – ze zrozumiałych względów – nie publikowano. Dzisiaj, kiedy myśl socjalistyczna pod postacią interwencjonizmu i państwa opiekuńczego wraca z impetem, wydawnictwo Fijorr Publishing zdecydowało się wydać kilka prac Bertranda de Jouvenel chociażby po to, aby zwrócić uwagę na to, że nawet w samym obozie skompromitowanej idei byli ludzie, którzy – wbrew interesom politycznym – nie bali się prawdy i gotowi byli jej bronić, nawet za cenę rezygnacji z błędnych poglądów.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
