Lamine Yamal. Historia chłopca, który marzył o Camp Nou

W wieku pięciu miesięcy pozował do zdjęcia z Leo Messim. W wieku siedmiu lat grał już w barwach Barcelony. W wieku szesnastu lat strzelał gole dla reprezentacji Hiszpanii. Lamine Yamal – fenomen, który w zawrotnym tempie wspiął się na szczyt światowego futbolu. Chłopak z ubogiej dzielnicy Mataró, syn marokańskiego robotnika i nastoletniej imigrantki z Gwinei Równikowej, dziś nazywany jest nowym Messim i największą nadzieją Barcelony. Luca Caioli i Cyril Collot, autorzy bestsellerowych biografii piłkarzy, odsłaniają kulisy błyskotliwej kariery młodego geniusza. Opowiadają o jego dzieciństwie w Rocafondzie, o pierwszych meczach na betonowych boiskach, o losach rodziny, która zaryzykowała wszystko, by dać mu szansę, oraz o legendarnym zdjęciu z Messim, które po latach nabrało symbolicznego znaczenia. To opowieść o talencie, który dojrzewał szybciej niż rówieśnicy. O chłopcu, który nie chciał podawać piłki, ale z czasem nauczył się grać zespołowo. I o piłkarzu, który swoimi dryblingami i bramkami zachwycił cały świat. Poznaj historię Lamine’a Yamala – dziecka Barcelony, które właśnie pisze nową historię futbolu. BIOGRAM Luca CaioliWłoski dziennikarz sportowy mieszkający w Hiszpanii; pracował dla „L’Unita”, „Il Manifesto”, „La Repubblica”, „La Gazzetta dello Sport”, „Il Corriere della Serra” i Rai 3 we Włoszech oraz ITV w Anglii. Były redaktor naczelny francuskiej stacji Euronews TV. Autor wielu piłkarskich biografii, które stały się bestsellerami w Polsce i na całym świecie, m.in . Messi. Historia chłopca, który stał się legendą, Ronaldo. Obsesja doskonałości, Zinédine Zidane. Sto dziesięć minut, całe życie, Ronaldinho. Uśmiech futbolu, Neymar. Magik z Brazylii, Karim Benzema. Królewska perfekcja oraz Kylian Mbappé. Nie do zatrzymania. Cyril CollotFrancuski dziennikarz i komentator sportowy, który specjalizuje się w piłce nożnej. Jest współautorem kilkunastu książek o tematyce piłkarskiej. *** Fragment książki: Potrafił przedryblować każdego, kto stawał mu na drodze. W razie potrzeby kiwał nawet sędziego. Ile to razy powtarzaliśmy mu: „Lamine, podaj piłkę, Lamine, podaj piłkę”, ale on nas nie słuchał, sam chciał strzelić gola. Raz nawet go ukaraliśmy, sadzając na ławce, ale w tamtym meczu przegrywaliśmy i w końcu wpuściliśmy go na boisko. Wszedł, odwrócił wynik i wygraliśmy. We wszystkich turniejach, w których braliśmy udział, Lamine zdobywał nagrodę dla najlepszego zawodnika i najlepszego strzelca. Ma dar, talent, który pokazał bardzo wcześnie. Jaki był poza boiskiem? Serdecznym dzieckiem, które od razu zyskało sympatię wszystkich w klubie. Dobrze wychowany, poważny, skryty, odpowiedzialny, nieco wstydliwy. Wiele razy zostawał po treningu, czekając na swoją matkę. „Kubala – prosiła mnie Sheila – rzuć na niego okiem do czasu, aż skończę pracę i przyjdę go odebrać”. Sheila włożyła ogromny wysiłek w rozwój Lamine’a, robiła wszystko, żeby jak najlepiej go wychować, żeby posłać go do Szkoły Pereanton w Granollers, żeby pomóc mu zostać tym, kim jest dziś.