Zaprzysiężeni Tom 2. Wilcze morze

Autor wznawia przygodę w 965 roku n.e. Rzuca naszych bohaterów daleko na wschód Europy. Orm "Zabójca Niedźwiedzia" i jego wesoła zgraja odwiedzają Konstantynopol, podróżują przez morze Egejskie poprzez Cypr, aż do samej Jerozolimy. Czasy, w których obracają się bohaterowie księgi, do łatwych nie należą. Jest to końcówka X wieku, czasy rozbicia jedności Bliskiego Wschodu pod sztandarami państwa Abbasydów. To wtedy powstały różne drobne państwa, który osłabiając jedność ludów arabskich pozwoliły na przegrupowanie i wzmocnienie sił Bizancjum, które szybko odbudowały swoje zdobycze terytorialne. Były to również czasy wielkich migracji ludności do Jerozolimy, którą uważano za kolebkę trzech religii, i przez to dostęp do niej był otwarty dla wszystkich. "Wilcze Morze" jest zdecydowanie opowieścią z gatunku "o wikingach", o których się nie słyszy zbyt wiele. Wiedza, jaką wynosimy ze szkoły przypisuje wikingów do Morza Północnego i Bałtyku, jak do najbliższego podwórka tych nordyckich plemion. Ale rzadko kto wie, że wikingowie zapuszczali się daleko na południowy wschód Europy - ślady ich obecności potwierdzono nawet na Biskim Wschodzie. Co ciekawe, większość podróży miała charakter czysto materialny - chodziło o wzbogacenie się, ale nie tyle o zdobycie skarbu (bo takie i owakie szukano cały czas), a konkretnie o pracę jako wojska najemne. "Wilcze Morze" to powieść, która ciekawie zderza wiedzę o wikingach, ich zwyczaje, religię i zachowanie z kulturą orientalną. Ciekawe są spostrzeżenia dotyczące światopogląd bohaterów na ideę religii. Ponieważ w X wieku Chrześcijaństwo rozprzestrzeniło się daleko na wschód, to jednak z punktu widzenia bohaterów nie jest to jakaś dziwna zaraza, jak zwykle się przedstawia myślenie tzw. dzikich ludów północnej. Wikingowie, jak to ujął Law, mieli bardzo ambiwalentny stosunek do "nowych" religii, i albo je ignorowali, albo przyjmowali, gdy uznali to za stosowne w danym momencie. Ale najczęściej "coś" wyznawali. Dlatego uznaję za wiarygodne przedstawienie sprawy przez autora, jakby nasi bohaterowie wyznawali różne religie, a jednak potrafili ustalić wspólny cel i go realizować. Inne ciekawe spostrzeżenia, to sposób radzenia sobie na lądzie w taki piekielnej temperaturze. Nie dziwi wcale fakt, że autor zdecydował się na poruszenie tematu, sam pewnie zna go od podszewki - jest zawziętym wikingiem, więc zapewne korzysta z własnych przemyśleń dotyczących tego problemu. Tak samo wielka bitwa pod Antiochią z udziałem Orma, prawdopodobnie się nie wydarzyła, ale autor zaryzykował osadzenie swoich bohaterów właśnie w tamtej chwili tryumfu. Generalnie jestem zadowolony z kolejnej powieści o nieustraszonych wikingach. Drugi tom "Zaprzysiężonych" wydaje się być bardzo dopracowany. Low wyraźnie wyciągnął wnioski ze swojej pierwszej książki (u nas pod tytułem "Skarb Attyli"), która zdradzała pewne nieścisłości w fabule, jak i niedopracowane dialogi i historie. Teraz wszystko zdaje się być bardziej dopracowane i przemyślane, co z resztą dobrze widać podczas opisów sytuacyjnych bohaterów w zderzeniu z bardzo obcą cywilizacją. Mam nadzieję, że później będzie jeszcze lepiej. Podobnie jak przy poprzednim tomie, powieść Low'a czyta się lekko i przyjemnie. Autor przyzwyczaił czytelnika do niewybrednego słownictwa, jakim posługują się bohaterowie - średniowieczny świat wikingów jest brutalny i ordynarny, a Low tego nie ukrywa.