Książka powstała w wyniku badań socjologicznych przeprowadzonych w latach 2009-2013 w dwudziestu jeden miastach europejskich (m.in. w Paryżu, Kopenhadze, Bolonii, Oslo, Brukseli i Sarajewie). W każdym z tych miast pojawiły się kontrowersje związane z różnymi przejawami obecności muzułmanów w przestrzeni publicznej, takimi jak noszenie chusty przez kobiety, uliczne modlitwy, budowa meczetów, sklepy i bary halal czy też granica między wolnością słowa a ochroną uczuć religijnych. Autorka przedstawia historię i tło poszczególnych sporów, cytuje uczestników publicznej debaty: socjologów, publicystów, działaczy społecznych i polityków, świeckich i muzułmańskich intelektualistów. Oddaje też głos zwykłym muzułmanom i pokazuje, jak bardzo niejednorodne są to społeczności, jak zróżnicowane są ich opinie w poszczególnych kwestiach. Jej książka jest także świadectwem tego, jak w ciągu ostatnich kilku lat w Europie zmieniał się polityczny i społeczny klimat wokół islamu. W każdym z opisywanych miast socjolożka Nilüfer Göle wraz ze swoją ekipą prowadzi wywiady wśród lokalnej społeczności, a potem organizuje spotkanie, w którym biorą udział reprezentanci obu stron konfliktu. To niekiedy pierwszy raz, kiedy uczestnicy sporu mają okazję wysłuchać swoich argumentów i spróbować się nawzajem zrozumieć. Książka Nilüfer Göle to zatem nie tylko przekrojowa prezentacja kontrowersji związanych z obecnością muzułmanów w Europie, ale i zapis pionierskiego przedsięwzięcia, którego celem jest przekroczenie społecznych podziałów i budowa społeczeństwa opartego na szacunku. Nilüfer Göle (ur. 1953 w Turcji) - ceniona socjolożka, wykładowczyni Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Paryżu. Autorka wielu książek i publikacji poświęconych kwestiom związanym z islamem i pozycją kobiet w świecie muzułmańskim, m.in. Musulmanes et Modernes. Voile et civilisation en Turquie; (1993, 2003), Impénétrations, l'islam et Europe (2005).

Islam to nie tylko religia. To również system polityczny, posiadający własny zestaw praw zwany szariatem. Fundamenty prawne szariatu są całkowicie odmienne od naszych i odrzucają podstawowe prawa człowieka. Prawo szariatu w wielu przypadkach ma bezpośredni wpływ na niemuzułmanów i budzi uzasadnione obawy. Muzułmanie coraz częściej wysuwają zadania o wprowadzanie szariatu.Co oznacza prawo szariatu dla obywateli krajów niemuzułmańskich?Jakie mogą być dalekosiężne konsekwencje umożliwienia muzułmanom stosowania równoległego systemu prawnego, zamieniającego nasze prawa prawami szariatu?W jaki sposób władze polityczne i sadownicze mogą podejmować decyzje dotyczące szariatu, nie posiadając rzeczywistej wiedzy na jego temat?Szariat odrzuca wiele spośród podstawowych praw człowieka. Czy podejmowanie związanych z nim decyzji w oparciu o brak wiedzy byłoby moralne?W książce tej czytelnik znajdzie odpowiedzi na wszystkie powyższe pytania. Szariat dla niemuzułmanów jest pozycja wyjątkowa. Książka została napisana w zwięzły i łatwy w odbiorze sposób. Przedstawiony system odniesień do źródeł umożliwia czytelnikowi samodzielne sprawdzenie wszystkich podanych informacji, co sprawia, ze rzetelność i wiarygodność informacji jest nie do podważenia.

Muzułmańska imigracja do Europy stała się dyżurnym tematem pośród polityków, publicystów i naukowców. Różnorodność tej grupy sprawia, że na temat zakresu i wpływu muzułmanów w Europie formułowane są często skrajne sądy i opinie. Autor w swojej książce udziela odpowiedzi na pytania: Jak wygląda współczesna muzułmańska migracja w naszym kraju? Z jakimi problemami zmagają się muzułmanie imigranci w Polsce i jakie problemy generuje ta migracja dla Polski? Przedstawia również kontekst historyczny i obecność najstarszej grupy muzułmanów polsko-litewskich Tatarów, zamieszkujących Polskę od XIV wieku. Autor opisuje również fenomen muzułmanów imigrantów w Polsce w kontekście doświadczeń zachodnich. Uświadamia konieczność ochrony Europejczyków przed działalnością przedstawicieli radykalnego islamu i ostrzega, że brak odpowiedniej polityki względem muzułmanów imigrantów może przerodzić się w destabilizację systemów i państw na różnych płaszczyznach.

Od lat zajmuję się problematyką prześladowania osób wierzących w Jezusa Chrystusa. W ostatnim czasie zauważam jednak lawinowo rosnącą liczbę represji skierowanych przeciwko chrześcijanom. Największym ich źródłem są wyznawcy Mahometa. Ogrom prześladowań i ich okrucieństwo w stosunku do chrześcijan sprawiły, że serca wielu naśladowców Chrystusa stają się przepełnione niechęcią wobec muzułmanów. W efekcie rodzą się bardzo silne ruchy antyislamskie, które za cel stawiają sobie siłowe przeciwstawianie się postępującej islamizacji Starego Kontynentu. Równocześnie zauważalny jest także w wielu kościołach chrześcijańskich inny sposób myślenia, zakładający, że zarówno chrześcijanie, jak i muzułmanie ufają temu samemu Bogu. W imię takiego przekonania rodzą się wśród chrześcijan różnego rodzaju inicjatywy budowania dialogu międzyreligijnego, którego celem jest ustalenie zasad wspólnego (z muzułmanami) praktykowania wiary w Jedynego Boga. Niestety to podejście z biblijnego punktu widzenia jest całkowicie błędne i bardzo niebezpieczne. Ścieranie się tych dwóch sposobów podejścia do islamu doprowadza do tego, że wielu chrześcijan traci zupełnie orientację w otaczającej ich rzeczywistości duchowej. Dlatego studium Davida Pawsona jest tak ważną, wręcz niezbędną książką, która znakomicie pomaga zrozumieć przyczyny islamizacji naszego kontynentu. Autor w szczery i nadzwyczaj uczciwy sposób analizuje kwestie związane z rozwojem islamu, odnosząc się tym samym do wyzwań, jakie ów niezwykle dynamiczny proces przyrostu wyznawców Mahometa niesie dzisiaj, w epoce postchrześcijańskiej, wyznawcom Chrystusa.

Listopad 2014 roku. Za sześć tygodni miało dojść do zamachu islamistów w Paryżu, niewiele wcześniej w Internecie pojawił się kolejny filmik pokazujący, jak człowiek z zasłoniętą twarzą podcina bliźniemu, klęczącemu przed nim, gardło. Scena typowa. Ubrany na czarno mężczyzna chwyta swą ofiarę za włosy i przeciąga nożem po szyi. Nie widać dokładnie jak czerwień krwi łączy się z pomarańczowym kolorem dziwnego kombinezonu, stroju dla tych, którzy nie chcieli wyznać Allaha. Ostatniego dnia tego miesiąca światowe media zajmowały się jednak czym innym. Nie opisywały strachu i przerażenia niewinnych, nie troszczyły się o los idących pod nóż. Skupiły się na wizycie głowy Kościoła katolickiego w Stambule. Postawmy się sytuacji tych wszystkich chrześcijan, którzy są prześladowani dla imienia Chrystusa. Zastanówmy się co czują. Jak zareagowaliby na słowa papieża, że mufti mu wszystko wyjaśnił i że w Koranie mówi się o Maryi i Janie Chrzcicielu. I że po tych słowach odczuł spontaniczną potrzebę modlitwy. Czy poczuli, że zostali zdradzeni, porzuceni, wydani na pastwę prześladowców? Dlaczego mają ginąć obstając uparcie przy tym, by właśnie nie modlić się i nie czcić Allaha w meczetach, skoro Ojciec święty pokazał, że to naturalne i zwykłe? Wystarczyło, że wszystko wyjaśnił mu mufti. Paweł Lisicki w kontrowersyjnej i bardzo mądrej analizie przyczyn zagrożenia ze strony Islamu, którego tak boi się cywilizacja zachodu. Czy to, że Europa uważa się za chrześcijańską uratuje ją czy pogrąży? Każdy kto lęka się ekspansji Dżihadu albo ją lekceważy myśląc, że nas to nie dotyczy, powinien przeczytać tą książkę.

Komentarze do przypowieści sufickich Przypowieści od zarania historii są najlepszą pomocą w nauce. Są żywe i zajmujące. W bardzo prosty sposób przekazują najważniejsze nauki życia. W tej książce znajdziesz specjalny wybór komentarzy Osho do niezrównanych przypowieści ze świata sufizmu. Osho zachęca do poznawania świata sufich wspaniałą przypowieścią o strumieniu, który na swej drodze napotkał pustynię. W obliczu tej pustyni pojawiają się w strumieniu lęki – nie wie on, jak ma pokonać nieznaną mu przeszkodę. W tej chwili wahania strumień słyszy tajemniczy głos, który zachęca go do oddania się wiatrom, które przeniosą go na drugą stronę pustyni. Osho ukazuje, jakie znaczenie w świecie sufich ma ufność, mądrość serca i powierzenie się. Podkreśla, że sufizm nie objaśnia egzystencji, zamiast tego zaprasza do poznawania jej tajemnic. Dlatego przypowieści sufickie, które Osho komentuje, nie mają charakteru filozoficznego. Są gestem wskazującym świat istniejący poza filozofią. Zobacz Zestaw: Mądrość Piasków Cz. 1 i 2 OSHO. Razem taniej! Oszczędzasz 15% Fragment książki       Pewien strumień, płynący ze źródeł w dalekich górach, przepływał przez wszelkiego rodzaju tereny, aż wreszcie dotarł do piasków pustyni. Już miał przeprawić się przez nie, tak samo jak przez wszelkie inne przeszkody, gdy stwierdził, że wody jego znikają pochłaniane przez piasek. Strumień był przekonany, że przebycie pustyni jest jego przeznaczeniem, jednak nie widział na to sposobu.       - Wiatr pokonuje pustynię, więc i strumień może tego dokonać - w pewnej chwili dobiegł go szept z pustyni. Strumień widział, że gdy tylko rzucał się w piasek, znikał pochłonięty przez niego. Wiatr zaś unosił się w powietrzu i dzięki temu przeprawiał się przez pustynię.       - Nie pokonasz pustyni płynąc tak, jak zawsze płynąłeś. Znikniesz albo staniesz się bagniskiem. Musisz pozwolić wiatrowi, by przeniósł cię do celu twej wędrówki.       - Ale jak mam to uczynić?       - Pozwól, by wiatr cię wchłonął.       Strumień nie mógł zaakceptować tego sposobu. Nigdy jeszcze nie został przez nic wchłonięty. Nie chciał tracić swej indywidualności. A gdyby ją stracił... skąd miał wiedzieć, że ją w ogóle odzyska?       - Taka jest rola wiatru -szeptały piaski. - Wiatr unosi wodę i przenosi ją nad pustynią, a potem pozwala jej opaść. Woda opada deszczem i na powrót staje się rzeką.       - Skąd mam wiedzieć, że tak jest naprawdę?       - Tak jest. Jeśli nie wierzysz, staniesz się co najwyżej grzęzawiskiem. Nawet to zająć może wiele, wiele lat. Bycie grzęzawiskiem to nie to samo co bycie strumieniem.       - Czy nie mogę pozostać strumieniem takim, jakim jestem dzisiaj?       - W żadnym razie takim nie pozostaniesz - szeptały piaski. - Twoja istota zostanie uniesiona i z niej znów powstanie strumień. Nazywają cię dziś tak, jak cię nazywają, ponieważ nie wiesz, co jest twoją istotą.       Gdy strumień usłyszał te słowa, w jego myślach odezwały się dalekie echa. Przypomniał sobie, jak przez mgłę, pewien stan, w którym obejmowały go - a może tylko jakąś jego część - ramiona wiatru. Przypomniał też sobie, że było to prawdą, choć nie było takie oczywiste. I strumień wzniósł się w oparach w witające go ramiona wiatru, który delikatnie i z łatwością uniósł go i przeniósł przez pustynię, pozwalając opaść miękko, gdy tylko dotarli do szczytu góry, oddalonej o wiele, wiele mil. Ponieważ strumień miał wątpliwości, mógł lepiej sobie przypomnieć i zapamiętać szczegóły tego przeżycia.       - Tak, teraz poznałem moją prawdziwą tożsamość. Strumień uczył się. Piaski szeptały:       - My to wiemy dlatego, że widzimy to co dnia, i dlatego, że my - piaski - rozciągamy się na całej drodze, od rzeki aż po górę.       To dlatego powiadają, że bieg strumienia życia zapisany jest w piaskach pustyni. Mądrość piasków 1Spis treści Opowieść o piaskach 7 Zaufaj Allahowi 37 Podróż sama w sobie jest celem 63 Wbrew oczekiwaniom 87 Oaza istnieje w twojej uważności 115 Bądź totalny - wtedy jesteś 143 Idol obłąkanego króla 169 Drabina nie istnieje 197 Doświadczenie jest istotą 227 O autorze 249 Kurort Medytacyjny Osho International 250 Więcej informacji 251

Turban mistrza Mansura to zbiór opowieści sufickich, których autorem był żyjący w XIV wieku w Bagdadzie arabski mędrzec Ibn Musa al Mansur, zwany Sufim Drogi. Niemal wszystkie egzemplarze tej legendarnej książki zaginęły. Podobno jeden z ostatnich spłonął w Bibliotece Aleksandryjskiej. Niniejsza publikacja jest próbą rekonstrukcji zaginionej książki i uwspółcześnienia nauk sławnego Mistrza Mansura. W lekkiej i przystępnej formie przybliża polskim Czytelnikom mądrości Wschodu. Książkę Kochana nie tylko świetnie się czyta, ale można się z niej paru rzeczy dowiedzieć, a niektóre z nich nawet zastosować – w mówieniu i w życiu. Prof. Jerzy Bralczyk

Peter Sloterdijk (ur. 1947), jeden z kilku najważniejszych dziś intelektualistów niemieckich, filozof kultury, w pierwszej dekadzie XXI wieku poświęcił kilka swoich prac kwestii religii. Niniejsza książka jest pod tym względem najbogatsza treściowo i intelektualnie. Trzy monoteizmy wywodzące się „od Abrahama”, judaizm, chrześcijaństwo i islam, dzielą dziś między siebie większość ogółu wierzących na świecie, a nawet obejmują w sumie większość ludzkiej populacji. Swoim zelotyzmem, „gorliwością” stanowią dla świata i dla siebie nawzajem niemałe ryzyko, gdyż każdy z nich aspiruje do monopolu na prawdę i rywalizuje o nią z pozostałymi. Jako dopełnienie obrazu współczesności czwartym „monoteizmem” okazuje się komunizm. Sloterdijk przeprowadza głęboką analizę natury tych ruchów oraz możliwości i ryzyka konfrontacji. Rozważa szanse sprowadzenia ich na „drogę cywilizacyjną” i wykonując rozmaite eksperymenty myślowe, jak ten z powrotem do nieksenofobicznych religii przedmonoteistycznych, poszukuje możliwości „rozładowania” nagromadzonego w monoteizmach potencjału walki. Rysowany tu obraz religii nie jest wizją Nietzschego: solidarnego stowarzyszenia słabych, lecz wydobywa aspekty ksenofobii, dogmatyzmu i nieprzejednania. Historyczne i współczesne dowody na te aspekty są mocne. Czy podlegają one ucywilizowaniu i czy wyczerpują obraz monoteizmów, to pytanie do rozstrzygnięcia na dziś i kwestia nadziei na jutro.

Są trzy Egipty: Pierwszy ? turystyczny, ze słońcem i nadmorskimi kurortami, czarem raf koralowych, magią pustyni i cudami zabytków faraońskich od Aleksandrii po Abu Simbel. Drugi ? oficjalny, muzułmański, z tysiącem minaretów w Kairze i czternastowiekową historią islamu przenikającego wszystkie dziedziny życia kraju nad Nilem. I trzeci ? skrywany. Wystarczy jednak zboczyć nieco z głównych ulic, a wypełza zewsząd. Egipt zapuszczonych domów, przeludnionych zaułków pełnych dzieci, śmieci, biedy i frustracji. Ale w te rejony turysta dwutygodniowy raczej się nie zapuszcza. Ludzie gniją tam, zamiast żyć. Często bez dostępu do wody i elektryczności, bez środków do życia i żadnych perspektyw. To ognisko głębokiego przywiązania do religii i wszechmocy tradycji w życiu społeczeństwa; źródło ekstremistycznych poglądów i kipiącego gniewu z wszędobylskim sloganem na murach: islam lekarstwem na wszystko! I więcej: w dzielnicach biedy sponad hałd śmieci wyglądają też krzyże? Dwa pierwsze Egipty są dobrze znane z filmów, książek i autopsji. I dlatego nie o nich, lecz o tym ostatnim Egipcie, kamuflowanym ? bo biednym i często chrześcijańskim ? chciałbym opowiedzieć. Ze wstępu autora

Co islam ma wspólnego z Jezusem? Chrześcijanie są często zaskoczeni, słysząc jak muzułmanie mówią: „My również wierzymy w Jezusa i darzymy Go wielkim szacunkiem”. Czy Jezus muzułmanów i Jezus chrześcijan jest tą samą osobą? Emir Caner, który wychował się w islamie i rozumie sposób myślenia muzułmanów, wspólnie z Johnem Ankerbergiem podejmują próbę odpowiedzi na następujące zasadnicze pytania: – Jaką rolę Jezus odgrywa w islamie? – Co Koran i tradycja mówią o Nim, a czego nie mówią? – Dlaczego muzułmanie nie zgadzają się z tym, że Jezus jest Synem Bożym? – Co znaczy dla muzułmanów, że Jezus narodził się z Dziewicy? – Jakie praktyczne rezultaty wynikają z wiary w muzułmańskiego Jezusa? Dzięki niniejszej książce będziesz w stanie zrozumieć zasadnicze różnice doktrynalne i lepiej poznać zasady wiary islamu, a także dowiesz się jak możesz dzielić się dobrą nowiną o prawdziwym Jezusie.

Do głoszenia światu prawdy o zbawieniu Bóg z zasady, jako swoje narzędzia, wybiera ludzi. Tak też było z tytułowym ?człowiekiem z Gadary?, czyli Abdallą Hawatmehem. Serce wychowanego w Jordanii w tradycyjnej muzułmańskiej rodzinie Abdalli już od wczesnego dzieciństwa doświadczało Bożych dotknięć. W tym zdominowanym przez islam kraju Pan stawiał na jego drodze chrześcijan i rozbudzał w nim zainteresowanie ich wiarą. Latami prowadził go ku sobie, działając w jego duszy i umyśle ? wskazywał mu drogę. W końcu, po wielu wewnętrznych zmaganiach, Abdalla powierzył swe serce Jezusowi i rozpoczął największą przygodę swego życia. Odpowiadając na Boże wezwanie, porzucił bezpieczne i pewne życie w Stanach Zjednoczonych, by rozpocząć trudną i pełną niebezpieczeństw służbę misyjną w swej ojczyźnie. Z Bożą pomocą zbudował wspólnotę wierzących, ewangelizując, nawracając i prowadząc w rozwoju duchowym swych muzułmańskich rodaków. Do tej niebezpiecznej służby Pan dał mu wiernego pomocnika ? żonę, która również zaangażowała się w budowanie żywego Kościoła. Razem przeżyli wiele wstrząsających chwil, lecz za każdym razem z wiarą i odwagą stawiali im czoła. Bóg zawsze wynagradzał ich oddanie. Człowiek z Gadary to opowieść o kroczeniu ścieżką wiary i podążaniu za Bogiem, gdy nie jest to ani łatwe, ani wygodne, gdy wymaga to osobistych poświęceń ? często narażania własnego zdrowia czy życia. Jednak jest to także opowieść o tym, że wybierając tę drogę, człowiek zaczyna doświadczać zupełnie nowej, osobistej więzi z Najwyższym i ma przywilej przeżywać Jego szczególne prowadzenie, obecność i opiekę.

Jesteś buddą od samego początku, tak jak każdy. Bycie buddą jest źródłem i celem. Jesteś buddą od początku i pozostaniesz nim do samego końca. Jedyną kwestią jest dostrzeżenie tego, a nie osiągnięcie. Nie chodzi o osiągnięcie, ale o zdanie sobie sprawy, zwrócenie się do wewnątrz. Takie jest znaczenie słowa nawrócenie: zainteresowanie się sobą. Skupianie się na innych i zapominanie o samym sobie jest nieświadomością. Pamiętanie o sobie i zapomnienie o innych jest przebudzeniem. Gdy staniesz się siebie świadomy, dostrzeżesz swoje bycie buddą, możesz patrzeć także na zewnątrz. Wciąż patrzysz na innych; w cieniu tworzy się ja. Ciągle zajmujesz się innymi i ciągle wpadasz w nowe pułapki, nowe gry. Inni są światem. Zwracając się do wewnątrz... Zobacz Zestaw: Mądrość Piasków Cz. 1 i 2 OSHO. Razem taniej! Oszczędzasz 15% Fragment książki       Był sobie człowiek o imieniu Mojud. Żył w miasteczku, gdzie pracował jako zwykły urzędnik i wyglądało na to, że do końca swoich dni będzie kontrolerem miar i wag. Pewnego dnia, gdy przechodził ogrodami wiekowego budynku w pobliżu swego domu, ukazał mu się Khidr, tajemniczy przewodnik sufich ubrany w połyskującą zieleń. Khidr rzekł: „Człowieku świetlanych perspektyw! Porzuć swą pracę i spotkajmy się za trzy dni na brzegu rzeki" -po czym znikł.       Mojud z lękiem stanął przed szefem, mówiąc, że musi odejść. Na wieść o tym mieszkańcy miasteczka mówili: „Biedny Mojud! Zwariował". Do pracy na jego miejsce wielu było chętnych, wkrótce więc o nim zapomniano. Na umówionym spotkaniu Khidr rzekł: „Zerwij swe ubranie i rzuć się do rzeki. Może ktoś cię uratuje". Mojud tak zrobił, choć zastanawiał się, czy nie oszalał. Umiał pływać, nie utonął więc, ale przez długi czas płynął z prądem. Wreszcie pewien rybak wciągnął go do łodzi ze słowami: „Niemądry człowieku! Prąd jest silny. Co robisz?". Mojud odparł: „Naprawdę nie wiem". „Jesteś szalony, ale zabiorę cię do mego szałasu z trzciny, zobaczymy, co da się dla ciebie zrobić" - rzekł rybak. Gdy rybak odkrył, że Mojud mówi pięknym językiem, uczył się od niego czytać i pisać. W zamian dawał mu jeść i uczył swej pracy. Po kilku miesiącach Khidr pojawił się znowu, tym razem przy łóżku Mojuda. Rzekł: „Wstań, opuść tego rybaka. Będziesz miał zapewniony byt". Mojud od razu ubrał się jak rybak, wyszedł z szałasu i po omacku dotarł do drogi.       0 świcie spotkał rolnika jadącego na ośle na targowisko. „Szukasz pracy?" - zapytał rolnik. - „Potrzebuję kogoś do pomocy w wożeniu zakupów".       Mojud zgodził się. Pracował dla rolnika prawie dwa lata. Dowiedział się wiele o rolnictwie, ale i czegoś jeszcze. Gdy pewnego popołudnia belował wełnę, pojawił się Khidr i rzekł: „Zostaw tę pracę i idź do Mosul. Wykorzystaj swe oszczędności i zostań handlarzem skór".       Mojud posłuchał.       W Mosul handlował skórami przez trzy lata i w tym czasie ani razu nie widział Khidra. Zaoszczędził całkiem sporą sumę pieniędzy i myślał o kupnie domu, ale wtedy pojawił się Khidr i rzekł: „Oddaj mi swe pieniądze i opuść miasto.       Idź do Samarkandy i pracuj tam dla sklepikarza".       Mojud tak też uczynił.       Wkrótce zaczął przejawiać niewątpliwe oznaki oświecenia. Uzdrawiał chorych, w wolnym czasie pomagał w sklepie, zaś jego wiedza o tajemnicach pogłębiała się.       Duchowni, filozofowie i inni ludzie przychodzili do niego i pytali: „U kogo pobierałeś nauki?".       „Trudno powiedzieć" - odpowiadał Mojud.       Jego uczniowie pytali: „Jak zacząłeś swą karierę?".       „Jako prosty urzędnik" - mówił Mojud.       „Izrezygnowałeś, by poświęcić się samoumartwianiu?".       „Nie, ja tylko zrezygnowałem".       Ludzie nie rozumieli go. Postanowili opisać historię jego życia.       „Kim byłeś?" - pytali.       „ Wskoczyłem do rzeki i zostałem rybakiem, ale w środku pewnej nocy opuściłem szałas. Potem zostałem robotnikiem w polu. Gdy belowałem wełnę, odmieniłem się i poszedłem do Mosul, gdzie handlowałem skórami. Zaoszczędziłem trochę pieniędzy, ale je oddałem. Przyszedłem wtedy do Samarkandy, by pracować u sklepikarza. I tu teraz jestem".       „To niewytłumaczalne zachowanie nie rzuca jednak światła na twoje dziwne dary i cudowne przypadki" - powiedzieli biografowie. „Tak właśnie jest" - odparł Mojud.       Biografowie stworzyli więc cudowną, fascynującą historię Mojuda - ponieważ tuszyscy święci muszą mieć historię zgodną z upodobaniami słuchacza, a nie z rzeczywistym życiem. I nikt nie może mówić o Khidrze wprost, dlatego ta opowieść nie jest prawdziwa. Obrazuje życie. To prawdziwe życie jednego z największych sufich.       Ta opowieść jest jedną z najwspanialszych. Ma szczególny klimat, który tylko opowiadanie sufickie może mieć. Nie da się go z niczym porównać. Jeśli je zrozumiesz, zrozumiesz tajemnicę religii.       Ten klimat jest częścią podstawy religijnej świadomości. Religijna przemiana nie może bez niego nastąpić. Słuchaj więc tej opowieści tak uważnie, jak to możliwe. Pozwól ternu klimatowi wniknąć w swe istnienie. Ta historia może otworzyć drzwi, może spowodować tak radykalną zmianę w twoim życiu, że już nigdy nie będziesz taki sam. Jednak trzeba zrozumieć ją bardzo dokładnie, bardzo wnikliwie, z miłością, ponieważ jest to dziwna opowieść.       To nie jest tylko opowiadanie. Opowiadania sufickie nie są tylko opowiadaniami. Nie istnieją po to, by cię czymś zająć, dostarczyć ci rozrywki. Nauczają metod, wskazują coś, pokazują. Są drogowskazami ku nieznanemu, palcami wskazującymi księżyc. Zapamiętaj powiedzenie sufich: „Nie gryź mojego palca, patrz, co pokazuję".       Te opowieści mogą rozbawić, ale nie temu służą. Odzwierciedlają to, co poza. Mówią niewypowiadalne, próbują wyrazić niewyrażalne. Nie dotyczą zwykłego życia, przyziemności. Mówią o najgłębszym poszukiwaniu prawdy, centrum istnienia. Są świetne jako metody. Jeśli skupisz się i pomedytujesz nad tą historią, w twoim istnieniu coś się wydarzy. Opowiadanie jest na jednym planie, a objawienie na innym, równoległym. Jeśli nie poznasz smaku tego objawienia, przegapisz cały sens - to bardzo łatwo. Zrozumienie tego opowiadania wymaga wielkiej inteligencji, więc mobilizuj siły. Bądź zintegrowany przez tych kilka chwil. Słuchaj najbardziej totalnie jak zdołasz, zamień się w słuch. Bądź. Ta historia ma ogromną wartość.       W „O tym, co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra" Lewisa Carrolla jest taki oto piękny fragment:       Gdy Alicja znalazła się w świecie, w który nie mogła uwierzyć, królowa powiedziała: „Śmiem twierdzić, że nie miałaś zbyt wiele praktyki. Ja czasem przed śniadaniem uwierzyłam w nie mniej niż w sześć niemożliwych rzeczy!".       To jest tajemnica tego opowiadania. Lewis Carroll mówi tu coś niezwykle wartościowego. Tajemnicą tego opowiadania jest sztuka wierzenia, zaufania i mówienia egzystencji „tak". Gdy wierzysz w niemożliwe, niemożliwe staje się możliwe. Jak to się dzieje?       Coś jest niemożliwe tylko dlatego, że nie masz odwagi wierzyć. Każda myśl może stać się rzeczywistością, cokolwiek dzieje się w świadomości, może stać się rzeczywiste na zewnątrz. Cokolwiek dzieje się na zewnątrz, najpierw musi zdarzyć się wewnątrz. Nasiono jest wchłaniane wewnątrz, a drzewo pojawia się na zewnątrz. Jeśli masz wierzące serce, nie ma rzeczy niemożliwych - nawet Bóg może istnieć. Mądrość piasków 2Spis treści Człowiek o niewytłumaczalnym życiu 7 Porzuć stawanie się, wystarczy samo bycie 39 Jesteś tu po to, żeby być sobą 69 Trzy pierścienie wysadzane klejnotami 95 Pozwól sercu dojść do głosu 125 Jezu, nie trafiłem! 153 Spragniony 179 Wszystko staje się łatwe 209 Jestem ogniem! 239

Spis rzeczy: - krowa - rodzina Imrana - kobiety - stół zastawiony - trzody...

When was the last time you heard a Muslim woman speak for herself without a filter? It's Not About the Burqa is an anthology of essays by Muslim women about the contemporary Muslim female experience. In 2016, Mariam Khan read that David Cameron had linked the radicalization of Muslim men to the ‘traditional submissiveness’ of Muslim women. Mariam felt pretty sure she didn’t know a single Muslim woman who would describe herself that way. Why was she hearing about Muslim women from people who were neither Muslim, nor female? Years later the state of the national discourse has deteriorated even further, and Muslim women’s voices are still pushed to the fringes – the figures leading the discussion are white and male. Taking one of the most politicized and misused words associated with Muslim women and Islamophobia, It’s Not About the Burqa is poised to change all that. Here are voices you won’t see represented in the national news headlines: seventeen Muslim women speaking frankly about the hijab and wavering faith, about love and divorce, about feminism, queer identity, sex, and the twin threats of a disapproving community and a racist country. With a mix of British and international women writers, from activist Mona Eltahawy's definition of a revolution to journalist and broadcaster Saima Mir telling the story of her experience of arranged marriage, from author Sufiya Ahmed on her Islamic feminist icon to playwright Afshan D'souza-Lodhi's moving piece about her relationship with her hijab, these essays are funny, warm, sometimes sad, and often angry, and each of them is a passionate declaration calling time on the oppression, the lazy stereotyping, the misogyny and the Islamophobia. What does it mean, exactly, to be a Muslim woman in the West today? According to the media, it’s all about the burqa. Here’s what it’s really about. Shortlisted for Foyles Non-Fiction Book of the Year 'An incredibly important collection of essays that explores the pressures of being a Muslim woman today . . . passionate, angry, self-effacing, nuanced and utterly compelling in every single way' - Nikesh Shukla, editor of The Good Immigrant 'Engrossing . . . fascinating . . . courageous' – Observer

Książka dotyka kwestii zrozumienia islamu i kultury pierwszych muzułmanów przez Teofanesa Wyznawcę, głównego autora Chronografii. W monografii podjęto tematykę stworzonego przez bizantyńskiego historyka wizerunku Muhammada, Proroka nowej wiary, a także samych jej wyznawców. Podjęto kilka zagadnień szczegółowych, dotyczących relacji pomiędzy zwolennikami islamu a chrześcijanami w kontekście informacji zawartych w dziele Teofanesa, m.in. na temat współpracy wyznawców Chrystusa z najeźdźcami podczas arabskiego podboju Egiptu i Syrii, a także zjawiska ikonoklazmu, istotnego dla obydwu obszarów kulturowych, muzułmańskiego i bizantyńskiego. Pewnych reinterpretacji wymagało zagadnienie przekazów na temat prześladowań chrześcijan, pozostawionych na kartach Chronografii. W drugiej części dysertacji Autor zajął się budowanym przez Teofanesa Wyznawcę wizerunkiem poszczególnych władców kalifatu, poczynając od omówienia tzw. sprawiedliwych (Abu Bakr, ‘Umar ibn al-Chattab, ‘Usman ibn Affan oraz Ali), poprzez dynastię Umajjadów (z Mu’awiją i ‘Abd al-Malikiem na czele), aż po współczesnych bizantyńskiemu chronografowi kalifów abbasydzkich. * Zadanie Autora nie było łatwe. Uprawianie źródłoznawstwa wymaga zawsze odpowiedniego przygotowania filologicznego, historycznego, ale i koncepcyjnego, aby jemu sprostać. Na bazie własnej wiedzy, dociekliwości, szerokiej palety źródeł pomocniczych oraz jeszcze większej wielojęzycznej literatury przedmiotu, jaka siłą zainteresowań poprzednich pokoleń bizantynistów, językoznawców, zdążyła narosnąć do znaczących rozmiarów, Autor z tego zadania wywiązał się ostatecznie sprawnie. dr hab. Zdzisław Pentek, prof. UAM Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu

Jak muzułmanie widzieli Pana Jezusa?Zgromadzone w tym tomie pisma dają nam ciekawy wgląd w to, jak były chrześcijanin, historyk arabski oraz teologowie i mistycy muzułmańscy postrzegali postać Chrystusa. Na potrzeby książki opracowano indeksy: biblijny, koraniczny, osobowy oraz dzieł starożytnych cytowanych lub wzmiankowanych. Ułatwiają one poruszanie się po tym obszernym dziele.Gdy Jezus wypowiedział te słowa, oto anioł Gabriel stanął przy nim i rzekł: Nie lękaj się, Jezu, bo miliony milionów tych, którzy zamieszkują niebo, strzegą twoich szat. Nie umrzesz, zanim nie wypełnią się wszystkie rzeczy i świat nie dojdzie do końca. Jezus upadł na twarz i powiedział: O wielki Panie Boże, jak wielkie jest Twoje miłosierdzie względem mnie. Cóż Ci oddam, Panie, za wszystko, co mi dałeś?.Fragment Ewangelii BarnabyKs. prof. Marek Starowieyski (ur. 1937) profesor emeryt Instytutu Filologii Klasycznej UW i profesor Akademii Katolickiej w Warszawie, patrolog i historyk kultury. Główne dzieła: Apokryfy Nowego Testamentu (5 tomów), Muza chrześcijańska (3 tomy). Męczennicy, poezje Prudencjusza (2 tomy), Karmię was tym, czym sam żyję (4 tomy), Tradycje Biblijne i inne.Dr Łukasz Piątak (ur. 1986) wykładowca, pracuje w Katedrze Studiów Azjatyckich na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Szczególnie interesuje się mistycyzmem muzułmańskim, filozofią islamu, klasyczną literaturą arabską oraz kodykologią arabską.

Wstrząsająca historia dziewczyny, która uciekła z Arabii Saudyjskiej. Tweet z dnia 6 stycznia 2019 roku, Rahaf Muhammad „Nazywam się Rahaf Muhammad. Mam 18 lat. Nie mogę nic zrobić, bo zabrali mi paszport. Jutro siłą odeślą mnie z powrotem do Kuwejtu. Boję się. Pomóżcie mi. Oni mnie zabiją”. Tweet z dnia 6 stycznia 2019 roku, Rahaf Muhammad „Zgodnie z konwencją genewską z 1951 roku i protokołem nowojorskim z 1967 roku, ja, Rahaf Muhammad, oficjalnie występuję o przyznanie mi statusu uchodźcy w dowolnym kraju, który zapewni mi bezpieczeństwo i ochroni przed krzywdą i potencjalną śmiercią z rąk mojej rodziny za to, że odeszłam od swojej religii”. W 2019 roku świat obiegła informacja o Saudyjce, Rahaf Muhammad, która zdecydowała się na ucieczkę z opresyjnego kraju. Rahaf miała wówczas zaledwie 18 lat, a jej dotychczasowe życie było w pełni zależne od mężczyzn. To oni decydowali o jej prawie do życia i śmierci. To oni kontrolowali jej codzienność. Dziewczyna dokładnie zaplanowała ucieczkę. Chciała dotrzeć do Australii, niestety podczas przesiadki w Bangkoku została przechwycona przez przedstawiciela ambasady Arabii Saudyjskiej. Rahaf przewieziono do hotelu, gdzie się zabarykadowała. To stamtąd zaczęła udostępniać wołające o pomoc, pełne desperacji tweety, które ostatecznie odegrały kluczową rolę w tej historii. Dzięki internetowym zasięgom udało jej się dotrzeć do przedstawicieli Kanady, którzy zaoferowali jej azyl.

Prezentowana monografia stawia sobie za cel ukazanie literackich wizerunków Arabek i Persjanek z IV–VIII w., które odnaleźć można w utworach cerkiewnosłowiańskich (przede wszystkim – proweniencji staroruskiej) z XI–XVI w. W trzech pierwszych rozdziałach znajdzie Czytelnik omówienie obrazu kobiet, żyjących na Bliskim Wschodzie w erze przedmuzułmańskiej: mieszkanek perskiego imperium Sasanidów (224–651), ale nade wszystko – członkiń wielu plemion arabskich, znajdujących się we wspomnianym okresie na różnym stopniu rozwoju społecznego i cywilizacyjnego, będących wyznawczyniami tradycyjnych bóstw pogańskich, chrześcijaństwa, judaizmu lub zoroastryzmu. Rozdział czwarty poświęcony został pierwszym muzułmankom, tj. żonom i córkom proroka Mahometa, a piąty – małżonce jednego z kalifów z dynastii Umajjadów (661–750). Materiał badawczy stanowią teksty, powstałe kilka stuleci po opisywanych w nich wydarzeniach i na odmiennym kulturowo obszarze, tj. w środowisku Słowian, którzy przyjąwszy chrześcijaństwo w obrządku wschodnim, weszli w sferę bezpośredniego oddziaływania cywilizacji bizantyńskiej (Bułgarzy, Serbowie, Rusini). Podstawą analizy są przede wszystkim teksty staroruskie, zebrane przez autorkę w znacznej mierze w latach 2017–2021, w toku bezpośrednich badań nad materiałem rękopiśmiennym, prowadzonych w Rosyjskiej Bibliotece Narodowej w St. Petersburgu oraz w zbiorach trzech instytucji moskiewskich: Rosyjskiej Biblioteki Państwowej, Państwowego Muzeum Historycznego i Rosyjskiego Państwowego Archiwum Akt Dawnych. * Książka Zofii A. Brzozowskiej odsłania przed Czytelnikiem praktycznie nieznany świat literackiego postrzegania – przez chrześcijańskich, średniowiecznych greckich i ruskich pisarzy – kobiet kręgu orientalnego w okresie poprzedzającym nastanie islamu oraz po jego ukształtowaniu na Półwyspie Arabskim i poza nim. Historie tych kobiet, pod piórami greckich i ruskich pisarzy miały posiadać także walor dydaktyczny dla ówczesnego czytelnika lub słuchacza. I niewątpliwie posiadały, Autorka to właściwie wydobyła. Transmisja tych przekazów źródłowych – nierzadko zdeformowanych z różnych względów – do Bizancjum, potem na Ruś, ukazuje stopień zainteresowania zdawałoby się egzotycznym, odmiennym wyznaniowo, odległym światem. Dr hab. Zdzisław Pentek, prof. UAM Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu

Fighting, Hunting, Impressing

Embracing over a thousand years of history and an area stretching from the Atlantic to the borders of India and China, this is an unrivalled synthesis of the arts of Islamic civilization. From the death of the Prophet Muhammad to the present day, Robert Hillenbrand traces the evolution of an extraordinary range of art forms, including architecture, calligraphy, book illumination, painting, ceramics, glassware, textiles and metalwork. New to this edition is a chapter ranging from c. 1700 to c. 1900, a period very often neglected in books on this subject. Hillenbrand explores how recent centuries, far from being a dark age, saw extraordinary artistic ferment and creativity across the Islamic world. Throughout, full-colour illustrations of masterpieces of Islamic art and architecture – from Moorish Spain to modern Iran – show the far-reaching stylistic developments as well as the recurrent preoccupations that have shaped the arts of Islam since the seventh century.