Obszerny katalog, który towarzyszył wielkiemu przedsięwzięciu jakim niewątpliwie była wystawa Warszawa Moskwa /Moskwa Warszawa 19002000". Czterysta stron tekstów i ilustracji oddaje rozmach ekspozycji, która gościła w Zachęcie na przełomie 2004 i 2005 roku oraz oferuje szerokie spojrzenie na skomplikowane relację kultur polskiej i rosyjskiej. Ze wstępu Andy Rottenberg: [wystawa] jest pierwszą próbą spojrzenia na sztukę XX wieku obu krajów bez politycznych obciążeń, jakimi nacechowane były wzajemne stosunki do 1989 roku. Szczupłość miejsca nie pozwala na pełną prezentację wielowątkowych polsko rosyjskich relacji artystycznych tego burzliwego okresu; jest to raczej spojrzenie ze wskazaniem na obszary nadal mało rozpoznane, a czasem zupełnie nieznane (jak recepcja Wyspiańskiego w Rosji), które powinny w przyszłości stać się przedmiotem specjalistycznych badań.
Tapta, osoba, osobistość, profesor, artystka zaangażowana bez reszty w to, co robi. Tapta, to osobistość o wyraźnie zarysowanych kontuarach, podobnie, jak jej twórczość. Stymulująca osobowość, nie pozbawiona zmysłu monumentalizmu. Wie, jak podejść do stacji metra, do płotu długości dwudziestu sześciu metrów. Potrafi posługiwać się materiałami pozbawionymi daru łatwego urzekania, umieścić pływającą rzeźbę na wodach weneckiej laguny. Uwielbia mosty i przestrzega zasad budowy i inżynierii. Interesuje ją ruch, łączenia obiektów; pociągają ją śruby i zawiasy, w których dopatruje się obietnicy ruchu, dynamiki. Tworzy w neoprenie, w surowym kauczuku, którym posługuje się w swoisty sposób, aczkolwiek wiadomo, do czego służy on w przemyśle, chociaż używa go się też do produkcji tych ruchomych chodników, które wypluwają z trzewi lotnisk bagaże, jak również do wyrabiania skafandrów nurków głębinowych. Tapta kultywuje także, instynktownie, zmysł współpracy, wymiany, dialogu. France Borel Fragment przemówienia inauguracyjnego wygłoszonego podczas otwarcia wystawy Tapty w La Cambre 29 stycznia 1996 roku.
Bogaty dorobek Teresy Gierzyńskiej (ur. 1947), rzeźbiarki, fotografki, graficzki, wciąż pozostaje nieznany szerszej publiczności. Duża, monograficzna wystawa w Zachęcie wraz z towarzyszącą jej obszerną publikacją daje po raz pierwszy pełen wgląd w tę oryginalną twórczość, sytuującą się na styku różnych dyscyplin i mediów. Tytuł wystawy został zaczerpnięty z książki Lauren Berlant Female Complaint. The Unfinished Business of Sentimentality in American Culture (2008). Jest doskonałym komentarzem do sztuki, która wyrosła ze sprzeciwu wobec zapośredniczonych przez kulturę masową wizerunków kobiecości oraz stereotypów na temat społecznej roli kobiety i jej idealnego życia. Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: O niej oraz Istota rzeczy. Na pierwszy składają się tworzone na przestrzeni kilkudziesięciu lat fotograficzne autoportrety, w późniejszym okresie także portrety dorastającej córki. Drugi to zbiór recyklingowych kolaży wykorzystujących wizerunki kobiet z kolorowej prasy, w których artystka konfrontuje się z męskim spojrzeniem oraz ikonografią (artystyczną i popularną) przedstawień kobiety jako obiektu pożądania. Prace te są przykładem wypracowanego przez Gierzyńską subtelnego i intymnego feministycznego języka, który służy badaniu i odkrywaniu kobiecej tożsamości, mówieniu o własnej cielesności i seksualności.
Katalog towarzyszący wystawie Przeczarowując świat Małgorzaty Mirgi-Tas w Pawilonie Polskim na Biennale Sztuki 2022. W publikacji pod redakcją Wojciecha Szymańskiego i Joanny Warszy, obok tekstów kuratorów znalazły się eseje zaproszonych pisarzy Ali Smith i Damiana Le Basa, uczonej Ethel Brooks, a także wiersze Teresy Mirgi i Jana Mirgi.
Katalog towarzyszący wystawie Przeczarowując świat Małgorzaty Mirgi-Tas w Pawilonie Polskim na Biennale Sztuki 2022. W publikacji pod redakcją Wojciecha Szymańskiego i Joanny Warszy, obok tekstów kuratorów znalazły się eseje zaproszonych pisarzy — Ali Smith i Damiana Le Basa, uczonej Ethel Brooks, a także wiersze Teresy Mirgi i Jana Mirgi.
Dofinansowano w ramach programu DAAD Artists-in-Berlin Program ze środków Federalnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych Niemiec.
Katalog towarzyszący wystawie, która prezentuje po raz pierwszy w Polsce awangardową sztukę japońską dwóch historycznych dekad, czasu przełomowych zdarzeń i przemian, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Składa się z dzieł najważniejszych artystów tamtego czasu, rzadko pokazywanych poza Japonią, oraz z dokumentacji ówczesnych ruchów awangardowych.
Bogaty dorobek Teresy Gierzyńskiej (ur. 1947), rzeźbiarki, fotografki, graficzki, wciąż pozostaje nieznany szerszej publiczności. Duża, monograficzna wystawa w Zachęcie wraz z towarzyszącą jej obszerną publikacją daje po raz pierwszy pełen wgląd w tę oryginalną twórczość, sytuującą się na styku różnych dyscyplin i mediów. Tytuł wystawy został zaczerpnięty z książki Lauren Berlant „Female Complaint. The Unfinished Business of Sentimentality in American Culture” (2008). Jest doskonałym komentarzem do sztuki, która wyrosła ze sprzeciwu wobec zapośredniczonych przez kulturę masową wizerunków kobiecości oraz stereotypów na temat społecznej roli kobiety i jej idealnego życia.
Artystka eksploruje obrzeża fotografii, wykorzystuje ją jako zapis swojej praktyki performatywnej, eksperymentuje z metodami jej powielania i przetwarzania. Wprowadza w obszar sztuki wizualne elementy zaczerpnięte z kultury masowej, a także właściwe jej techniki. Oś wystawy stanowią najważniejsze cykle: „O niej” oraz „Istota rzeczy”. Na pierwszy składają się tworzone na przestrzeni kilkudziesięciu lat fotograficzne autoportrety, w późniejszym okresie także portrety dorastającej córki. Drugi to zbiór recyklingowych kolaży wykorzystujących wizerunki kobiet z kolorowej prasy, w których artystka konfrontuje się z męskim spojrzeniem oraz ikonografią (artystyczną i popularną) przedstawień kobiety jako obiektu pożądania. Prace te są przykładem wypracowanego przez Gierzyńską subtelnego i intymnego feministycznego języka, który służy badaniu i odkrywaniu kobiecej tożsamości, mówieniu o własnej cielesności i seksualności.
Książka prezentuje szerokie spektrum przemian stylistycznych polskiego meblarstwa w pierwszym ćwierćwieczu powojennej Polski. Nie koncentruje się jedynie na formach wówczas nowoczesnych, ale również na tych związanych z tradycją, a pomijanych w opracowaniach.
Przeprowadzona przez autorkę szczegółowa analiza materiałów archiwalnych pozwoliła na ustalenie powtarzających się wzorców egzemplifikowanych często zupełnie nieznanymi obiektami wybitnych projektantów.
Z recenzji wydawniczych:
[…]powstała interesująca – nasycona bogatą treścią – całość o charakterze faktograficzno-źródłowym, zakomponowana pod kątem problemowo-chronologicznym, napisana językiem literackim ale z wykorzystaniem najlepszych zasad akrybii naukowej, z myślą o wymagającym czytelniku. I chociaż przy opisach poszczególnych mebli i ich części składowych, nie brakuje specjalistycznych sformułowań, to jednak zarówno opisy jak i pozostałe fragmenty książki czyta się z przyjemnością. Jej lektura dostarczanie tylko mało znanych, bądź też w ogóle nie funkcjonujących w powszechnej świadomości informacji o meblach i ich twórcach, ale przybliża również wyczerpująco wiele kwestii teoretycznych, projektowych i materiałowych. […]Uważam książkę Pani Anny Kostrzyńskiej-Miłosz, Polskie meble 1945–1970. Idee i rzeczywistość, za publikację ze wszech miar dojrzałą, bardzo potrzebną, która pozwala spojrzeć na interesujący temat po raz pierwszy w polskiej literaturze naukowej tak szeroko i wszechstronnie.
prof. dr hab. Lechosław Lameński
Opracowanie Polskie meble 1945-1970: idee i rzeczywistość stanowi chronologicznie kontynuację poprzedniej publikacji Anny Kostrzyńskiej-Miłosz – Polskie meble 1918-1939: forma – funkcja – technika (2005), wypełniając rażącą lukę w historii polskiego wzornictwa okresu cieszącego się obecnie ogromną popularnością w kręgach kolekcjonerskich.
dr hab. Iwona Luba, prof. UW
Katalog towarzyszył wystawie artysty w Zachęcie w 2006 roku. Poza licznymi reprodukcjami dzieł, książka zawiera również artykuły teoretyczne oraz biografię malarza. Zamieszczone eseje:Sylvie Forestier Fernand Lger.Otwarte okno Jean-Michel Foray Estetyka bezosobowości Andrzej Turowski Jestem w zgodzie z moją epoką... Thrse Blondet-Bish Fotografia - malarstwo czasu Wielkiej Wojny Marcin Giżycki Balet z kamerą. Lger i jego film Francois Albera Lger i kino Jola Gola D'aprs Monsieur Lger Brigitte Hedel-Samson Fernand Lger i architekci 19001939 Nelly Maillard Projekty ścienne w Stanach Zjednoczonych Cristophe Cousin Ściana. Przestrzeń monumentalna na miarę Lgera
Wystawie Trouble in Paradise w Pawilonie Polskim na Biennale Architektury 2021, towarzyszy książka, w której znalazły się eseje m.in. Platona Issaiasa & Hameda Khosraviego, Piera Vittoria Aureliego, Andrei Alberto Dutto, Katarzyny Kajdanek, Łukasza Molla, fotoesej Jacentego Dędka, a także teksty zespołu PROLOG +1, fotograficzna Panorama polskiej wsi oraz wizualizacje projektów.Trouble in Paradise to krytyczne studium obejmujące społeczno-przestrzenne elementy obszarów wiejskich w Polsce. Celem projektu kuratorskiego przygotowanego dla Pawilonu Polskiego jest zakwestionowanie dotychczasowego rozumienia opozycji miejskiewiejskie poprzez umieszczenie jej w perspektywie multidyscyplinarnej. W tym kontekście wystawa zwraca szczególną uwagę na teoretyczne luki w opracowaniu trwającej od lat migracji z miasta na tereny wiejskie. Projekt kuratorski proponuje całościowe spojrzenie na terytorium jako przestrzeń, w której formy osadnictwa, rodzaje pracy, tryb życia, stosunki rodzinne, wzajemne relacje, ale również konflikty społeczno-polityczne kształtują to, jak razem żyjemy.Platon Issaias, Hamed Khosravi
Intencją książki jest nie tylko prezentacja dorobku Anto, ale i sproblematyzowanie zagadnienień związanych z praktyką artystyczną kobiety malarki, która w ciągu kilku dekad funkcjonowała z sukcesem na scenie sztuki zodminowanej przez artystów mężczyzn. Eseje Michała Jachuły, Marcina Lachowskiego, Magdaleny Ujmy i Karoliny Zychowicz analizują motywy i język jej malarstwa, jego recepcję i konteksty. Szkic Agnieszki Marii Wasieczko i rozmowy z Zuzanną Janin, Olgą Wolniak, Piotrem Nowickim przybliżają postać artystki i czas, w którym tworzyła.
Oficjalna publikacja towarzysząca wystawie w Pawilonie Polskim na 56 Międzynarodowej Wystawie Sztuki - La Biennale di Venezia.
Książka stanowi intelektualną oprawę projektu wystawienia opery Stanisława Moniuszki Halka w haitańskiej wiosce Cazale. Książka dostarcza informacji o wspólnej polsko-haitańskiej przeszłości, proponuje interpretacje historii i kultury obu krajów oraz stawia kluczowe pytania o możliwość i charakter reprezentacji narodowej tożsamości w kontekście postkolonialnym — leżące u konceptualnych podstaw całego projektu weneckiego. Specjalnie zamówione w tym celu eseje dostarczają wiedzy o historycznych i społeczno-kulturowych kontekstach projektu, a materiał wizualny zawarty w książce ukazuje zarówno spektakl operowy, jak i haitańską wyprawę artystów i towarzyszącego im zespołu.
Książka w angielskiej wersji językowej.
Publikacja towarzysząca wystawie w Zachęcie podejmuje złożony i niejednoznaczny temat zainteresowania sztuką ludową w Polsce tuż po wojnie i w pierwszych dwóch dekadach PRL-u. Ważnym dla niej punktem odniesienia jest historia wystaw, jakie miały miejsce w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych w CBWA.Autorzy koncentrują się na pokazaniu niezwykłego fenomenu, jakim był mezalians młodopolskiej chłopomanii z socrealizmem. Tematem książki obejmującej różne dziedziny sztuki (architekturę, wzornictwo, muzykę, wystawiennictwo) i kultury popularnej jest wieś oraz jej mieszkańcy widziani oczami miasta: to obraz sprowadzony do ludowego folkloru, ludowości bo w mieście decydowano, co jest ludowe, a co nie a także obserwowane wówczas zjawisko samofolkloryzacji, czyli kreowania eksportowego wizerunku Polski jako kraju folkloru.Jednocześnie książka, podobnie jak wystawa, opisuje fenomen prowadzonych w owych latach na szeroką skalę badań etnograficznych, które stały się impulsem, np. dla środowisk projektantów, jak również temat ludowości jako istotnej kategorii, do której odwoływali się artyści nowocześni.Publikacja pod redakcją Joanny Kordjak zawiera eseje autorstwa Błażeja Brzostka, Davida Crowleya, Piotra Juszkiewicza, Ewy Klekot, Piotra Korduby, Gabrieli Świtek i Moniki Weychert Waluszko.
Książka towarzysząca wystawie o tym samym tytule to pionierska publikacja zawierająca dziesięć esejów, których autorzy podejmują wątki dotyczące estetyki teatru lalek, jego uwikłania w politykę, związków teatru lalek z fotografią, fenomenu i potencjału lalki, teatru lalek dla dorosłych, pedagogicznych aspektów lalkowych scen, ale też historii lalkowego filmu animowanego czy muzyki w teatrze i filmie lalkowym. Jej walorem jest interdyscyplinarne podejście do dziedziny spychanej dotychczas na obrzeża historii teatru. Wśród autorów znaleźli się zarówno historycy sztuki, kulturoznawcy, antropolodzy, jak i praktycy teatru lalkowego. Książka jest bogato ilustrowana 3 znalazły się w niej archiwalne fotografie ze spektakli czy filmów lalkowych, projekty scenografii i lalek. Całości dopełnia wykonana przez Łukasza Rusznicę i Krystiana Lipca fotograficzna dokumentacja wybranych lalek pokazywanych na wystawie.
Cisza i wola życia to retrospektywna wystawa artysty pochodzącego z Japonii, od 1959 roku mieszkającego i tworzącego w Polsce. Prezentujemy wybór prac powstających od lat 60. do dzisiaj — obrazów, rysunków oraz kluczowych w jego dorobku instalacji. W perspektywie historycznej wystawa jest podsumowaniem dokonań twórcy, którego artystyczna tożsamość osadzona jest w szerokim kontekście: sztuki polskiej, modernistycznej, podejmującej wartości uniwersalne, ale też nasyconej estetyką i wartościami Wschodu.
Najstarsze obiekty na wystawie, tzw. obrazy pruszkowskie z lat 60., oszczędne w formie, ukazują początki drogi twórczej Kojiego Kamojiego. Właściwy im minimalizm i użycie prostych, łatwo dostępnych materiałów to cechy charakterystyczne wszystkich jego prac. Najczęściej używane materiały: sklejka, kamienie, metalowe pręty, aluminium, papier — współtworzą formalny i konceptualny rygor dzieł, budują zagadkowe korespondencje, niepoddające się jednoznacznej interpretacji. Nawiązują do japońskiej estetyki, jak np. cykl białych obrazów, instalacja Dwa bieguny (1972) zestawiająca abstrakcję z umieszczonym centralnie kamieniem czy Cisza i wola życia (2018) wywodząca się z tradycji ogrodów japońskich. Prace o przestrzeni, powietrzu i wodzie niosą ślady osobistych doświadczeń — długiej podróży do Polski. W innych powracają wspomnienia tragicznych wydarzeń — samobójczej śmierci przyjaciela w cyklu Księżyc Sasakiego (1995). Instalacje Kamień oświęcimski (1988) i Hiroshima (1995) dotykają traumatycznych doświadczeń zbiorowych. Kompozycje Martwe natury (2003) są wyrazem uważnego odnoszenia się artysty do otaczających go przedmiotów. Nieobca jest mu także refleksja nad przemianami sztuki, artykułowana np. w serii obrazów poświęconych średniowieczu czy w tworzonych od kilku lat rysunkach, które odwołują się do tradycji Wschodu, ale również do początków europejskiej abstrakcji i poszukiwania w niej transcendencji. Sztuka Kamojiego przesycona jest pragnieniem dotknięcia istoty egzystencji, rzeczy, świata; przejawem intuicyjnego odczuwania natury i buddyjskiej duchowości.
Książka stanowi uzupełnienie wystawy w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki. Na publikację składają się eseje omawiające temat bogactwa z wielu perspektyw. Ziemowit Szczerbek zarysowuje kontekst antropologiczny, historyczny i geopolityczny polskiego (biednego) bogactwa. Mateusz Halawa podsumowuje współczesne marzenia Polaków o dobrym życiu w odniesieniu do własności i finansów. Jakub Socha przedstawia wizualne reprezentacje bogactwa w kinie i telewizji czy modę jako wy-znacznik statusu (esej Agaty Zborowskiej). W książce omówiony został też problem luksusu i zjawiska konsumpcji z polskiej perspektywy (esej Urszuli Jareckej) oraz różnych oblicz sukcesu (Jolanta Gładys-Jakubik). Kuratorki wystawy Magdalena Komornicka i Katarzyna Kołodziej poruszyły problem sytuacji materialnej samych artystów, jak również wirtualnych pieniędzy i dematerializacji bogactwa.Publikacja ukazała się w polskiej wersji językowej.
Sztuka współczesna jest formą komunikacji z ludźmi. Artyści po to wystawiają swoje prace zamiast trzymać je w pracowniach, żeby rozmawiać. A skoro zapraszają do rozmowy, to dlaczego mielibyśmy nie pytać, nie spierać się i nie dyskutować? Możemy nie zgadzać się z rozmówcą? Możemy! I róbmy to. Drążmy, dociekajmy, krytykujmy.
fragment wstępu
Dzięki książce szansa na porozumienie z tymi, którzy bronią się przed wejściem w świat sztuki, będzie na pewno większa. Czytelna, napisana zrozumiałym językiem praca, pełna szacunku dla młodego czytelnika i widza dopiero zaczynającego swoją przygodę ze sztuką współczesną to rzecz, na którą wielu czekało.
Anna Dziewit - Meller, WeBook
To pozycja dla tych, którzy czują frajdę z odkrywania znaczeń i nawiązań, dostrzegania aluzji w sztuce, ale brak przygotowania teoretycznego odbiera im pewność siebie i wstydzą się zabierać głos. Tymczasem, żeby lubić czyjeś dzieło, nie trzeba mieć doktoratu z historii sztuki. By pozbyć się poczucia zagubienia, wystarczy poznać parę nazwisk, pojęć i znaczeń - tu podanych w sposób zrozumiały, z myślą o młodzieży. Szybko okaże się, że świat sztuki współczesnej nie jest wcale straszny ani hermetyczny.
Max Suski, dziennikarz
3 Kobiety. Maria Pinińska-Bereś, Natalia LL, Ewa Partum, pod redakcją Ewy Toniak, projekt graficzny Błażej Pindor, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2011.
Wydany przez Zachętę katalog wystawy 3 Kobiety zawiera liczne reprodukcje prac artystek oraz teksty Ewy Toniak, Ewy Małgorzaty Tatar, Agaty Jakubowskiej, Pawła Mościckiego, a także noty biograficzne prezentowanych artystek. Artystki łączą poszukiwania z zakresu ruchu feministycznego. Wystawa zderzyła ze sobą prace artystek z najpóźniejszego okresu ich twórczości, powstałe w latach 90. i po roku 2000, świadomie nawiązujące do feministycznych kontekstów albo wobec nich neutralne, otwarcie ironiczne – z dziełami z lat 70., uznawanymi przez współczesną krytykę feministyczną za prekursorskie.
Katalog został wydany osobno w wersji polskiej i wersji angielskiej.?
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
