Książka Jacek Malinowski. PółKobieta / HalfAWoman poświęcona jest trylogii filmowej, która znajduje się w kolekcji Zachęty — Narodowej Galerii Sztuki. Dwujęzyczna publikacja zawiera obszerną część ilustracyjną wzbogaconą o dialogi z filmów oraz dwa eseje analizujące trylogię Malinowskiego pod kątem filmoznawczym (Marta Miś) oraz filozoficznym (Andrzej Wajs). Filmy Jacka Malinowskiego są ciekawym przykładem fałszywych dokumentów (mockumentów) — formuły gatunkowej rzadko obecnej w polskim kinie.
Publikacja otwiera serię Kolekcja Zachęty
Sztuka współczesna jest formą komunikacji z ludźmi. Artyści po to wystawiają swoje prace zamiast trzymać je w pracowniach, żeby rozmawiać. A skoro zapraszają do rozmowy, to dlaczego mielibyśmy nie pytać, nie spierać się i nie dyskutować? Możemy nie zgadzać się z rozmówcą? Możemy! I róbmy to. Drążmy, dociekajmy, krytykujmy.
fragment wstępu
Dzięki książce szansa na porozumienie z tymi, którzy bronią się przed wejściem w świat sztuki, będzie na pewno większa. Czytelna, napisana zrozumiałym językiem praca, pełna szacunku dla młodego czytelnika i widza dopiero zaczynającego swoją przygodę ze sztuką współczesną to rzecz, na którą wielu czekało.
Anna Dziewit - Meller, WeBook
To pozycja dla tych, którzy czują frajdę z odkrywania znaczeń i nawiązań, dostrzegania aluzji w sztuce, ale brak przygotowania teoretycznego odbiera im pewność siebie i wstydzą się zabierać głos. Tymczasem, żeby lubić czyjeś dzieło, nie trzeba mieć doktoratu z historii sztuki. By pozbyć się poczucia zagubienia, wystarczy poznać parę nazwisk, pojęć i znaczeń - tu podanych w sposób zrozumiały, z myślą o młodzieży. Szybko okaże się, że świat sztuki współczesnej nie jest wcale straszny ani hermetyczny.
Max Suski, dziennikarz
Inwazja dźwięku. Muzyka i sztuki wizualne, pod redakcją Agnieszki Morawińskiej, projekt graficzny plantacja, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2009.
Katalog towarzyszący wystawie komentuje dzieje relacji między muzyką i obrazem. Związki te rozpatrywane są na podstawie podobieństw i różnic środków wyrazu, struktury, odpowiedniości gatunków oraz historii obu dyscyplin. Publikacja zawiera teksty teoretyczne autorstwa Agnieszki Morawińskiej i Francois Quintin – kuratorów wystawy oraz Jacka Szerszenowicza. Znajdują się w niej również komentarze i ilustracje do poszczególnych dzieł, oraz noty biograficzne artystów biorących udział w wystawie, między innymi Mariny Abramović, Mirosława Bałki, Dominiqua Blais, Rodneya Grahama, Krzysztofa Knittla, Katarzyny Kozyry, Anri Sala, Wilhelma Sasnala oraz Artura Żmijewskiego i Pawła Mykietyna.?
Barbara Zbrożyna. Figury nasłonecznione, pod redakcją Anny Marii Leśniewskiej, projekt graficzny Roman Tratsiuk i Ludwika Gnyp, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2008.
Barabra Zbrożyna to rzeźbiarka i rysowniczka, której niezwykle ekspresyjne przedstawienia z brązu prezentowane były w akompaniamencie metafizycznej muzyki Krzysztof Knittla. W katalogu znajdują się teksty Anny Marii Leśniewskiej, Jacka Waltosia oraz Krzysztofa Knittla. Zawiera również notę biograficzną, wypis wystaw oraz fragmenty poezji napisanej przez artystkę.?
Performer, pod redakcją Magdy Kuleszy, Jarosława Suchana i Hanny Wróblewskiej, projekt graficzny Dorota Karaszewska, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, Warszawa 2009.
Katalog jest zapisem książkowym wystawy przygotowywanej przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego i Zachętę Narodową Galerią Sztuki we współpracy z Instytutem im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu w ramach Roku Grotowskiego.
Wątki z twórczości Grotowskiego zaprezentowane zostały przez pryzmat sztuk wizualnych: filmowa dokumentacja z prób, przedstawień, ćwiczeń aktorskich oraz wywiady z reżyserem zestawione zostały z dziełami artystów, których łączą z nim wspólne inspiracje lub jednakowe podejście do sztuki, ciała, duchowości.
Wystawa „Peformer” wyrosła z potrzeby przemyślenia twórczości Grotowskiego jako zjawiska istotnego nie tylko w perspektywie rozwoju teatru, ale też w kontekście szerzej rozumianych przemian kulturowych drugiej połowy XX wieku, których sztuki wizualne, teatr, literatura i filozofia stały się świadectwem.?
Emotikon. Robert Rumas i Piotr Wyrzykowski, pod red. Marii Morzuch, projekt graficzny Honza Zamojski, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Muzeum Sztuki w Łodzi, Warszawa 2012.
Publikacja towarzyszy wystawie o tym samym tytule, trwającej obecnie w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki. Katalog w dużej mierze składa się ze zdjęć będących zapisem podróży artystów po krajach wokół Morza Czarnego: Turcji, Rumunii, Gruzji i Ukrainie. Autorem tekstu w katalogu jest wybitny dziennikarz i reporter Wojciech Górecki specjalizujący się w tematyce wschodniej, głównie Kaukazu Północnego i Południowego.?
Paweł Jarodzki, The Wall Street Journal, pod redakcją Hanny Wróblewskiej, projekt graficzny Maciej Sikorzak, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki Warszawa 2009.
Jest to niezwykła książka składająca się z dwóch części. Pierwsza z nich zatytułowana „The Wall Street Journal” zawiera rysunki i tekst Pawła Jarodzkiego. Jest to forma książki artystycznej, która stanowi swoiste dzieło sztuki będące uzupełnieniem do wystawy. Druga część jest katalogiem wystawy "Paweł jarodzki. Najlepsze" pod redakcją Hanny Wróblewskiej. Zawiera dwa eseje: jeden kuratorki wystawy, która skupia się na charakterystycznych cechach twórczości artysty oraz drugi Pawła Jarodzkiego z jego cyklu „Moje spotkania z artystami”, w którym twórca zastanawia się nad pozycją artysty we współczesnym świecie, rynkiem sztuki oraz percepcją sztuki.?
Otwarty tron. Sztuka współczesna wobec fenomenu Jana Pawła II jest katalogiem nieistniejącej wystawy, która miała odbyć się w Domu Pracy Twórczej w Wigrach – instytucji, która do niedawna mieściła się w pokamedulskim zespole klasztornym w Wigrach. Wystawa nie doszła do skutku ze względu na likwidację Domu Pracy Twórczej w Wigrach i przejęcie klasztoru przez Kościół katolicki.
Tytuł wystawy (wers z profetycznego wiersza Juliusza Słowackiego) wskazuje, że projekt dotyczy nie tyle osoby Karola Wojtyły i jego nauczania, co artystycznych, a także społecznych reakcji na pontyfikat.?
To nie jest wystawa. To nie jest retrospektywa. To kolejny akt w procesie pracy nad nowym projektem. Pokaz dzieł artystki i towarzyszące mu wydawnictwo są zaledwie matariałami pomocniczymi dla tej/tego , która/który chciałby odegrać główną i tytułową rolę Katarzyny Kozyry.?
Wydana w ciekawej formie broszura towarzysząca wystawie Anny Mycy. Niewielka teka w formacie A5, zawiera krótki opis pokazywanego w Zachęcie projektu oraz karty z reprodukcjami pokazywanych prac (12 sztuk). Katalog w wersji polsko-angielskiej.
Teksty modernizmu. Antologia polskiej teorii i krytyki architektury 1918-1981 to ujęta w dwóch tomach historia teoretyzowania i przyjmowania na gruncie polskim architektonicznego modernizmu. Tom pierwszy antologii to wybór blisko sześćdziesięciu najciekawszych tekstów źródłowych autorstwa polskich teoretyków i praktyków architektury, które powstały w okresie pomiędzy odzyskaniem przez Polskę niepodległości a karnawałem Solidarności. Znalazły się w nim teksty głównych bohaterów międzywojennej awangardy, najważniejszych teoretyków i praktyków dwudziestolecia, kluczowych postaci socrealizmu i poodwilżowego socmodernizmu, poszukiwaczy i eksperymentatorów z lat 60. i 70. i wreszcie podważających osiągniecia modernizmu kontestatorów z ostatniej dekady PRL-u. Drugi tom jest próbą pokazania sposobów użycia dostarczonego w pierwszym tomie narzędziownika tekstów, zachętą dla Czytelniczek i Czytelników do tworzenia własnych interpretacji, tropienia związków. Wypełniają go krytyczne eseje badaczy polskiego modernizmu Davida Crowleya, Tomasza Fudali, Doroty Jędruch, Małgorzaty Jędrzejczyk, Aleksandry Kędziorek, Emilii Kiecko, Doroty Leśniak-Rychlak, Grzegorza Piątka, Kamili Twardowskiej, Diany Wasilewskiej, Michała Wiśniewskiego, Łukasza Wojciechowskiego przybliżające teksty pierwszego tomu i pokazujące w jaki sposób mogą być one przydatne i żywe.
Obszerny katalog, który towarzyszył wielkiemu przedsięwzięciu jakim niewątpliwie była wystawa Warszawa Moskwa /Moskwa Warszawa 19002000". Czterysta stron tekstów i ilustracji oddaje rozmach ekspozycji, która gościła w Zachęcie na przełomie 2004 i 2005 roku oraz oferuje szerokie spojrzenie na skomplikowane relację kultur polskiej i rosyjskiej. Ze wstępu Andy Rottenberg: [wystawa] jest pierwszą próbą spojrzenia na sztukę XX wieku obu krajów bez politycznych obciążeń, jakimi nacechowane były wzajemne stosunki do 1989 roku. Szczupłość miejsca nie pozwala na pełną prezentację wielowątkowych polsko rosyjskich relacji artystycznych tego burzliwego okresu; jest to raczej spojrzenie ze wskazaniem na obszary nadal mało rozpoznane, a czasem zupełnie nieznane (jak recepcja Wyspiańskiego w Rosji), które powinny w przyszłości stać się przedmiotem specjalistycznych badań.
Tapta, osoba, osobistość, profesor, artystka zaangażowana bez reszty w to, co robi. Tapta, to osobistość o wyraźnie zarysowanych kontuarach, podobnie, jak jej twórczość. Stymulująca osobowość, nie pozbawiona zmysłu monumentalizmu. Wie, jak podejść do stacji metra, do płotu długości dwudziestu sześciu metrów. Potrafi posługiwać się materiałami pozbawionymi daru łatwego urzekania, umieścić pływającą rzeźbę na wodach weneckiej laguny. Uwielbia mosty i przestrzega zasad budowy i inżynierii. Interesuje ją ruch, łączenia obiektów; pociągają ją śruby i zawiasy, w których dopatruje się obietnicy ruchu, dynamiki. Tworzy w neoprenie, w surowym kauczuku, którym posługuje się w swoisty sposób, aczkolwiek wiadomo, do czego służy on w przemyśle, chociaż używa go się też do produkcji tych ruchomych chodników, które wypluwają z trzewi lotnisk bagaże, jak również do wyrabiania skafandrów nurków głębinowych. Tapta kultywuje także, instynktownie, zmysł współpracy, wymiany, dialogu. France Borel Fragment przemówienia inauguracyjnego wygłoszonego podczas otwarcia wystawy Tapty w La Cambre 29 stycznia 1996 roku.
Bogaty dorobek Teresy Gierzyńskiej (ur. 1947), rzeźbiarki, fotografki, graficzki, wciąż pozostaje nieznany szerszej publiczności. Duża, monograficzna wystawa w Zachęcie wraz z towarzyszącą jej obszerną publikacją daje po raz pierwszy pełen wgląd w tę oryginalną twórczość, sytuującą się na styku różnych dyscyplin i mediów. Tytuł wystawy został zaczerpnięty z książki Lauren Berlant Female Complaint. The Unfinished Business of Sentimentality in American Culture (2008). Jest doskonałym komentarzem do sztuki, która wyrosła ze sprzeciwu wobec zapośredniczonych przez kulturę masową wizerunków kobiecości oraz stereotypów na temat społecznej roli kobiety i jej idealnego życia. Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: O niej oraz Istota rzeczy. Na pierwszy składają się tworzone na przestrzeni kilkudziesięciu lat fotograficzne autoportrety, w późniejszym okresie także portrety dorastającej córki. Drugi to zbiór recyklingowych kolaży wykorzystujących wizerunki kobiet z kolorowej prasy, w których artystka konfrontuje się z męskim spojrzeniem oraz ikonografią (artystyczną i popularną) przedstawień kobiety jako obiektu pożądania. Prace te są przykładem wypracowanego przez Gierzyńską subtelnego i intymnego feministycznego języka, który służy badaniu i odkrywaniu kobiecej tożsamości, mówieniu o własnej cielesności i seksualności.
Tytuł pierwszej indywidualnej wystawy Anny Jermolaewej w Polsce Dobre czasy, złe czasy zaczerpnięty został z cyklu jej fotografii. Przedstawiają one wycinek miejskiej codzienności: na tle szarej fasady na wskazówkach ściennego zegara siedzą gołębie i okazuje się, że za piętnaście trzecia to lepszy czas, by tam siedzieć niż np. za pięć piąta. Tytuł nawiązuje również do niemieckiej opery mydlanej Gute Zeiten, schlechte Zeiten, emitowanej od roku 1992. Niniejsza publikacja prezentuje prace artystki z ostatnich pięciu lat, a w tym ostatnie, bardzo osobiste projekty. Znajdziemy tu prace dotyczące współczesnego ruchu opozycyjnego w Rosji, a także projekty polityczne wiążące się z biografią artystki zmiennymi kolejami jej życia, porażkami i małymi sukcesami. Publikacja zawiera teksty Andrei B. Brandt o budowie relacji międzygatunkowych w twórczości Anny Jermolaewej, Ekateriny Degot o dynamice postawy artystki wobec sztuki i polityki, a także wywiady: z artystką oraz z psycholożką Walerią Muchiną.
Niewielki katalog towarzyszący wystawie malarstwa Marka Sobczyka w 2002 roku. Publikacja zawiera wybór reprodukcji prac prezentowanych oraz eseje autorstwa: Hanny Wróblewskiej, Waldemara Baraniewskiego, Marka Krajewskiego, Mateusza Falkowskiego oraz trzy teksty Marka Sobczyka: Hierachia głodów Tolmana, Maluję głody (po raz drugi)(sześć w kolejności jak u Tolmana i wymyślam VII głód pornografii), Trzynaście słów.
Katalog wystawy współczesnej sztuki norweskiej, która miała miejsce w Zachęcie. Ideą prezentacji było rozbudzenie w polskiej publiczności zainteresowania aktualną sceną artystyczną w Norwegii, a także stworzenie szerokiego spektrum dla percepcji i zrozumienia sztuki tego kraju. Kuratorzy projektu skoncentrowali się na uwypukleniu charakterystycznych tematów i wątków. Dla ostatecznego kształtu prezentacji ważne są zarówno analogie, jakie można odnaleźć w sztuce norweskiej i polskiej, ale też różnice, które mogą być dla polskiej publiczności szczególnie interesujące, jako przykład odmiennego spojrzenia na rzeczywistość. Prezentowani artyści: Marte Aas, Knut Asdam, Vanessa Baird, Bjorn Bjarre, AK Dolven, Bjorre Larsen, Tor-Magnus Lundeby, Per Maning, Mikkel McAlinden, Bjarne Melgaard , Marius Morch, Sven Pahlsson, Torbjorn Rodland, Jenny Rydhagen, Tiril Schroder, Fin Serck-Hanssen, Thorbjorn Sorensen, Vibeke Tandberg, Mette Tronvoll. Publikacja została wydana w wersji dwujęzycznej polsko-angielskiej.
Nominowanymi w trzeciej odsłonie konkursu byli: Galeria Rusz (Joanna Górska, Rafał Góralski, Rafał Jakubowicz, Olga Lewicka, Karol Radziszewski, Sędzia Główny (Aleksandra Kubiak, Karolina Wiktor), Janek Simon, Michał Stachyra. Zwycięzcą został Janek Simon, natomiast laureatem II nagrody, wyłonionym w oryginalny sposób w czasie performansu Grupy Sędzia Główny w trakcie gali konkursowej, okazała się Anna Molska. W plebiscycie publiczności zwyciężył Michał Stachyra. artyści: Joanna Górska (Galeria Rusz), Rafał Góralski (Galeria Rusz), Rafał Jakubowicz, Olga Lewicka, Karol Radziszewski, Aleksandra Kubiak (sędzie główny), Karolina Wiktor (sędzia główny), Janek Simon, Michał Stachyra
Katalog towarzyszący wystawie Przeczarowując świat Małgorzaty Mirgi-Tas w Pawilonie Polskim na Biennale Sztuki 2022. W publikacji pod redakcją Wojciecha Szymańskiego i Joanny Warszy, obok tekstów kuratorów znalazły się eseje zaproszonych pisarzy Ali Smith i Damiana Le Basa, uczonej Ethel Brooks, a także wiersze Teresy Mirgi i Jana Mirgi.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
