Od Paschy do Paschy

Kościół żyje od Paschy do Paschy. Celebruje paschalne misterium Jezusa Chrystusa szczególnie uroczyście co roku podczas Triduum Paschalnego, ale również w każdą niedzielę, która jest nazywana małą Paschą. Tajemnica paschalna wyznacza rytm i kierunek całego życia Kościoła – w wymiarze liturgicznym, moralnym i społecznym. Z Paschy Kościół czerpie moc do dawania świadectwa i pełnienia swojej ewangelizacyjnej misji. Słowo „pascha” oznacza uderzenie, gwałtowne i dynamiczne przejście. Izraelici przeżyli Paschę jako wyzwolenie z Egiptu i każdego roku obchodzili pamiątkę tego wydarzenia. W odniesieniu do Jezusa Chrystusa Pascha oznaczała Jego śmierć na krzyżu, w której okazał się On zwycięskim Barankiem: otrzymał nowe życie w zmartwychwstaniu i tego życia udziela wszystkim, którzy w Niego wierzą. Dla nas, chrześcijan, coroczne świętowanie Paschy jest powrotem do tajemnicy chrztu. Przez ten sakrament zostaliśmy bowiem wprowadzeni w Paschę Chrystusa i wszczepieni w tajemnicę Jego śmierci i zmartwychwstania. Ilekroć celebrujemy święta paschalne, tylekroć uświadamiamy sobie, że zostaliśmy uzdolnieni do przechodzenia przez śmierć do życia. Autor: Bp Zbigniew Kiernikowski PASTORES 65 (4) 2014 Przybywa parafii, wspólnot, w których niemal tuż po zakończeniu oktawy Bożego Narodzenia ruszają przygotowania do Triduum Sacrum. Cenione są też rekolekcje paschalne czy takie, które tłumaczą znaki obecne w liturgii tego wyjątkowego czasu. Lektura Listu okólnego o przygotowaniu i obchodzeniu świąt paschalnych opublikowanego w 1988 roku przez Kongregację Kultu Bożego, jak i osobista wrażliwość na czytanie rzeczy tego świata przez pryzmat Paschy Chrystusa skłoniły bp. Z. Kiernikowskiego, wówczas biskupa siedleckiego a obecnie legnickiego, do głoszenia przez 10 lat w katedrze katechez wprowadzających w poszczególne dni Triduum Paschalnego. W Misterium Paschy możemy odnaleźć odpowiedź na swoje życiowe pytania, „otrzymać łaskę nie tylko jakiegoś pogodzenia się z naszym krzyżem, ale wręcz korzystania z jego obecności w naszym życiu”. Autor jako pasterz ma głębokie przekonanie, że potrzebna jest gotowość wejścia w „błogosławione marnowanie”, potrzebny jest czas „na wypełnienie wszystkich znaków i na przyjęcie ukrytych w nich treści”. Wszystko po to, żeby w człowieku mogło się ukształtować życie według Paschy Chrystusa, bo dopiero „moc Jego wydania sprawia w nas czystość, to znaczy zmianę naszego myślenia przez odwracanie się od siebie”. Dlatego autor podpowiada tematy do osobistych i wspólnotowych przemyśleń, sugeruje obszary, którym trzeba w sobie odważnie się przyjrzeć. Bp Kiernikowski świetnie też wyczuwa i zna mentalne nawyki czy pobożnościowe schematy w naszym przeżywaniu okresu Wielkiego Postu czy właśnie kolejnych dni Triduum Sacrum – i do tego również konkretnie w swoich katechezach się odnosi. Skorzystają z jego uwag i sugestii na pewno duszpasterze-przewodnicy wspólnot, którzy wolą iść wiernie za liturgicznymi wskazaniami Kościoła niż trzymać się sztywnej zasady: „A u nas zawsze tak było”, która de facto utwierdza tylko obrzędowy rytualizm. Autor łączy biblijne i liturgiczne refleksje dotyczące znaków i działań z celebracji Triduum z życiem ludzi, z sytuacjami, w których się znajdują lub w których nie mogą się odnaleźć czy ich przyjąć. Zaznacza też, że to w przewodniczącym zgromadzenia „jako pierwszym powinno się dokonać to wszystko, co stało się w Jezusie Chrystusie. Tylko wtedy będzie prawdziwie przewodniczył, wprowadzał innych w celebrowaną rzeczywistość”. Af