Książka zawiera kompleksowy i profesjonalny obraz pielęgniarskiej opieki onkologicznej. Publikacja adresowana jest do studentów pielęgniarstwa i innych kierunków medycznych, a także do pielęgniarek pracujących na oddziałach onkologicznych oraz przygotowujących się do egzaminu specjalistycznego z zakresu pielęgniarstwa onkologicznego.

Fizjoterapia w onkologii jest przedmiotem licznych dyskusji i badań naukowych. Dotychczas unikano ćwiczeń ruchowych oraz fizykoterapii u pacjentów chorych na nowotwory. Obecnie podlega to weryfikacji. Fizjoterapia jest niezbędna i powinna być standardem postępowania, ponieważ zmniejsza ryzyko powikłań, przyspiesza powrót do zdrowia, zmniejsza koszty ekonomiczne i społeczne leczenia. Publikacja przedstawia czynnościowe następstwa leczenia chirurgicznego, radioterapii i leczenia systemowego nowotworów złośliwych, wskazania i przeciwwskazania do fizjoterapii w tych sytuacjach, cele, metody i specyfikę fizjoterapii po leczeniu nowotworów, najnowsze osiągnięcia w rehabilitacji osób leczonych z powodu chorób nowotworowych. Odbiorcami publikacji będą studenci i absolwenci szkół medycznych, lekarze specjaliści rehabilitacji medycznej, fizjoterapii, onkologii.

W książce przedstawiono podstawowe informacje dotyczące metod fizjoterapeutycznych stosowanych w postępowaniu przed- i pooperacyjnym oraz ich znaczenie w chirurgii. Szczegółowo omówiono metody fizjoterapii stosowane w zaburzeniach czynności układu oddechowego i krążenia oraz w przywracaniu sprawności psychofizycznej u osób leczonych chirurgicznie, a także w uśmierzaniu bólu pooperacyjnego. Uwzględniono odrębności fizjoterapii po operacjach torakochirurgicznych, kardiochirurgicznych, neurochirurgicznych, angiochirurgicznych i ginekologicznych. Bardzo pomocne w samodzielnej ocenie zdobytej wiedzy będą znajdujące się na końcu książki testy. Podręcznik jest adresowany do studentów kierunku fizjoterapia oraz fizjoterapeutów. Będzie również przydatny dla studentów medycyny, a także dla lekarzy specjalizujących się w rehabilitacji medycznej, chirurgii i onkologii.

W ciągu roku 1-2 mężczyźni i kobiety na 1000 doznaje zakrzepicy żył głębokich i/albo zatoru tętnicy płucnej. Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa stanowi więc poważny problem medyczny i społeczny. Autor w przejrzysty sposób omawia najważniejsze zagadnienia związanych z rozpoznawaniem, leczeniem , a oprócz tego profilaktyką żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej w różnych grupach chorych: m.in. dorosłych, dzieci, kobiet w ciąży. Opisuje cechy charakterystyczne choroby w współzależności od umiejscowienia, a też przyczyny, metody leczenia i profilaktykę. Książka zawiera także masowe porady dotyczące zwyczajnego życia z chorobą. Poradnik wykorzystywany jest dla osób z żylną chorobą zakrzepowo-zatorową, niemniej jednak ze względu na dużą wartość merytoryczną ma możliwość być praktyczny również dla studentów i lekarzy rodzinnych. Żylna choroba zakrzepowo zatorowa Rozpoznanie zakrzepicy żył głębokich i zatoru tętnicy płucnej Objawy zakrzepicy żył głębokich kończyn dolnych są bardzo mało charakterystyczne. Najczęściej występują ból i obrzęk, znacznie rzadziej zaczerwienienie okolicy, w której doszło do zakrzepicy. Zazwyczaj stwierdza się dodatni objaw Homansa (ból w podudziu w następstwie grzbietowego zgięcia stopy kończyny objętej zakrzepicą). Takie objawy mogą jednak towarzyszyć wielu innym chorobom, np. pękniętej torbieli Bakera, zapaleniu tkanki podskórnej, urazom mięśni czy obrzękowi limfatycznemu. Jednocześnie u części pacjentów zakrzepica żył głębokich nie wywołuje żadnych objawów, co może skutkować opóźnieniem we wdrożeniu właściwego leczenia, szybko postępującym powiększaniem się skrzepliny i zwiększonym ryzykiem zatoru tętnicy płucnej. Zatem do rozpoznania zakrzepicy żył głębokich nie wystarczy fizykalne zbadanie pacjenta przez lekarza. Rozpoznanie zakrzepicy żył głębokich musi opierać się na klinicznej ocenie prawdopodobieństwa wystąpienia tej patologii oraz na obiektywnych testach pozwalających ostatecznie potwierdzić lub wykluczyć zakrzepicę żył głębokich. W tabeli 4 podano tzw. skalę Wellsa, służącą do zakwalifikowania pacjenta do grupy małego, średniego lub dużego prawdopodobieństwa obecności zakrzepicy żył głębokich. Skala ta jest bardzo przydatna w praktyce klinicznej. U pacjenta, u którego podejrzewa się zakrzepicę, ale który jest zakwalifikowany do grupy małego prawdopodobieństwa wystąpienia zakrzepicy żył głębokich, oznacza się zawartość D-dimerów we krwi lub w osoczu. D-dimery są produktami rozpadu fibryny znajdującej się w skrzepie i zakrzepie, które powstają w następstwie trawienia fibryny przez aktywny enzym układu fibrynolizy – plazminę. Jeżeli zawartość D-dimerów mieści się w granicach normy, można z około 90% prawdopodobieństwem wykluczyć zakrzepicę żył głębokich. Jeżeli jednak stężenie D-dimerów jest zwiększone, trzeba wykonać badania obrazowe. U pacjentów zakwalifikowanych do grupy średniego i dużego prawdopodobieństwa zakrzepicy żył głębokich w skali Wellsa badania obrazowe wykonuje się bez poprzedzającego oznaczania D-dimerów. Najważniejszym obecnie badaniem obrazowym służącym potwierdzeniu lub wykluczeniu zakrzepicy żylnej jest badanie ultrasonograficzne (USG), najlepiej z wykorzystaniem techniki Dopplera, która umożliwia ocenę przepływu krwi przez naczynie. Badanie ultrasonograficzne jest badaniem nieinwazyjnym i może być wykonane w warunkach ambulatoryjnych. Co ważne, obecnie jest to badanie dość powszechnie dostępne. Badanie USG wyparło flebografię, która jest procedurą inwazyjną, pracochłonną i mało komfortową dla pacjenta. Do rozpoznania zakrzepicy żylnej o nietypowej lokalizacji także najczęściej wykorzystuje się badanie USG. Jednakże w pewnych sytuacjach, np. przy podejrzeniu zakrzepicy zatok żylnych mózgu lub żył jamy brzusznej, niepoddających się ocenie ultrasonograficznej, należy sięgnąć po inne metody obrazowania, jak np. tomografia komputerowa (CT – computed tomography) lub jądrowy rezonans magnetyczny (MRI – magnetic resonance imaging) z zastosowaniem środka cieniującego. Zasady rozpoznawania zatoru tętnicy płucnej są podobne do obowiązują- cych przy wykrywaniu zakrzepicy żył głębokich. Także tutaj obowiązuje wstępna ocena klinicznego prawdopodobieństwa wystąpienia zatoru tętnicy płucnej (tab. 5). Nie ma także różnic w interpretowaniu wyników oznaczeń stężenia D-dimerów. Ponieważ objawy kliniczne zatoru tętnicy płucnej (duszność, ból w klatce piersiowej, kaszel, krwioplucie, uczucie osłabienia, przyspieszona czynność serca) są niespecyficzne i mogą towarzyszyć wielu innym chorobom (np. zawał serca, zapalenie płuc, neuralgia między- żebrowa, infekcja wirusowa, rozwarstwienie aorty) o potwierdzeniu lub wykluczeniu rozpoznania zatoru tętnicy płucnej decydują wyniki badań obrazowych. Wśród nich najważniejszą rolę odgrywa CT. W celu optymalnej wizualizacji tętnic płucnych pacjentowi wstrzykuje się dożylnie środek cieniujący, a badanie określa się wówczas mianem angio-CT. Innym ważnym badaniem obrazowym wykorzystywanym w diagnostyce zatoru tętnicy płucnej jest echokardiografia (ECHO), której główną zaletą jest powszechna dostępność (większa niż angio-CT) i możliwość wykonania przy łóżku chorego. ECHO odgrywa szczególnie ważną rolę w rozpoznawaniu zatoru tętnicy płucnej wysokiego ryzyka (patrz niżej), ale nie może być traktowane jako alternatywa dla angio-CT. Znacznie rzadziej niż w przeszłości, w rozpoznawaniu zatoru tętnicy płucnej wykorzystuje się obecnie inne badania obrazowe, takie jak arteriografia płucna i scyntygrafia płuc. Warto natomiast zwrócić uwagę, że wykazanie obecności skrzepliny w żyłach głębokich kończyn dolnych w badaniu USG u pacjenta z podejrzeniem niemasywnego zatoru tętnicy płucnej (patrz niżej) zwalnia z konieczności przeprowadzenia testów diagnostycznych dotyczących krążenia płucnego i nakazuje włączenie leczenia przeciwkrzepliwego, które w przypadku niemasywnego zatoru tętnicy płucnej i zakrzepicy żył głębokich jest takie samo. U pacjenta z objawami zatoru tętnicy płucnej często zleca się inne badania, np. prześwietlenie klatki piersiowej promieniami rentgenowskimi (RTG) czy elektrokardiografię (EKG), ale ich wyniki nie mogą stanowić podstawy do potwierdzenia lub wykluczenia rozpoznania zatoru tętnicy płucnej. Należy podkreślić, że zarówno zakrzepica żył głębokich, jak i zator tętnicy płucnej mogą przebiegać bezobjawowo. Ocenia się, że u około 50% osób z udokumentowaną zakrzepicą żył głębokich występuje – najczęściej bezobjawowy – zator tętnicy płucnej. Z kolei bezobjawową zakrzepicę żył głębokich wykrywa się u 70% pacjentów z potwierdzonym zatorem tętnicy płucnej. Objawowy zator tętnicy płucnej jest najczęściej wynikiem oderwania fragmentu skrzepliny z żył głębokich kończyny dolnej w odcinku proksymalnym (od poziomu żyły podkolanowej wzwyż, czyli z żyły podkolanowej i/lub żył uda), znacznie rzadziej zaś w odcinku dystalnym (poniżej żyły podkolanowej, czyli z żył podudzia). Zator tętnicy płucnej dzieli się w zależności od prawdopodobieństwa wystąpienia wczesnego zgonu, który Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne zdefiniowało jako zgon związany z ostrym zatorem tętnicy płucnej podczas hospitalizacji lub w ciągu 30 dni od przyjęcia. Pacjenci z ostrym zatorem tętnicy płucnej we wstrząsie lub z hipotonią są zaliczani do grupy wysokiego ryzyka wczesnego zgonu, chorzy zaś z zachowanym skurczowym ciśnieniem tętniczym tworzą grupę niewysokiego ryzyka. Pacjenci z grupy wysokiego ryzyka stanowią 5–10% osób z ostrym zatorem tętnicy płucnej, przy czym śmiertelność w tej grupie przekracza 15%. Grupa pacjentów niewysokiego ryzyka dzieli się na chorych obciążonych niskim lub umiarkowanym ryzykiem zgonu z powodu ostrego zatoru tętnicy płucnej. U pacjentów z grupy umiarkowanego ryzyka stwierdza się przynajmniej jeden z czynników wskazujących na dysfunkcję i/lub uszkodzenie prawej komory serca, prawidłowa zaś funkcja prawej komory serca pozwala zaliczyć pacjenta do grupy niskiego ryzyka. Wśród chorych z grupy umiarkowanego ryzyka zgonu śmiertelność waha się w granicach 3–15%, natomiast w grupie niskiego ryzyka wynosi ona poniżej 1%. Odpowiednie zakwalifikowanie zatoru tętnicy płucnej ma duże znaczenie w wyborze właściwego leczenia. Żylna choroba zakrzepowo zatorowa Spis Treści Krew i naczynia krwionośne Skrzep, zakrzep i zator Zakrzep żylny i tętniczy Anatomia żył kończyn dolnych Ostra zakrzepica żył głębokich i jej powikłania Epidemiologia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej Przyczyny żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej Wrodzona i nabyta trombofilia Rozpoznanie zakrzepicy żył głębokich i zatoru tętnicy płucnej Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej Metody farmakologiczne Metody mechaniczne Leczenie wstępne zakrzepicy żył głębokich Leczenie wstępne zatoru tętnicy płucnej Wtórna profilaktyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej Powikłania leczenia przeciwkrzepliwego Powikłania stosowania heparyn Powikłania stosowania antagonistów witaminy K Interakcje antagonistów witaminy K z żywnością i innymi lekami Powikłania stosowania nowych leków przeciwkrzepliwych Interwencje chirurgiczne w trakcie antykoagulacji Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa o nietypowym umiejscowieniu Zakrzepica żył głębokich kończyny górnej Zakrzepica zatok żylnych i żył mózgu Zakrzepica żył jamy brzusznej Okluzja żył siatkówki oka Odmienności żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u kobiet w ciąży Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa u dzieci Podróż lotnicza jako czynnik ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej Zespół pozakrzepowy Zakrzepica żył powierzchownych

W obecnym, pełnym wydaniu zaprezentowano - tak realistycznie, jak to tylko możliwe, anatomię w ogólnym ujęciu z uwzględnieniem topografii oraz ułożenia warstwowego struktur anatomicznych. Obok doskonałych fotografii preparatów anatomicznych poszczególne obszary ciała zostały dodatkowo zilustrowane schematycznymi rysunkami i obrazami badań diagnostycznych. Przyczynia się to do lepszego zrozumienia szczegółów widocznych na zdjęciach.

Nowoczesny, polski podręcznik pediatrii, odpowiadający światowym trendom medycznym. Autorzy publikacji to wybitni specjaliści różnych dziedzin pediatrii wiodących ośrodków w kraju. Książka prezentuje osiągnięcia polskiej pediatrii z uwzględnieniem najnowszych badań diagnostycznych stosowanych na świecie. Pediatria to kompendium wiedzy o dziecku zdrowym i chorym.

Znakomity, zawierający 850 rycin, podręcznik-przewodnik do badań czynnościowych i metod diagnostycznych układu mięśniowo-szkieletowego dla potrzeb fizjoterapii. Cechuje go interdyscyplinarne podejście do tematu, reprezentowane przez specjalistów z dziedziny rehabilitacji i ortopedii. Publikacja zawiera uznane, standardowe testy, które pozwalają ocenić dysfunkcje narządu ruchu. Na końcu rozdziałów przedstawiono przykłady kliniczne, pozwalające osobom rozpoczynającym praktykę fizjoterapeutyczną lepiej zrozumieć proces diagnostyki zaburzeń narządu ruchu. Ze względu na ogromne walory edukacyjne, publikacja przeznaczona jest dla studentów fizjoterapii i fizjoterapeutów. Będzie także przydatna dla studentów medycyny, specjalistów rehabilitacji medycznej oraz specjalistów medycyny sportowej.

Nowoczesna i wszechstronna publikacja ze sprawdzonymi przepisami. Receptury smacznych i łatwych do przygotowania potraw, uwzględniające zapotrzebowanie organizmu na składniki odżywcze, witaminy i minerały. Gotowe rozwiązania dietetyczne w różnych stanach chorobowych.

Autorzy radzą, jak uniknąć przykrych dolegliwości bólowych kręgosłupa i jak z nimi żyć. Zwracają uwagę na profilaktykę i nowoczesne metody terapii dolegliwości bólowych kręgosłupa, zarówno konwencjonalne, jak i niekonwencjonalne. Rady i wskazówki odnoszą się do młodzieży i dorosłych, lekarzy i specjalistów rehabilitacji kinetycznej, fizjoterapeutów, a także rodziców i nauczycieli w przedszkolu i w szkole.

Książka niezbędna w codziennej pracy członków zespołu ratowniczego, a także lekarzy rodzinnych i pediatrów. Ogromnym atutem publikacji jest zwięzła forma, a jej wartość podnoszą przejrzyste ilustracje i praktyczne wskazówki dotyczące postępowania w stanach nagłych zagrażających życiu dziecka.

Nowoczesne opracowanie zagadnień dotyczących pielęgniarstwa kardiologicznego, uwzględniając najnowsze wytyczne i rekomendacje towarzystw naukowych. Podręcznik adresowany jest zarówno do studentów pielęgniarstwa, jak i pracujących pielęgniarek, które chcą podnosić swoje zawodowe kwalifikacje.

W książce omówiono badania z zakresu każdej dziedziny medycyny - od najbardziej rutynowych do wysoko specjalistycznych testów immunologicznych, genetycznych, hormonalnych, mikrobiologicznych i toksykologicznych z uwzględnieniem ich interpretacji.

W książce są omówione zagadnienia okresu noworodkowego ukazane pod kątem badań skriningowych i patologii oraz postępowania w aspekcie opieki sprawowanej przez położne, w tym m.in.: badania diagnostyczne i ich interpretacja, postępowanie farmakologiczne i pozafarmakologiczne, resuscytacja noworodka i postępowanie z noworodkiem wymagającym wspomagania oddychania. Poruszone są też zagadnienia rzadko omawiane w innych publikacjach, jak psychologiczne przygotowanie rodziców do rodzicielstwa oraz uwarunkowania kulturowe i religijne. Głównymi odbiorcami będą studenci pielęgniarstwa i położnictwa, praktykujące pielęgniarki i położne.

Metoda NDT-Bobath ma podstawowe znaczenie w leczeniu i rehabilitacji chorych z uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego, zwłaszcza po udarze mózgu. Autorka ?praktyk fizjoterapeuta ? kładzie nacisk na kompleksowe i indywidualne podejście do każdego pacjenta. W książce zaprezentowano w przejrzysty sposób poszczególne elementy metody NDT-Bobath. Dokładne opisy ćwiczeń usprawniających wzbogacono kolorowymi ilustracjami. Omówiono różne rodzaje sprzętu ortopedycznego, np.: kule, balkoniki, wózki inwalidzkie, protezy na kończyny, oraz jego zastosowanie. Przedstawiono także sposoby przystosowania sprzętów domowych (np. noży, widelców, otwieraczy do słoików, pętelek do zapinania guzików itp.) do potrzeb chorego. Publikacja jest przeznaczona dla fizjoterapeutów, lekarzy neurologów i specjalistów rehabilitacji medycznej oraz studentów medycyny, fizjoterapii i pielęgniarstwa.

Jest to jeden z najlepszych i najdokładniejszych podręczników poświęconych anatomii człowieka, jakie obecnie istnieją na polskim rynku księgarskim. Stowarzyszenie autorów książek medycznych - skupiające najznakomitsze autorytety w dziedzinie medycyny - uznało tę książkę za najlepsze dzieło medyczne XX wieku. Tom II Układ trawienny Układ oddechowy Układ moczowo-płciowy Układ wewnątrzwydzielniczy

W książce porównano efekty analgetyczne dihydrokodeiny i tramadolu u chorych na nowotwory oraz ocenę wpływu tych leków na jakość życia leczonych pacjentów. Autor podaje definicję i zasady leczenia bólu nowotworowego. Omawia szczegółowo farmakokinetykę, dawkowanie, objawy niepożądane oraz badania kliniczne tramadolu i dihydrokodeiny. Prezentuje również przebieg i wyniki badań własnych, które dotyczą obu tych leków.

... W rozdziałach zawarto przegląd wielu znalezisk badawczych, teorii, rozwiązań i współczesnych pojęć dotyczących udaru, okresu zdrowienia i usprawniania. Jednym z tematów, w pewnym stopniu dotychczas zaniedbywanym, będzie uwypuklenie jak ważną rolę odgrywają w procesie rehabilitacji pielęgniarki, partnerzy domowi i inni opiekunowie. Ogromny wpływ na stopień inwalidztwa chorych, którzy przeżyli udar, ma sposób ich prowadzenia w szpitalach i instytucjach do tego powołanych, a także odpowiednie nastawienie osób opiekujących się nimi w domu. Z Wprowadzenia

W atlasie przedstawiono wszystkie najważniejsze elementy treningu siłowego. Liczne, doskonałej jakości ryciny obrazują zaangażowanie poszczególnych grup mięśniowych przy wykonywaniu różnych ćwiczeń. Precyzyjne opisy ruchów, praktyczne rady i komentarze umożliwiają zrozumienie celu danego ćwiczenia i ułatwiają poprawne prowadzenie treningu. Osobne rozdziały poświęcono najczęściej występującym urazom oraz patologiom związanym z uprawianiem kulturystyki. Książka ta cieszy się dużą popularnością zarówno w Europie, jak i w Ameryce, a także w Australii i Nowej Zelandii. Jej wersja anglojęzyczna doczekała się wielu wydań. Adresowana jest do osób zajmujących się kulturystyką, które pragną harmonijnie i planowo rozwijać swoje mięśnie. ·Ze względu na rzetelne podejście do anatomii człowieka publikacja powinna zainteresować także studentów akademii medycznych (wydziały rehabilitacji i fizjoterapii), studentów akademii wychowania fizycznego i studentów akademii sztuk pięknych (wydziały malarstwa i rzeźby). O autorze: Frédéric Delavier studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Paryżu i brał udział w zajęciach z anatomii w akademii medycznej. Prowadził badania z zakresu anatomii porównawczej oraz badania paleontologiczne w Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu. Wicemistrz Francji w powerliftingu w 1990 roku, redaktor magazynu Le monde du muscle. Publikuje w wielu fachowych czasopismach kulturystycznych, takich jak Iron-Man i Men's Health.

Praktyczny przewodnik po lekach stosowanych w intensywnej terapii. Część pierwsza to kompendium farmakologii - omówienie leków, uporządkowanych alfabetycznie według nazw międzynarodowych. Część druga zawiera zwięzły opis zagadnień istotnych z punktu widzenia resuscytacji i intensywnej terapii. Publikacja adresowana do anestezjologów i lekarzy innych specjalności oraz ratowników medycznych, a także studentów uczelni medycznych.

Praktyczny przewodnik dotyczący interakcji leków stosowanych w chorobach układu sercowo-naczyniowego, oddechowego, pokarmowego, moczowo-płciowego oraz hiperlipidemii i cukrzycy, a także leków przeciwpłytkowych i przeciwzakrzepowych, przeciwhistaminowych, neurologicznych, przeciwnowotworowych, przeciwbólowych, hormonalnych środków antykoncepcyjnych oraz najczęściej stosowanych preparatów ziołowych. Nie ma leków obojętnych dla organizmu człowieka, a nieodpowiednie ich połączenie może się okazać szkodliwe. Pacjenci często nie zdają sobie sprawy, że łatwo dostępne preparaty bez recepty mogą wchodzić w niekorzystne interakcje z lekami ordynowanymi przez lekarza; osłabiać, a nawet hamować ich działanie lub powodować wystąpienie objawów niepożądanych.