Francesco Bamonte, opierając się na autorytecie Biblii oraz nauczania Kościoła, ukazuje, jak ogromną wartość ma autentyczny kult Maryi w walce ze światem demonów. Jego książka to piękny portret Matki i Świętej Opiekunki, która poprzez wspieranie działania Chrystusa prowadzi ludzkość do Boga. Autor przedstawia również swoje osobiste doświadczenia, opowiadając o tym, jak wyraźnie odczuwa obecność i pomoc Maryi podczas swojej kapłańskiej opieki nad osobami opętanymi.

Fragment książki Maryja i egzorcyzmy

Rola Matki Najświętszej w historii zbawienia

Mimo że głównym tematem niniejszego tekstu jest walka między Maryją a Szatanem, która ujawnia się podczas egzorcyzmów, konieczne jest najpierw poznanie, choćby ogólnie, w jaki sposób walka ta jest objawiana przez Boga w zakresie wypełniania zbawczego dzieła Chrystusa. „Pismo Święte przedstawia Dziewicę Maryję jako ściśle zjednoczoną ze swoim Boskim Synem i zawsze z Nim jednomyślną. Matka i Syn jawią się ściśle złączeni w walce przeciw piekielnemu wrogowi, aż do pełnego zwycięstwa nad nim". Matka Boża od pierwszej do ostatniej księgi Pisma św., od Księgi Rodzaju do Apokalipsy, jest zawsze związana — zgodnie z planem Ojca Niebieskiego — z Synem Odkupicielem i z Nim nierozdzielnie zjednoczona w wyzwalaniu ludzi spod władzy Szatana. „Po grzechu pierworodnym Bóg zwraca się do węża, który reprezentuje Szatana, przeklina go i dodaje obietnicę: «Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę (Rdz 3, 15). Jest to zapowiedź odwetu: Szatan u początków stworzenia zdaje się mieć przewagę, lecz przyjdzie syn Niewiasty, który zmiażdży mu głowę. Tak, przez potomstwo Niewiasty, zwycięży sam Bóg. Tą niewiastą jest Dziewica Maryja, z której narodził się Jezus Chrystus, by przez swoją ofiarę raz na zawsze pokonać pradawnego kusiciela. Dlatego wiele obrazów czy posągów Niepokalanej przedstawia Ją w akcie miażdżenia węża swoją stopą"'.
Pismo Święte objawia nam, że Chrystus Pan jest jedynym Odkupicielem, jedynym Pośrednikiem u Ojca, jedynym Zbawicielem i Wyzwolicielem ludzkości spod władzy Szatana. On jednak nie prowadzi swojej walki przeciwko Szatanowi sam, lecz z Maryją, z dobrymi aniołami i świętymi. Wśród nich jednak szczególną i specjalną rolę spełnia Ona, Matka, która, właśnie dlatego, że jest Mu Matką, jak żadne inne stworzenie współpracuje z Synem Odkupicielem w tajemnicy Odkupienia ludzkości. Jakkolwiek Maryja jest stworzeniem odkupionym (pierwszą z odkupionych, i to w najwznioślejszy sposób), współdziała z Chrystusem w sposób wyjątkowy i niepowtarzalny. Współpraca chrześcijan urzeczywistnia się po samym akcie Odkupienia, w którego owoców upowszechnianie angażują się oni przez modlitwę i łączenie ofiary z siebie z Chrystusem dla Ojca. Współpraca Maryi natomiast urze-
czywistniła się podczas samego wydarzenia Odkupienia, czyli w trakcie ziemskiego życia Syna, i by się ona dokonała, konieczna była jej dobrowolna zgoda.
Gdyby nie udzieliła Ona swojej zgody na Wcielenie Syna, nie mógłby On przyjąć od Niej ciała, które złożył w ofierze na Krzyżu. Co więcej, Chrystus nie wszedłby na Kalwarię, by stać się ofiarą za nas, bez wolnej woli Maryi. Ona bowiem zgodziła się na Mękę Syna, i mimo że nie mogła cofnąć swojej zgody, już raz wyrażonej podczas Zwiastowania, potwierdziła ją ponownie u stóp Krzyża. Ta zgoda, „udzielona na złożenie w ofierze Jezusa, nie stanowiła biernej akceptacji, lecz autentyczny akt miłości, przez który złożyła Ona swojego Syna jako ofiarę przebłagalną za grzechy całej ludzkości", by w ten sposób wyrwać ludzi spod władzy Szatana. U stóp Krzyża Maryja „najgłębiej współpracowała ze swym Jednoro-dzonym i z Jego ofiarą złączyła się matczynym duchem, z miłością godząc się na ofiarowanie zrodzonej z Niej Żertwy'\ Przez Mękę i Śmierć Jezusa razem ze Współod-czuwaniem Maryi, w której sercu odbijało się wszystko to, co Jezus wycierpiał na duszy i na ciele, Szatan został pokonany. Władza jego i innych zbuntowanych aniołów, których on jest wodzem i które z nim i pod jego kierownictwem tworzą królestwo (por. Mt 13, 36), została zniszczona. Chociaż jest on ciągle aktywny w świecie - a bywało w dziejach ludzkości, że jego obecność przejawiała się bardzo intensywnie i wyraźnie — nie jest niezwyciężony, ponieważ łaska Odkupienia, która wypływa z najwyższej Ofiary Chrystusa i Maryi na Kalwarii, w mierze, w jakiej zostaje przez nas przyjęta, czyni nas zdolnymi do niszczenia dzieł diabła.
Łaska ta jest szczególnie umacniana przez nasze ufne uciekanie się do szczególnego wstawiennictwa Dziewicy Maryi. Przez Niepokalane Poczęcie w swoim istnieniu i działaniu pozostaje Ona bowiem w zdecydowanym i pełnym kontraście z istnieniem i działaniem Szatana i innych zbuntowanych aniołów; nastawiona w sposób totalny, jak żadne inne stworzenie ludzkie czy anielskie, na neutralizowanie ataków demonicznych oraz szerzenie Królestwa Syna, które jest sprawiedliwością, pokojem i radością w Duchu Świętym.
Ona „w matczyny sposób uczestniczy w trudnej walce przeciwko mocom ciemności, która toczy się w ciągu całej historii ludzkiej", „usytuowana w samym centrum tej nieprzyjaźni" z „wężem", figurą Szatana i złych duchów, których jest on księciem, a który to zostanie pokonany przez Jezusa Chrystusa właśnie przy wyjątkowej współpracy Jego Matki.
W słowach skierowanych do węża: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę" (Rdz 3, 15), Bóg objawił, że Niewiasta, której Syn definitywnie zwycięży Złego, razem z Nim będzie przeciwniczką przywódcy demonów i świata szatańskiego. Niewiasta, „która, mimo iż uprzedziła mężczyznę, ulegając pokusie węża, staje się następnie, na mocy Bożego planu, pierwszą sojuszniczką Boga. Ewa była sojuszniczką węża w nakłanianiu człowieka do grzechu. Bóg, odwracając całkowicie tę sytuację, ogłasza, że uczyni z niewiasty nieprzyjaciółkę węża... Kim jest ta niewiasta? Tekst biblijny nie podaje jej imienia, lecz pozwala przewidzieć nową niewiastę, której Bóg zapragnął dla naprawienia upadku Ewy: jest ona bowiem wezwana do odnowienia roli i godności kobiety oraz ma przyczynić się do odmiany przeznaczenia ludzkości; do współpraco-wania, przez swoją macierzyńską misję, w Bożym zwycięstwie nad Szatanem. W świetle Nowego Testamentu i tradycji Kościoła wiemy, że niewiastą zapowiadaną przez Protoewangelię jest Maryja, a w Jej potomstwie (Rdz 3, 15) rozpoznajemy Syna, Jezusa, w misterium Paschy triumfującego nad władzą Szatana. Zauważamy również, że zaprowadzona przez Boga nieprzyjaźri między wężem a niewiastą urzeczywistnia się w Maryi w dwojaki sposób. Jako doskonała sojuszniczka Boga i nieprzyjaciółka diabła, została Ona w pełni wyzwolona spod jego władzy przez Niepokalane Poczęcie, gdy została ukształtowana w łasce przez Ducha Świętego i uchroniona od wszelkiej zmazy grzechu. Ponadto Maryja, włączona w zbawcze dzieło Syna, została w pełni zaangażowana w walkę przeciwko złemu duchowi. W ten sposób tytuły Niepokalanego Poczęcia i Współpracownicy Odkupiciela, przyznawane Maryi przez wiarę Kościoła dla głoszenia Jej duchowego piękna i głębokiego uczestnictwa we wspaniałym dziele Odkupienia, wyrażają nieprzezwyciężoną opozycję między wężem a nową Ewą".
Stara łacińska wersja Protoewangelii, która mówi: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej. Ona zmiaż-
dżyci głowę" (Rdz 3, 15)', „stanowiła inspirację dla wielu przedstawień Niepokalanej, która miażdży głowę węża swoimi stopami. W tekście hebrajskim to nie niewiasta, lecz jej ród, jej potomek podepcze głowę węża. Tekst ten zatem nie przypisuje zwycięstwa nad Szatanem Maryi, lecz Jej Synowi. Jednakże, ponieważ koncepcja biblijna uwydatnia głęboką solidarność między rodzicem a jego potomstwem, oryginalny sens wersetu pozwala przedstawiać Niepokalaną miażdżącą węża nie dzięki własnej mocy, lecz za sprawą łaski Syna. W tym samym tekście biblijnym ogłoszona zostaje również nieprzyjaźń między niewiastą i jej potomstwem z jednej strony, a wężem i jego potomstwem z drugiej. Chodzi o wrogość wyraźnie ustanowiona przez Boga, która przyjmuje szczególne znaczenie, jeśli weźmiemy pod uwagę kwestię osobistej świętości Dziewicy Maryi. Aby stać się nieprzejednaną nieprzyjaciółką węża i jego rodu, Maryja musiała być absolutnie wolna od panowania grzechu. I to od pierwszej chwili swojego istnienia. Argumentację tej tezy znajdujemy w Encyklice Fulgens corona, ogłoszonej przez papieża Piusa XII w 1953 r. dla uczczenia setnej rocznicy ustanowienia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu: «jeśli w którymś momencie Błogosławiona Dziewica Maryja zostałaby pozbawiona Bożej łaski, jako splamiona w swoim poczęciu przez dziedziczną zmazę grzechu, między Nią a wężem nie byłoby już — przynajmniej w tym okresie czasu, jakkolwiek byłby krótki — tej odwiecznej nieprzyjaźni, o której mówi się od zarania tradycji aż do uroczystej definicji Niepokalanego Poczęcia, lecz raczej pewna zależność* (AAS 45 ^953] 579)- Absolutnej wrogości, ustanowionej przez Boga między niewiastą a demonem, musi odpowiadać zatem Niepokalane Poczęcie Maryi, czyli całkowity brak grzechu od samego początku Jej życia. Syn Maryi odniósł ostateczne zwycięstwo nad Szatanem i z wyprzedzeniem pozwolił Jej korzystać z jego owoców, zachowując Ją od grzechu. Następnie udzielił Jej mocy stawiania oporu demonowi, realizując w ten sposób w Niepokalanym Poczęciu najbardziej znaczący owoc swojego dzieła odkupienia.
W historii zbawienia są zatem trzej główni bohaterowie: Chrystus Odkupiciel, Maryja Współpracownica Chrystusa i Szatan, ich przeciwnik. Ten ostatni w Piśmie św. — jak już wielokrotnie zostało wskazane - przedstawiany jest pod postacią węża, lecz na przestrzeni dziejów dla podkreślenia jego niezmierzonej wściekłości i okrucieństwa, z powodu ogromu swej szkodliwej działalności wśród ludzi bywał również przedstawiany jako czerwony i krwawy smok, skonfrontowany ze znakiem, który ukazuje się na niebie: „Niewiasty obleczonej w słońce" z dwunastego rozdziału Apokalipsy, symbolizującym również Dziewicę Maryję. Nie zapominajmy, że w Piśmie Świętym jedna figura często może przyjmować różne znaczenia. Egzegeci w tej niewieście dostrzegają przedstawienie zarówno narodu żydowskiego, Kościoła, jak i Maryi. Lecz właśnie to ostatnie znaczenie jest przeważające od chwili, gdy Synem tej niewiasty jest Jezus. „I porodziła [Niewiasta] Syna - Mężczyznę [Jezusa Chrystusa], który wszystkie narody będzie pasł rózgą żelazną. I zostało porwane jej Dziecię do Boga i do Jego tronu" (Ap 13, 5). A Jego Matka, „Niewiasta" z Apokalipsy, objawia się w walce przeciwko Szatanowi, jak zostało to już oznajmione przez Boga w Księdze Rodzaju. „Przedstawiona jako matka, niewiasta «jest brzemienna i woła, cierpiąc bóle i męki rodzenia» (Ap 13, 2). Słowa te nawiązują do Matki Jezusa stojącej pod Krzyżem (por. J 19, 25), gdzie z duszą, którą przenika miecz (por. Łk 2, 35), uczestniczy Ona w bólach rodzenia się wspólnoty uczniów [czyli Kościoła]. Pomimo swoich cierpień, jest «obleczona w słońce», czyli nosi w sobie odblask Bożej chwały i jawi się jako wielki znak oblubieńczej relacji Boga ze swoim ludem. Obrazy te, chociaż nie wskazują bezpośrednio na przywilej Niepokalanego Poczęcia, mogą być interpretowane jako wyraz miłości i troski Ojca, który otacza Maryję łaską Chrystusa i blaskiem Ducha. Apokalipsa zaprasza wreszcie w sposób szczególny do uznania eklezjalnego wymiaru osobowości Maryi: niewiasta obleczona w słońce przedstawia świętość Kościoła, która urzeczywistnia się w pełni w Najświętszej Dziewicy, na mocy szczególnej łaski".
W świetle tego, z czym zapoznaliśmy się do tej pory, zrozumiałe jest, że ewangelizatorzy, kaznodzieje, katecheci nie mogą milczeć na temat „węża" i „smoka": „Przywołanie walki przeciwko Szatanowi musi stać się częścią dynamiki różnych rodzajów służby Słowu, należy zatem unikać przemilczania jej, może ze względu na pragnienie mówienia tylko o Niewieście: wykluczanie poza nawias postaci smoka prowadziłoby do zubożenia postaci i misji Niewiasty".