Książka Andrzeja Gielarowskiego jest ważnym głosem w dyskusji nad dziełem Girarda, i to nie tylko w odniesieniu do opracowań polskich. Podstawowa jej teza, mówiąca o tym, że jego myśl „zawsze miała charakter apokaliptyczny”, znajduje swoje pełne uzasadnienie w przedstawionej monografii. Autor nie tylko kompetentnie i rzetelnie prezentuje szczegółowe zagadnienia teorii mimetycznej, ale także umieszcza je kolejno w perspektywie apokaliptycznej i eschatologicznej, co wymagało umiejętnego syntetyzowania wątków, wpisywania pojęć i koncepcji w tkankę współczesnej nam rzeczywistości, a przede wszystkim całościowego spojrzenia na miejsce antropologii mimetycznej (czy też wręcz antropofanii) w konkretyzującym się kryzysie „czasów końca”.
Warto podkreślić, że monografia Andrzeja Gielarowskiego O możliwym końcu kultury. Apokaliptyka René Girarda jest jedną z niewielu jak do tej pory prac powstałych na gruncie polskim, które przesuwają badania teorii mimetycznej z obszaru deskryptywnego porządkowania w obszar wysokiej jakości refleksji o charakterze krytycznym.
Dr hab. Maria Korusiewicz, prof. ATH (Akademia Techniczno-Humanistyczna w Bielsku-Białej)
Przedstawione przez Andrzeja Gielarowskiego opracowanie myśli Girarda jest oryginalne, mimo że autor idzie ściśle po drogach wyznaczonych przez tego frankoamerykańskiego myśliciela. Gielarowski trafnie uchwycił i zwarcie przedstawił podstawowe nurty teorii mimetycznej, interpretując ją jako teorię o charakterze apokaliptycznym, widząc kluczowy problem kultur w ich relacji do kwestii niewinności ofiar. W czasach dotkniętych pandemią i nasileniem konfliktów społecznych praca taka jest więc bardzo aktualna, zwłaszcza w Polsce opanowanej potężną rywalizacją mimetyczną i to na wielu płaszczyznach.
Lektura tej pracy mogłaby pogłębić refleksje redukujące się coraz częściej do „logiki nagłówków” opanowanych przez mentalność skandalu. Do książki mogliby sięgnąć nie tylko publicyści i krytycy kultury medialnej, lecz także ludzie Kościoła, uwikłani w sidłach założonych przez mentalność kultury skandalu, mający trudności w odnalezieniu właściwego stosunku do ofiar. Książka może się też stać źródłem inspiracji dla polskiej teologii systematycznej borykającej się z problemem ofiarniczej czy nieofiarniczej wizji Boga.
Czy ta książką ożywi dyskursy filozoficzne? Ponieważ autor idzie po drogach wyznaczonych przez Girarda, i to nie tylko w kwestiach treściowych, lecz także metodologicznych, ukazując swoje zafascynowanie tym myślicielem, musi się wiec on liczyć, że dotknie go taka sama krytyka. Po co więc ta książka? Gielarowski daje sam odpowiedź na takie pytanie: „Dzięki przyjęciu apokalipsy taką jaką ona jest, można się otworzyć na nadzieję i uniknąć rozpaczy, w której grzęźnie nowoczesność odrzucająca prawdę” (s. 185).
Prof. dr Józef Niewiadomski (Theologische Fakultät Innsbruck)
Charakterystycznym rysem pedagogiki religii wpisującej się w nurt nauk o wychowaniu jest badanie edukacji religijnej, która opiera się na relacjach człowieka z Bogiem. Wymaga działań umożliwiających zrozumienie istoty samej relacji człowieka z Bogiem, a nadto jej znaczenia dla człowieka, po to, by w jego życiu mogło dojść do integracji wymiaru religijnego z innymi jego wymiarami, a zwłaszcza z życiem społecznym i moralnym. To zaś oznacza, że jako dyscyplina nauki pedagogika religii przedstawia konkretną koncepcję pedagogiczną, która jest alternatywą dla edukacyjnych propozycji budowanych na innych zasadach. W realizacji stawianych sobie zadań pedagogika religii korzysta z metod badawczych wypracowanych przez nauki empiryczne, jak i teologiczne oraz z ich dorobku naukowego.Ks. prof. dr hab. Zbigniew Marek SJ - pracownik Katedry Pedagogiki Chrześcijańskiej w Instytucie Nauk o Wychowaniu Akademii Ignatianum w Krakowie. Interesuje się współzależnościami zachodzącymi między wychowaniem i religią. Jest autorem m.in. książek: Religia - pomoc czy zagrożenie dla edukacji? (2014), Pedagogika towarzyszenia. Perspektywa tradycji ignacjańskiej (2017), Pedagogika świadectwa, Perspektywa antropologiczno-kerygmatyczna (2019, współautorstwo z Anną Walulik), Pedagogika Dobrej Nowiny. Perspektywa katolicka (2020, współautorstwo z Anną Walulik). Współautor i kierownik zespołu przygotowującego podręczniki do nauki religii w szkole. Organizator i moderator Korespondencyjnego Kursu Biblijnego.
Książka jest wartościową monografią, poświęconą jednostkowym losom młodych, zdolnych ludzi. Podejmuje ważny społecznie temat, dotyczący edukacji uczniów zdolnych i ich miejsca w szkole publicznej oraz uwarunkowań związanych z projektowaniem i realizowaniem satysfakcjonującej kariery edukacyjnej. Skupienie się na narracjach uczniów, którzy osiągnęli mierzalne sukcesy edukacyjne, wyrażone bardzo wysokim wynikiem na maturze, pozwala na lepsze zrozumienie indywidualnych losów jednostek. [...]Każda przytoczona historia doświadczeń narratorów wnosi do opisu uczniów zdolnych ważne kategorie. Ich doświadczenia potwierdzają indywidualność biografii jednostki, a jednocześnie wskazują na pewne wspólne cechy osób zdolnych, zanurzonych w edukacyjnych uwarunkowaniach szkół publicznych. Jestem przekonana, że wiele ważnych wątków badawczych, takich jak np. świat wartości osób zdolnych, emocje, kontakty z rówieśnikami czy ich relacje z nauczycielem-mistrzem, pojawiły się w opracowaniu dzięki wysokim kompetencjom badawczym Autorki.Książka Anety Kamińskiej jest interesująca i ważna poznawczo, szczególnie dla czytelników zajmujących się tematyką uwarunkowań rozwoju zdolności.Dr hab. Joanna Łukasiewicz-Wieleba, prof. APSW ostatnich dwudziestu latach powstało w Polsce wiele prac dotyczących różnych aspektów pracy z uczniem zdolnym. Niestety brakuje prac, których przedmiotem badań byłoby postrzeganie uczniów zdolnych przez samych siebie. W tym sensie temat podjęty przez Autorkę jest oryginalny, bo wnosi do pedagogiki zdolności nową wiedzę. [...]Za walor książki uznać należy wypracowanie przez Autorkę modelu badania doświadczeń edukacyjnych osób zdolnych oraz opracowanie indywidualnej koncepcji postępowania badawczego. Na bazie uzyskanych wyników Autorce udało się sporządzić wykaz pewnych wskazówek do dalszej praktyki wychowawczej i dydaktycznej.Książka została napisana w prosty i jasny sposób. Autorce udało się utrzymać ciekawą narrację, zainteresować czytelnika i podtrzymać jego uwagę. Odbiorcami książki będą przede wszystkim badacze zdolności, nauczyciele, studenci studiów kierunków pedagogicznych i psychologicznych oraz rodzice.Dr hab. Olena Bocharova, prof. UP
Autorka poddała analizie sprawy, które wniesiono do Sądu Grodzkiego w Krakowie w latach 1946–1950, dotyczące uznania za osoby zmarłe tych osób, które przebywały w obozie w Auschwitz-Birkenau lub w innych miejscach, a los ich pozostawał po wojnie nieznany. Problematyka instytucji uznania za zmarłego nie była jak dotąd badana w sposób, w jaki została ujęta w książce Sylwii Przewoźnik. W literaturze brak jest również kompleksowych opracowań na ten temat.
Niniejsza publikacja stanowi zatem nowatorskie spojrzenie na problematykę zaginięć ludności podczas II wojny światowej, ujętą nie tylko z teoretycznego punktu widzenia, także uwzględniając orzecznictwo Sądu Najwyższego, ale przede wszystkim z perspektywy konkretnych spraw zapisanych na kartach akt sądowych.
Dr hab. Izabela Lewandowska-Malec, prof. UJ
Książka uzupełnia istotny brak w literaturze powojennej historii prawa polskiego w badaniach nad instytucją prawną, jaką jest uznanie za zmarłego. Dotyczy ona zdarzeń mających miejsce bezpośrednio w czasie II wojny światowej, szczególnie Holokaustu ludności żydowskiej. Publikacja powinna zainteresować nie tylko historyków, a zwłaszcza historyków prawa, ale także naukowców innych specjalności, badaczy Holokaustu, dziejów wojskowości, migracji ludności, praw kobiet, badaczy prawa małżeńskiego czy spadkowego w perspektywie historycznej.
Dr hab. Zdzisław Zarzycki
Zajmowanie się humanistyką cyfrową wymaga interdyscyplinarnych kompetencji w zakresie łączenia różnych obszarów wiedzy. To niejednokrotnie próba odpowiedzi na pytania o status rozmaitych przedsięwzięć naukowych. [...] Komu i czemu służy humanistyka cyfrowa? Innymi słowy, co wnosi do tradycyjnie pojmowanych dyscyplin naukowych?Danuta Smołucha postawiła przed sobą niezwykle ambitny cel - nie tylko odpowiedzieć na powyższe pytania, lecz także wpisać je w szeroki kontekst problematyki związanej z mediami, technologią, kulturą, literaturą, społeczeństwem.Główną tezę niniejszej publikacji można ująć następująco: humanistyka cyfrowa stała się nieodłączną częścią warsztatu naukowca. Świadczą o tym nie tylko przywoływane przez Autorkę przykłady, ale i pandemia COVID-19. Znajomość obsługi komputera, w połączeniu z podstawowymi kompetencjami cyfrowymi, nie jest już dodatkiem do wykształcenia, lecz obowiązkiem. Z drugiej strony świat nauki jak nigdy dotąd potrzebuje szerokiej dyskusji na temat sposobów wykorzystywania współczesnych technologii. W tym kontekście książka pani Smołuchy prowokuje do niesłychanie istotnych pytań.Dr hab. Konrad Dominas, prof. UAMPierwszym skojarzeniem, jakie przyszło mi do głowy po lekturze Humanistyki cyfrowej w badaniach kulturowych, jest to, że stanowi ona znakomity (""panoramiczny"") przewodnik po tej dyscyplinie, a nawet może zostać uznana za podręcznik akademicki. Przystępnie, a zarazem bardzo erudycyjnie i czytelnie, wprowadza w początki, rozwój, główne wątki prowadzonych badań, a jeszcze szerzej - w skomplikowane i ogromnie dynamiczne, niekiedy zaskakujące, relacje między naukami humanistycznymi a ""cyfrowością"" współczesnego świata. Solidna wiedza Autorki, widoczna pasja oraz - co może najważniejsze - dobre przygotowanie warsztatowe (jest z wykształcenia jednocześnie informatyczką i kulturoznawczynią) towarzyszące temu intuicja i niemałe doświadczenie badawcze - wszystko to czyni tę książkę nadzwyczaj kompetentną, naukowo aktualną (konsekwentnie uwzględnione zostały najnowsze wątki badań), skutecznie wypełniającą lukę w polskim piśmiennictwie naukowym. Książka jest zarazem obiektywna i autorska, oryginalna, przemyślana, poprawnie skomponowana, w sposób przekonujący badawczo domknięta.Dr hab. Leszek Zinkow, prof. IKŚiO PAN
Umieszczony w książce zbiór esejów jest poświęcony perspektywie porozumienia, określanej często mianem pojednania czy komunikacji. […] Książkę cechują erudycja, nachylenie personalistyczne, dialogiczność, hermeneutyczna dociekliwość. Należy dodać, że poruszane w niej kwestie, a więc spotkanie, dialog, komunikacja, solidarność, ekumenizm osadza Autor w perspektywie współczesnych problemów społecznych, co sprawia, że książka jest aktualna i może stanowić impuls do dalszych rozważań nad sensem dialogu i debaty społecznej.
Książka jest przeznaczona nie tylko dla znawców filozofii, ale także dla osób, które podejmują wysiłek rozumienia spraw ważnych w życiu, a do takich należy zaliczyć poruszany w niej temat dialogu.
Ks. dr hab. Grzegorz Barth, prof. KUL
Współczesną kulturę charakteryzuje, jak wiemy, coraz większa polaryzacja przekonań połączona z narastaniem postaw indywidualistycznych. Zjawiska te oddalają ludzi od siebie, którzy są zagubieni i odczuwają pustkę. Coraz trudniejsza staje się komunikacja, w której mniej jest dziś zrozumienia i porozumienia. […] Esej szkicuje drogę, jaką należy pokonać, aby wejść w dialog z Drugim w sytuacji, gdy obaj rozmówcy reprezentują odmienne kultury.
Język eseju jest oryginalny i autorski, powiedziałabym malarski. Bartłomiej Sipiński nie stara się w sposób suchy, scjentystyczny, przekazywać ważne dla nas idee, lecz maluje słowami sugestywne obrazy. Jest to niewątpliwie zaleta eseju, który z powodzeniem może być czytany przez szeroki krąg odbiorców.
Prof. dr hab. Anna Pałubicka
Niekiedy – choć zdarza się to dosyć rzadko – czytając jakiś tekst, przychodzi spontanicznie pojawiającą się myśl: „Szkoda, że sam nie wpadłem na pomysł napisania tego rodzaju artykułu/książki”. Nie ukrywam, że w trakcie lektury publikacji Jarosława Kucharskiego nachodziła mnie czasem właśnie tego rodzaju refleksja. Tym, co w tej książce jest moim zdaniem szczególnie cenne, to – z punktu widzenia problemowego – jej ambitność i oryginalność, zaś z punktu widzenia warsztatowego – przejrzysty układ oraz bardzo dobrze przygotowany aparat pojęciowy. Autor podjął się bardzo ambitnego zadania przeglądu szerokiego wachlarza stanowisk w kwestii etyki przywództwa, zarówno tych klasycznych, jak i współczesnych.
Dr hab. Karol Chrobak
Problematyka pracy jest bardzo interesująca, wielowymiarowa, fundamentalna dla życia społecznego i przez to ciągle aktualna. Przywództwo w grupie należy do istoty życia społecznego, jest wymogiem każdego zbiorowego współistnienia i współdziałania, ale wpisane jest także w samoorganizację istot żywych niższego rzędu. Bez przywództwa nie mogłyby być zabezpieczone fundamentalne potrzeby członków każdej społeczności, z potrzebą bezpieczeństwa w pierwszej kolejności. Opisują to psychologia, socjologia, antropologia, historia przywództwa. Z filozoficznego punktu widzenia temat ten podejmują filozofia polityki i moralności. Autor recenzowanej pracy postanowił opisać i uporządkować normatywnie etyczny obraz przywództwa, co jest w tym zakresie monograficznym i oryginalnym pomysłem na gruncie polskiej literatury.
Dr hab. Ryszard Wiśniewski, prof. AJD
Jarosław Kucharski – adiunkt w Katedrze Etyki Ogólnej i Stosowanej w Akademii Ignatianum w Krakowie. Jego główne zainteresowania badawcze obejmują etykę w wymiarze praktycznym, w szczególności etykę przywództwa oraz komunikacji. Oprócz badań akademickich prowadzi szkolenia z zakresu przywództwa, komunikacji i społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR).
Written in beautiful, accessible language, the linguistic and philosophical analyzes are presented carefully, and with care for both sides of the argument. The book is addressed to both the linguist and the philosopher of language, yet it may also be of interest to a wider range of readers with interests in the humanities.
Prof. dr hab. Michal Heller
What do the languages of the world have in common? Is it that they share a Universal Grammar, a deep structure which unites all tongues? Or it rather that they share a set of common, shared uses, that they are used for the same purposes?
Guided by Wittgenstein's metaphor of language as a city, the author explores some of the well trodden routes and more obscure paths in this debate, pointing out some of the interesting features of the city along the way.
Dr Mateusz Hohol
Ta niezwykła książka powstała z okazji 90. rocznicy urodzin Ojca Profesora Stanisława Ziemiańskiego SJ. Zabiera Czytelnika w fascynującą podróż: od korzeni, czyli konkretnych (i momentami wcale niełatwych) początków jego życiowej wędrówki, poprzez wznoszenie się do świata ponadczasowych idei – myśli, które Jubilatowi dawały schronienie w obliczu przypadkowości kolei losu. Natomiast to ideowe domostwo, zamieszkiwane dzięki myśleniu, pomagało i wciąż pomaga Autorowi mierzyć się z konkretnymi bolączkami współczesności, rozważać je sub specie aeternitatis, aby tym sposobem lepiej się w nich rozeznać. W szkicowanym tu barwnym życiu, rozpiętym pomiędzy konkretem i abstrakcją, pojawiają się także nowe formy zakorzenienia: muzyczne pasje, historycznie ważne postaci służące za punkty odniesienia, silne inspiracje kulturowo-religijne. W owej wielokształtnej i wieloelementowej mozaice wykuwa się z jednej strony mądrość, zdolna sprostać takim wyzwaniom, jak choroba czy starość, a z drugiej strony wyłaniają się z niej niepowtarzalne rysy Jubilata.
Ks. prof. dr hab. Stanisław Ziemiański SJ – ur. w Besku w 1931 r., jezuita, filozof, kompozytor melodii i tekstów pieśni religijnych i kościelnych (w liczbie 2580). Autor kilku książek o tematyce filozoficznej i nie tylko, m.in.: Teologia naturalna (1995), Filozoficzne poznanie Boga (2011), Rozmaitości filozoficzne (2011), Spacerem po filozofii (2011), Muzyka w liturgii (2016), a także kilkudziesięciu artykułów naukowych i prac muzycznych. Laureat wielu odznaczeń, wśród nich: jubileuszowego medalu 25-lecia PAT w Krakowie (2006), dyplomów i tytułów wyrażających uznanie zasług dla Akademii Ignatianum w Krakowie (2008, 2012, 2014, w tym medalu – 2017), tytułu „Zasłużony dla Gminy Besko” (2009), honorowego odznaczenia „Per Musicam ad Fidem”, przyznanego przez Stowarzyszenie Polskich Muzyków Kościelnych (2016), oraz Krzyża „Pro Ecclesia et Pontifice”, nadanego przez papieża Franciszka (2021).
Książka Witolda J. Chmielewskiego jest dobrze przygotowaną monografią, opisującą mało znany epizod losów polskich dzieci, którym udało się opuścić ZSRS wraz z armią generała Władysława Andersa, a które – poprzez Teheran i Persję – znalazły schronienie w Nowej Zelandii.
Mimo że historii tych dzieci poświęcono kilka książek, zwłaszcza wspomnieniowych, to monografia Witolda J. Chmielewskiego jest pierwszym tak głęboko analizującym problem opracowaniem. Materiału do tej pogłębionej analizy dostarczyły archiwalia, odnalezione przede wszystkim, choć nie tylko, w archiwum Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Władysława Sikorskiego w Londynie. […] Mamy do czynienia z rzetelnie przygotowanym studium, opartym na obszernej i szczegółowej dokumentacji źródłowej, studium wzbogaconym dzięki wieloletnim zainteresowaniom Autora tą problematyką.
Prof. dr hab. Leszek Zasztowt
Historia polskich dzieci w Nowej Zelandii od lat zajmuje badaczy, głównie historyków, historyków oświaty i socjologów. Powstały już publikacje dotyczące tej grupy dzieci, które od 1944 r. przybywały wraz z opiekunami do Nowej Zelandii, do portu w Wellington, a potem zostały umieszczone w Obozie Polskich Dzieci w Pahiatua. Te publikacje były głównie artykułami w czasopismach lub tekstami pokonferencyjnymi, a ich autorzy bazowali na niepełnych danych źródłowych oraz opracowaniach. […] Dlatego też z zadowoleniem należy przyjąć pracę Witolda J. Chmielewskiego. Autor podjął się niełatwego zadania, gdyż kolejne wejrzenie w tułaczą historię dzieci polskich w Nowej Zelandii wymagało nowego podejścia i poszukiwania tego, co jeszcze nie zostało odkryte.
W całości praca Witolda J. Chmielewskiego jest oryginalna, wartościowa i poszerza naszą wiedzę o losach polskich dzieci w Nowej Zelandii w latach 1944–1949. Jest to monografia kompletna i poprawnie opracowana, a o jej wartości naukowej świadczy rzetelna analiza zgromadzonego materiału źródłowego oraz przedstawienie sytuacji dzieci polskich w Nowej Zelandii w szerokim kontekście zmian społeczno-politycznych, jakie działy się u schyłku II wojny światowej i po jej zakończeniu.
Prof. dr hab. Janina Kamińska
Podjęta w recenzowanej publikacji kwestia pomocy udzielanej Żydom w czasie trwania II wojny światowej wpisuje się w bardzo ważny i wciąż aktualny nurt badań historycznych nad wspólną przeszłością Polaków i Żydów oraz szerzej relacji chrześcijańsko-żydowskich. Problematyka ta od lat budzi wiele emocji i skrajnych ocen, często warunkowanych nie tylko rodzajem dostępnych i analizowanych źródeł, ale również publicystycznym temperamentem autorów lub ich polityczno-ideowymi wyborami. Z tym większą uwagą i zainteresowaniem należy przyjąć opracowanie, które już we wstępie deklaruje popularyzowanie wyników badań prowadzonych rzetelnie i gruntownie, bez uprzedzeń i pokusy szybkich uogólnień, w oparciu o różnorodny materiał źródłowy.
dr hab. Andrzej Paweł Bieś SJ, prof. AIK
Tematyka relacji polsko-żydowskich w okresie okupacji niemieckiej przez wiele lat była bardzo zaniedbana. Dopiero w ostatnim czasie wzrasta liczba publikacji poświęconych temu zagadnieniu. Wciąż jeszcze niewiele możemy powiedzieć o skali wsparcia udzielanego prześladowanej ludności żydowskiej. Nie mamy także całej wiedzy na temat pomocy udzielanej Żydom przez Kościół katolicki. Dlatego z uznaniem należy przyjąć pojawienie się każdej rzetelnej pracy dotykającej tej problematyki.
Recenzowaną książkę należy uznać za wartościową pozycję na temat dziejów Kościoła i stosunków polsko-żydowskich w latach II wojny światowej. Wszystkie opracowania zawarte w przygotowywanej publikacji są oparte na solidnej bazie źródłowej, a ich poziom jest wysoki.
dr Roman Gieroń
Łatwość pisania w sposób fascynujący jest z pewnością wielką zaletą, ale też umiejętnością, która przynależy nielicznym, a z pewnością do tych osób zalicza się autor monografii. Należy też zaznaczyć, że prezentowana publikacja stanowi nowatorską i ważną pozycję z obszaru badań nad psychopatią, w szczególności nad nasileniem cech psychopatycznych u młodzieży. Prowadzone przez autora analizy teoretyczne i empiryczne mają szeroki kontekst, albowiem odnoszą się nie tylko do problematyki psychopatii u młodzieży, ale rozszerzają naszą wiedzę dotyczącą prawidłowych i nieprawidłowych ścieżek rozwojowych.
prof. dr hab. Beata Pastwa-Wojciechowska
W ujęciu autora perspektywa psychopatologii rozwojowej uzasadnia potrzebę percypowania osobowości psychopatycznej w sposób procesualny i dynamiczny. Autor podkreśla również wagę wczesnych predyktorów zaburzenia. Krzysztof Nowakowski zdaje sobie sprawę, że zagadnienie diagnozy psychopatii u dzieci i młodzieży jest kontrowersyjne.
dr hab. Barbara Pilecka, prof. UJ
Publikacja ks. Seweryna Wąsika SJ Formacja duchowa chrześcijanina w rekolekcjach kardynała Carla Marii Martiniego jest imponującą próbą całościowego ujęcia bogatego dorobku pisarskiego jednego z wybitniejszych współczesnych egzegetów, jezuity, rektora Papieskiego Instytutu Biblijnego w Rzymie, arcybiskupa Mediolanu, kardynała Carla Marii Martiniego (1927–2012).
Jest to niewątpliwie gruntowne studium procesu formacji duchowej chrześcijanina w aspekcie rekolekcji ignacjańskich ubogaconych metodą lectio divina, jaki ujawnia się z pism kard. Martiniego. Obszerne analizy tekstów kard. Martiniego w kontekście całej tradycji duchowej chrześcijaństwa pozwoliły autorowi ukazać bogactwo jego myśli i bardzo konkretną wizję duchowości chrześcijanina skoncentrowanej na przeżywaniu rekolekcji ignacjańskich wzbogaconych metodą rozważania Biblii, nazywaną lectio divina.
ks. prof. dr hab. Jan Machniak
Przedmiotem książki jest ukazanie wkładu kardynała Carla Marii Martiniego w posoborową odnowę Kościoła. Kard. Martini opracował i praktykował formację duchową, która może być skierowana do każdego chrześcijanina. Dokonał szczęśliwego połączenia słowa Bożego z duchowością ignacjańską. Z jednej strony wprowadzał w rekolekcje dziedzictwo modlitwy opartej na słowie Bożym, z drugiej wykorzystał sprawdzone przez niespełna pięć wieków intuicje duchowe św. Ignacego, zaczerpnięte z książeczki Ćwiczeń duchownych (1548). Połączenie tych dwóch komponentów zadecydowało o popularności i efektywności formacji duchowej proponowanej w jego rekolekcjach.
Jest jest to publikacja nowatorska, zarówno w wymiarze ogólnokościelnym, jak i w kontekście polskiej refleksji teologicznej. Dowodzi niewątpliwie o niezwykłej erudycji autora, wyrażającej się w doskonałej znajomości literatury źródłowej i przedmiotowej oraz wysokiej dyspozycji intelektualnej w tworzeniu syntezy naukowej i teologicznej. To praca poparta również dużym doświadczeniem w dawaniu rekolekcji ignacjańskich. Dzięki szczegółowej analizie obszernego materiału źródłowego autor w sposób prawdziwie analityczno-syntetyczny stworzył dzieło imponujące.
ks. prof. dr hab. Marek Sokołowski SJ
Ks. dr Seweryn Wąsik SJ (ur. 1973) – rekolekcjonista, kierownik duchowy, promotor duchowości ignacjańskiej, dziennikarz watykański („L’Osservatore Romano”, Radio Watykańskie), pedagog i wychowawca młodzieży. Absolwent filozofii na Wydziale Filozoficznym Towarzystwa Jezusowego w Krakowie i teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Obecnie dyrektor domu rekolekcyjnego w Czechowicach-Dziedzicach i dający kursy Ćwiczeń duchownych według metody św. Ignacego Loyoli oraz kard. Carla Marii Martiniego. Autor serii formacyjnej „Elementarz ignacjański”.
Przygotowaną monografię naukową oceniam bardzo wysoko. […] Uważam, że zapełni ona lukę w zakresie tego rodzaju literatury, jako opracowanie ważne poznawczo i jednocześnie praktycznie przydatne. Można tę książkę polecić nie tylko miłośnikom judo i badaczom sztuk walki, ale zwłaszcza pedagogom, nauczycielom wychowania fizycznego i instruktorom, jak również rodzicom szkolnych dzieci i dyrekcjom szkół.
prof. zw. dr hab. Wojciech J. Cynarski
Opracowanie ma charakter teoretyczno-empiryczny. W części teoretycznej autor dokonał wnikliwej analizy literatury przedmiotu na temat teoretycznych podstaw uprawiania sportu przez dzieci i młodzież, w szczególności zaś miejsca sportu w wychowaniu dzieci i młodzieży, istoty i założeń Dalekowschodniej Sztuki Walki – Judo oraz merytorycznych i wychowawczych aspektów funkcjonowania sekcji Judo PKS Kolping Jarosław. Część empiryczna pracy zawiera założenia metodologiczne, prezentację i analizę wyników badań własnych. […] Celem badań była diagnoza w zakresie motywów podejmowania treningu, wpływu treningów na zachowania zdrowotne dzieci i młodzieży trenującej judo w PKS Kolping w Jarosławiu oraz ich hierarchię wartości.
Dzięki przeprowadzonym badaniom została zaktualizowana i wzbogacona wiedza na temat roli sportu, ze szczególnym uwzględnieniem judo uprawianego przez młodzież szkół podstawowych i gimnazjalnych, jego przejawów i konsekwencji. Wyniki przeprowadzonych badań mogą być wykorzystane w praktyce wychowania fizycznego i edukacji zdrowotnej.
dr hab. Czesław Lewicki
ks. Stanisław Dyndał – doktor nauk teologicznych w zakresie teologii pastoralnej, doktor nauk społecznych w zakresie pedagogiki, oficer Wojska Polskiego. Absolwent podyplomowych kwalifikacyjnych studiów etycznych (KUL Lublin), kursu oficerskiego (Wyższa Szkoła Wojsk Lądowych we Wrocławiu), kursu kierowników duchowych (Szkoła Formatorów w Krakowie), instruktor ratownictwa drogowego. Przez kilka lat pracował jako wykładowca pedagogiki w PWSTE w Jarosławiu, PWSZ w Sanoku oraz w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym we Lwowie. Wychowawca i trener judo klasy III (trzeci dan) dzieci i młodzieży w Parafialnym Klubie Sportowym Kolping Jarosław, trener wielu medalistów Mistrzostw Polski Uczniowskich i Parafialnych Klubów Sportowych w kategoriach dziecięcych w judo. Dwukrotny medalista Mistrzostw Polski Weteranów w judo.
Aktualność podjętej w książce problematyki podkreśla z jednej strony stale wzrastająca liczba rodzin wielokulturowych pochodzących z europejskiego i pozaeuropejskiego kręgu kulturowego, a z drugiej – brak przygotowania m.in. ze strony szkoły i nauczycieli do pracy edukacyjnej z tego typu rodzinami. Lektura publikacji pozwala na poznanie z konieczności cząstkowego, ale wielostronnego oglądu złożonych zagadnień dotyczących małżeństw i rodzin wielokulturowych oraz edukacji międzykulturowej. (…)
Ze względu na poruszaną problematykę, jej aktualność dla rozwoju teorii i praktyki edukacji międzykulturowej wydanie książki Ewy Sowy-Behtane jest w pełni pożądane i uzasadnione. Jestem przekonana, że doświadczenia nabyte podczas zbierania materiałów do niniejszej pracy pozwoliły Autorce zauważyć wyzwania i zadania w zakresie pracy edukacyjnej z rodzinami wielokulturowymi, tak istotne i ważne do podjęcia w naszym środowisku pedagogów międzykulturowych.
prof. dr hab. Ewa Ogrodzka-Mazur
Tematyka omawianej książki jako projektu wydawniczego jest z pewnością nie tylko dla mnie fascynująca i zasługująca na staranną promocję. Jej wielką wartością jest pokazywany, jako coraz bardziej naturalny, choć trudny a z pewnością nieunikniony, fenomen społeczny (w niektórych regionach kraju już znaczący) tzw. małżeństw mieszanych kulturowo (światopoglądowo, narodowościowo, językowo…).
Badanie tego środowiska wychowawczego dzieci i losów życiowych całych rodzin jest znaczącym wyzwaniem, mającym swoje problemy metodologiczne i etyczne. Powstają tu pułapki, jak też rodzą się zagrożenia zbyt słabo uświadamiane, a przy tym znamionujące bariery wyobraźni i tolerancji w środowisku społecznym, a co dopiero mówić o wykorzystaniu i wspieraniu konkretnych, ważnych egzystencjalnie szans rozwojowych, jakie sytuacje spotkania międzykulturowego niosą życiowo. Ciągle mamy zbyt mało opracowań czy badań, a także diagnoz dotyczących tego, jak takim sytuacjom wychowawczym pomagać i chronić je przed typowymi dla nich pułapkami rozwojowymi. W tym kontekście trudno wręcz przecenić zamysł badawczy i próbę autorską Ewy Sowy-Behtane dla dalszych dyskusji i dociekań oraz uwrażliwień kulturowych na ten ciągle niedoceniany problem.
prof. zw. dr hab. Lech Witkowski
Ewa Sowa-Behtane – doktor nauk humanistycznych, pedagog-profilaktyk społeczny, socjolog-psychosocjolog rozwoju osobowego. Autorka monografii: Wartości członków subkultur młodzieżowych (2015), Młodzież ponowoczesna (2015), Rodziny wielokulturowe (2016) oraz ponad 100 artykułów naukowych i rozdziałów w monografiach zbiorowych. Koordynatorka wielu projektów badawczych, uczestniczka ponad 70 konferencji naukowych. Członek Zespołu Pedagogiki Kultury i Edukacji Międzykulturowej PAN, Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego oraz Global Association for Humanities and Social Science Research (GAHSSR). Aktywna działaczka organizacji pozarządowych: założycielska i prezeska Stowarzyszenia Rodzin Wielokulturowych, sekretarz Stowarzyszenia Wspierania Edukacji Międzykulturowej.
Przedmiotem tego monumentalnego opracowania są geneza i pierwsze 62 lata istnienia i działalności Zgromadzenia Misjonarzy Matki Bożej z La Salette (18521914). W tym niedługim okresie, przedstawionym w pracy po raz pierwszy w sposób tak logiczny, niezwykle dokładny, niemal skrupulatny, opartej na bardzo licznych źródłach archiwalnych i bibliotecznych pochodzących z wielu krajów, zostały omówione trzy fazy historyczne Zgromadzenia.Pierwsza faza (18521858) to okres wspólnoty księży diecezjalnych skupionych wokół La Salette, połączonych wspólnym celem misyjnym. Druga faza (18581879) obejmuje czas działalności zgromadzenia zakonnego na prawach diecezjalnych, które kształtowało dopiero swój ustrój wewnętrzny według norm zgromadzeń zakonnych. Trzecia faza (18791914) to okres rozwoju zgromadzenia w różnych krajach, a zatem poszerzanie wśród doświadczeń i trudności zakresu swojej działalności.
Dlaczego ufamy „Karen z Facebooka”, a nie naukowcom? W jaki sposób Grumpy Cat zbudował swoją markę? Czego o potencjale social mediów uczy nas świstak jedzący jabłko? Jak w Indiach zwiększa się efektywność procesu sortowania owoców? I wreszcie – w jaki sposób wiedza ta przekłada się na umiejętność generowania kapitału reputacyjnego własnej marki biznesowej? Na te i inne pytania odpowiada autorka, prezentując koncepcję LSMMA™ – Lean Social Media Management Approach. Zaproponowane podejście, zainspirowane filozofią lean, jest próbą poszukiwania efektywniejszych metod działania, wpisujących się nie tylko w wymogi narzucone przez realia marketingu 4.0. oraz styl życia konsumentów, ale także w charakter samych mediów społecznościowych, które nie pozwalają uwiązać się na krótkiej, marketingowej smyczy.
Książka została napisana żywym i ciekawym językiem (…). Jej czytelnikami będą? nie tylko badacze mediów społecznościowych, zainteresowani studenci, ale przede wszystkim książka Agnieszki Grzechynki będzie swego rodzajem kompendium wiedzy i praktycznym przewodnikiem dla firm, które pragną wykorzystać potencjał, jaki dają media społecznościowe w działalności biznesowej.
dr hab. Monika Ślufińska, prof. UJ
Praca jest ważna w kontekście potrzeby wypełniania luki informacyjnej w tym obszarze. Z pewnością poszerza ona zasób publikacji, jakie znajdują się na polskim rynku wydawniczym w analizowanym temacie. Książka może stanowić wartościowe uzupełnienie dla każdego, kto poszukuje wiedzy w zakresie social mediów.
dr hab. Dariusz Tworzydło, prof. UW
Agnieszka Grzechynka (z d. Idzik) – doktor nauk społecznych w zakresie nauk o polityce, absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie oraz Polsko-Amerykańskiej Szkoły Biznesu Politechniki Krakowskiej, gdzie uzyskała stopień Executive MBA. Wykładowca w Instytucie Nauk o Polityce i Administracji Akademii Ignatianum w Krakowie, właścicielka agencji public relations Go Public, a także była, wieloletnia dziennikarka Faktów TVN oraz TVN24. Członek Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych oraz Polskiego Towarzystwa Stosunków Międzynarodowych, praktyk w obszarze marketingu internetowego, social mediów, public relations oraz dziennikarstwa. Autorka publikacji naukowych oraz wystąpień poświęconych wykorzystaniu mediów społecznościowych i nowych technologii informacji do budowania wizerunku osób, firm, instytucji, regionów i państw.
Autorka publikacji podjęła trud opracowania biografii szeregowego kapłana Kościoła krakowskiego przełomu XIX i XX wieku. Jak zaznaczyła we Wstępie, kierowały nią motywy prezentacji życia i działalności osoby duchownej nienależącej do sfer naukowych czy administracyjnych ówczesnego społeczeństwa, ale realizującej ideę poświęcenia się służbie Bożej i ludziom na szczeblu parafialnym. Niemałą rolę w wyborze tematu odegrały względy rodzinne – pokrewieństwo z bohaterem rozprawy. Warto podkreślić słuszną intuicję Autorki, bowiem w polskiej historiografii brakuje prac traktujących o pojedynczych kapłanach ze środowisk parafialnych, choć portretów zbiorowych duchowieństwa, zwłaszcza I połowy XX wieku powstało już niemało.
Na uwagę i podkreślenie zasługuje znakomita erudycja Autorki poruszającej się swobodnie po obszarach szkolnictwa galicyjskiego, formacji intelektualno-duchowej duchownych, sytuacji społeczno-politycznej ziem polskich przełomu XIX i XX wieku. Godna pochwały jest sprawność Autorki w posługiwaniu się pięknym, literackim językiem narracji. Uderza też dbałość o możliwie wszechstronne ukazanie kontekstu życia głównego bohatera, które nie toczy się w próżni, lecz jest uwarunkowane wieloma czynnikami.
Ks. prof. zw. dr hab. Józef Wołczański
Dr hab. Henryka Kramarz ma za sobą 46 lat pracy nauczycielskiej, w tym 18 lat w szkolnictwie w Andrychowie (1965–1984). Po uzyskaniu doktoratu na Uniwersytecie Jagiellońskim (1984) przez 27 lat pracowała jako nauczyciel akademicki na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie (1984–2011), gdzie się habilitowała i uzyskała stanowisko profesora uczelnianego. W latach 1991–2006 współpracowała z Wydziałem Filozoficznym TJ (od 1999 r. Wyższa Szkoła Filozoficzno-Pedagogiczna „Ignatianum”), a w latach 2007–2014 z Wyższą Szkołą Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu. Opublikowała kilka książek autorskich i współautorskich, ponad 100 artykułów naukowych w prasie i wydawnictwach zbiorowych recenzowanych, ponad 80 artykułów publicystycznych, kilkadziesiąt prezentacji radiowych w Radiu Maryja i kilka telewizyjnych w Telewizji Trwam. Jej praca naukowa i dydaktyka akademicka dotyczyły głównie historii oświaty, szkolnictwa, kultury, prasy, miast i życia społeczno-politycznego na ziemiach polskich zaboru austriackiego. Publikacje są szeroko udokumentowane archiwaliami krajowymi, a także zagranicznymi (Lwów, Wiedeń). Ciągle podejmuje nowe historyczne wyzwania, zgodnie z dewizą Benjamina Franklina: Nie starzeje się ten, kto nie ma na to czasu.
Jest to świetna praca, o niezwykle przemyślanej strukturze i starannie zrealizowanym podziale treści na poszczególne rozdziały i podrozdziały, bardzo mocno osadzona w źródłach, w odpowiednich proporcjach, odwołująca się do literatury przedmiotu, napisana w sposób przykuwający uwagę czytelnika, lekki, wolny od żargonu naukowego, niemniej jednak nasycony najróżniejszymi erudycyjnymi asocjacjami, niestroniący od proponowania polszczyźnie terminów z obcych języków tam, gdzie nasza mowa nie ma odpowiednich ekwiwalentów. Książkę tę można czytać dla przyjemności samej lektury, a nie tylko w celach poznawczych czy faktograficznych.
Podstawową zaletą książki jest już sam zamysł Autora, żeby polskiemu czytelnikowi przedstawić wyniki swoich badań nad wzajemnym oddziaływaniem na siebie cywilizacji zachodu i Korei w czasach nowożytnych.
Dr hab. Gościwit Malinowski, prof. UWr
Książka Andrzeja Wadasa, nazwana przez niego skromnie „próbą uporządkowania podjętego problemu”, dotyczy najmniej znanego z trzech ośrodków cywilizacji dalekowschodniej, jedynego, którego dzieje nie doczekały się w Polsce udanej syntezy.
Książka jest dobrze skonstruowana. Liczy siedem rozdziałów pod sugestywnymi i wpadającymi w ucho tytułami, podzielonymi dodatkowo na podrozdziały, co ułatwia lekturę i stanowi swoisty „indeks tematyczny”. Pochwała należy się autorowi również za styl. Pracę napisano – nie waham się tego stwierdzić – wartko, potoczyście, a nawet z talentem literackim.
Dr hab. Jakub Polit, prof. UJ
Książka podejmuje próbę refleksji nad zagadnieniem pedagogii obecnej na kartach Pisma Świętego. Zagadnienie to doczekało się obszernej literatury także w polskiej refleksji naukowej i popularno-naukowej, podejmowanej głównie ze względów wychowawczych i duszpasterskich. Autorzy pracy zawężają teren swoich badań do tekstów Ewangelii, z których treści widzą możliwość i potrzebę wyprowadzenia założeń pedagogicznego myślenia i działania. Główny problem pracy zawarli w pytaniu: co to znaczy, że współczesne myślenie i pedagogiczne działanie może budować swoje podstawy na wiekowym doświadczeniu chrześcijaństwa? []Autorzy nie tylko wchodzą w postawy i realia życia aktorów konkretnego wydarzenia biblijnego, ale przenoszą realia biblijne w rzeczywistość współczesną. Dobrze ukazuje to następujący cytat: W tym sensie przyjęta prawda objawiona poszerza horyzont ludzkiego poznania. Pozwala też dotrzeć do tajemnicy, w jakiej zanurzona jest egzystencja człowieka.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
